20.12.09

Cativeces



Aquí está unha das causas de que non actualice máis, Dona, que xa ten vinte e dous meses, pesa trinta e un quilos e é a cadela máis mecosa que vin na miña vida. Claro que tampouco vin moitas tan de preto, pois é a primeira coa que me relaciono día tras día. Desde que está connosco adelgacei once quilos, paseo moito máis e miro con maior simpatía os outros cans. Tamén establecín relacións con moita xente dona de mascotas coas que nunca falaría se non fose por Dona. É incrible o doado que resulta charlar con descoñecidos cando levas un can ao lado.

Onde mellor o pasamos é na praia de Coroso, onde hai mar, area, algas, herba e un longo paseo, ademais dunha especie de marisma onde a cadela se pon a correr coma unha tola, xoga con outros cans e osma e envórcase en todo o que lle apetece. Dá gusto vela gozar de tal maneira, vela tan viva.

Felices festas a todos e un moi feliz 2010. :)

28.11.09

Relecturas

A amiga Noe falou hai uns posts de G de guardaespaldas que acababa de saír en peto e déronme ganas de poñerme a reler todo o alfabeto do crime. Vou por H de homicidio e non podo menos de renovar a miña admiración por Sue Grafton, non só pola súa imaxinación, senón tamén pola axilidade da súa escritura, a súa habelencia para atar cabos e a aparente facilidade para deixar caer de cando en vez imaxes do máis evocador.
Kinsey, ademais, resulta un personaxe atractivo cun pasado abondo complicado que a enriqueceu como persoa e en certo modo a fixo dura pero non conseguiu restarlle esa tenrura que aflora cando ten que aflorar. Xa asistín a varias persecucións, algúns intentos de asasinato, un par ou algo máis de escenas de sexo, outro par de hospitalizacións, unha fuga dunha delas e moitas carreiras pola beira do mar.
O mellor de todo é que non teño a sensación de que se repita, cousa que non deixa de marabillarme.

10.11.09

Sesenta anos



Son os que obsesionan a Wallander a pesar de estar encantado coa súa neta. Aínda que non o rematei, levo a lectura bastante avanzada e chámame a atención o preocupado que se manifesta o inspector pola vellez, se cadra porque a min me pasa algo semellante. Cando vexo a miña nai acabada de operar por quinta vez, cargadiña de achaques, ou a miña sogra que desbarra máis cada día que pasa, non podo evitar sentir un intenso calafrío que me sacode por dentro. Sospeito que non son a única en temer unha vellez dependente, pero non hai que pensar moito nesas cousas porque non se debe vivir con medo á vida. O que teña que ser será. Ou non?

27.10.09

Mulleres



A estas alturas Maitena non necesita presentación, supoño, claro. Acabo de reler este libro e aínda que non me identifico ao cento por cento con estas mulleres, hai cousas nas que si coincidimos plenamente. Resultan un pouco estarrecedoras a penetración psicolóxica da autora, a agudeza en plasmar unha idea e a capacidade de facerte reflexionar, acompañado todo iso dun semisorriso que ás veces se che queda conxelado, porque á fin de contas acabas de descubrirte pensando coma unha desas alteradas.

Gústanme estas mulleres de catro dedos, realistas e ilusas, desenganadas e esperanzadas que nunca acaban de aprender. Algunhas provócanme tenrura, a outras dáballes de labazadas por complicar a vida inutilmente, con moitas, en fin, non me identifico en absoluto.

Tamén os homes quedan reflectidos, quizais con moitos tópicos nos que eu me nego a crer, pero que a vida me está demostrando que teñen máis razón da que eu querería. Porque sempre me desgustou que o mundo se dividise en homes e mulleres e non en boas ou malas persoas. Que se lle vai facer; tamén eu teño algo de ilusa.

