Primavera
Nunha vella tira de Quino víase a Mafalda ollando botóns de flores, unha parella de namorados e non lembro qué outra escena evocadora do renacer da vida; a nena terrible concluía na última viñeta que a primavera era o máis publicitario da vida.
Publicitaria será, non o nego, pero amolado, tamén. A min sempre me sentou fatal a boa da estación, supoño que por ser unha das que máis tarda en definirse; de sol radiante e agradable caloriña lévanos a tormentas e frío siberiano, coma se se compracese en amosarnos un caramelo para retirárnolo xusto cando estamos a piques de rozalo coa lingua. Ao meu pobre corpo -e non só a el- cáelle coma unha bomba tanta alteración; os ánimos soben e baixan ao galope a lombos dunha nave de montaña rusa; os músculos, acotío doridos, semellan competir entre eles por cál leva a medalla do gañador; os oídos -meus pobres- pregúntanse abraiados cándo rematará este paseo polo bordo do abismo...
Ciclos, malditos e benditos ciclos. Seguro que sen eles todo sería máis aburrido.
Agora que o penso..., hai moito tempo que non gozo dunha boa sesión de aburrimento. Non estaría mal refrescar a memoria.
31.3.04
30.3.04
Prepárase a invasión
Comprendo que a todo o mundo lle gusten os sitios bonitos, fuxan da cidade e desexen pasar uns días preto do mar gozando dun clima benévolo no que apenas se notan os fríos que aterecen gran parte da península, pero..., ¡ai!, o que me nego a comprender é que se comporten coma as hordas de Atila (con todos os meus respectos para os hunos), cisquen lixo por onde pasan, actúen coma se ninguén máis ca eles existise, atoen entradas, abandonen o coche de calquera xeito onde máis molesta e coiden que, por pagar, están liberados de calquera consideración cara aos demais.
A Semana Santa e o verán achéganse. ¡O que nos espera...!
Comprendo que a todo o mundo lle gusten os sitios bonitos, fuxan da cidade e desexen pasar uns días preto do mar gozando dun clima benévolo no que apenas se notan os fríos que aterecen gran parte da península, pero..., ¡ai!, o que me nego a comprender é que se comporten coma as hordas de Atila (con todos os meus respectos para os hunos), cisquen lixo por onde pasan, actúen coma se ninguén máis ca eles existise, atoen entradas, abandonen o coche de calquera xeito onde máis molesta e coiden que, por pagar, están liberados de calquera consideración cara aos demais.
A Semana Santa e o verán achéganse. ¡O que nos espera...!
28.3.04
Praceres
- Notar a brisa na face mentres o sol me acaricia.
- Pasear á beira do mar aspirando o seu intenso recendo.
- A luz do outono e da primavera camiñando sobre as árbores.
- Os solpores que se aprecian desde a casa na que vivo.
- A visita dun amigo disposto a unha longa conversa.
- Mergullarme nun bo libro acochada na butaca, ao abeiro da chuvia e do frío.
- As lapas que saltarican xogando na cheminea.
- A mirada sorrinte de B.
- Notar a brisa na face mentres o sol me acaricia.
- Pasear á beira do mar aspirando o seu intenso recendo.
- A luz do outono e da primavera camiñando sobre as árbores.
- Os solpores que se aprecian desde a casa na que vivo.
- A visita dun amigo disposto a unha longa conversa.
- Mergullarme nun bo libro acochada na butaca, ao abeiro da chuvia e do frío.
- As lapas que saltarican xogando na cheminea.
- A mirada sorrinte de B.
Contradicións
Hai algún tempo que me desentendín de ofrecer unha imaxe de min mesma; ando demasiado ocupada en ser eu como para, por riba, inquietarme por se parezo isto ou aquilo. Pero caio acotío nunha contradición que me amola un chisco, máis ca nada porque non lle vexo solución.
Do pouco ou moito que levo vivido saquei en claro que aprender non é un camiño de rosas; cómpre tropezar, erguerse, cambalear e endereitarse apoiándose, se fai falla, nos caxatos que se presenten ou nos presten. Chámanlle -se non me trabuco- experiencia. Non pretendo facer apoloxía da dor, en absoluto, só constato que a realidade vital se compón de matices complexos, ás veces incomprensibles e dolorosos no momento, que nos fan crecer.
Pois ben, isto que vexo tan clariño cando me atinxe a min ponme dos nervios en canto o observo nos seres que amo; de súpeto, éntrame unha ansia tola para que superen o mal trago nun abrir e cerrar de ollos, intento convencelos de que logo pasará, de que será moi útil e de que axiña se decatarán de que lles trouxo algo valioso. Gustaríame ser quen de reducirlles o proceso para aforrarlles sufrimento, a pesar de saber que se trata dun camiño persoal e intransferible ao que só podo achegar comprensión e compañía.
Coido que está relacionado con ese afán protector que tanto me rebentaba cando mo aplicaban a min.
¡En fin! Contradicións. ¿Que non as ten?
Hai algún tempo que me desentendín de ofrecer unha imaxe de min mesma; ando demasiado ocupada en ser eu como para, por riba, inquietarme por se parezo isto ou aquilo. Pero caio acotío nunha contradición que me amola un chisco, máis ca nada porque non lle vexo solución.
Do pouco ou moito que levo vivido saquei en claro que aprender non é un camiño de rosas; cómpre tropezar, erguerse, cambalear e endereitarse apoiándose, se fai falla, nos caxatos que se presenten ou nos presten. Chámanlle -se non me trabuco- experiencia. Non pretendo facer apoloxía da dor, en absoluto, só constato que a realidade vital se compón de matices complexos, ás veces incomprensibles e dolorosos no momento, que nos fan crecer.
Pois ben, isto que vexo tan clariño cando me atinxe a min ponme dos nervios en canto o observo nos seres que amo; de súpeto, éntrame unha ansia tola para que superen o mal trago nun abrir e cerrar de ollos, intento convencelos de que logo pasará, de que será moi útil e de que axiña se decatarán de que lles trouxo algo valioso. Gustaríame ser quen de reducirlles o proceso para aforrarlles sufrimento, a pesar de saber que se trata dun camiño persoal e intransferible ao que só podo achegar comprensión e compañía.
Coido que está relacionado con ese afán protector que tanto me rebentaba cando mo aplicaban a min.
¡En fin! Contradicións. ¿Que non as ten?
25.3.04
Perder o silencio
Perdín o silencio hai cinco anos a raíz dunha gripe fortísima que me tivo muda e xorda durante dúas semanas completas. A medida que ía recuperando a pouca audición anterior, escoitaba asemade campás tanguendo entolecidas, buguinas de coches premidas por histéricos e un micrófono (des)acoplado a non se sabe qué frecuencia. Non daba creto ao que me estaba ocorrendo.
Co paso dos días, o estrondo estabilizouse en micrófonos mal sintonizados, un de cada lado, que me acompañan sen interrupción desde aquela.
Os meus acúfenos son, pois, agudos, incoercibles (palabro do otorrino que vén dicir incontrolables), teimudos e inasequibles ao desalento.
Ao principio non me deixaban durmir; pasei dez días de noites toledanas indo traballar, ata que constatei que se me ía a cabeza, extraviábame en medio dunha frase e estaba ao bordo de perder os nervios a cada ruído forte que me chegaba.
