27.11.07

De paseo

Recupero pouco e pouco o gusto polos paseos en solitario que tanto me gustaba dar hai apenas un par de anos. Por riba, o médico é o remedio que me ofrece para calmar os meus problemas dixestivos e ir perdendo peso amodiño; non quere que faga dieta nin que tome máis medicamentos dos que tomo, así que me obrigo a vencer a preguiza e evitar escusas como que sopra moito vento (que sopra) ou que me doen os cadrís (que me doen, pero segundo el deixarán de doer). Aínda que hoxe o paseo foi urbano, días atrás fixen o percorrido que bordea a costa e ollei unha morea de barcas faenando. Pillei a estes desde a beirarrúa (había ben unha ducia de pequenas embarcacións), supoño que collendo ameixa, cuns curiosos aparellos de mango moi longo e unha especie de gaiola con reixa no remate. Sinto non poder dar o nome, pero o meu vocabulario marítimo deixa moito que desexar (se alguén o coñece, que me ilustre).
Levamos varios días de ceos despexados e un nordés que arrastra todo o que se lle poña por diante; nas ruelas estreitas que comunican o malecón co interior da vila créanse auténticos tiros que baten forte contra as facianas e remexen cabelos e roupas coma se o mesmo Eolo se aplicase en amosar que a pesar de todo continúa a ser un deus.

25.11.07

Chamar ao timbre

A porta non é gran cousa, apenas unha cancela sólida que non permite adiviñar que hai detrás. Claro que podía asomarme por riba e, poñéndome na punta dos pés, botar un ollo para saber que se agacha detrás dese claro convite a turrar da cadea que faga soar -a saber onde- un timbre misterioso. Pero corro o risco de que alguén me pille in fraganti ou, o que sería peor, me abran a porta sen que eu teña preparada unha boa escusa para explicar o meu acto.
Porque non sempre hai que facer caso dos convites que aparecen aquí e acolá e menos cando non se coñece a xente.
Unha veciña de moi preto tomounos baixo o seu manto protector e agasállanos ovos das súas galiñas, verzas, uvas, carozos de millo e leña. Dicíame que turrara do saco de carozos para levalo até a casa e xuro que o intentei, pero non teño forza ningunha desde que estou enferma. Creo que a boa muller non daba creto á miña febleza e, por riba, engadiu que estaba moi gorda. Xurei polo baixo e reneguei da sinceridade non pedida, pero cómpre recoñecer que me sobran bastantes quilos que, dito sexa de paso, acumulei desde que estou nesta vila.
Cada vez máis vai urxíndome a idea de perder peso. Veremos como o consigo sen poñerme a dieta.

21.11.07

Substituto de Pendergast


Xa teño falado aquí de Douglas Preston e Lincoln Child, creadores do meu adorado Pendergast e doutros libros cuxo protagonista non era el. Atopei por casualidade no centro comercial unha novela xa algo vella, La ciudad sagrada, cuxa figura central é Nora Kelly, unha antropóloga que se atopará co axente do FBI en Los asesinatos de Manhattan. Sérveme para informarme de certas incógnitas que me tiñan intrigada por non o ter lido antes, digamos que a historia previa de Nora e dalgún personaxe máis que sae en posteriores entregas.
Aínda que o comezo non é dos que apreixan a atención desde o primeiro momento, vai gañando pulo e garra a medida que avanza e xa agora me ten o corazón nun puño. Doses de intriga, misterio, aventuras e un toque de fenómenos inexplicables fan destes libros un bo remedio contra a desgana e o aburrimento, amais de unirse unha calidade non despreciable que contribuíu en boa medida ao seu éxito, cando menos nos USA.
Á espera da seguinte entrega de Pendergast (quero crer que a haberá despois de ver como remata a última), resulta estupenda para facer boca.

