31.3.05

Onte


Baixaba eu pola estradiña do monte con destino á clase de ioga cando se me cruzou no camiño un esquío; detiven o coche para velo de preto e comprobar esa cacarexada axilidade que os caracteriza; o compañeiro, parella ou amiguete animouse tamén a cruzar en vista de que non había perigo: olleino agatuñar a dous metros de min e pararse no cume dun muro para devolverme a mirada e permitirme contemplalo a gusto. Logo proseguiron a súa carreira acacia arriba e perdéronse entre as pólas deixándome unha caloriña interior que me puxo nos beizos un sorriso do máis parvelo. Acababan de engadirlle ao día un misterio especial. ¿Por que me sentín tan ben despois deste episodio?
A sesión de ioga non foi suave para min porque estaba moi cansa; tanto, que non facía máis que devecer pola relaxación final para calmar varias dores detectadas polo fisio. En fin.
Agardamos até as doce coma campións para mirar isto. Por fin saíron os traslados e déronlle a B o que quería; o mellor, sen dúbida, é saber que imos vivir nun lugar escolleito por nós, non produto do azar; tamén, que rematou a tensión dos últimos veráns, pendentes de listaxes e comisións de servizos salvaxes. E máis cousas que non veñen ao caso.
Agora B atópase co corazón dividido: ilusión polo que está por vir e tristura polo que deixa atrás. Así é a vida.

30.3.05

Encontro e sociolingüística

Atópome con F, a promotora daquel taller de escritura que tan mal se inaugurara; asegúrame que me ipso non volverá e convócame para o xoves da vindeira semana por teren ensaio de teatro xoves e venres ela e outras mulleres rurais. Sen querer, vou analizando* as súas competencias lingüísticas en galego e en castelán, e a miña deformación profesional lévame a sacar unhas cantas conclusións. De primeiras emprega o segundo, pois o tema tratado para ela é serio; ao comprobar que eu uso o primeiro, vese arrastrada a pasar a el.
Muller cunha formación básica, accedeu pouco e pouco á poesía -á literatura en xeral-, identifica como lingua de cultura o castelán, exprésase nel con seriedade, medindo as palabras, mesmo ás veces buscándoas de xeito evidente no seu dicionario cerebral; non dubido de que o escribe con corrección. Porén, o seu galego é moito máis fluído, espontáneo, sen vacilacións e directo; non lle percibo ningunha incomodidade por usalo comigo. Tampouco dubido de que non sabe escribilo. As súas competencias lingüísticas orais son coma o día e a noite nunha lingua e noutra; as escritas tamén, pero invertidas.
E así, coma se nada tivese mudado en vinte e tantos anos, a xente de certa idade continúa utilizando dúas linguas para funcións distintas: a lingua A -considerada máis culta e prestixiosa- para falar con persoas consideradas cultas de temas considerados serios; a lingua B -percibida como non culta e carente de prestixio- para falar do cotián e, só en casos moi concretos coma o presente, dunha cita para dentro dunha semana. A famosa diglosia de corpo presente unha vez máis.

*Si, Cesare, tiñas razón: todos analizamos constantemente.

28.3.05

Límites de expresión I

Quixera dicir que non a soporto, que me ataca o nervios, que é unha das persoas máis deplorables que coñezo, que, de as circunstancias seren outras, habería moitos anos que non lle dirixiría a palabra. Pero suponse que son unha muller civilizada.
Quixera berrar ben alto cando berra, explicarlle con puntos e comas por que fracasa no que emprende, por que a xente non actúa como ela quere, por que non volverei poñer un pé na súa casa. Pero suponse que son unha muller civilizada.
Quixera non volver poñer un pé na súa casa, non ter que verlle a cara outra vez, non aturar nunca máis ofensas disfrazadas de azar, non asistir ao penoso espectáculo do que está facendo cos seus fillos. Pero suponse que son unha muller civilizada.