Decidín poñer audífonos coa esperanza de que, se oía mellor o mundo exterior, me distraería desta cantarela obsesiva. De primeiras a cousa non foi mal; estaba marabillada coa cantidade de sons descoñecidos que de súpeto descubría, saía soa ao campo e ás rúas da cidade para afacerme a escoitar, ávida dunha faceta ignorada que lle confería ao mundo unha nova profundidade: a perspectiva auditiva. Pasada a novidade..., ¡en fin!; pasada a novidade volveron as noites en branco, a negativa a aceptar algo que me desbordaba, o pavor a perder os nervios no traballo, a cometer unha barbaridade irreparable... As maquiniñas máxicas son estupendas, desde logo, mais non deixan de ser máquinas con todos os seus inconvenientes, sobre todo en ambientes ruidosos.
Logo veu o empeoramento dos outros males, as baixas necesarias e cada vez máis frecuentes, a tortura da reincorporación e, á fin, a seguridade de que así non podería continuar. Gustábame a miña profesión, e moito, pero era ela ou eu, e emprendín os trámites para que me sacasen do medio.
Hai un ano que me xubilaron (vinte antes do que me correspondería, por se alguén ten curiosidade) e, agora si, podo dicir que foi a mellor decisión da miña vida. Os acúfenos non desapareceron nin van desaparecer, pero xa non temo perder os nervios a cada paso, durmo coma unha pedra gracias aos exercicios de relaxación (o único remedio non agresivo que me deron) e fago unha vida con bastantes limitacións, pero máis ou menos normal.
Foron cinco anos duros e difíciles nos que cometín algunhas estupideces e sufrín algún accidente desafortunado. Pero contei en todo momento con algo que nada nada nada pode pagar: o apoio e o amor incondicionais de B.
Perdín o silencio hai cinco anos a raíz dunha gripe fortísima que me tivo muda e xorda durante dúas semanas completas. A medida que ía recuperando a pouca audición anterior, escoitaba asemade campás tanguendo entolecidas, buguinas de coches premidas por histéricos e un micrófono (des)acoplado a non se sabe qué frecuencia. Non daba creto ao que me estaba ocorrendo.
Co paso dos días, o estrondo estabilizouse en micrófonos mal sintonizados, un de cada lado, que me acompañan sen interrupción desde aquela.
Os meus acúfenos son, pois, agudos, incoercibles (palabro do otorrino que vén dicir incontrolables), teimudos e inasequibles ao desalento.
Ao principio non me deixaban durmir; pasei dez días de noites toledanas indo traballar, ata que constatei que se me ía a cabeza, extraviábame en medio dunha frase e estaba ao bordo de perder os nervios a cada ruído forte que me chegaba.
Decidín poñer audífonos coa esperanza de que, se oía mellor o mundo exterior, me distraería desta cantarela obsesiva. De primeiras a cousa non foi mal; estaba marabillada coa cantidade de sons descoñecidos que de súpeto descubría, saía soa ao campo e ás rúas da cidade para afacerme a escoitar, ávida dunha faceta ignorada que lle confería ao mundo unha nova profundidade: a perspectiva auditiva. Pasada a novidade..., ¡en fin!; pasada a novidade volveron as noites en branco, a negativa a aceptar algo que me desbordaba, o pavor a perder os nervios no traballo, a cometer unha barbaridade irreparable... As maquiniñas máxicas son estupendas, desde logo, mais non deixan de ser máquinas con todos os seus inconvenientes, sobre todo en ambientes ruidosos.
Logo veu o empeoramento dos outros males, as baixas necesarias e cada vez máis frecuentes, a tortura da reincorporación e, á fin, a seguridade de que así non podería continuar. Gustábame a miña profesión, e moito, pero era ela ou eu, e emprendín os trámites para que me sacasen do medio.
Hai un ano que me xubilaron (vinte antes do que me correspondería, por se alguén ten curiosidade) e, agora si, podo dicir que foi a mellor decisión da miña vida. Os acúfenos non desapareceron nin van desaparecer, pero xa non temo perder os nervios a cada paso, durmo coma unha pedra gracias aos exercicios de relaxación (o único remedio non agresivo que me deron) e fago unha vida con bastantes limitacións, pero máis ou menos normal.
Foron cinco anos duros e difíciles nos que cometín algunhas estupideces e sufrín algún accidente desafortunado. Pero contei en todo momento con algo que nada nada nada pode pagar: o apoio e o amor incondicionais de B.
24.3.04
Aprender a golpes e outras herbas
Escribía Deneno hai un par de días que "se se trata de aprender a base de golpes, algún día levarei un sobresaliente", frase que subscribía ata non hai moito; agora teño unha variante: "se rectificar é de sabios, debería estar a piques de graduarme en sabedoría".
En xeral son bastante metepatas, probablemente porque entre as miñas habilidades non figura a sutileza e tiro a distraída, aínda que procuro seguir aprendendo por aquilo de que o saber non ocupa lugar. A maioría dos meus erros de xuízo vén dada por unha especie de inocencia selectiva da que me custa desprenderme, por moito que miña nai se fartase de reprocharmo como se iso fose traerme a perdición. Ben está certo grao de malicia, pero andar pola vida desconfiando de todos e cada un resúltame unha actitude esgotadora, castrante e, o que é peor, empobrecedora.
Non son masoquista nin un tantiño así, pero estou convencida de que levar un golpe de cando en vez non nos vén nada mal, e sempre nos quedará o consolo de dicirnos a nós mesmos: "vaia, equivoqueime; terei que rectificar...".
Escribía Deneno hai un par de días que "se se trata de aprender a base de golpes, algún día levarei un sobresaliente", frase que subscribía ata non hai moito; agora teño unha variante: "se rectificar é de sabios, debería estar a piques de graduarme en sabedoría".
En xeral son bastante metepatas, probablemente porque entre as miñas habilidades non figura a sutileza e tiro a distraída, aínda que procuro seguir aprendendo por aquilo de que o saber non ocupa lugar. A maioría dos meus erros de xuízo vén dada por unha especie de inocencia selectiva da que me custa desprenderme, por moito que miña nai se fartase de reprocharmo como se iso fose traerme a perdición. Ben está certo grao de malicia, pero andar pola vida desconfiando de todos e cada un resúltame unha actitude esgotadora, castrante e, o que é peor, empobrecedora.
Non son masoquista nin un tantiño así, pero estou convencida de que levar un golpe de cando en vez non nos vén nada mal, e sempre nos quedará o consolo de dicirnos a nós mesmos: "vaia, equivoqueime; terei que rectificar...".
Problemiñas con interné
Desde o sábado, máis ou menos, non podo entrar nos blos de Vendell, Jaio, Akin , Pawley e algúns máis nos que me meto de cando en vez. Sáeme unha nota que di "no se puede mostrar la página, etc.". ¿Por que raios ocorre iso? ¿Alguén que ande por aí podería explicarme se hai algunha solución, á parte de esperar?
Desde o sábado, máis ou menos, non podo entrar nos blos de Vendell, Jaio, Akin , Pawley e algúns máis nos que me meto de cando en vez. Sáeme unha nota que di "no se puede mostrar la página, etc.". ¿Por que raios ocorre iso? ¿Alguén que ande por aí podería explicarme se hai algunha solución, á parte de esperar?
23.3.04
Sesión amenizada
Acudo a fisioterapia unha ou dúas veces por semana; non é unha visita que me esperte paixóns, pero como non me queda outro remedio, vou e calo. Hoxe, por segunda vez este mes, tocoume na mesma sala ca unha señora experta en queixumes e invocacións. "Aiaiaiaiaiaiaiai, ai Dios. Aiaiaiaiaiaiaiai, ai Dios; ai, Dios, ai, Dios, ai, Dios...". Así, sen a penas respirar, durante case toda a sesión.