18.11.07

Sábado de feira


Todos os sábados na vila hai un enorme mercado que ocupa gran parte do porto. Postos de todo tipo (froitas, verduras, queixos, bacallau, chourizos, doces, plantas, bolsos, calzado, roupa interior e exterior, alfombras, apeiros, cacharros de barro, mobles...) espállanse pola explanada para gozo de compradores e curiosos, a xente amoréase nalgúns e pasea polos corredores que se forman, papeis e bolsas sementan o chan e un vai tropezando a cada pouco cos que miran para todas as partes menos para adiante. Onte fomos mercar cenorias para zume (hainas enooormes) e un pantalón que non lle serve para B.
Á parte do pracer que supón escoitar os vendedores pregoar a mercadoría (os acentos son do máis variado que se poida dar), non o menos ler certos letreiros que cantan as excelencias do produto; o máis auténtico que vimos ese día rezaba así: Calcetines a 6 euros la docena. Tres años de garantía.
Aínda que é algo cansado este mercado, sempre resulta divertido deixarse caer por alí, despois ir tomar o vermú e rematar a mañá xantando nalgún mesón uns mexillóns da ría (os mellores do mundo) e unhas luriñas fritidas, regado todo cun viño gorentoso.

13.11.07

Mesturas

Aínda que os luns o Plaza está pechado ao público, con frecuencia Webmaster está dentro e convídanos a un café tertuliano. Case nunca se sabe a priori de que vai ir a tertulia, pero sempre é ilustrativo e agradable andar por alí e informarse de que se coce na vila ou entre os veciños.
Webmaster é, entre outras cousas, home de negocios; eu diría que o bar lle imprime carácter e fai que ás veces non se saiba se sobe ou baixa a escaleira; a pesar diso a min resúltame un amigo fiable.
Vai cumprirse un ano da apertura do Ateneo Valle Inclán na parte de arriba do bar, un local non moi grande pero xeitoso, cunha biblioteca que medra e medra sen pausa, onde se organizan actos variados, desde presentacións de libros e exposicións a charlas-coloquio ou charlas a secas. Non recibe subvencións de ningún tipo (nin falta que lle fai), acolle a todo aquel que teña algo que dicir e dálle certa vidiña á vila. Porén, hai a xente que lle parece mal a iniciativa de Webmaster e critícao sen achegar nada construtivo por ter aberto o ateneo, só polo afán de rexoubar. Son os menos, quero crer, porque en xeral nos actos case sempre hai cheo.
A miña pregunta é por que as iniciativas deste tipo, claramente positivas, provocan este tipo de reaccións que me lembran tanto ao can do hortelán?

10.11.07

Novela de suspense

Aínda que non todas as novelas de José Carlos Somoza teñen o mesmo nivel (das que lle lin, La caverna de las ideas segue parecéndome a mellor), esta consegue sorprender de novo o lector pola orixinalidade da trama (marca da casa), o ritmo trepidante, os recursos variados que o autor emprega na súa construción, a diversidade de tipos humanos que desfilan perante os nosos ollos, a corrección lingüística e o(s) tema(s) que trata cunha fluidez envexable. Vémonos metidos nun mundo futurista que imos comprendendo pouco a pouco, como debe ser, e que sorprende e repele a partes iguais. De fondo unha estraña biblia de cuxos capítulos hai crentes capaces de facer cousas extraordinarias e un non crente que quere vingarse e buscar a verdade.
Saín do seu influxo magnético mergullándome noutro libro bastante diferente pero non menos fascinante: La muerte lenta de Luciana B de Guillermo Martínez, o mesmo que me marabillou con Los crímenes de Oxford hai xa un par de anos. De lectura doada e riqueza lingüística, a trama atrapa desde o primeiro momento e lévanos a oscilar entre a delirante versión de Luciana e a de Kloster até chegarmos a un remate abondo inesperado. Tanto unha coma outra son moi recomendables.