27.3.05

Cambio de hora


Onte levamos a Cesare até Teucro e aproveitamos para visitar a banda máis barulleira da familia. O adianto da hora cóllenos por sorpresa despois dunha noite pasada por auga baixo beirados de edificios e carreiras aos treitos.Volvo cos oídos ateigados de berros (infantís e non tanto), abouxadores ladridos de can e caos indescritible, a medias arrombados en canto poñemos o pé na nosa casa.
Algúns proxectos de Cesare chámanme a atención, mais aínda non tiven vagar para determe neles cos sentidos necesarios; o máis probable é que noutros nin sequera me deteña. O seu exceso de traballo consegue atafegarme e rífolle un pouco por enredarse en tanta leria sen peneirar abondo; quédame o consolo de que, cando menos, aquí descansou o corpo durante unhas horas.
Sacia a miña curiosidade respondendo preguntas sobre persoas que el coñece máis de preto; en poucos casos me sorprenden os datos fornecidos entre licor café (el) e viño tinto (eu), aínda que hoxe non estou tan segura.
Agora a min tamén me toca remoer.

24.3.05

De probas


Isto é como navegar por un mar proceloso cuxos cons máis traizoeiros saben a inglés. Áchome torpe en extremo e pido papas; a primeira cullerada veume de Teki (a medias con MH), a segunda de Akin, a terceira de Paco Penas e a penúltima de B (¡e as que lle quedan!). Non acabo de entender o tecnolecto informático, linguaxe específica e abstrusa para os profanos na materia. O ordenata pregunta cousas dando por suposto que unha entende. E non. Unha quere, dálle ás teclas e... ¡En fin! Reflexións á marxe, iso de aí arriba é a foz do Miñor nun serán en que a luz axudaba. A min gustoume o resultado.

Destinos


Horroriza pensar que o noso destino estea escrito en non se sabe que páxinas ocultas, coma se fósemos personaxes de calquera conto marabilloso tipificado por Propp. Teriamos unha función definida nunha historia na que, se cadra, só estariamos para axudar ao heroe a avanzar un chanzo na escaleira que o conduce ao éxito, pero careceriamos de vida propia que se xustifica a si mesma. Quizais serviriamos, consonte Bettelheim, para apoiar os cativos na súa construción mental do mundo, e aí remataría a nosa utilidade.
Apréixame ás veces a inquietante sensación de non ser máis ca un minúsculo elemento dun relato alleo do que nun momento dado se podería prescindir sen que a historia cambiase demasiado; o labrego que lle indica ao protagonista onde se atopa a chave que busca, a árbore cuxas raíces non poden medrar por teren un tesouro ensarillado nelas, a bruxa que persegue a noite nun carro roubado, ese mesmo carro... Princesa, nunca.

22.3.05

Menciñas

Tomo as menciñas da noite de xeito mecánico e sorpréndome soñando por un intre que non me cumprisen, tan só un intre. Coa mesma vénme á cabeza unha escena vivida na barra dun bar de Auria hai, cando menos, unha década; acababa de morrer Carlitos de sida (¿xa pasou tanto tempo?) e eu arrastraba a fase máis amolada da doenza cíclica que me acompaña desde adolescente. Tamén atravesaba un episodio de licuefacción provocado por isto, daquela xustificado polas circunstancias. Entre unha cousa e outra, ollaba a B cunha dor que comezaba pouco e pouco a vivir con dignidade, sen saber aínda con certeza que outros regalos me tiña destinados a vida. Véxome a min mesma dicíndolle sen dubidar: Prefiro perder dez anos de vida a causa das menciñas que seguir con esta montaña rusa. De fondo, a desolación pola morte temperá do -ás veces, só ás veces- sensato Carlitos, o amigo da nenez de B a quen eu aprendera a querer.
Quizais se deba a que esta noite teño vagar (e talante) para observar con distancia ou a que, sinxelamente, lle ía tocando, que me decato do fermosa que é a vida, a pesar de atrancos, molestias, dores e dificultades. Por veces acho de menos unha maior cota de saúde, malia a consciencia de que apreciala non deixa de ser unha cuestión persoal. Ao tempo, coma se todo acontecese asemade, escoito do pasado voces expertas insistíndome -ignoro se para consolarme- en que eu era moi forte. ¡Ha! ¡En absoluto! Só me adapto coma as ratas. E, coma a elas, gústame vivir.