A próxima vez, por se Deus non anda pola clínica, asegurareime de que me toca nunha sala diferente.
Acudo a fisioterapia unha ou dúas veces por semana; non é unha visita que me esperte paixóns, pero como non me queda outro remedio, vou e calo. Hoxe, por segunda vez este mes, tocoume na mesma sala ca unha señora experta en queixumes e invocacións. "Aiaiaiaiaiaiaiai, ai Dios. Aiaiaiaiaiaiaiai, ai Dios; ai, Dios, ai, Dios, ai, Dios...". Así, sen a penas respirar, durante case toda a sesión.
A próxima vez, por se Deus non anda pola clínica, asegurareime de que me toca nunha sala diferente.
Blogs
Contra, Reanimator e Todonada, entre outros, escriben sobre os blogs, da súa finalidade, das súas limitacións e da sinceridade e liberdade que permiten. As miñas ideas ao respecto non son demasiado claras, quizais porque antes de decidirme a abrir este penseino moito e, unha vez lanzada, tiro para adiante sen máis historias.
Non fago como Cesare, o experto en cripticismo, probablemente porque me relaciono pouco (á parte de que o meu temperamento non me leva por ese camiño), pero conto o que me apetece, e os meus límites veñen dados por un pudor que ás veces roza o enfermizo; non me vexo contanto certas cousas, a verdade, e non porque vaian facerlle dano a ninguén; algún día, quizais, saltarei a barreira (in)consciente que me puxen e decida airear unha serie de cuestións que me roldan, mais sen a tiranía dos prazos. No meu caso, o anonimato -creo que total- permíteme unha soltura da que outros non gozan; aínda así, coido que hai límites que non se deberían traspasar (os que dite a conciencia de cada un).
Tampouco valen as xeneralidades neste tema; os blogs son tan variados coma as persoas que os escriben; algúns semellan coutos pechados nos que ata dá certo reparo facer comentarios, coma se te estiveses metendo nunha conversa privada cuxas regras de xogo descoñeces. Pero, por outra parte, son públicos, así que...
Non sei, marear a perdiz con qué pretendo, qué podo ou non podo contar, qué consecuencias traerá tal comentario paréceme unha perda de enerxía que non conduce a ningures. Ninguén nos obriga a facelo; calamos o que queremos e opinamos sobre o que nos chama a atención ou nos apetece. Non hai máis. Somos nós quen decidimos. Sempre.
Contra, Reanimator e Todonada, entre outros, escriben sobre os blogs, da súa finalidade, das súas limitacións e da sinceridade e liberdade que permiten. As miñas ideas ao respecto non son demasiado claras, quizais porque antes de decidirme a abrir este penseino moito e, unha vez lanzada, tiro para adiante sen máis historias.
Non fago como Cesare, o experto en cripticismo, probablemente porque me relaciono pouco (á parte de que o meu temperamento non me leva por ese camiño), pero conto o que me apetece, e os meus límites veñen dados por un pudor que ás veces roza o enfermizo; non me vexo contanto certas cousas, a verdade, e non porque vaian facerlle dano a ninguén; algún día, quizais, saltarei a barreira (in)consciente que me puxen e decida airear unha serie de cuestións que me roldan, mais sen a tiranía dos prazos. No meu caso, o anonimato -creo que total- permíteme unha soltura da que outros non gozan; aínda así, coido que hai límites que non se deberían traspasar (os que dite a conciencia de cada un).
Tampouco valen as xeneralidades neste tema; os blogs son tan variados coma as persoas que os escriben; algúns semellan coutos pechados nos que ata dá certo reparo facer comentarios, coma se te estiveses metendo nunha conversa privada cuxas regras de xogo descoñeces. Pero, por outra parte, son públicos, así que...
Non sei, marear a perdiz con qué pretendo, qué podo ou non podo contar, qué consecuencias traerá tal comentario paréceme unha perda de enerxía que non conduce a ningures. Ninguén nos obriga a facelo; calamos o que queremos e opinamos sobre o que nos chama a atención ou nos apetece. Non hai máis. Somos nós quen decidimos. Sempre.
22.3.04
Regresións
Constato con certa sorpresa unha tendencia regresiva entre a mocidade; casar, ter fillos e seguir as convencións sen cuestionalas constitúen, outra vez, fins en si mesmos.
Experimento decepción ante o que para min é unha limitación de horizontes; paréceme triste que persoas de vinte anos non sintan desexos de saír da vila na que naceron, coñecer lugares e xente distintos nin buscar fortuna xalundes. Diríase que a curiosidade humana esmoreceu, abafada entre comodidades, pais comprensivos e demasiado compracentes e un desmedido afán de seguridade que ten moito de enfermizo.
Refúgase o provisional a idades cada vez máis temperás perseguindo un inmobilismo alarmante; espállase a idea de que o actual xeito de vivir é definitivo; fóxese da capacidade de sorprender e sorprenderse coma se dunha peste mortal se tratase...
Esa canción resúltame tan familiar que me asusta un chisco.
Constato con certa sorpresa unha tendencia regresiva entre a mocidade; casar, ter fillos e seguir as convencións sen cuestionalas constitúen, outra vez, fins en si mesmos.
Experimento decepción ante o que para min é unha limitación de horizontes; paréceme triste que persoas de vinte anos non sintan desexos de saír da vila na que naceron, coñecer lugares e xente distintos nin buscar fortuna xalundes. Diríase que a curiosidade humana esmoreceu, abafada entre comodidades, pais comprensivos e demasiado compracentes e un desmedido afán de seguridade que ten moito de enfermizo.
Refúgase o provisional a idades cada vez máis temperás perseguindo un inmobilismo alarmante; espállase a idea de que o actual xeito de vivir é definitivo; fóxese da capacidade de sorprender e sorprenderse coma se dunha peste mortal se tratase...
Esa canción resúltame tan familiar que me asusta un chisco.
20.3.04
Xeitos de ler
Non teño outra que volver ler Harry Potter y la Orden del Fénix, se quero poñerme ao nivel dos comentaristas do blog de Akin (cando me aprendan, poderei ligar. -¡Ei, Cesare!, ¿estás aí?-).
A primeira vez engulino coma unha posesa, totalmente enganchada na acción e nas ganas de saber qué raios estaba ocorrendo. É este un xeito de ler que me encanta porque me leva á nenez, cando devoraba todo canto libro me puxesen diante (debía pasar a censura materna, en fin) e a realidade desaparecía durante unhas horas sen deixar rastro. Claro que ten inconvenientes: escapan detalles, erros, erratas e ata datos importantes; en canto aos nomes complicados, xa desisto de retelos durante moito tempo, dada a miña facilidade para modificalos segundo un mecanismo que aínda non aclarei por completo (creo que está relacionado coa coincidencia vocálica).
Polo momento, levo vinte páxinas e xa atopei que as hortensias da sexta mudaron en begonias na dezaoito, as relativas enlázanse de maneira algo irritante e o sintagma adxectivo+substantivo repítese con demasiada frecuencia. Sospeito que en parte se debe á tradución.
Os poucos libros que leo do primeiro xeito esíxenme case sempre unha relectura; o habitual en min é o segundo, e si, ás veces moléstame porque interfire no pracer, pero como hai cousas superiores a unha, xa me resignei a esa inconsciente activación das antenas.
Ao principio víao coma unha perda de inocencia, unha máis das que a vida trae consigo; agora..., ben, agora procuro non romper a cabeza con esa historia. Total, para o que serve...
Non teño outra que volver ler Harry Potter y la Orden del Fénix, se quero poñerme ao nivel dos comentaristas do blog de Akin (cando me aprendan, poderei ligar. -¡Ei, Cesare!, ¿estás aí?-).