6.11.07

O meme das oito cousas

Chégame outro meme da man de paideleo. Trátase de poñer oito cousas, as que sexan, e falar delas. El, por exemplo, falou de oito países aos que lle gustaría ir; outros puxeron cancións, actitudes ou momentos en que se sentiron ridículos. Eu vou poñer oito cousas que xurei algunha vez non facer nunca e que o decorrer da vida me levou a elas.
1.- Dar clase. Daquela era eu moi arrebatada e moi de ideas fixas. Coidaba que o ensino non era para min porque non me gustaba xulgar nin dicirlle a ninguén o que tiña que facer. Mal sabía eu que esa actividade implicaba bastante máis ca iso. Serviume para aprender moito do xénero humano e de min mesma e coñecer xente estupenda coa que hoxe sigo en contacto.
2.- Ter internet na casa. Aínda hoxe me pregunto por que era tan reacia a abrir esta ventá ao exterior. Sospeito que a miña desbordada imaxinación me facía temer que unha man saíse de súpeto da pantalla e me apreixase a gorxa. Delirios.
3.- Abrir un blog. Cando Cesare me falou deles, rexeitei de entrada a posibilidade de meterme neste mundo. Parecíame unha indiscreción escribir un diario público. Cousas veredes.
4.- Facer crítica literaria. Outra vez o meu desgusto a xulgar os demais. O mesmo home de antes meteume nesa leria e, aínda que el tirou a toalla, eu sigo na brecha intentando atoparlle o lado positivo. Espero verllo algún día.
5.- Expoñerme á opinión pública. Que estupidez, verdade?, porque sempre, sempre estamos expostos ao que digan os outros. Pero así era eu.
6.-Non depender de ninguén para nada. Outra estupidez máis. Na vida todos dependemos de todos dalgún xeito e no meu caso as enfermidades e a xordeira fanme dependente, sobre todo de B que vive comigo.
7.- Vivir no rural. Para unha urbanícola coma min todo eran desvantaxes: comunidades moi cativas, intromisións alleas na túa existencia, incomodidades mil... Menos mal que a realidade vai cambiando co tempo e nós con el.
8.- Presentar un libro. Non é unha actividade que me encante, pero cando menos son capaz de levala adiante sen poñerme demasiado nerviosa. Eu pensaba que o labor dun autor remataba cando remataba de escribir o libro. Outra vez a vida encargouse de ensinarme que estaba equivocada.

Debería pasarlle o meme a oito persoas, pero prefiro que o faga quen queira se quere.

3.11.07

Panorámica


Non deixa de ser unha mágoa que vaias onde vaias e por moi fermosa que sexa unha paisaxe atopes bolsas de plástico, papeis e restos indefinibles e variados que dan a sensación de que todo o mundo é un amplo vertedoiro de lixo. A maioría vén arrastrada polo vento, pero outra parte guíndana in situ os visitantes que non se fixan, non se decatan ou lles resulta totalmente indiferente deixar a súa pegada onde non debería quedar.
A pesar de todo, chega un momento en que intentas abstraerte e ollas ao lonxe, ao horizonte ou a calquera outro punto da distancia para non fixarte no que tes diante mesmiño do nariz.
Para iso están servíndonos estes días que empregamos en visitar os arredores: para constatar que o ser humano non pode evitar unha das facetas máis deplorables da súa condición.

1.11.07

Collendo piñas

Moi preto da casa hai un monte ao que imos de cando en vez pasear ou recoller leños e piñas para a cheminea. A espléndida tarde de hoxe empregámola nas piñas e nunha pequena excursión a un miradoiro que queda preto do instituto de B. Víase toda Ribeira, a illa de Ons, as Cíes, Ogrobe e Cambados e cativos lugares con nome propio que temos pensado percorrer noutras ocasións.
O monte estaba menos tranquilo ca outros días, pois no medio del érguese un cemiterio e moita xente acudiu para levar flores aos seus defuntos; os coches sucedíanse pola estreita estrada que nos leva cada día ao instituto; o sol filtrábase polos troncos dos piñeiros dándolle ao monte un aspecto algo inquietante, asemade que fermoso; o arume seco sementaba o chan e dificultaba a camiñada, pois é doado esvarar en calquera momento.
Había moreas de piñas por todos os lados, apetecibles coma froitas maduras, e enchín unha gran bolsa coas que me saían ao paso.
Ao adentrármonos no monte os ruídos esvaecen,
e tes a sensación de estar só no mundo, coma se todo desaparecese e foses ti o único ocupante. A miña xordeira impedíame escoitar os berros do campo de fútbol próximo, os rumores dos motores dos coches que pasaban, algún que outro chío de paxaro. Sei que os había porque B, fiel transcritor, me ía dicindo o que os meus oídos non captaban.
Mágoa non ter unha cámara mellor para reflectir con maior exactitude o que viron os meus ollos.