30.3.14

Entrevista

Nesta entrevista falo de cousas das que case nunca falara. Máis ca nada porque me parecían vivencias demasiado íntimas que non lle interesarían a ninguén. Está claro que me equivocaba e digo isto pola repercusión que tivo e polas preguntas que me fixo Encarna Pego. En xeral, hai curiosidade por determinados procesos, aínda que unha non sexa capaz de explicalos con claridade, se cadra por non ter reflexionado en exceso sobre como se producen ou coidalos privados en exceso. Sempre sentín que a esfera do privado debía seguir sendo iso: privada. Porén, agora que teño máis anos, decátome de que é inevitable que, sobre todo os achegados, queiran saber o que se coce por dentro dunha, quizais porque dese xeito cren que nos comprenden mellor.
Non teño unha boca tan horrible como figura na caricatura, nin eses dentes tan grandes e con aparencia de sucios (dúas limpezas anuais evítano), nin ese aspecto de bruxa. E, madía leva, no me parece ter tantas engurras. Pero, en fin, é como me viu o caricaturista e cómpre amolarse. Iso si, alegría posúo por arrobas cando lle toca, que non é sempre.

22.3.14

Veremos que pasa

A pavieira ten flores

A oliveira "anana", tamén

O marmeleiro non cabe en si de gozo

O pexegueiro silvestre semella feliz

Este aguacate está reservado

As súas floriñas prometen o conto da leiteira
As árbores da horta están preñadas de flores que prometen froitos, pero todo dependerá do tempo climatolóxico. O ano pasado non tivemos máis que mazás, que non se podían comer porque eran as primeiras que daba a maceira e seica esas deben caer de seu. Neste caso permaneceron na árbore unha morea de tempo e os paxariños non perderon a ocasión de peteirar nelas a pracer. Se non volve a haber temporais, quizais poidamos gorentar os resultados, mesmo regalar algúns, pero non convén poñer o carro antes dos bois nin soñar contos de leiteiras, porque o chasco sería tremendo.
Hai dous ou tres anos o aguacate estaba cheíño e B soñaba con ir ao mercado cunha gran cesta e colocarse nun recanto a vendelos. Un temporal de primavera varreu todas as flores e ollámonos sentíndonos coma parvos, igual que se debeu sentir a leiteira do conto. Veremos que pasa de aquí en adiante.