24.2.09
16.2.09
A forza das palabras
Escrita cun estilo directo e bastante doado de seguir, non está exenta de lirismo, de frases bonitas e de certa humanización da Morte que incluso por momentos fai que a vexamos coma unha personaxe simpática ou, cando menos, aceptable.
Merqueina a pesar de non estar moi convencida, tras ler algunhas reseñas e ver que se convertía nun dos libros máis vendidos, algo que por principio non me atrae en exceso. Á fin caín e non me arrepinto, a verdade, pero tampouco me felicito; é unha obra totalmente prescincible que fai fincapé na forza das palabras, aínda que a medida que se vai lendo unha non acaba de atopar ese toque máxico que, en efecto, nos leva a pensar que as palabras teñen unha forza irresistible. Quizais o escritor non conseguiu o que se propoñía.
11.2.09
Por fin
Por fin o cataventos ten uns momentos de respiro e nós, ocasión para sacudir a morriña que se nos instalou dentro sen pedir permiso. Prometeron que mañá, a máis tardar, volverá o sol que se perdeu entre nubes e temporais. O meu lado sensato dime que estamos no inverno e ten que chover; o outro rebélase contra ventos e mareas e atrévese a berrar ben alto que xa está ben, que necesita un pouco de luz entre tanto escuro nubeiro.
O problema de aquí, e máis concretamente do lugar onde vivimos, é que case sempre sopra un vento non necesariamente agradable, sobre todo cando hai alerta laranxa. A pesar de que é moi fermoso, día tras día de ceos grises e chuvias constantes acaban co bo humor do máis optimista.
Quédame o consolo de que na zona só neva cada trinta anos.
3.2.09
T de trampa
Sue Grafton por fin sacou a seguinte novela da serie do alfabeto, ou mellor dito, por fin a editorial sacou a tradución, bastante boa por certo. En T de trampa percibo un cambio no xeito de desenvolver a trama que nos pon decontado cara a cara coa mala, unha vividora que se dedica a suplantar identidades. Pero iso non lle resta intriga nin misterio, quizais ao contrario, pois nos mantén pendentes de como se vai descubrir o enredo, que vai in crescendo a medida que avanza a acción.
Nótase que agora a autora non publica un libro por ano, senón cada dous anos, co cal estes están máis traballados e resultan mellores, para pracer dos seus lectores. Ao meu ver, algúns dos anteriores eran algo frouxos, quizais por ese compromiso de publicar anualmente.
Sempre me pareceu unha escravitude verse na obriga de expremer os miolos cada ano para non perder presenza pública. Penso que un escritor debe escribir ao ritmo que lle pida o corpo, non a editorial. Pero, claro, cadaquén é cadaquén.