A primeira vez engulino coma unha posesa, totalmente enganchada na acción e nas ganas de saber qué raios estaba ocorrendo. É este un xeito de ler que me encanta porque me leva á nenez, cando devoraba todo canto libro me puxesen diante (debía pasar a censura materna, en fin) e a realidade desaparecía durante unhas horas sen deixar rastro. Claro que ten inconvenientes: escapan detalles, erros, erratas e ata datos importantes; en canto aos nomes complicados, xa desisto de retelos durante moito tempo, dada a miña facilidade para modificalos segundo un mecanismo que aínda non aclarei por completo (creo que está relacionado coa coincidencia vocálica).
Polo momento, levo vinte páxinas e xa atopei que as hortensias da sexta mudaron en begonias na dezaoito, as relativas enlázanse de maneira algo irritante e o sintagma adxectivo+substantivo repítese con demasiada frecuencia. Sospeito que en parte se debe á tradución.
Os poucos libros que leo do primeiro xeito esíxenme case sempre unha relectura; o habitual en min é o segundo, e si, ás veces moléstame porque interfire no pracer, pero como hai cousas superiores a unha, xa me resignei a esa inconsciente activación das antenas.
Ao principio víao coma unha perda de inocencia, unha máis das que a vida trae consigo; agora..., ben, agora procuro non romper a cabeza con esa historia. Total, para o que serve...
19.3.04
Biografías
Cando L me viu mercar un par de biografías, comentou con leve ton de desprezo que eran o equivalente ao Hola ou ao Lecturas; escuso dicir que, no momento, me sentou fatal, pero non lle retruquei. ¿Para que? Nin eu ía convencer a L das cualidades que lles atopaba nin L ía modificar a súa sentenza por moita paixón ou razón que eu puxese nas miñas palabras.
Atravesaba unha época moi necesitada de muletas e lía, sobre todo, vidas de mulleres. Camille Claudel, Tina Modotti, Colette, Georgia O'Keefe, Karen Blixen ou Virginia Woolf alixeiraron moitas horas de incerteza e confusión, consolaron feridas e aprendéronme que a adversidade é unha circunstancia, o valor, unha virtude que sempre podemos espertar do seu letargo e a fraqueza, un aspecto máis da existencia, doada de contrarrestar se se desexa de verdade.
Logo bebín nas biografías de homes. Pero esa é outra historia.
Cando L me viu mercar un par de biografías, comentou con leve ton de desprezo que eran o equivalente ao Hola ou ao Lecturas; escuso dicir que, no momento, me sentou fatal, pero non lle retruquei. ¿Para que? Nin eu ía convencer a L das cualidades que lles atopaba nin L ía modificar a súa sentenza por moita paixón ou razón que eu puxese nas miñas palabras.
Atravesaba unha época moi necesitada de muletas e lía, sobre todo, vidas de mulleres. Camille Claudel, Tina Modotti, Colette, Georgia O'Keefe, Karen Blixen ou Virginia Woolf alixeiraron moitas horas de incerteza e confusión, consolaron feridas e aprendéronme que a adversidade é unha circunstancia, o valor, unha virtude que sempre podemos espertar do seu letargo e a fraqueza, un aspecto máis da existencia, doada de contrarrestar se se desexa de verdade.
Logo bebín nas biografías de homes. Pero esa é outra historia.
Sobremesa nocturna
Punto de partida:
- Na miña vila e na vila onde veraneo gañou o PP, así que gañamos.
- Que non se achegue ese petroleiro á nosa costa, porque lle mandamos un canonazo e punto.
Entre medias:
- ¿Decátaste de que ten a mesma idade có Papa e meu pai?
- ¡Vaia trío! Capitán Trueno, Goliat e Crispín.
- Telo difícil para distribuír os papeis.
- Polas bobadas que di, será Crispín.
- Polas arroutadas e a vitalidade, Goliat.
- Por "Santiago y cierra España", o capitán Trueno.
- (A coro:) He, he, he...
Desenlace:
- Polo menos meu pai non vai facendo o ridículo en público.
- Nin lle fai dano a ninguén...
- ¿E se se presenta outra vez? ¡Terá oitenta e cinco anos! É antinatural.
- Si, pero sabe que é o único que pode manter unido o PP galego, hoxe por hoxe, unha gaiola de grilos.
- Vai quedar seco o día menos pensado nunha desas festongadas ás que se empeña en acudir.
- Aos seus, con tal de manter a súa parcela de poder, dálles igual.
- ¡Pero chochea! ¡Fíxate nas bobadas que di! É vergonzoso...
- Por suposto, pero... se o seguen votando...
Epílogo:
En ano e medio poden pasar moitas cousas, incluso que se derrame un marcapasos de xeito irreversible.
Punto de partida:
- Na miña vila e na vila onde veraneo gañou o PP, así que gañamos.
- Que non se achegue ese petroleiro á nosa costa, porque lle mandamos un canonazo e punto.
Entre medias:
- ¿Decátaste de que ten a mesma idade có Papa e meu pai?
- ¡Vaia trío! Capitán Trueno, Goliat e Crispín.
- Telo difícil para distribuír os papeis.
- Polas bobadas que di, será Crispín.
- Polas arroutadas e a vitalidade, Goliat.
- Por "Santiago y cierra España", o capitán Trueno.
- (A coro:) He, he, he...
Desenlace:
- Polo menos meu pai non vai facendo o ridículo en público.
- Nin lle fai dano a ninguén...
- ¿E se se presenta outra vez? ¡Terá oitenta e cinco anos! É antinatural.
- Si, pero sabe que é o único que pode manter unido o PP galego, hoxe por hoxe, unha gaiola de grilos.
- Vai quedar seco o día menos pensado nunha desas festongadas ás que se empeña en acudir.
- Aos seus, con tal de manter a súa parcela de poder, dálles igual.
- ¡Pero chochea! ¡Fíxate nas bobadas que di! É vergonzoso...
- Por suposto, pero... se o seguen votando...
Epílogo:
En ano e medio poden pasar moitas cousas, incluso que se derrame un marcapasos de xeito irreversible.
17.3.04
Eufemismos
Expresión con que se disfrazan, disimulan ou atenúan palabras tabú, expresións malsoantes, etc. Diccionario Xerais da Lingua.
Pregúntome qué pode ter de malsoante ou tabú palabras como cego, negro, branco, xordo ou xitano -por poñer uns poucos exemplos- para que se vexan substituídas por invidente, afroamericano ou persoa de cor, caucásico, discapacitado auditivo e membro de etnia itinerante.
Xa de cativa me chamaba a atención esa teima de non chamar as cousas polos seus nomes; agora, por riba, irrítame moitísimo e, como parte implicada, síntome ofendida se me din que son unha discapacitada auditiva. Non, señores, son xorda. ¿Que pasa?
Se buscamos transparencia, diálogo, claridade, comunicación, etc., etc., etc., ¿non se debería dunha boa vez chamarlle ao pan, pan e ao viño, viño.
Pois iso. Deixémonos de escurantismos lingüísticos. ¡Por favor!
Expresión con que se disfrazan, disimulan ou atenúan palabras tabú, expresións malsoantes, etc. Diccionario Xerais da Lingua.
Pregúntome qué pode ter de malsoante ou tabú palabras como cego, negro, branco, xordo ou xitano -por poñer uns poucos exemplos- para que se vexan substituídas por invidente, afroamericano ou persoa de cor, caucásico, discapacitado auditivo e membro de etnia itinerante.
