Entre os comentarios que lin por aí sobre Harry Potter y las reliquias de la muerte chamoume a atención sobre todo un que se queixaba de que morresen algúns personaxes que nos acompañaran ao longo de case todos os libros. Debía ser alguén bastante novo, supoño eu, para que a morte lle produza tanto desacougo, á parte de que se hai alguén presente na serie é precisamente ela, ou Ela, como se prefira.
Por outro lado, desde o punto de vista literario, non resultaría crible que morresen tantos mortífagos e ningún compoñente do outro bando, sobre todo se temos en conta que estamos perante unha guerra de verdade na que se xoga o dereito a ser libre, entre outros dereitos.
Outro comentarista amosábase moi satisfeito de comprobar que no último libro se vise que a autora tiña todo pensado de antemán, pois detalles que apareceran nos anteriores e non quedaban nada claros ficasen agora desvelados. Pois claro que o tiña todo pensado de antemán! Quen podería dubidalo? A obra está moi traballada, crea un universo particular con toda unha serie de miudezas que contribúen a conformar un ambiente verosímil, case real.
Aos que soltan con desprezo que o éxito das novelas se debe a unha fabulosa campaña de mercadotecnia cumpriría lembrarlles que o despegue e o éxito aconteceron primeiro e só cando estes estaban conseguidos comezou a propaganda e todo o demais.
Confeso que me dá certa mágoa que a serie remate, aínda que tamén me decato de que o tema non daba para moito máis que para repetirse e idear situacións de xeito indefinido, algo que non creo que estivese na mente da autora. Dixo que os libros serían sete e foron sete. A iso chámolle eu coherencia.
27.2.08
26.2.08
Última entrega, I
Só sabía algúns detalles finais desde que saíra o orixinal en inglés, pero resistín a tentación de ler algunha tradución que andaba na rede para non cometer o mesmo erro que co libro anterior. A mañá do día vinteún (si, foi ilegal, e que?) sostiven por fin o meu exemplar, ansiosa por mergullarme na última entrega do neno mago despois de tantos meses de espera.
Desta vez cometín outro erro: devoralo ás présas a pesar de ter un ollo irritado a máis non poder. Pero non hai mal que por ben non veña: volvereino ler con calma para saborealo devagar.
Coma sempre, moreas de sentimentos, acción a ferrados, intriga e tensión a mancheas e un intenso pracer. Quen dá máis?
24.2.08
Abandono
O porto da vila é tan grande que nunca se acaba de descubrir recantos, detalles, escenas... En tempos, cada vez que iamos de vacacións, a paixón de B polo mar levábanos ao noso primeiro punto de destino: o porto do lugar, coma se con ese ritual afastase de si a abafante calor de Auria e a forzosa distancia do océano.
Os enormes barcos amarrados nos peiraos prodúcenme unha intensa sensación de pequenez, coma a que debeu de sentir David perante Goliat xusto antes de lanzarlle a pedra mortal. Onte metémonos por unha zona de barcos abandonados nos que medraban herbas e ramallos e as amarras, cubertas de carriza, amosaban unha soidade un chisco estarrecedora. Desbotáronos porque non serven para nada, pensei, e porén hai algúns en activo case tan vellos coma este. Que sería do seu dono? Por que non os despezan se son ferralla? Por que continúan aí, testemuñas inútiles da actividade humana?
20.2.08
774 en 4
Hai catro anos por estas datas abrín este blog despois de moito pensar. Acababa de instalar internet na casa e aínda non estaba moi tranquila con esta fiestra aberta ao mundo, que se me antollaba non sei que trebello perigoso por descoñecido. Era a ignorancia dos que nos resistimos ás novidades tecnolóxicas por sistema ou polo que sexa, o caso era dicir non.
Daquela os blogs en galego non chegaban a douscentos e o blogmillo (se aínda existe tal) non tiña nada que ver co actual, abranguíase con facilidade e coñecíase a case todos os que tiñan un (por referencias, máis ca nada, no meu caso). Agora iso resulta impensable.
Aínda que non tiña unha idea moi clara de que ía falar (á parte dos libros que lía), si sabía que había dous temas que non quería tocar: a política e a relixión; tampouco desexaba que o meu nome real se coñecese, atraíame o relativo anonimato, a liberdade de poder expresarme sen que se me identificase cunha faciana. Agora iso tanto me ten; á fin de contas, son unha blogueira máis aceptada ou non polo que son, non por un nome.
Que supuxo para min o blog? Sobre todo, compañía no meu (in)voluntario retiro, conversar con xente descoñecida que axiña se convertía en familiar; tamén supuxo escribir case a diario, ás veces reflexionar con calma sobre asuntos que lía noutros cadernos e que antes non me chamaran a atención, asomar a cabeza a outras fiestras que, coma a miña, se abrían aos demais.
A través del coñecín na realidade bastante xente coa que tomei unhas cañas e botei algunhas gargalladas, o espírito da arañeira era solidario e colaborativo e iso para min resultou un descubrimento estupendo. Aínda o é.
Grazas a todos os que pasades por aquí por estar aí.
Daquela os blogs en galego non chegaban a douscentos e o blogmillo (se aínda existe tal) non tiña nada que ver co actual, abranguíase con facilidade e coñecíase a case todos os que tiñan un (por referencias, máis ca nada, no meu caso). Agora iso resulta impensable.
