Amores

Gustoume esta novela, gañadora do primeiro Certame de novela curta da cidade centenaria de Ribeira que tivo lugar hai dous anos, pois o concurso é bianual. En cento dezaoito páxinas a autora traza un universo algo abafante no que destaca Gabriel, o protagonista e narrador, que quere con ansia á nena Aldara, filla de Lis, até o punto de casar con esta para salvar a filla do que el ve como maltrato. O pulo narrativo é firme, a historia non decae en ningún momento e a personalidade do protagonista, malia resultar para os demais pusilánime, arrastra a saber máis e mesmo atrae, se cadra porque nalgún momento todos tivemos e temos as nosas indecisións. Ademais, a súa psicoloxía está ben armada, contraditoria na súa medida, pero humana, moi humana. A súa decisión final, non sei por que, non me sorprendeu.

A modo de folletín

Rematei Blue moon de Xosé Carlos Caneiro, unha novela que ten moito de folletín, aínda que a linguaxe por veces non casa con ese tipo de obras, o que a fai chocante e por veces un chisco pedante. Publicada na editorial Mandaio, ten cento corenta e oito páxinas que se len de xeito doado, aínda que a historia ten algunha incongruencia que chía, sobre todo cando unha das vías que parecen insinuarse (a función do fillo, por exemplo) queda arrombada ás poucas páxinas, a pesar de que en aparencia ten a súa importancia.
Creo que non lle lera antes nada a Caneiro, se cadra porque falar marabillas de si mesmo e poñer a pingar a outros é unha actitude que me desgusta e sen podelo evitar repercute nas miñas simpatías e antipatías. Non sei se repetirei con outra. Quizais si, malia que só sexa por curiosidade.

Agasallo

Chegoume hai un par de días a primeira novela de Mauro Eiroa, Los años del verdugo. As primeiras entregas léraas aquí e gozara delas porque, entre outras cousas, o autor paraba xusto no momento culminante deixando o lector co mel nos beizos e forzándoo a acudir ao seu blog case cada día por ver se actualizara. Pero esas ansias pertencen ao pasado; agora co libro nas mans unha puido permitirse o luxo de lelo de vez deixando que a envolvese o ambiente, o ton perfectamente conseguido a guiase por unha infancia preñada de detalles ben recoñecibles e a prosa fluída e fermosa a conducise paseniñamente da man por un camiño que se chama o pracer da lectura. Pouco máis podo engadir que animarvos a gozar dela como eu a gocei.

Unha de Kostas

Muerte en Estambul é a última novela de Márkaris aparecida en España. Xa Noemí nos falou dela, aínda que máis brevemente do que nos ten acostumados, se cadra con razón porque só ten duascentas trinta e nove páxinas, distancia máis curta do que Petros Márkaris adoita. Non me sorprendeu tanto coma a primeira que lle lin, hai xa algúns anos, e continúa rebentándome un chisco a mirada entomolóxica que fai sobre rúas e avenidas, de xeito que máis parece que esteas percorrendo un plano da cidade que lendo unha novela de intriga. Pero é unha das caracterísitcas do autor, menor, por certo, se te fixas máis noutras de máis valor; por exemplo, o retrato en aparencia desleixado que fai dos personaxes, que cunhas cantas pinceladas deitadas aquí e acolá quedan reflectidos con bastante minuciosidade; a trama desta flúe incluso con tenrura, trazo que non lle tiña apreciado a Márkaris con tanta nitidez; o racismo aparece, claro, de xeito que che fai preguntarche por enésima vez onde conduce, e as relacións familiares vanse matizando até o punto en que me pregunto por que unha vez o comisario Jaritos me pareceu misóxino. Só é convencional.

Por certo, mañá fago 52. Por que será que non me sinto unha señora?

Cabío

Quedei prendada das praias de Cabío non só pola súa beleza, senón tamén pola tranquilidade e limpeza que nelas se pode gozar. Ademais de ter un cámping excelente con preciosas casiñas de madeira, hai un hotel con encanto moi preto dun dos areais. Como me dicía un amigo, na Pobra non teñen moitas cousas, pero as que teñen están moi coidadas, bastante máis que na Centenaria, todo hai que dicilo aínda que non guste.
O paseo de madeira permite realizar un percorrido do máis agradable, sempre co mar á beira. As poucas persoas que nos atopamos aparentaban felices. Sospeito que en tempada alta esa paz e tranquilidade se verán moi diminuídas, porque todo o mundo ten dereito a gozar das marabillas da vida. Alguén se anima?