Xa de cativa me chamaba a atención esa teima de non chamar as cousas polos seus nomes; agora, por riba, irrítame moitísimo e, como parte implicada, síntome ofendida se me din que son unha discapacitada auditiva. Non, señores, son xorda. ¿Que pasa?
Se buscamos transparencia, diálogo, claridade, comunicación, etc., etc., etc., ¿non se debería dunha boa vez chamarlle ao pan, pan e ao viño, viño.
Pois iso. Deixémonos de escurantismos lingüísticos. ¡Por favor!
16.3.04
Vida
A miña fisioterapeuta está preñada. Lévao tan ben que dá xenio vela; feliz, ilusionada, preocupada incluso polo que poida ser do seu meniño no futuro.
Somos así; aínda non temos diante o causante dos nosos desvelos, pero xa barallamos inquedanzas inútiles, porvires que quizais non se cumpran e ansias que nos causan ardor de estómago.
¿Cando aprenderemos a vivir o presente sen desperdiciar nin un segundo?
A miña fisioterapeuta está preñada. Lévao tan ben que dá xenio vela; feliz, ilusionada, preocupada incluso polo que poida ser do seu meniño no futuro.
Somos así; aínda non temos diante o causante dos nosos desvelos, pero xa barallamos inquedanzas inútiles, porvires que quizais non se cumpran e ansias que nos causan ardor de estómago.
¿Cando aprenderemos a vivir o presente sen desperdiciar nin un segundo?
15.3.04
Sensacións
Incomodidade: por intuír que unhas eleccións non se deberían gañar a base de mortos.
Desgusto: polo primitivismo que conduce a insultar para celebrar.
Incerteza: porque non teñen doado compoñer certas desfeitas. Algunhas, por desgracia, son imposibles de arranxar.
Esperanza: por un cambio desexado.
Ledicia: por perder de vista a quen todos sabemos.
Dúbida: por un escepticismo cara aos políticos, sexan do signo que sexan.
Confianza: en que a experiencia axude a non caer nunca máis na actitude absurda de coidarse deus.
Incomodidade: por intuír que unhas eleccións non se deberían gañar a base de mortos.
Desgusto: polo primitivismo que conduce a insultar para celebrar.
Incerteza: porque non teñen doado compoñer certas desfeitas. Algunhas, por desgracia, son imposibles de arranxar.
Esperanza: por un cambio desexado.
Ledicia: por perder de vista a quen todos sabemos.
Dúbida: por un escepticismo cara aos políticos, sexan do signo que sexan.
Confianza: en que a experiencia axude a non caer nunca máis na actitude absurda de coidarse deus.
Ventana sobre el espejo (Eduardo Galeano: Las palabras andantes)
"Solea el sol y se lleva los restos de sombra que ha dejado la noche.
Los carros de caballos recogen, puerta por puerta, la basura.
En el aire tiende la araña sus hilos de baba.
El Tornillo camina las calles de Melo. En el pueblo lo tienen por loco. Él lleva un espejo en la mano y se mira con el ceño fruncido. No quita los ojos del espejo.
- ¿Qué hacés, Tornillo?
- Aquí -dice-. Controlando al enemigo".
"Solea el sol y se lleva los restos de sombra que ha dejado la noche.
Los carros de caballos recogen, puerta por puerta, la basura.
En el aire tiende la araña sus hilos de baba.
El Tornillo camina las calles de Melo. En el pueblo lo tienen por loco. Él lleva un espejo en la mano y se mira con el ceño fruncido. No quita los ojos del espejo.
- ¿Qué hacés, Tornillo?
- Aquí -dice-. Controlando al enemigo".
11.3.04
10.3.04
Luzadas
Agora que teño tanto tempo libre e por fin metín Internet na casa -sigo sen aturar a publicidade, qué lle imos facer-, descubro perlas, seixos e coios que, a luzadas, me traen pingas de pasado. Case podo ver os camiños que percorre a faísca entre o labirinto de neuronas até desembocar no saco que chamamos alma e, por momentos, a respiración deténseme.
¿Era eu quen ladraba non soportar a estulticia?, ¿que prefería a ignorancia cá falta de intelixencia? Dito así, sen matices, non semella tan terrible, mais cando tes diante túa un estulto que intenta comprender, un lento que se atrapalla porque o mata a vergonza da súa torpeza ou un sabichón que olla con xesto de noxo a lentitude allea, entón..., ¡ah!, entón notas como se che derruba a soberbia de vez; decátaste de que ti tamén serás estulta para o máis intelixente, chambona para o superhábil e lenta para o rápido, e acabas sentindo unha picada alá dentro, finiña coma unha agulla, que te fai chorar.
Agora que teño tanto tempo libre e por fin metín Internet na casa -sigo sen aturar a publicidade, qué lle imos facer-, descubro perlas, seixos e coios que, a luzadas, me traen pingas de pasado. Case podo ver os camiños que percorre a faísca entre o labirinto de neuronas até desembocar no saco que chamamos alma e, por momentos, a respiración deténseme.
¿Era eu quen ladraba non soportar a estulticia?, ¿que prefería a ignorancia cá falta de intelixencia? Dito así, sen matices, non semella tan terrible, mais cando tes diante túa un estulto que intenta comprender, un lento que se atrapalla porque o mata a vergonza da súa torpeza ou un sabichón que olla con xesto de noxo a lentitude allea, entón..., ¡ah!, entón notas como se che derruba a soberbia de vez; decátaste de que ti tamén serás estulta para o máis intelixente, chambona para o superhábil e lenta para o rápido, e acabas sentindo unha picada alá dentro, finiña coma unha agulla, que te fai chorar.
Conta atrás
Xa queda menos para que remate a campaña. Como xa levo algunhas decepcións enriba, intento que a ilusión non se me desmande, porque logo pasa o que pasa. Se cadra fago mal, por aquilo de que de ilusión tamén se vive, pero estou farta de chascos, a verdade.
Se por min fose, reaccionaría coma moitos: con carraxe e impotencia. Pero convivo cun "Pepito Grillo" que me lembra a cada pouco que a democracia consiste niso: en aceptar a decisión da maioría. Claro que cantidade non implica calidade, por suposto, pero hai que roela.
Por se acaso, aos soñadores recoméndolles que vaian mercando 'Almax' (chámase así, ¿non?) en cantidades industriais, por se teñen que repartir...
Xa queda menos para que remate a campaña. Como xa levo algunhas decepcións enriba, intento que a ilusión non se me desmande, porque logo pasa o que pasa. Se cadra fago mal, por aquilo de que de ilusión tamén se vive, pero estou farta de chascos, a verdade.
Se por min fose, reaccionaría coma moitos: con carraxe e impotencia. Pero convivo cun "Pepito Grillo" que me lembra a cada pouco que a democracia consiste niso: en aceptar a decisión da maioría. Claro que cantidade non implica calidade, por suposto, pero hai que roela.
Por se acaso, aos soñadores recoméndolles que vaian mercando 'Almax' (chámase así, ¿non?) en cantidades industriais, por se teñen que repartir...
9.3.04
'El código da Vinci'
Si, hai uns meses caín na tentación e merquei ese libro. Hoxe o libreiro preguntoume qué me parecera, porque vendera moitos (para o lugar, claro) e a xente comentaba que estaba moi ben. Supoño que fun algo brusca ao contestar; acumulara bastante xenreira que non puidera desafogar a eito, así que aproveitei a ocasión: "malísimo, un insulto á intelixencia, simplón, un quero e non podo..." ¡En fin! O home miroume asombrado.