Cute tersa e corazón maleable

Desde que aprendín que remoer vellas coitas non conduce a ningures, esfórzome con todo o meu ser en pasar páxina eliminando a xenreira. Din que o rancor lle senta mal á cute e endurece o corazón, e a min gústame ter a primeira tersa e maleable o segundo, escoitar opinións alleas e contrastalas coas miñas para, dese xeito, obter unha visión máis complexa do mundo. Non sempre consigo ver a parte positiva dun pensamento diverxente, pero sei que o respecto mutuo, máis ca básico, resulta elemental en calquera convivencia.
Quero crer que o que nos pasa, bo e malo, pretende ensinarnos algo con frecuencia valioso, por moito que no momento ignoremos de que se trata. Ao mirar o camiño que levo percorrido, decátome de canto cambia a maneira de pensar, do necesario que é seguir evolucionando e da importancia de arrombar o falso orgullo para dicir síntoo cando metemos a pata ou ferimos sen querer.
Hoxe non subscribiría ideas que berraba hai vinte anos pero tampouco me apetece renegar delas: formaron parte de min, influíron para converterme no que son e contribuíron a ampliar os matices do meu mundo.
Teño unha camiseta cunha lenda que subscribo: Contra o pensamento único, contrabando de ideas.

20.3.05

Ansiada chegada


Supoño que o de menos é saber canto durará; o de máis, aproveitar este respiro de tanto sol e secura que estaba acabando co noso equilibrio. Non estamos afeitos á ausencia prolongada de chuvia nin aos seus efectos; os encoros baixo mínimos ameazan cunha primavera e un verán perigosos, cando menos nesta zona turística que se enche de xente ávida de mar e calor.
Malia non chover a cachón, a auga lava a atmosfera e dá gloria respirar a lentura que emana da terra; semella un agasallo do mesmísimo Zeus.
Consólame unha miga do que coido o rexeitamento por parte da miña enxiva da cartilaxe de vaca enxertada hai unhas semanas. Sacódenme arrepíos cando me imaxino así.

19.3.05

Abismos

É demasiado tarde para atopármonos. O seu xeito de ver o mundo irrítame, quizais tanto como a ela lle irrita o meu. Colgo o teléfono cun sabor agre na boca que me tensa a face, sabedora de que nada vai cambiar por moito que eu o soñase un día xa tan remoto. Porén, continúo anoxándome coma a primeira vez, zarrapicándome insultos por ilusa, demorándome máis da conta en serenarme de novo.
O abismo segue aí, afastándonos sempre. Imposible erguer pontes que se apoien só nun lado.

18.3.05

Por fin


Xa sei que non son grande cousa e que decepcionarei a Dorvisou, pero son as primeiras que podo poñer aquí e facíame ilusión. As Cíes, aí á dereita, quedan case enfronte da casa na que vivo; a luz cambia a cada hora do día e esta saqueina á mañá, cando o sol empezaba a acariciar -coma quen non quere a cousa- o que pillaba ao seu paso co permiso dunhas nubes reticentes. Esa pequena chepa que se aprecia á esquerda da foto é unha das Estelas, onde o noso caseiro vai de pesca no verán, actividade que algunha vez nos resolveu o xantar.