17.10.09

Outono

Está aquí o home de Maryland; chegou, coma sempre, cargado de agasallos e sorrisos e semella que trouxo consigo o bo tempo, tan bo que nos fai esquecer que temos enriba o traidor outono, a estación que máis me gusta. Claro que o comezo dunha catarreira encárgase con éxito de lembramo.
Onte coincidimos con Maru, a da fermosa voz, na terraza do Plaza e o home de Maryland evocou o concerto onde a coñecera. Entre unhas cousas e outras soubemos que B nunca escoitara Alfonsina y el mar, esa canción que tantas sensacións provocou na adolescencia; entón produciuse unha situación única ao sol do mediodía entre viños, cañas e empanada: Maru cantouna e conseguiu prendernos unha vez máis da súa voz (xa dixen que é moi fermosa?).
Un agradable e algo fresco xantar na terraza dun novo bar que ofrece pequenos pratos unipersoais transcorreu con estupenda conversa e bastantes risos, deses que saen de dentro, logo os cafés e as copas e, mentres eu descansaba na casa, eles foron ao monte coa cadela. Pero non acabou aí a xeira: chegaron de volta e fomos de novo ao Plaza a felicitar a Webmaster, que estaba de aniversario. E creo que nese momento foi cando a catarreira decidiu que eu era unha hóspede magnífica para pasar unha semana comodamente instalada.

4.10.09

Enredos e libros

Non sei en realidade en que meto o tempo para levar tantos días sen pasar polo blog; non só polo blog senón polo ordenador, de xeito que tiña as contas de correo ateigadas de mensaxes sen ler. Sospeito que o bo tempo tivo algo de culpa, así como o comezo de curso que esixe adaptarse a unha nova rutina despois da longa paréntese das vacacións.
Lin bastante, iso si, empezando por El nombre del viento de Patrick Rothfuss, que me deixou un leve sabor amargo porque será unha triloxía que aínda non está rematada, así que quedei co mel nos beizos e con ganas de saber máis. Chegoume por fin á librería El silencio de los claustros de Alicia Giménez Bartlett que me lancei a ler coma unha tola. Nada que ver Petra Delicado con Ana Belén nin Fermín Garzón con Santiago Segura. Esta novela é unha máis da serie, pero resulta diferente porque as vidas dos protagonistas van cambiando e enriquecéndose. O final, por curioso que pareza, sorprendeume.
Hai uns días rematei Los relatos del padre Brown de G. K. Chesterton que, se por un lado me fixeron retroceder á primeira adolescencia, por outro trouxéronme novidades, pois faltábanme varios libros que agora, por fin, teño nos meus andeis. Que xeito tan diferente de escribir tiñan os escritores antes e que delicia mergullarse nunhas descricións tan minuciosas que te conducen directamente ao campo inglés.
E seguindo o ronsel destes contos, agora ando con E.A. Poe e os seus Todos los cuentos traducidos por Julio Cortázar. Tampouco os tiña todos, así que me esperan moitos días de pracer e sorpresa.
Espero reformarme e actualizar con máis frecuencia, iso se consigo saber en que meto o tempo.

19.9.09

Despedida

Quedo coas dúas Albas ás cinco da tarde no bar Plaza para despedirme delas. Rubín rematou a substitución de fotógrafa para un xornal de Galicia e volve ao seu curruncho natal, onde a coñecín xa hai unha morea de anos. Atos, o seu can, compórtase de maneira exquisita mentres tomamos as nosas bebidas na terraza; seguro que botará de menos a praia e o clima suave destes lugares.
Cando chego á casa o monstro dos alaridos está tan durmido que, a pesar do inevitable ruído, nin se decata da miña presenza, mentres Dona menea o rabo coma unha tola antes de entrar na casa para poder meter o coche no seu lugar.
Sinto unha estraña sensación, non porque o pasado me rozase de novo, senón porque o presente, malia traer ecos daquel, é tan diferente, tan variado, tan novedoso para os que un día formaron parte de min, que me decato do moito que eu tamén debín de cambiar, do diferente que debo de ser para eles, do distinta que eu mesma me noto. O curioso é que non albisco morriña nin melancolía; aquilo xa pasou, non o acho de menos, aínda que me encante recibir visitas daqueles que supuxeron notas importantes no meu pentagrama particular. Agora percibo outras notas que intentan espertarme dun letargo que dura demasiado e algúns plans pululan, intentan abrirse paso nas miñas intencións e mesmo un asomo de organización pretende impoñerse nesta pacífica vida. Que así sexa.

