... e once de blog

Foi coa axuda de Cesare que abrín este blog; logo viñeron outras axudas non menos importantes de persoas descoñecidas que chegaron a facerse coñecidas e coas que aínda me relaciono. Ten graza, non?
Había menos dun ano que me xubilaran e viviamos en Monte Lourido nunha casa alugada desde onde se contemplaban imaxes como as que figuran no enlace (por certo, a fotografía da pasionaria lémbrame moito a unha miña; é máis, creo que a única pasionaria que había alí era a nosa); excelente lugar para recuperarse e intentar levar unha vida normal e tranquila. Cesare e B animáronme -case me empurraron- a meterme neste mundo que me era alleo por completo. E aquí estamos, once anos despois, noutra casa noutra vila, pero co mar e o monte preto, e desde onde tamén se poden contemplar imaxes relaxantes. Xa choveu.

Sete anos de Dona

Hai sete anos naceu Dona. Mellor dito: 'nacérona'. A súa nai non daba parido e tiveron que facerlle a cesárea, para atopar dúas femias e un macho morto. Os seus donos sacaron adiante as crías con bastante traballiño e dous meses despois esta cadela saíu do seu primeiro fogar para chegar a unha casa onde non se sabía moito de cans, pero había moita gana de aprender.
Durante as dúas horas longas que durou o traslado, a cadeliña comportouse de marabilla no colo de B que, por prudencia, levaba un cueiro sobre os xeonllos, pero non fixo falta. Iso si, en canto entrou na casa botou unha mexadiña; a pobre non debía de poder aturar máis.
Non é doado resumir nunhas liñas o que supuxo e supón convivir cun ser doutra especie sen máis finalidade ca esa -a convivencia-; se cadra, o máis destacable que se me ocorre é o que implica ese proceso: unha morea de sentimentos entre os que o máis intenso para min é a tenrura, aínda que para chegar a ela houbo que pasar por impaciencia, cabreo, algún que outro susto e mesmo momentos de desesperación.
Dona tivo que aprender a deixarse cepillar e limpar, a non morder con forza, a obedecer cando a chamaban, a permanecer soa cando iamos á compra, a... Uf! Eu aprendín a interpretar os seus movementos, os seus xestos; desenvolvín unha paciencia case infinita; coñecín o supremo pracer de acariciala, de manipulala cando cumpría comprobar se había unha ferida ou se aquel vultiño da orella era importante; souben o estupendo que resulta amar un ser vivo cuxo benestar depende de ti.
E aquí estamos as dúas -neste momento, as tres- no estudio, eu dándolle ás teclas, elas tombadas preto miña, en tranquila compañía. As femias da familia.

Belezas

Melas en actitude meditativa

Este inverno está resultando un regalo dos deuses, malia o frío e os poucos temporais que levamos enriba. Cando menos, brilla o sol con bastante frecuencia e pódese observar como vai mudando a luz a medida que os días crecen. Tamén é posible pasear pola horta e observar as árbores -case todas moi novas- con ou sen follas; as plantas baixas experimentan cambios case de día en día, e Dona e Melas convídanme polas mañás a saír con elas ao exterior, para logo pasar de min coma se non existise, agás se decido entrar de novo; entón volven á carga e, se me ven ocupada, sentan cabo de min e reláxanse.

Dona ollando pola "fiestra"

É agradable esta vida tranquila, sen grandes desgustos ou con eles, pero coa capacidade de asumilos sen facer un drama. Aínda que debo recoñecer que sigo agarrando cabreos coma antes, cando tiña máis enerxías; iso si, pásanme en menos tempo.
Gústame a beleza que me rodea, ter a sorte de poder gozar dela e non desexar unha vida con máis acción. Creo que a acción que máis gorentei sempre é a que me contan os libros, acomodada no sofá, ao abeiro de perigos.
Claro que a vida nunha vila pequena ten algún que outro inconveniente: tarde ou cedo, chéganme comentarios que dan por certas cousas sobre min que son incorrectas ou mentiras e, cando iso ocorre, me pregunto como é posible que a xente invente con tanta
lixeireza. Será que non teñen mellores asuntos que atender. Mentres tanto, eu ao meu.