27.4.07

Completando

Para X .

O pub está nun soto non moi grande no que tampouco cabía moita xente, moita máis, iso si, cá que había. Antes do encontro cos lectores, a tele local fíxome unha entrevista, e sorprendinme a min mesma moi tranquila ante a cámara; debe ser que me estou facendo maior e xa non me dan corte estas cousas. Tras agardar uns minutos a que chegasen máis persoas (que non chegaron), presentoume Nel Vidal, o encargado do departamento de política lingüística do concello -se non me trabuco-, cuxa faciana me soaba moitísimo, de seguro que por telo visto por aquí, pois de aquí é natural. Logo tocoume a min e conteilles, entre outras cousas, por que o libro tardara tanto tempo en publicarse, o que deu pé para falar das editoriais e dos motivos que as levan a encargarse dunha obra, das accións dos propios autores para promocionarse (os que o fan) e do que serve de inspiración para escribir.
Os asistentes non eran moi falangueiros, agás un que participou bastante e que estaba intrigado polo que denominou a miña mente perversa, etiqueta que rexeitei con algunha gargallada, xa que non creo posuír unha mente especialmente retorta; os relatos debéronlle de gustar, pois manifestouse asombrado de que o libro non tivese máis repercusión.
Algunha lectora fixouse nunha das chiscadelas que hai sementadas polo libro adiante (os nomes das monxas, por exemplo, empezan todos por m para evocar o murmurio das ladaíñas) e outras interesáronse polos meus proxectos futuros. Tamén me preguntaron polo título, tan contraditorio (a min gústame dicir irónico) co que agacha, por algúns detalles de certos relatos e pouco máis.
Estivemos xuntos algo máis dunha hora.

26.4.07

De noite

Cheguei á casa coa gorxa desfeita e os oídos asubiando coma tolos despois dunha viaxe por atallos envoltos na escuridade que só un taxista pode coñecer. Abofé que había ben anos que non percorría estradas de noite e a sensación foi estraña asemade que inquietante. Por algunhas non pasaba un só vehículo e as árbores, lambendo as beiravías, imprimían unha curiosa sensación de ameaza, ideal para imaxinar escenas dignas de Cortázar.
B agardábame ollando páxinas de viños e con ganas de saber. Como foi todo? Había moita xente? Que che preguntaron? Como era o ambiente? Ceando foie-gras acompañado dun tinto moi rico, funlle contando en voz baixa como se desenvolvera o encontro, de xeito que nos deitamos abondo máis tarde do habitual. A todo tiña que apoñer, comentar, recapacitar e por veces sorrir.
Hoxe erguinme tarde e tomei o día con calma. O polaco acompañoume parte do serán.

22.4.07

Literactúa

Chamáronme para charlar do meu último libro e dixen que si, a pesar de que me teñen que vir buscar. As miñas limitacións á hora de conducir puxeron esa pega, pero non lles importou. Espero que todo saia ben e que non remate moi cansa. Por fortuna, non haberá rapaces esgotadores (iso creo).

De libros

Rematei días atrás El cuento número trece de Diane Setterfield. As inglesas son expertas en crear ambientes envolventes, atmosferas mestas que transportan o lector aos lugares que elas propoñen. Esta escritora non é a excepción. A pesar de que a propaganda sempre triunfalista esaxera acotío, neste caso cómpre recoñecer que a obra, que bebe das novelas decimonónicas e góticas, está moi ben levada e axiña capta a atención. Gocei con ela.
Agora ando con El cadáver arrepentido de J. M. Guelbenzu, do que xa lin algúns comentarios pola rede. Cheguei a este autor polas críticas literarias que publica en diversas revistas e que me chamaron a atención por ser auténticas críticas, case sempre construtivas, obxectivas e nada partidistas. Esta é unha novela policial, que non negra -como el mesmo puntualiza-, na que ten un papel protagonista a xuíz que aparecera noutras novelas. Polo momento estame gustando e non creo que me defraude.

18.4.07

Soño

É contraditoria a sensación de non ter durmido case nada en toda a noite e asemade saber que se soñou moitísimo. Semella unha incongruencia, pero foi así. Agora mesmo noto o cansazo e o sono pedíndome unha sesta reparadora e a intriga e curiosidade por desvelar as reviravoltas do soñado.
O corredor coas portas entreabertas que amosaban cuartos ateigados de obxectos non presenta dificultades de interpretación, como tampouco sentirme perdida nun edificio que albergaba o meu propio fogar, nin a oscilación entre grupos con xente da miña idade e outros con xente máis nova.
Porén, intrígame por que a noite de fin de ano só se vían disfraces e persoas gozando da festa rachada; tamén me intriga un chisco por que confiei plenamente nun borracho para salvar un obstáculo. Quizais porque sei que me aprecia de verdade e non permitiría que me mancase?
Vexo con tal claridade detalles do soño que mesmo me semellan máis reais cá propia realidade.
Curiosa e inquietante noite esa que deita a dúbida e o desacougo.

15.4.07

Tarde de domingo

B anda na horta co sacho dedicado á súa actividade favorita: preparar un horto. Creo que vai plantar melóns, cenoiras e algunhas herbas para condimentar. Xa temos o romeu preto da porta da cociña, pois di a tradición (ou a superstición) que dá boa sorte a unha casa (sempre e cando non murche; crucemos os dedos) e ás veces gusta seguir as súas pautas.
Eu, porén, moito máis caseira ca el, permanezo no meu estudio facendo escritos obrigados e outros máis pracenteiros, blogueando e mirando noticias chocantes. Fóra, o día está espléndido, coma de película. Tiñamos pensado ir ata a praia do Vilar, pero erguémonos moi tarde, así que a excursión quedará para outro día. En realidade somos bastante sedentarios e como nesta casa se está moi a gusto procuramos gozar da tranquilidade que fornece o fogar.
Aos veciños continúa a caerlles a pelota na nosa zona. O cativiño xa camiña de seu e aprende a defenderse dos seus irmáns maiores. Faime graza que lle poñan un enorme gorra con viseira que case é máis grande ca el. Por veces sorpréndome ollándoos ás agachadas desde a porta da cociña; nunca pensei facer tal, pero é entretido mirar pola fiestra.