10.9.09

Aparezo

A inesperada visita de Cesare onte á tardiña supuxo unha alegría inmensa e unha cea e unha sobremesa tranquilas, aínda que non moi prolongadas, pois hoxe tiña que marchar a levar a cabo unha xornada maratoniana. Reconfórtame saber que, malia non responder correos, aínda permanezo na súa memoria.
O mes de agosto transcorreu sen pena nin gloria, con moitos paseos, bastante calor e ritmo repousado. Aproveitamos a primeira fin de semana de setembro para ir a Teucro e despedir a tempada. Alí estaba Tobi, un cadelo rescatado da soidade pola miña cuñada, moi amigo de Dona, coa que xogou até o esgotamento mentres os adultos nos dedicabamos a parolar e cambiar impresións, algún día até altas horas da madrugada. Aí están os dous repoñendo folgos despois de corricar pola horta, as escaleiras e a casa. Paseino moi ben mirando para eles, capaces de entenderse sen palabras.
E agora, ás portas dun novo curso, cómpre cambiar o ritmo e mentalizarse para unhas cantas novas sesións de odontoloxía. O conto de nunca acabar.

22.8.09

De festa en festa

A partir da da Dorna no mes de xullo, a vila convértese nunha continua festa entre concertos, diversas feiras, a calor tan desexada por moitos que invita a cear fóra nalgunha terraza cando por fin chega a fresca... Agora está montada a feira artesanal e mariñeira que de novo desviou o tráfico e converteu o centro nunha morea de postos con diversidade de mercadorías. Onte, á sombra dunha terraza, contemplamos a montaxe dun por parte dunha parella que non nos semellou demasiado experimentada; entre as múltiples pezas que o compoñen e que cómpre ensamblar dun xeito medianamente seguro, tanto o home coma a muller dubidaban escollendo unha e cambiándoa por outra, mesmo colocaron un vertedoiro sen nada debaixo que nos intrigou unha barbaridade. B empezou a comentar detalles e eu deixeime levar por ese chisco de maldade tan humana ata o punto de que soltamos o riso en máis dunha ocasión.
Resultou que o posto era de bebidas, ente as cales había leite, ron, gasosa, auga, viño e demais que pola distancia non puiden distinguir. Non agardamos a que chegasen os primeiros clientes, pero espero que ningún se amosase demasiado efusivo como para tirar abaixo aquel fráxil alboio.

15.8.09

Monte



Cousas como un piñeiro medrando entre dúas rochas vemos no monte cando polas mañás saímos a pasear antes de que aperte moito a calor. Estase ben camiñando á sombra sen outra cousa que facer que gozar do que nos rodea, aínda que a cantidade de porcachada que se ve esparexida nos lugares máis insospeitados amargan un chisco ese gozo. As leiras teñen distintos donos e moitos procuran mantelas limpas para evitar incendios, pero non poden evitar que algunhas persoas que van ata elas a merendar ou beber ou drogarse deixen as súas pegadas como proba do incívicas que son. Desde as típicas bolsas de plástico até xiringas ou papel de prata, latas, botellas de plástico, panos do nariz, televisores, colchóns vellos... afean a paisaxe que en principio está para o pracer de todos. Unha mágoa.

8.8.09

Ledicia

Alba Rubín está aquí traballando de fotógrafa, o que para min supón unha boa ledicia, sobre todo porque tiven a ocasión de quedar varias veces con ela e o seu can Atos, un fermoso exemplar negro de ollos vivaces e bigotes ásperos. Charlamos do pasado, claro, pero tamén do presente e do que nos move na actualidade. O sábado uníronse a todos nós o seu irmán, David Rubín, e as súas respectivas parellas. Tardarei en esquecer a tarde estupenda que pasamos primeiro na casa e logo paseando polo Vilar, tomando unhas cervexas en Corrubedo e por fin de remate ceando na vila case á beira dunha orquestra que resoaba na praza. Con tanta emoción non me lembraba para nada das festas, pero aturei ben o ruído porque a compañía era inmellorable.
Gustoume velos, charlar con eles, manifestarlles o meu afecto e sentir o deles.