Na outra está Vila Real, brillando baixo o mesmo sol e agochando vidas, algún drama e unha evidente especulación inmobiliaria que, máis tarde ou máis cedo, acabará sendo a súa perdición -se non o é xa.
Ao erguerme cada día saio ao balcón a comprobar que aínda está todo no seu sitio, que a ningún diaño burleiro se lle ocorreu a malévola idea de escondelo para deixarnos cos fociños dunha cuarta. Por sorte, cada día descubro que o que me rodea, cando menos, continúa ocupando o seu lugar.
Grazas, Akin. Es un encanto.

17.3.05

O pecado de entreter


Hai días coma o de hoxe que me levanto co abraio prendido das perfebas e non se me vai por moita auga que lles bote; entón remexo na miña beira razoable e rífome a min mesma por seguir mantendo en determinados aspectos esa especie de inocencia que algúns críticos literarios desprezan cunha condescendencia digna de mellores causas. A claridade na escritura está mal vista, é unha concesión a un lector que non a merece, rebaixa a santidade da letra impresa e, por suposto, non di nada a prol do autor que quere ser entendido. A categoría do mesmo sofre un grave revés se, para maior inri, os seus libros entreteñen, achegan unhas horas de pracer e converten en doadas de aprehender ideas profundas... ou que eles coidan profundas.
Así, establecen categorías, separan a palla do gran e clasifican os escritores segundo uns criterios elitistas que pretenden deixar moi claro qué deben ou non deben ler aqueles que aspiran a pertencer ao círculo dos escolleitos. Como non son unha intelectual nin me deixo arredar a estas alturas pola opinión de aparentes puristas, continuarei actuando como adoito: fiarme só dos que me semellen honestos e non insulten.

16.3.05

Cousas de nais I

A nena non aprendía nada no colexio, todos os días volvía á casa triste e doída porque os compañeiros se burlaban dela; as conversas da nai co equipo de orientación non resolvían o problema nin fornecían alternativas; entrementres, a cativa sentíase infeliz.
A nai, farta da situación, decidiu cambiala a un centro especial para rapaces con síndrome de Down; quería recuperar o sorriso da filla, o seu benestar, que progresase e aprendese de verdade.
Cando a cativa volveu á casa o primeiro día rebordaba alegría; lanzouse ao colo da nai con palabras atrapalladas e satisfeitas: ¿E sabes o mellor, mamá? Todos son chineses coma min.

Tópicos que me cansan I

-Falar galego implica ser nacionalista. Unir o uso dun idioma a determinadas ideas políticas seméllame tan simplista que riría se non me fixese chorar.
-A esquerda faino todo ben; a dereita, todo mal. Maniqueísmo ridículo e empobrecedor que limita calquera intención de diálogo a unha conversa entre xordos ou a un intercambio de insultos que non achegan nada produtivo.
-Todos somos iguais. Pois non, non somos todos iguais, afortunadamente. A única igualdade desexable é a legal; o demais resulta tan absurdo como pretender que os garavanzos se convirtan en lentellas ou viceversa.
-Idénticas oportunidades para todos sen distinción. ¿Incluso para quen non as quere? ¡Por favor!

15.3.05

A tintureira e as diferenzas

Ma posúe dúas tinturarías, unha na Ramallosa e outra na Vila Real. Muller emprendedora, non lle ten medo ao traballo nin a tomar decisións difíciles. Hai pouco despediu unha empregada que duplicaba o soldo mensual roubándolle cartos da caixa todos os días; grazas á cámara oculta instalada nun recanto comprobou o que non quería crer. Levámoslle á primeira a roupa da semana para lle pasaren o ferro e ela tráenola de volta ao cabo duns días.
Como lle encanta a lectura, cada vez que vén préstolle un libro e charlamos. Anda preocupada pola súa filla de doce anos, mala estudante e pouco responsable, por iso dálle voltas á idea de cambiala de colexio; consultounos sobre o que lle ofrece máis garantías, pois non lle fai graza a tendencia do centro a pesar das cualidades observadas.
Eu xa lle manifestara a miña opinión, nada ambigua por certo, e onte escoitou a de B, distinta en enfoque e conclusións.
Ao marchar, fíxonos un comentario que non escoitaba desde había tempo: Non sei como estades xuntos se pensades de xeitos tan diferentes.
Se cadra esa é unha das razóns.