Hoxe en Delirios hai novidade.

11.4.07

Vellos/novos tempos

Atopeinos aquí por mor da festa da chuvia e unha despedida de solteiro. Dos trinta e cinco coñecía a uns vinte e pasei a tarde e parte da noite con eles falando, rindo e ceando en medio do batifondo da festa rachada. Algúns están casados e teñen fillos, case todos andan esparexidos pola xeografía española e cada vez lles custa máis conseguiren reunirse.
Trouxéronme lembranzas do pasado e un presente ben diferente; todos saíron adiante, como debe ser. Gústame máis o presente. Quérovos, meus.

6.4.07

Lectura

Rematei de ler Os pecados capitais de Francisco A. Vidal, novela a cuxa presentación no Ateneo Valle Inclán acudín días atrás. Os sete puntos de vista dos narradores dannos unha idea global de quen foi don Andrés, enriquecido grazas ao narcotráfico, namorado da muller que lle goberna a casa e con quen nunca casou polo que dirán. Hei dicir que me sorprendeu que un home que sempre fixo o que lle petou se deixase influír por outros nunha cuestión que tanto lle importaba.
De doada lectura, consegue sen aparente esforzo captar a atención do lector desde o principio. Aínda que algúns falan de sete contos, a min paréceme que sería máis xusto falar de sete perspectivas diferentes que non hai que identificar cos sete pecados capitais, pois estes van xurdindo indistintamente en cada voz. En efecto, todos pecan de varios, entre os que non ten pequeno papel a maldita envexa.

1.4.07

Os inventores

Os xogadores apenas se fixaron na parella que entrou no bar á hora da partida; permanecían atentos ás fichas e ao xogo, non porque tivesen unhas ganas tolas de gañar, senón máis ben por cumprir o ritual cotián de ver a quen lle tocaba pagar a rolda dos cafés.
Os acabados de chegar ocuparon unha mesa que quedaba libre ao pé dunha fiestra, apenas sorprendidos de que todo ao seu redor fose bater de fichas e comentarios breves e tallantes. Nun recanto, unha cheminea apagada amosaba ben ás claras que había moitos anos que ninguén acendía un lume nela e a luz eléctrica escurecía aínda máis o xa escuro exterior, de xeito que case non se vía a praia nin o mar. Tiveran que interromper o paseo polos arredores do faro ao erguerse unha airexa fría e mollada que se lles coaba pola roupa adentro, e os dous, aterecidos, devecían por un café quente.
O ambiente do bar era o de tantos outros que percorreran nas súas vacacións, decote fieis a lugares de costa, con ese olor inconfundible no que se mesturan todo tipo de bebidas, anos de breve compañía e soños a piques de morrer ou irremisiblemente mortos.
- Vostedes non son de por aquí, verdade?
O que preguntaba afirmando era un vello falangueiro, famoso por abordar a calquera descoñecido que se presentase na zona. Nunca falaba nin perdoaba a ninguén. Os xogadores, en oíndo a frase de saída, lanzáronse disimuladas miradas de esguello, seguros de qué ía contar.
- Agora ven isto un pouco parado, pero cando se reúnen os inventores é outro cantar; o congreso mundial ten lugar a derradeira semana de outubro. Entón achéganse acó moreas e moreas de curiosos que queren ver as últimas ocorrencias; veñen en caravanas e ocupan as explanadas todas de por aquí. Durante eses días isto ferve de animación e movemento...
A parella escoitaba abraiada aquel vello que debullaba para eles un panorama insólito do que xamais oíran falar. Desde cando había un congreso mundial de inventores en Corrubedo?
- O mellor invento foi o dun veciño que morreu o ano pasado. Eu creo que lle bulían tantas ideas na cabeza que non daba abasto para facelas realidade e estoupáronlle dentro. Dixeron que o levou unha pulmonía, pero estes médicos non saben nada de como funciona un inventor.
O home mirou con certa alarma para a muller, que escoitaba impasible mentres bebía os últimos grolos de café. Un xesto inapreciable dela fíxoo acougar.
- Os ventos, saben vostedes?, daban a volta aquí desconcertados por non poderen seguir adiante; os vendavais que se formaban estancábanse arremuiñados preto do faro e pelexaban entre eles coma feras, ansiosos por atopar un vieiro de saída. Pois este home que eu lles digo conseguiu abrir unha rota de escape para que aliviasen os máis furibundos. Desde aquela podemos seguirlles a pista e ollar como se desprazan cara ao norte con gran alivio pola nosa parte. Antes eran terribles as dores de cabeza que nos provocaban os ventos loitando entre si, semellaban monstros anoxados...
A parella convidouno a un viño ao tempo que pedían senllas copas para eles. O vello agradeceu inclinando a cabeza e proseguiu falando.
- Claro que tamén tivera moita sona outro dos inventos daquel mesmo ano. Un tipo de Maryland, seica, trouxo consigo un dispositivo fantástico que conseguía desfacer os trebóns coma por arte de maxia...; pero esa élles outra historia. Queren oíla?