Que conste que leo bastantes novelas de intriga, misterio, acción e demais; seméllame un campo moi amplo e variado no que aprender infinidade de cousas, amais de distraer a cabeza, e teño atopado algunhas xoias entre as moreas de autores que o frecuentan. Minette Walters, Alicia Giménez Bartlett, Michael Connelly, Val McDermid ou Robert Wilson, por poñer uns cantos exemplos, resultan abondo dignos como para non chorar os cartos investidos. Pero este Dan Brown dá a impresión de que colleu indiscriminadamente recursos -non moi ben dixeridos-de aquí e acolá, meteunos nunha cocteleira, axitounos sen orde nin concerto e, voilà, best-seller rematado.
Non vou entrar en detalles chiantes, pois sería o conto de nunca acabar; por se a alguén lle interesa, sente curiosidade ou quere comprobar por si mesmo o que digo, este domingo, como moi tarde á unha e media p.m., atopará un exemplar esquecido nun banco do parque da Ramallosa, fronte ao barco branco.
Si, hai uns meses caín na tentación e merquei ese libro. Hoxe o libreiro preguntoume qué me parecera, porque vendera moitos (para o lugar, claro) e a xente comentaba que estaba moi ben. Supoño que fun algo brusca ao contestar; acumulara bastante xenreira que non puidera desafogar a eito, así que aproveitei a ocasión: "malísimo, un insulto á intelixencia, simplón, un quero e non podo..." ¡En fin! O home miroume asombrado.
Que conste que leo bastantes novelas de intriga, misterio, acción e demais; seméllame un campo moi amplo e variado no que aprender infinidade de cousas, amais de distraer a cabeza, e teño atopado algunhas xoias entre as moreas de autores que o frecuentan. Minette Walters, Alicia Giménez Bartlett, Michael Connelly, Val McDermid ou Robert Wilson, por poñer uns cantos exemplos, resultan abondo dignos como para non chorar os cartos investidos. Pero este Dan Brown dá a impresión de que colleu indiscriminadamente recursos -non moi ben dixeridos-de aquí e acolá, meteunos nunha cocteleira, axitounos sen orde nin concerto e, voilà, best-seller rematado.
Non vou entrar en detalles chiantes, pois sería o conto de nunca acabar; por se a alguén lle interesa, sente curiosidade ou quere comprobar por si mesmo o que digo, este domingo, como moi tarde á unha e media p.m., atopará un exemplar esquecido nun banco do parque da Ramallosa, fronte ao barco branco.
8.3.04
Os anos de vida
Conto dos irmáns Grimm
"Cando Deus Noso Señor creou o mundo e quixo fixarlle os anos de vida a cada criatura, foi consultando un a un. E vaise e vén o burro e pregúntalle:
- Señor, e eu ¿cantos anos hei vivir?
- Pois, trinta anos -respondeulle-, ¿estás conforme?
- ¡Ouh, Señor! -repuxo o burro-, é demasiado. Cavilade na miña penosa existencia: levando pesadas cargas de aquí para acolá, desde o abrente á noite pecha; carrexando sacos de trigo ao muíño para que outros coman o pan; ¡sendo apurado decote a paus e vergallazos!¡Perdoádeme unha parte deste tempo, para min tan longo!
Daquela o Señor apiadouse del e concedeulle dezaoito anos. O burro foise xa consolado, e presentouse o can diante del.
- ¿Canto tempo queres vivir ti? -preguntoulle Deus-; ao burro parecéronlle demasiado trinta anos, pero quizais ti esteas dacordo con eles.
- Señor -respondeu o cadelo-, ¿é esa a vosa vontade? Cavilade que, co moito que teño que canear, as patas non terán conta de min tanto tempo, e cando teña perdidas as forzas para ladrar e os dentes para morder, ¿que outra cousa podo facer eu que non sexa ir gruñindo, de recuncho en recuncho, de acá para alá?
Deus viu que tiña razón e outorgoulle doce anos. Entón chegou o mono.
- Ti si que acollerás con gusto vivir trinta anos -díxolle o Señor-; non traballarás coma o burro e o can e estarás contento decote.
- ¡Ouh, Señor! -respondeu- iso parece, pero non é así. Se choven papas de millo non teño culler. Teño que estar facendo trasnadas e carantoñas acotío para facer rir a xente, e cando me tiran unha mazá e lle meto o dente, resulta que é aceda. ¡Como se esconde amiúdo a tristura detrás da pallasada! Non poderei aturar trinta anos arreo cunha vida así.
Deus amosouse compasivo e concedeulle dez anos.
Por remate presentouse o home; estaba ledo, san e frescallón, e pediulle a Deus que lle dispuxese os seus anos.
- Trinta anos haberás vivir -dixo o Señor-; ¿abóndache?
- ¡Que tempo máis curto, Señor! -exclamou o home-. Cando teña construída e amañada a miña casa, o lume ardendo no meu fogar; cando xa as árbores que teña plantadas florezan e dean froitos; cando comece a gozar ledamente da vida..., vai e hei morrer. ¡Ouh, Señor!, alóngame os anos para vivir.
- Dareiche, pois, a máis os dezaoito anos do burro -dixo Deus-; ¿válenche?
- Non abondan -protestou o home.
- Terás tamén os doce do can.
- Aínda é pouco.
- Ben -dixo Deus-, aínda che darei os dez anos do mono; pero non recibirás máis.
E o home foise, aínda que non moi satisfeito.
Así é que o home vive setenta anos. Os trinta primeiros son os anos seus de home, que pasan rápidos; durante eles vive san, contento, traballador con folgos acepta a súa vida con ledicia. Séguenlle os dezaoito do burro, levando daquela unha carga tras da outra, carrexando o trigo con que outros se manteñen; e malladuras e patadas é o que recibe, como xornal, polos seus fieis servizos prestados. Logo veñen os do can; vai polos currunchos rosmando e xa non lle quedan dentes para rillar as codias. E cando xa ten apurado ese tempo, aínda lle quedan os dez anos do mono antes de rematar. Daquela é un queicoa e un estrafalario que fai cousas choqueiras para facer rir os nenos".
Conto dos irmáns Grimm
"Cando Deus Noso Señor creou o mundo e quixo fixarlle os anos de vida a cada criatura, foi consultando un a un. E vaise e vén o burro e pregúntalle:
- Señor, e eu ¿cantos anos hei vivir?
- Pois, trinta anos -respondeulle-, ¿estás conforme?
- ¡Ouh, Señor! -repuxo o burro-, é demasiado. Cavilade na miña penosa existencia: levando pesadas cargas de aquí para acolá, desde o abrente á noite pecha; carrexando sacos de trigo ao muíño para que outros coman o pan; ¡sendo apurado decote a paus e vergallazos!¡Perdoádeme unha parte deste tempo, para min tan longo!
Daquela o Señor apiadouse del e concedeulle dezaoito anos. O burro foise xa consolado, e presentouse o can diante del.
- ¿Canto tempo queres vivir ti? -preguntoulle Deus-; ao burro parecéronlle demasiado trinta anos, pero quizais ti esteas dacordo con eles.
- Señor -respondeu o cadelo-, ¿é esa a vosa vontade? Cavilade que, co moito que teño que canear, as patas non terán conta de min tanto tempo, e cando teña perdidas as forzas para ladrar e os dentes para morder, ¿que outra cousa podo facer eu que non sexa ir gruñindo, de recuncho en recuncho, de acá para alá?
Deus viu que tiña razón e outorgoulle doce anos. Entón chegou o mono.