14.3.05

Electricidade


Agora que a primavera está ás portas, e a pesar de seguirmos padecendo unha seca esaxerada -e exasperante-, parece que vai descendendo o meu nivel de electricidade; cando menos o coche, as ventás e todo canto obxecto metálico toco xa non me dan xostregadas a traizón.
Ignoro como se produce o fenómeno, malia consultarllo a un físico que traballaba comigo a raíz dunha descarga fortísima que lle soltei a B cando empezaba a bicarme (saíu despedido cara atrás e a min quedáronme os beizos ardendo co proído), pero é real coma a vida mesma: acumulo enerxía eléctrica de tal xeito que lla comunico a calquera ao mínimo roce asemade que reverte sobre min. Non me cómpre tocar algo metálico nin tecidos de fibra artificial: algodón, la, liño ou cánabo rebélanse tamén contra as caricias dos meus dedos e déixanme tremendo coma se os acabase de meter nun enchufe de alta voltaxe.
Non sei se este descenso é só un breve respiro ou se converterá en tregua prolongada, pero resulta un descanso.

12.3.05

Quinta cousa: a blusa

Fixéronme de seda nunha factoría chinesa; as mans que me cortaron e coseron eran tan expertas que nin unha soa vez cravaron a agulla en sitio errado, por iso saín perfecta. Viaxei moitos quilómetros acomodada nunha caixa á medida e, tras algúns abaneos, fun dar a unha das tendas máis exquisitas dun remoto país. Alí acaricioume con desexo unha muller que, de inmediato, me sacou do leito, logo despregoume para verme ben e, por fin, proboume. Descubrín con abraio qué se sentía envolvendo un corpo como aquel, lanzal e firme; seguín as curvas dos ombreiros asentándome á primeira, esvarei por uns seos xenerosos procurando non quedar prendada das mamilas -sabía que sería a miña perdición-, porteime con decoro para non espantala e ben que me custou non morrer de pracer. En cuestión de minutos as miñas sensacións brincaron dun cabo a outro do espectro, decepcionoume que me retirase, desespereime cando me dobraron outra vez e chorei de alivio ao comprobar que a muller me levaba canda ela.
Amosoume orgullosa a un señor elegante que lle pediu sorrindo próbaa para min. Non tiven que esforzarme para lucir espléndida, o roce desta pel transpórtame ao paraíso e sei que son a blusa máis feliz do Universo.

11.3.05

Atraco

Cóntanos un camareiro que un dos locais onde traballa debe pagar á SGAE a mesma cantidade de diñeiro todos os meses. Durante xullo e agosto abren a diario; durante os demais, só as fins de semana. A min non me cadran as contas (son de letras). Non me estraña que a xente se cabree.
¿Obrigaranme a pagar por prestar os libros da miña biblioteca ou os nosos discos? ¡Que o intenten!

Concesión

A vella estación do tranvía na Ramallosa, convertida en cafetería e club da terceira idade, pechou hai unha semana; débese, ao parecer, á concesión do Concello, segundo me informa unha compañeira de ioga. Non coñezo os detalles -raro sería o contrario-, pero sospeito que o prezo pedido por ese caramelo sobrepasaba con moito o que os últimos concesionarios estaban dispostos a pagar.
Paso por diante a diario cando levo a B ao instituto; sábados e domigos adoitaba parar a tomar un té en compañía dos xornais; era un lugar estupendo para quedar con calquera ou observar o comportamento humano. Desde a súa terraza vese o esteiro ao completo, sempre animada de bicherío e vida bulideira; incluso ten á beira un parque infantil para solaz de críos, alivio de papás e tormento de oíntes. Desde que pechou, non é o mesmo ir mercar a prensa e o pan. Espero que non tarde en volver abrir.

