28.5.11

Percorrido polo horto

No noso horto non se chapoda nada que bote flor e como proba, esta herba medio seca que segue dando unhas delicadas e pequenas flores azuis. Preto dela está plantada unha camelia de flores vermellas, que nestes momentos rematou xa a súa floración. Uns metros máis aló, preto do pozo, o marmeleiro cóbrese de follas moi paseniño.
A primeira árbore que chegou fíxoo nun testo e medía medio metro; agora o aguacate debe andar polos tres e conta cun tronco respectable que precisa de dúas mans para abranguelo. O pexegueiro, pola súa parte, é máis cativo pero deu moitas flores que se converteron en pexegos e agora observo día a día os progresos que fan: teñen un tamañiño xeitoso, pero o forte nordés que sopra por aquí de cando en vez xa lle arrincou un par deles. Espero que os outros resistan, aínda que só sexa para catalos.
Logo están a amendoeira, a maceira fuji, o pomelo, o limoeiro, a figueira, a nogueira, o romeu onde pariu Dona a súa terceira cría (non me explico como, despois daquilo, resiste tan feliz), varias maceiras bravas que B se negou a desarraigar e algunhas plantas máis que se poñen lindas ou feas segundo a época do ano.
Case todos os días fago a rolda polo horto acompañada, como non!, de Dona e Melas, que aproveitan para escaravellar na procura dunha toupeira que nunca pillan, a pesar do fervor que lle poñen.

23.5.11

Xornada de votación

Dona e Melas apenas se afastaron de min en todo o día; notaban que algo estraño acontecía, pois B marchou sen que a madrugada estivese moi avanzada e eu aínda tardei en dar sinais de vida. B foi cumprir co seu deber cidadán e presidir unha mesa electoral; eu non cumprín co meu e non fun votar. A quen, por favor?, a quen?
O día transcorreu amodo, moi amodo; sabía que era domingo e sentíame estraña por estarmos as tres soas. Elas dúas mimarrearon todo o que lles pedía o corpo, faltáballes alguén; achegábanse a min a cada pouco procurando agarimos, osmaban o ar nun van intento de captar o cheiro do amiño, quedaron sen paseo aínda que saían de cando en vez a corricar na horta. O amiño chegou tarde (que ledicia de rabos e de orellas!), preto da medianoite, canso, cargado de papeleo, preñado de vivencias, a camisa por fóra do pantalón coma se viñese de salvar unha xeira acugulada de durísimo traballo. Algúns interventores foron moi amables (quizais porque tiñan esperanzas); outros, pola contra, manifestáronse bordes a pesar de que estaban alí por unha xentileza do presidente da mesa (está prohibido por completo chegar tarde). Moita xente andaba despistada polos cambios de enderezo, o que supuña tamén cambios da mesa habitual.
Recibímolo as tres encantadas tras un día de ausencia. Fíxenlle unha boa cea. Faltaría máis.

21.5.11

Club de lectura

Debe resultar moi gratificante que algo feito con paixón, pracer e entusiasmo, no que se verten coñecementos variados, imaxinación e musicalidade lingüística sexa apreciado de xeito tan xeral. Debe resultar satisfactorio que descubran nun unha faceta descoñecida e que lles produce goce estético, entretemento e mesmo descubertas dunha ou outra índole. Debe resultar sorprendente ser obxecto de sorrisos entusiastas e sinceros por algo que un fixo co desexo de compartilo e agradar.
Debe resultar estupendo ser por uns días Uxía Casal.

18.5.11

Campaña e outras lerias

A campaña está resultando unha verdadeira molestia: os altofalantes proxectan a voz de xeito que me ecoa nos audífonos, ningún partido achega nada novo e todos ceiban consignas que case ninguén cre; por riba a B tocoulle de presidente nunha mesa electoral, así que pasarei o domingo só coa compañía das cadelas botándoo de menos. Hai un anaco que saíron os tres ao monte e eu fixen unha pausa nas angueiras de Mariana de Marco para dar razón de min.
O venres cumprín unha morea de anos, cincuenta e catro para ser precisos, a miña cuñada esqueceuse e chamoume onte toda compunxida, pero eu estaba nunha carreira popular para entregar uns premios (non me aquece nada negarlle algo a Abraham) e non oín o telefoniño. Ela xa ten abondo coa situación na casa como para lembrar que o trece era o meu aniversario; non me sinto máis vella pero o número impón. O día de autos veu Cesare a cear connosco e amólame que eu tivese que retirarme cedo, pois B e mais eu comezaramos a celebración ao mediodía e xa non podía máis. Menos mal que puiden facer un saboroso guisote con salmón, ameixas e patacas e ben vin como o rapaz facía sopas no prebe, así que debeu de gustarlle.
Mañá teño reunión cos colegas do club de lectura e desta vez tócalle a un libro dunha tal Uxía Casal; acudirá a autora e non sei como sairá; espero que ben, aínda que non son moi partidaria de que os autores estean nas xuntazas do club.

9.5.11

Visitando neneces

Jacqueline Kelly estreouse na literatura con La evolución de Calpurnia Tate, a historia dunha nena de once anos á fin do século XIX. A edición é preciosa, de xeito que o libro chama a atención pola súa coidada estética, que lle acae coma anel ao dedo, por certo. Había bastante tempo que non lía unha novela destinada a todas as idades, en especial á adolescencia; imposible non reparar nesta pola cantidade de críticas e reseñas que saíron no seu día, até que ao final caín na tentación. Gustoume, claro, pero fíxoseme curta, algo case impensable nos tempos que corren en que semella que encher páxinas e páxinas de (acotío) reiteracións inútiles e superfluas é o único modo de contar unha historia.
Non é o caso desta; así, unha queda coa sensación ou co desexo de que a autora ben puido introducir máis episodios, aínda que o que escribiu serve para facerse unha idea bastante cabal do que sería a vida dunha familia de clase media-alta nunha viliña de Texas, animada polo avó a observar o mundo que a rodea e collerlle afección ao naturalismo.