- Ti si que acollerás con gusto vivir trinta anos -díxolle o Señor-; non traballarás coma o burro e o can e estarás contento decote.
- ¡Ouh, Señor! -respondeu- iso parece, pero non é así. Se choven papas de millo non teño culler. Teño que estar facendo trasnadas e carantoñas acotío para facer rir a xente, e cando me tiran unha mazá e lle meto o dente, resulta que é aceda. ¡Como se esconde amiúdo a tristura detrás da pallasada! Non poderei aturar trinta anos arreo cunha vida así.
Deus amosouse compasivo e concedeulle dez anos.
Por remate presentouse o home; estaba ledo, san e frescallón, e pediulle a Deus que lle dispuxese os seus anos.
- Trinta anos haberás vivir -dixo o Señor-; ¿abóndache?
- ¡Que tempo máis curto, Señor! -exclamou o home-. Cando teña construída e amañada a miña casa, o lume ardendo no meu fogar; cando xa as árbores que teña plantadas florezan e dean froitos; cando comece a gozar ledamente da vida..., vai e hei morrer. ¡Ouh, Señor!, alóngame os anos para vivir.
- Dareiche, pois, a máis os dezaoito anos do burro -dixo Deus-; ¿válenche?
- Non abondan -protestou o home.
- Terás tamén os doce do can.
- Aínda é pouco.
- Ben -dixo Deus-, aínda che darei os dez anos do mono; pero non recibirás máis.
E o home foise, aínda que non moi satisfeito.
Así é que o home vive setenta anos. Os trinta primeiros son os anos seus de home, que pasan rápidos; durante eles vive san, contento, traballador con folgos acepta a súa vida con ledicia. Séguenlle os dezaoito do burro, levando daquela unha carga tras da outra, carrexando o trigo con que outros se manteñen; e malladuras e patadas é o que recibe, como xornal, polos seus fieis servizos prestados. Logo veñen os do can; vai polos currunchos rosmando e xa non lle quedan dentes para rillar as codias. E cando xa ten apurado ese tempo, aínda lle quedan os dez anos do mono antes de rematar. Daquela é un queicoa e un estrafalario que fai cousas choqueiras para facer rir os nenos".
7.3.04
Atopar o seu lugar
Volvía de levar a B ao instituto; a mañá estaba limpa e recendía a primavera. De súpeto pasoume coma un lóstrego todo o vivido durante o ano pasado, a espera, a incerteza, o abandono do coñecido, dos costumes adquiridos, dos amigos... ¡Tantos cambios, tanto temor!
Charlei con Flo do guapa que estaba desde que se separara; a tranquilidade, díxome. Frodo mirábanos sen intervir, pero notábaselle atento, asentía polo baixo. Flo picouse cun coitelo e relevouna Frodo na tarefa. Incluso o neno botou corpo, continuaba ela mentres apertaba o dedo cun pano para que non sangrase, e mellorou nos estudios. Logo rematou suspirando, ¡é que aquilo, filla, era un sinvivir!
Despois merquei o xornal; a quiosqueira comentoume o bonito que estaba o seu bebé, o grande que era, a face iluminada coma un sol pequeniño.
Camiñei amodo polo bordo da foz; seguía recendendo. E sentín, por un marabilloso instante, que por fin atopara o meu lugar, que estaba onde quería estar.
Volvía de levar a B ao instituto; a mañá estaba limpa e recendía a primavera. De súpeto pasoume coma un lóstrego todo o vivido durante o ano pasado, a espera, a incerteza, o abandono do coñecido, dos costumes adquiridos, dos amigos... ¡Tantos cambios, tanto temor!
Charlei con Flo do guapa que estaba desde que se separara; a tranquilidade, díxome. Frodo mirábanos sen intervir, pero notábaselle atento, asentía polo baixo. Flo picouse cun coitelo e relevouna Frodo na tarefa. Incluso o neno botou corpo, continuaba ela mentres apertaba o dedo cun pano para que non sangrase, e mellorou nos estudios. Logo rematou suspirando, ¡é que aquilo, filla, era un sinvivir!
Despois merquei o xornal; a quiosqueira comentoume o bonito que estaba o seu bebé, o grande que era, a face iluminada coma un sol pequeniño.
Camiñei amodo polo bordo da foz; seguía recendendo. E sentín, por un marabilloso instante, que por fin atopara o meu lugar, que estaba onde quería estar.
6.3.04
Libros
El libro de los animales misteriosos, Milenio Carvalho, Mujeres en el mar, Meditación práctica e Curso de literatura europea ocupan diversos lugares da casa e distintas horas. Penso seriamente en cambiar este costume de ler varios libros ao tempo; estou convencida de que ten relación coas parolas superpostas que noto no cerebro desde hai unha tempada.
El libro de los animales misteriosos, Milenio Carvalho, Mujeres en el mar, Meditación práctica e Curso de literatura europea ocupan diversos lugares da casa e distintas horas. Penso seriamente en cambiar este costume de ler varios libros ao tempo; estou convencida de que ten relación coas parolas superpostas que noto no cerebro desde hai unha tempada.
Trasnos
O Diccionario dos seres míticos galegos trae un feixe de descricións dos trasnos; malpocadamente ningunha me serve.
Áchome perante unha nova especie, nacida ao abeiro da nova tecnoloxía que me permite facer o que estou facendo; o fillo de mala nai presenta unha cor verde-grisácea, ten os ollos grandes e saídos, ningún pelo na súa cabeza de cabaza, enormes dentes roídos polo ácido da maldade e comprácese en levarme os dedos a botóns que non quero premer. O peor del, sen dúbida, é o riso abouxador con que tradea os oídos dos torpes.
Se non fose invisible xa o estaba poñendo fóra da casa.
O Diccionario dos seres míticos galegos trae un feixe de descricións dos trasnos; malpocadamente ningunha me serve.
Áchome perante unha nova especie, nacida ao abeiro da nova tecnoloxía que me permite facer o que estou facendo; o fillo de mala nai presenta unha cor verde-grisácea, ten os ollos grandes e saídos, ningún pelo na súa cabeza de cabaza, enormes dentes roídos polo ácido da maldade e comprácese en levarme os dedos a botóns que non quero premer. O peor del, sen dúbida, é o riso abouxador con que tradea os oídos dos torpes.
Se non fose invisible xa o estaba poñendo fóra da casa.
5.3.04
Adolescencia
Durante moitos anos traballei con adolescentes; si, uf, son repelentes, vale, pero... non o poden evitar. Abraiada quedei o día que lin, nun deses libros sobre o cerebro nos que me empeño en buscar explicacións, que o caos da adolescencia non se debe só á revolución hormonal que viven, senón tamén a que nos seus cerebros se está producindo unha reestructuración das conexións entre neuronas. ¡O que lles faltaba!
Ó principio, o que máis me sorprendía era o cambiazo que daban os nenos desde xuño a setembro; de súpeto -en fin, case-, tiña diante a un medio homiño que me levaba dúas cabezas (¡en xuño os nosos ollos quedaban ó mesmo nivel!), que non sabía qué raios facer cunhas mans e uns pés demasiado grandes (non lle dera tempo aínda de afacerse a eles) e a cuxa voz, para colmo, lle fallaba o dial. Debía facer esforzos sobrehumanos para non sorrir, para non estender a man e rozarlle a meixela, para non murmurarlle "tranquilo, meu, logo se arranxa". Sabía que, de o facer, se sentiría fatal. As nenas, porén, sempre semellaban menos desvalidas.