9.3.05

Saudades

Hoxe acho de menos o acougo que dá sentirse parte dun lugar; a barra da cervexaría O Moucho ante a que sentaba case todos os días a compartir palabras, sorrisos e tristuras con seareiros e patróns; os encontros inesperados en calquera rúa que traían ecos dun pasado convertido en lembranza; as conversas serenas con Matilde, que me aprendeu a crecer; a chegada dos birrios a finais de abril enchendo de chíos o ceo de Auria; os paseos pola beira do Barbaña observando como medraban as crías de parrulos e pitas de auga; a Elvira e as nosas coincidencias vitais; as visitas de Nino cando estaba de baixa e as charlas que mantiñamos os tres; as quedadas con Rubín e o seu fardelo de problemas; os bicos dos amigos despois de tempo sen vernos; a ledicia tola dunha cita inesperada con Cesare; a satisfacción por notar o interese na cara de Seoane, Toño ou Troiti cando lles contaba as andanzas de Rosalía; a emoción dunha Torga ateigada de amigos atentos ás palabras de Pedro...
Hoxe veu visitarme o pasado.

8.3.05

Portas


Non digo nada novo ao afirmar que o motor dos avances é a curiosidade, ese interese por saber que se agacha tras unha porta pechada. Nos dicionarios de símbolos oníricos as portas abertas ou entreabertas son invitacións a dar o paso que conduce a un cambio; se permanecen pechadas, o propio soñador crea pexas para avanzar.
Con frecuencia soño con portas; unha das últimas veces aparecían varias a ambos os lados dun corredor e eu atravesaba dúas para atoparme con senllos cuartos que en tempos pertenceran a dous soldados de distinta clase social. A miña reflexión sobre o clasismo no exército, mentres saía do segundo, quedou coutada polo espanto cando descubrín, ao fondo do corredor, unha quimera moi semellante a esta, mais coa diferencia de que o lado dereito do corpo era branco e o esquerdo, negro. Corricaba choutando coma un cachorro brincadeiro, perdido -ou quizais avivado- todo rastro de fereza; o meu eu soñador non confiou na aparente falta de perigo e lanzouse a percorrer corredores e escaleiras para afastarse axiña de alí. O aprendiz de cachorro viña detrás, grande coma un mundo, amosando un sorriso cheo de dentes nada tranquilizador.
Aínda que tiña outros elementos desconcertantes, aquel soño intrigoume moitísimo. Consultei algúns manuais e neste atopei unha referencia que me deu que pensar; nunha soa frase o autor afirmaba que era símbolo da perversión complexa, ao igual ca outros seres teratolóxicos.
De súpeto decateime de que ese día estivera lendo unha reportaxe sobre outras quimeras que incluía fotografías de persoas cos ollos de distinta cor, sinal inequívoco de seren dous nun só. A mente fixo o resto.

6.3.05

Cuarta cousa: a boquilla

Xazo na gabeta superior do escritorio da miña dona; non me atrevo a reprocharlle que me colocase no lado dereito, con facturas e documentos que non frecuenta acotío, pois sei que evita terme presente a todas horas. Coma antes. Estraño as caricias dos seus dedos longos, expertos en tocar, encaixando á primeira un cigarro que sabía a gloria; os bicos dos seus beizos apreixándome suaviño permanecen nidios na miña embocadura, lenes roces de ás de bolboreta a piques de caer rendida, sen mancar. Só ás veces, alterada por unha idea que temía fugaz, aferrábame entre os dentes cuxas marcas conservo coma lembranza dunha vida preñada de sentido. Non me doía.
O fume xa non me percorre o interior do corpo; o lixo non desloce a miña cor de mel de romeu; os anacos de tabaco non atoan desde hai tempo o meu conduto; estou limpa. Só ás veces, moi de cando en cando, sácame do encerro no que vivo des que deixou de fumar. Unha vez, só unha, achegou de novo a súa boca á miña provocándome un tremor esperanzado, axiña malogrado.
Desde aquela eu..., eu adoezo de morriña.

