26.4.09

Petición



O home de Maryland pídeme nun correo que fale de Dona. Se non o fago con máis frecuencia é porque non quero cansar os meus escasos lectores.

Teño que confesar que esta cadela gañou o meu corazón; é bastante pacífica, pero moi activa; encántalle xogar a tirar dun xoguete que ten de nós e que é o único que aínda resiste desde que llo mercamos de cativa. Pesa vinte e nove quilos e agora mesmo está mudando o pelo, co cal a casa parece un niño de paxaros. Pide mecos buscando as mans co fociño, pero tamén sabe estar ao seu aire cando lle peta. Cada vez que vén alguén corre a saudar coma se acabase de chegar o seu máis prezado amigo; é moi curiosa e o seu fociño aspira todo canto se lle pon a tiro. Non conseguimos quitarlle o vicio de subir coas patas ao peito da xente, cousa que resulta un pouco embarazosa porque non discrimina se se trata de alguén coñecido ou descoñecido, sobre todo cando está mollada. É moi cariñosa e os seus recibimentos semellan un estourido de ledicia. Para min é a máis guapa de todos os golden que hai en Ribeira.

15.4.09

Resultado e morte

Por fin acabamos co concurso e supoño que os membros do xurado non teremos que reunirnos de novo máis có día da entrega do premio que, non o esquezamos, son tres mil eurazos. O secretario abriu a plica demorando todo o que puido o momento e logo chamou o gañador para darlle a boa nova, pregándolle, iso si, que fose discreto ata o xoves, día en que se comunicará aos medios o fallo. Seica o home quedou máis contento ca un cuco e iso de achegarlle alegría a alguén sempre é moi satisfactorio.

Despois de gozar de días cheos de sol onde fixemos algunhas excursións agradables, levamos unha semana con chuvia, frío e algunha mala noticia desas irreparables que che deixan un sabor algo amargo na boca, a pesar de saberes que contra a morte non hai rebelión que valla por moito que che entre a pena no corazón. Asúmelo con máis ou menos esforzo, pensas nesa nai octoxenaria que despide por segunda vez un fillo, aspiras aire e ollas para adiante dicíndote a ti mesma que cómpre gozar da vida mentres se poida.
Por ti, Tito, descansa en paz por fin.

7.4.09

Concurso

Levo bastantes días afastada de Chesterton e do seu Padre Brown por ter que ler as nove obras que se presentaron ao concurso de novela curta da Centenaria. Había de todo, claro, pero o bo do asunto é que eran curtas. Onte tivemos unha primeira reunión e espero que a semana que vén cheguemos a un acordo.
Dúas chamáronme a atención; unha por mala, malísima. Non sei en que estaría pensando o autor cando decidiu enviala ao concurso. Pero cadaquén é moi dono de probar sorte con calquera produto. A outra, polo contario, está ben escrita, ten ritmo e o autor parecía saber o que levaba entre mans... até o final. Poucas veces lin algo que se estrague de tal maneira por un final fóra de toda lóxica.
Xurárame a min mesma non volver participar como xurado literario e xa se ve que os xuramentos privados non valen de nada. Desta vez non me arrepinto.