31.7.09

Natureza

Nos últimos tempos o lugar preferido de Dona é diante do portón esperando a chegada dalgún pretendente. Leva desde o día dezanove co celo e estamos desexando que remate, pois o seu comportamento está bastante alterado; case non parece a mesma. Por momentos amósase moi cariñosa, pero en xeral pasa de nós e anda ao seu aire, do portón á cancela e da cancela ao portón, apenas come e polas mañás non se achega á porta para que lle abramos.
Estes días estivemos en Teucro para ver unha parte da familia. O novo hóspede é Tobi, un canciño con pinta de raposo que acolleron hai un par de meses; fíxose moi amigo de Dona e andáballe ao rabo todo o tempo cheirándolle as súas partes. Por desgraza e por estúpida non lle fixen fotos, algo que non ten perdón pois levei a cámara. Ao final creo que acabou algo estresado e bastante canso de tanto corricar de aquí para alá. Ningún dos dous comeu moito eses días, estaban a outras cousas.

15.7.09

Memoria viva

Durante estes días estivo na casa un verdadeiro álbum de lembranzas do máis heteroxéneo: mamá. O corpo non lle responde como ela querería, pero a mente saltarícalle de acá para alá nun verdadeiro remuíño sen repouso; contounos tantas cousas que sería imposible resumilas nun cento de post. A maioría delas refírense á súa nenez e abráiame que teña tan claros detalles de hai máis de setenta anos, pero din que iso é o normal coa idade: que a memoria a longo prazo aumenta e a de curto, mingua. Ten oitenta e catro anos, polo tanto viviu a guerra civil e moitos dos seus recordos datan daquela época. De todos eles destaco un polo exemplar que resulta das reviravoltas da vida e dos seus misterios; aínda estamos sorprendidos e marabillados de que se producise unha coincidencia tan rechamante.
Nun momento da guerra civil, en Valencia, tres familias alugaron unha casa en plena Natureza para que mulleres e nenos estivesen a salvo de bombas e ataques aéreos; de cando en vez acudían os homes a visitalos, pero na rutina cotiá convivían os gardiáns da propiedade, tres nais e os seus fillos, entre os que estaba mamá, as súas irmás, o fillo doutra familia e os dous dun tal capitán A. O apelido deste último non é moi frecuente e os nomes dos fillos, tampouco, por iso B púxose á espreita e rescatou unha vella revista que traía un artigo sobre un tío avó seu, aviador, de nome Sol e de apelido A. As fotos non lle dixeron nada a mamá, sería incapaz de lembrar a faciana do aviador, pero si foi capaz de recoñecer nos nomes dos fillos os daqueles nenos que xogaron con ela. E aquí estamos, B e Peke, compartindo por delegación un pasado que para nós nin existía.

7.7.09

Nunca defrauda


Polo momento esta muller segue sendo unha das mellores escritoras inglesas que coñezo, non só de misterio, senón de literatura en xeral. A exquisita ambientación dos seus libros é unha auténtica gozada para os que valoramos a atmosfera ben conseguida e nos gusta mergullarnos no escenario que se nos describe. Ademais, o comandante Dalgliesh e os outros membros do seu equipo sempre presentan facetas novas que van logrando que os vexamos, máis que coma personaxes dunha novela, seres humanos cos seus costumes, os seus fallos e debilidades e as súas virtudes. E aínda hai máis: unha prosa coidada, unha trama intrigante que engancha desde o principio e a facultade de levarte moi lonxe do cuarto onde les.


27.6.09

Fenómeno

Domingo Villar é o autor de A praia dos afogados, segunda entrega da por agora curta serie protagonizada polo inspector Leo Caldas e o seu axudante o zaragozano Rafael Estévez. Ollos de auga, a primeira, tivo un éxito inmediato aínda que a min o fenómeno me sorprendeu un chisco, pois non me parecera nada do outro mundo. Líase ben, enganchaba bastante, pero antollóuseme un pouco canónica de máis. Na crítica que lle fixera para unha revista comentaba que se era a primeira dunha serie comezaba con bo pé, opinión que manteño. Ambientada en Vigo, contaba coa presenza de case todas as clases sociais, desde a alta burguesía até o lumpen nocturno. A de agora cambia por completo o escenario e a acción transcorre na vila mariñeira de Panxón, onde aparece o cadáver dun mariñeiro coas mans atadas.
Continúa a empregar os ingredientes básicos da novela policial de xeito moi tradicional e con habilidade, o carácter arroutado do zaragozano non presenta tantos tópicos coma na primeira e afóndase na forma de ser de Leo Caldas con sutileza e bo facer.
Siruela é a encargada da tradución ao castelán.