5.3.05

Celebración


A festa grande de Vila Real lévanos a pasear por lugares con menos rebumbio, lonxe da riada de xente que todos os anos por estas datas colapsa a vila e provoca caos circulatorio, choros de nenos cargados de angustia e atascos atafegantes de peóns, atrapados entre dúas rúas sen poder avanzar nin recuar. Nesta ocasión reduciron o número de postos a douscentos e pico -fronte os máis de catrocentos do ano anterior-, demostrada a imposibilidade de moverse entre tantos atrancos. Viño, embutidos, doces, artesanía en madeira, antigüidades... enchen as estreitas rúas para pracer dos visitantes e desesperación dos veciños, que non poden acceder ás súas vivendas até o remate da xornada.
Baixo as roupaxes de época (abondo indefinida) entrevense zapatóns contundentes, pantalóns actuais e xerseis para protexerse do frío. Non é caso de, por celebrar a Arribada, coller unha catarreira ou algo peor. Durante os días da festa os altofalantes espallados por todos os recunchos emiten música ambiental a un volume prohibitivo que semella non molestar a ninguén.
Malia todo, resulta unha festa linda para ver unha vez na vida.

4.3.05

Soños estraños

Hai unha reunión importante á que acudirán persoas de varios lugares; momentos antes recibo un correo de Vendell, con foto incluída, que me explica a súa ausencia polo vento reinante. A chamada do surf non se pode desoír, e menos se vén dun lugar coma este. A foto móvese (sospeito que niso ten algo que ver a relectura do segundo libro de Harry para o foro de Akin).

Xanto co meu mellor amigo nun restaurante da Vila Real; na sobremesa, entre e café, cóntame que algo o desequilibra: unha compañeira de traballo está namorada del ou cre estalo e a súa ansia imperiosa é satisfacer ese desexo que lle proe os adentros. Para o meu amigo a fidelidade á súa parella -da que se sente fondamente namorado- está por riba de calquera outra cousa, pero saber que forma parte dos soños de alguén pono nervioso. Confésame que non lle importaría probar. ¿Que penso eu? ¡E eu que sei! (Aquí si que non sospeito nada de nada).

O único que sospeito é que a catarreira me fixo subir a temperatura habitual.

2.3.05

Observar sen ser vista


A primeira catarreira forte que pillo en dous anos consegue poñerme a pel do nariz do grosor dun papel de fumar e tan vermella que fai dano miralo. Atordadas as miñas facultades mentais, dedícome a pasmar máis do habitual, coa boa fortuna de que están facendo obra na casa veciña. Vinte metros escasos -a ollo- sepárannos dese pareado de catro plantas, piscina azulexada e terreíño en pendente nada desprezable; un obreiro con funda azul e xaruto apagado entre os beizos afánase na construción do que será unha escaleira, mentres o compañeiro -con pantalón e xersei de hai trinta anos, bandullo poderoso e movementos convulsos- cavaba hai dous días nunha zona onde agora coloca bloques; trabuqueime ao pensar que aí iría unha hortiña ou un xardín.
Observar sen ser vista prodúceme a curiosa sensación de ser indiscreta, nada máis absurdo por eles traballaren ao aire libre; mais os seus movementos contidos, as súas furtivas olladas ao contorno cando queren afastarse para mexar -ou o que sexa- indícanme que o pudor humano ten tales raíces que, incluso nun deserto, obrigaría a algúns a aturar as ganas até non estar seguros da súa soidade.
Se cadra para o verán, se seguimos aquí, teñamos veciños a menos de vinte metros. Prefiro non pensalo.