27.3.11

Reencontro



Sete palabras de Suso de Toro foi o motivo polo que o autor estivo o xoves pasado no club de lectura, que se reúne no Ateneo Valle Inclán de Ribeira. Había máis xente da habitual e bastante expectación, polo que puiden intuír. Eu tiña curiosidade por velo en persoa despois de tantísimos anos. Sorrímonos, claro, recoñecendo tras as engurras os cativos que fomos un día.


A pesar de estar agripallado e de ter que desprazarse desde Compostela, o escritor falou de xeito moi ameno sobre a súa última novela e coido que non minto se digo que nos fixo pasar a todos un bo serán.


Había moito que non lle lía nada, pois confeso que non é un dos meus escritores favoritos, pero a lectura de Sete palabras resultoume agradable. Increpado por unha segunda persoa o autor vai debullando as pescudas que realiza para dar con novas sobre o seu avó paterno, un expósito criado nun orfanato. Un relato intimista que a min non me parece exactamente unha novela, pero así a cualifican na contraportada e así a considera o propio escritor.

23.3.11

Carta a un colega

Estimado Kaplan:
Papei un susto tremendo cando vin que o seu blog desaparecera e cando lin o seu post aclaratorio entroume o frío no corpo. Intentei deixarlle un comentario pero ese sistema non mo permitiu: por moito que lle dei a "visualizar" e a "deixar un comentario" non houbo xeito. Así que desde aquí lle pido un favor: explíqueme con claridade e sinxeleza como se exporta un blog, porque non teño nin idea e si moito medo de que me ocorra algo semellante. O meu enderezo de correo está ao pé da páxina. Quedareille moi moi agradecida. E, por suposto (case sobra dicilo), sinto moitísimo o que lle ocorreu.
Súa sempre para o que queira mandar.
Peke.

21.3.11

Sentimentos encontrados


A miña afección ás biografías levoume a meterme de cheo nesta, que aínda non rematei, pois ten unha morea de páxinas. Pero o certo é que, por un lado, me está gustando descubrir facetas desta estraña escritora que me chamou a atención desde que lin Nada, hai xa moitos anos. Por outro, a medida que avanzo na lectura, vou sentindo unha especie de incomodidade ante as deducións sobre a psicoloxía da novelista que fan os autores do libro. Por que? Porque é coma se a estivesen espindo ou analizando con lupa e non sei até que punto esas deducións resultan exactas.
En calquera caso só se trata dunha sensación molesta que me leva a preguntarme se é correcto exercer de psicólogo dunha persoa morta.

14.3.11

Libros pendentes de lectura

Periferia de Iolanda Zúñiga
Todo é silencio de Manuel Rivas
El hombre del revés de Fred Vargas
Carmen Laforet. Una mujer en fuga de Anna Caballé e Israel Rolón
El monstruo de Florencia de Douglas Preston con Mario Spezi
La evolución de Calpurnia Tate de Jacqueline Kelly
Reckless. Carne de piedra de Cornelia Funke.
E algúns máis que merquei no seu día, pero polo momento non teño moita gana de ler. Cando remate Falsa inocencia de Anne Perry (que me está gustando bastante; son unha adicta ás series), é probable que me meta con Manuel Rivas ou coa biografía de Laforet. Hai tempo que non leo biografías e xa me vai apetecendo.

5.3.11

Miscelánea

Unha das orquídeas de exterior está resistindo moi ben os xogos das cadelas. Por unha milagreira razón Melas non comeu as varas que abrocharon e así podemos gozar destas curiosas flores que por veces evocan bocas con ganas de morder. Agardo que o Home de Maryland, que está aquí de vacacións, teña oportunidade de vir pola casa antes de que murchen. É un gran amante das plantas e mándame a miúdo fotos do seu espléndido xardín.
No club de lectura comentamos o mes pasado Riña de gatos de Eduardo Mendoza, novela que deu para falar da guerra civil e da barbarie que cometeron un e outro bando. M, unha das participantes, achou de menos non comentarmos nada sobre Velázquez, pois varios dos seus cadros analízanse con bastante detalle e moito amor. Por fortuna non eramos tantos coma a vez anterior, en que o número obrigou a xuntar varias mesas de tal xeito que a algúns non se lles vía a faciana. Eu agradecín a ausencia dalgún membro non moi fiel pero si impertinente que di cousas chocantes e quéixase acotío de que non o deixan falar. Uf! Paréceme fóra de lugar que un adulto, pai de familia, se comporte coma un neno pequeno. Pero así é a vida.
O próximo libro que comentaremos será Sete Palabras de Suso de Toro, que este ano traballa no instituto de B e dunha das participantes no club. Contaremos coa súa presenza, algo que non me fai moita graza máis que nada porque me resulta incómodo que o autor dunha obra estea diante nosa; é evidente que non poderemos falar con enteira liberdade. Porén, a case todos os membros lles apetece cambiar impresións con el.
Por outra parte el lémbrase dunha nena de trenzas que xogou moito con el cando era cativo e que recoñeceu en min un día na terraza dun bar. Como será o reencontro despois de corenta e tantos anos?