17.6.09

Ardores de agosto



Este é o título do último libro de Andrea Camilleri protagonizado polo comisario Montalbano. Xa confesei máis dunha vez a miña devoción por Camilleri e sobre todo polas súas novelas negras; esta non decepciona, ao contrario, é unha mostra máis do bo facer deste siciliano que imparte clase de teatro en Roma.

É breve, como adoita, e por iso fíxoseme un chisco curta; a este autor non se lle pode acusar de que aos seus libros lles sobran páxinas, desde logo, aínda que aos seus lectores nun momento dado non lles importaría. A calor do título imprégnao todo, até o punto de que semella encher o cuarto tranquilo e fresco onde unha le. Mergúllase nos sentimentos do comisario quizais máis ca noutras novelas, sobre todo na súa conciencia da mediana idade que lle vai pesando comparada coa mocidade de Adriana.

A trama áxil, os personaxes ben perfilados, a prosa fluída e precisa condúcennos a "nadar e chorar" con Montalbano.

6.6.09

O mellor e o peor

Houbo unha época na que reinaba en todo o mundo o poderoso amo Obatalá. Era sabio e intelixente e non precisaba axudante ningún. Pero Obatalá decidiu buscar alguén que puidese gobernar a Terra no seu lugar.
Pensou en Orula. Era de confiar, aínda que moi novo, e isto quería dicir que non tiña madurecido para gobernar a Terra e dirixir os homes.
"Antes de falarlle disto teño que poñer a proba a súa sabencia", pensou Obatalá. "Xa verei logo o que fago".
Obatalá mandou buscar a Orula e díxolle:
- Quérote probar. Cumpre o meu degoxo: tráeme algo de comer sexa cocido ou asado; pero ten en conta que esa comida ha de estar feita co mellor que haxa no mundo.

Orula foi ao mercado. Camiñou dun lado para outro e viu froitos fermosos, pero non os mercou. Viu doces, pero non os mercou. Viu moitas verduras, pero non as mercou. Viu diferentes peixes, pero non os mercou. Viu aves, e tampouco as mercou. Había moitas clases de carne, que non mercou.
Despois de moito andar e ollar, Orula mercou unha lingua de vaca. Levou á súa casa herbas, follas de loureiro e outros condimentos, e arranxou un bo prato que lle ofreceu a Obatalá.
Cando Obatalá probou a lingua de vaca dixo:
- É un prato moi saboroso.
E comeuno sen deixar farangulla.
- Moi saboroso -repetiu-; de certo que estaba feito co mellor do mundo. Pódese saber, Orula, admirable cociñeiro, de que estaba feito?
Orula calou.
- Fuches ao mercado, non si? -preguntou Obatalá-. A ver, a ver, alí hai froitas, doces, verduras, peixes, carne... Non era unha simple lingua iso que me trouxeches para comer? E iso é o mellor do mundo?
- Sabio Obatalá -respondeu Orula-; práceme saber que che gustou o prato que che arranxei. A túa intelixencia é abraiante e acertaches... Agora ben, non recordas que non hai cousa no mundo que se poida comparar coa lingua? A lingua pode dar as grazas por un bo traballo, pode gabar unha grande obra, aconsellar na desgraza e dar consolo nas mágoas. Quen dá as noticias aos homes? A lingua. Quen nos di o que temos que facer? A lingua. A través dela un home calquera pode chegar aos máis altos postos do mundo -dixo Orula sorrindo.
- Todo o que dis é certo -respondeu Obatalá.
E pensou: "aínda que é novo, ten grande intelixencia".
Non obstante, Obatalá decidiu probar de novo a Orula.
- Arranxáchesme un prato co mellor que hai no mundo -dixo Obatalá-. Isto foiche doado. Agora dareiche unha tarefa máis difícil: que me arranxes un prato co peor que haxa no mundo. Vai e non bulas moito na busca pois no mundo hai cousas malas abondo.
Orula foi ao mercado e de novo mercou unha lingua de vaca.
Volveu á casa coas herbas, as follas de loureiro e outros condimentos, preparou o prato e levoullo a Obatalá.
- Como! -dixo Obatalá-. A primeira vez que me trouxeches este prato dixéchesme que estaba feito co mellor que había no mundo, e confirmeiche que era certo. Agora vésme outra vez coa lingua de vaca e dis que se trata do peor que hai no mundo. Como explicas isto?
Orula respondeu:
- Sabio Obatalá, no que digo non hai nada estraño. É ben sabido que a lingua pode esnaquizar os esforzos dos homes e o bo nome dunha persoa. Cunha soa palabra pode privar o home dos seus medios de vida. A lingua serve para aldraxar e pode traerlles ás xentes moitos males. Pero aínda hai máis. Con ela é posible converter en escravos os habitantes dun país. Pode haber peor cousa no mundo?
E Obatalá respondeulle:
- Todo o que dis é certo. A primeira vez eran certas as túas palabras e tamén agora estás dicindo a verdade. Eu desconfiei da túa xuventude, pero agora respecto a túa intelixencia. Ti ocuparás o meu lugar.