Aínda que non tiña unha idea moi clara de que ía falar (á parte dos libros que lía), si sabía que había dous temas que non quería tocar: a política e a relixión; tampouco desexaba que o meu nome real se coñecese, atraíame o relativo anonimato, a liberdade de poder expresarme sen que se me identificase cunha faciana. Agora iso tanto me ten; á fin de contas, son unha blogueira máis aceptada ou non polo que son, non por un nome.
Que supuxo para min o blog? Sobre todo, compañía no meu (in)voluntario retiro, conversar con xente descoñecida que axiña se convertía en familiar; tamén supuxo escribir case a diario, ás veces reflexionar con calma sobre asuntos que lía noutros cadernos e que antes non me chamaran a atención, asomar a cabeza a outras fiestras que, coma a miña, se abrían aos demais.
A través del coñecín na realidade bastante xente coa que tomei unhas cañas e botei algunhas gargalladas, o espírito da arañeira era solidario e colaborativo e iso para min resultou un descubrimento estupendo. Aínda o é.
Grazas a todos os que pasades por aquí por estar aí.
19.2.08
Colaborando
A avoa Cris convidoume a participar nun conto que ela comezou para continualo despois. Aínda non está rematado, pero a a cousa promete.
14.2.08
A ratiña comelibros
A través de Ferran cheguei a Firmin de Sam Savage animada polo que semellaba unha novela diferente. A editorial que a publicou estreou estratexia comercial en España e está sendo un éxito. Case todas as críticas que lin na rede (algunhas non hai xeito de enlazalas) son positivas e case todas coinciden en destacar que esta obra foi o fenómeno editorial do ano 2007. Eu só podo engadir que gocei moito coa súa lectura, que o personaxe, tan amante dos homes e teimudo soñador, resulta tenro, emotivo, por veces cáustico e en todo momento atractivo, a pesar de ser unha rata pequerrecha e deforme que o que máis desexa é comprender o mundo dos humanos e comunicarse con eles.
Lectura deliciosa, abofé.
10.2.08
Primavera
Cada ano chega un momento en que me digo: "cheira a primavera", e esa sensación tan vívida e real provócame un sorriso interior, a pesar de que durante moito tempo a súa chegada supoñía meses de sufrimento e temíaa como se temen as desgrazas. Agora, por fortuna, non hai montaña rusa grazas á ciencia médica e podo alegrarme sen peros do cambio de estación.
O paseo de Coroso onte bulía de xente camiñando ao sol, de nenos con patíns e patinetes, de cans corricando arredor dos seus donos ou turrando deles coa lingua colgando; o ceo estaba limpo coma unha patena e o mar tranquilo invitaba a un baño; sobrábame o chaquetón e B, sempre amable, cargou con el boa parte do camiño.
Falamos da miña teima nos últimos anos que é facernos cun can igual ao da foto. Dadas as circunstancias, polo momento non é posible, pero estou desexando que se aclare o panorama. Será unha femia, sen dúbida.
5.2.08
Entroido de temporal
Á fin, o temporal foi moito máis suave do que as predicións facían temer e desenvolveuse case todo pola noite, algo moi de agradecer. Saímos durante o día e vimos nenos disfrazados, curiosamente varios bebés levaban traxes de pirata sen formar parte de ningún grupo. Tamén vin unha exipcia e unha cabareteira moi no seu papel cunha longa boquilla semellante a unha que me agasallaron a min hai unha morea de anos. O que máis abundaba, porén, eran as fundas azuis pintadas de cores e completadas con espantosas caretas dos monstros variados e para todos os gustos. Este ano o ambiente nocturno non o cheiramos.
A veciña tróuxonos este mediodía orellas, rosquillas e algo ao que non lle sei o nome pero ten forma de chourizo, aínda que é de pasta e está recheo de pasas. Probarémolo esta noite de sobremesa. Non deixa de sorprenderme a amabilidade desta muller connosco; supoño que lle caemos en graza. Xa nos regalou ovos, touciño e verdura para un caldo e leña e carozos de millo para a cheminea; de cando en vez charlamos un anaco e mesmo teño estado con ela tomando café. Se alguén me chega a dicir hai tempo que me entendería tan ben cunha persoa que me leva máis de vinte anos, cuxa vida foi tan diferente da miña e coa que teño tan pouco en común non o crería posible. Pero así son as cousas, por fortuna.
3.2.08
Sábado: día B
Os paseos baixo o sol do inverno teñen un aquel irresistible, non quenta tanto coma no verán e agradécese a súa caricia sempre e cando non sexa moi longa. A chamada telefónica do home de Maryland, moi preto da praia de Coroso , fíxonos deter a marcha durante un anaco e a B case se lle derreten as neuronas. Nada no ceo facía presaxiar o temporal desta madrugada, malia estarmos avisados. No porto, agás os vendedores que recollían as súas mercadorías, apenas había movemento e os barcos brillaban baixo a luz coma acabados de pintar. B fíxome observar a flota de Aguiño, facilmente identificables polos nomes, todos alusivos á zona, coma se ese lugar fose o máis especial do mundo. O que eu chamo orgullo patrio.
Teño a sensación de que pasamos todo o día camiñando, agás un par de paradas para repoñermos forzas e refrescar a gorxa. E de noite, na cea, o abraio de descubrir un home de cincuenta e oito anos cunha neta de vinte e dous (o fillo maior ten corenta e tres) e que non aparenta máis de corenta a pesar de que estivo embarcado media vida. Agora a súa muller vai ter unha nena e el prepárase para cambiar cueiros e coidar da criatura, algo que non puido facer cos outros tres. Espero que goce desa nova faceta da vida.
Subscribirse a:
Publicacións
(
Atom
)