Despois aprendín outros recursos -estratexias chámanlles, malia non ser a guerra- máis sutís e desenvolvín unha paciencia descoñecida; entenrecíanme tanto que, por veces, saía da aula a tragar a emoción ou sacaba da manga un exercicio urxente. Cumpría disimular.
Lémbrome ás veces deles e, cando me dá a morriña, mergúllome en corredores estreitos acugulados de berros histéricos, empurróns, malas caras, pelexas e acenos de perdoa vidas. Abonda para curarme.
Durante moitos anos traballei con adolescentes; si, uf, son repelentes, vale, pero... non o poden evitar. Abraiada quedei o día que lin, nun deses libros sobre o cerebro nos que me empeño en buscar explicacións, que o caos da adolescencia non se debe só á revolución hormonal que viven, senón tamén a que nos seus cerebros se está producindo unha reestructuración das conexións entre neuronas. ¡O que lles faltaba!
Ó principio, o que máis me sorprendía era o cambiazo que daban os nenos desde xuño a setembro; de súpeto -en fin, case-, tiña diante a un medio homiño que me levaba dúas cabezas (¡en xuño os nosos ollos quedaban ó mesmo nivel!), que non sabía qué raios facer cunhas mans e uns pés demasiado grandes (non lle dera tempo aínda de afacerse a eles) e a cuxa voz, para colmo, lle fallaba o dial. Debía facer esforzos sobrehumanos para non sorrir, para non estender a man e rozarlle a meixela, para non murmurarlle "tranquilo, meu, logo se arranxa". Sabía que, de o facer, se sentiría fatal. As nenas, porén, sempre semellaban menos desvalidas.
Despois aprendín outros recursos -estratexias chámanlles, malia non ser a guerra- máis sutís e desenvolvín unha paciencia descoñecida; entenrecíanme tanto que, por veces, saía da aula a tragar a emoción ou sacaba da manga un exercicio urxente. Cumpría disimular.
Lémbrome ás veces deles e, cando me dá a morriña, mergúllome en corredores estreitos acugulados de berros histéricos, empurróns, malas caras, pelexas e acenos de perdoa vidas. Abonda para curarme.
4.3.04
(Des)Igualdade
Confeso, sen ningún rubor, que desde que comezou a campaña paso as follas do xornal tan rápido que me abanan dun xeito algo fresco de máis para a época na que estamos. Detenme a concesión do premio "Galicia en feminino" por parte da Xunta a Ana Pastor e Marisa Real; por un instante véxoo todo vermello, dando por suposto que non existe un premio "Galicia en masculino"; en efecto, non existe; o vermello roza o escarlata.
Recoñezo, tamén sen rubor, que esta tendencia a premiar o 'diferente', sobre todo cando pertence ao sexo feminino e nos atopamos en plena campaña, ataca algo moi íntimo en min; máis que satisfacción porque as mulleres sexan merecentes dos parabéns de autoridades e demais (compostas na súa meirande parte por homes, non nos esquezamos), sinto a labazada en estéreo da discriminación e do oportunismo. Sospeito que deixarei de sentila cando a este tipo de premios se lle retire a apostila restritiva e especificativa.
Ocórreme algo semellante coa chamada 'literatura de mulleres', etiqueta que, por fortuna, está empezando a desaparecer de revistas especializadas. A ver se se informan algúns que eu sei. Os méritos, se os hai, non entenden de sexo.
Confeso, sen ningún rubor, que desde que comezou a campaña paso as follas do xornal tan rápido que me abanan dun xeito algo fresco de máis para a época na que estamos. Detenme a concesión do premio "Galicia en feminino" por parte da Xunta a Ana Pastor e Marisa Real; por un instante véxoo todo vermello, dando por suposto que non existe un premio "Galicia en masculino"; en efecto, non existe; o vermello roza o escarlata.
Recoñezo, tamén sen rubor, que esta tendencia a premiar o 'diferente', sobre todo cando pertence ao sexo feminino e nos atopamos en plena campaña, ataca algo moi íntimo en min; máis que satisfacción porque as mulleres sexan merecentes dos parabéns de autoridades e demais (compostas na súa meirande parte por homes, non nos esquezamos), sinto a labazada en estéreo da discriminación e do oportunismo. Sospeito que deixarei de sentila cando a este tipo de premios se lle retire a apostila restritiva e especificativa.
Ocórreme algo semellante coa chamada 'literatura de mulleres', etiqueta que, por fortuna, está empezando a desaparecer de revistas especializadas. A ver se se informan algúns que eu sei. Os méritos, se os hai, non entenden de sexo.
3.3.04
2.3.04
Mundo máxico
Ando con Harry e a Orde do Fénix de acá para alá. Amólame non poder lelo dunha vez, pero os ollos non son o que eran e precisan descanso.
Harry medra, Ron e Hermione medran, todos cambian porque o seu mundo cambia. Moi semellante á vida. A cabeciña adolescente de Harry atópase en pleno estourido emocional e dubida de todo, en especial de si mesmo. ¡Que traballiños leva crecer!
Cando lin o primeiro libro da serie estaba no sanatorio cun nocelo roto, e acababan de operarme para colocar os maléolos no seu sitio. Esquecinme por completo de ónde me atopaba, quería máis; quería, sobre todo, unha vasoira voadora para saír de noite pola fiestra cara ás estrelas (se cadra, coma 'El diablo cojuelo', só ollar desde os tellados as vidas alleas -faise moi longo o tempo dentro dun sanatorio-).
O poder de transportarte ó mundo que describe, borrar a realidade por unhas horas, transformarte nunha ávida mirona é a maxia da literatura.
Ando con Harry e a Orde do Fénix de acá para alá. Amólame non poder lelo dunha vez, pero os ollos non son o que eran e precisan descanso.
Harry medra, Ron e Hermione medran, todos cambian porque o seu mundo cambia. Moi semellante á vida. A cabeciña adolescente de Harry atópase en pleno estourido emocional e dubida de todo, en especial de si mesmo. ¡Que traballiños leva crecer!
Cando lin o primeiro libro da serie estaba no sanatorio cun nocelo roto, e acababan de operarme para colocar os maléolos no seu sitio. Esquecinme por completo de ónde me atopaba, quería máis; quería, sobre todo, unha vasoira voadora para saír de noite pola fiestra cara ás estrelas (se cadra, coma 'El diablo cojuelo', só ollar desde os tellados as vidas alleas -faise moi longo o tempo dentro dun sanatorio-).
O poder de transportarte ó mundo que describe, borrar a realidade por unhas horas, transformarte nunha ávida mirona é a maxia da literatura.
1.3.04
Cesare
É un amigo. Tenro. Sen pelos na lingua. Riquiño. Intelixente. Moi capaz. Xeneroso. Tan paciente coas torpezas que... ¡uf!, ata me dá corte ignorar o básico deste trebello. Maldito inglés. Negueime a aprendelo por principios (si, seino; hai principios estúpidos). Agora arrepíntome, pero pódeme a preguiza. A rabechuda que habita en min segue a pauta máis noxenta dos tauro: carneirana caia que caia. Así, claro, non se avanza. Procurarei reformarme.
É un amigo. Tenro. Sen pelos na lingua. Riquiño. Intelixente. Moi capaz. Xeneroso. Tan paciente coas torpezas que... ¡uf!, ata me dá corte ignorar o básico deste trebello. Maldito inglés. Negueime a aprendelo por principios (si, seino; hai principios estúpidos). Agora arrepíntome, pero pódeme a preguiza. A rabechuda que habita en min segue a pauta máis noxenta dos tauro: carneirana caia que caia. Así, claro, non se avanza. Procurarei reformarme.
Subscribirse a:
Publicacións
(
Atom
)