Conto cubano sacado de Contos vellos pra rapaces novos de Xosé Neira Vilas; edicións do Castro, 1983.

27.5.09

Amores



Gustoume esta novela, gañadora do primeiro Certame de novela curta da cidade centenaria de Ribeira que tivo lugar hai dous anos, pois o concurso é bianual. En cento dezaoito páxinas a autora traza un universo algo abafante no que destaca Gabriel, o protagonista e narrador, que quere con ansia á nena Aldara, filla de Lis, até o punto de casar con esta para salvar a filla do que el ve como maltrato. O pulo narrativo é firme, a historia non decae en ningún momento e a personalidade do protagonista, malia resultar para os demais pusilánime, arrastra a saber máis e mesmo atrae, se cadra porque nalgún momento todos tivemos e temos as nosas indecisións. Ademais, a súa psicoloxía está ben armada, contraditoria na súa medida, pero humana, moi humana. A súa decisión final, non sei por que, non me sorprendeu.

26.5.09

A modo de folletín

Rematei Blue moon de Xosé Carlos Caneiro, unha novela que ten moito de folletín, aínda que a linguaxe por veces non casa con ese tipo de obras, o que a fai chocante e por veces un chisco pedante. Publicada na editorial Mandaio, ten cento corenta e oito páxinas que se len de xeito doado, aínda que a historia ten algunha incongruencia que chía, sobre todo cando unha das vías que parecen insinuarse (a función do fillo, por exemplo) queda arrombada ás poucas páxinas, a pesar de que en aparencia ten a súa importancia.
Creo que non lle lera antes nada a Caneiro, se cadra porque falar marabillas de si mesmo e poñer a pingar a outros é unha actitude que me desgusta e sen podelo evitar repercute nas miñas simpatías e antipatías. Non sei se repetirei con outra. Quizais si, malia que só sexa por curiosidade.

20.5.09

Agasallo



Chegoume hai un par de días a primeira novela de Mauro Eiroa, Los años del verdugo. As primeiras entregas léraas aquí e gozara delas porque, entre outras cousas, o autor paraba xusto no momento culminante deixando o lector co mel nos beizos e forzándoo a acudir ao seu blog case cada día por ver se actualizara. Pero esas ansias pertencen ao pasado; agora co libro nas mans unha puido permitirse o luxo de lelo de vez deixando que a envolvese o ambiente, o ton perfectamente conseguido a guiase por unha infancia preñada de detalles ben recoñecibles e a prosa fluída e fermosa a conducise paseniñamente da man por un camiño que se chama o pracer da lectura. Pouco máis podo engadir que animarvos a gozar dela como eu a gocei.

12.5.09

Unha de Kostas

Muerte en Estambul é a última novela de Márkaris aparecida en España. Xa Noemí nos falou dela, aínda que máis brevemente do que nos ten acostumados, se cadra con razón porque só ten duascentas trinta e nove páxinas, distancia máis curta do que Petros Márkaris adoita. Non me sorprendeu tanto coma a primeira que lle lin, hai xa algúns anos, e continúa rebentándome un chisco a mirada entomolóxica que fai sobre rúas e avenidas, de xeito que máis parece que esteas percorrendo un plano da cidade que lendo unha novela de intriga. Pero é unha das caracterísitcas do autor, menor, por certo, se te fixas máis noutras de máis valor; por exemplo, o retrato en aparencia desleixado que fai dos personaxes, que cunhas cantas pinceladas deitadas aquí e acolá quedan reflectidos con bastante minuciosidade; a trama desta flúe incluso con tenrura, trazo que non lle tiña apreciado a Márkaris con tanta nitidez; o racismo aparece, claro, de xeito que che fai preguntarche por enésima vez onde conduce, e as relacións familiares vanse matizando até o punto en que me pregunto por que unha vez o comisario Jaritos me pareceu misóxino. Só é convencional.

Por certo, mañá fago 52. Por que será que non me sinto unha señora?

3.5.09

Cabío

Quedei prendada das praias de Cabío non só pola súa beleza, senón tamén pola tranquilidade e limpeza que nelas se pode gozar. Ademais de ter un cámping excelente con preciosas casiñas de madeira, hai un hotel con encanto moi preto dun dos areais. Como me dicía un amigo, na Pobra non teñen moitas cousas, pero as que teñen están moi coidadas, bastante máis que na Centenaria, todo hai que dicilo aínda que non guste.
O paseo de madeira permite realizar un percorrido do máis agradable, sempre co mar á beira. As poucas persoas que nos atopamos aparentaban felices. Sospeito que en tempada alta esa paz e tranquilidade se verán moi diminuídas, porque todo o mundo ten dereito a gozar das marabillas da vida. Alguén se anima?

26.4.09

Petición



O home de Maryland pídeme nun correo que fale de Dona. Se non o fago con máis frecuencia é porque non quero cansar os meus escasos lectores.

Teño que confesar que esta cadela gañou o meu corazón; é bastante pacífica, pero moi activa; encántalle xogar a tirar dun xoguete que ten de nós e que é o único que aínda resiste desde que llo mercamos de cativa. Pesa vinte e nove quilos e agora mesmo está mudando o pelo, co cal a casa parece un niño de paxaros. Pide mecos buscando as mans co fociño, pero tamén sabe estar ao seu aire cando lle peta. Cada vez que vén alguén corre a saudar coma se acabase de chegar o seu máis prezado amigo; é moi curiosa e o seu fociño aspira todo canto se lle pon a tiro. Non conseguimos quitarlle o vicio de subir coas patas ao peito da xente, cousa que resulta un pouco embarazosa porque non discrimina se se trata de alguén coñecido ou descoñecido, sobre todo cando está mollada. É moi cariñosa e os seus recibimentos semellan un estourido de ledicia. Para min é a máis guapa de todos os golden que hai en Ribeira.

15.4.09

Resultado e morte

Por fin acabamos co concurso e supoño que os membros do xurado non teremos que reunirnos de novo máis có día da entrega do premio que, non o esquezamos, son tres mil eurazos. O secretario abriu a plica demorando todo o que puido o momento e logo chamou o gañador para darlle a boa nova, pregándolle, iso si, que fose discreto ata o xoves, día en que se comunicará aos medios o fallo. Seica o home quedou máis contento ca un cuco e iso de achegarlle alegría a alguén sempre é moi satisfactorio.

Despois de gozar de días cheos de sol onde fixemos algunhas excursións agradables, levamos unha semana con chuvia, frío e algunha mala noticia desas irreparables que che deixan un sabor algo amargo na boca, a pesar de saberes que contra a morte non hai rebelión que valla por moito que che entre a pena no corazón. Asúmelo con máis ou menos esforzo, pensas nesa nai octoxenaria que despide por segunda vez un fillo, aspiras aire e ollas para adiante dicíndote a ti mesma que cómpre gozar da vida mentres se poida.
Por ti, Tito, descansa en paz por fin.

7.4.09

Concurso

Levo bastantes días afastada de Chesterton e do seu Padre Brown por ter que ler as nove obras que se presentaron ao concurso de novela curta da Centenaria. Había de todo, claro, pero o bo do asunto é que eran curtas. Onte tivemos unha primeira reunión e espero que a semana que vén cheguemos a un acordo.
Dúas chamáronme a atención; unha por mala, malísima. Non sei en que estaría pensando o autor cando decidiu enviala ao concurso. Pero cadaquén é moi dono de probar sorte con calquera produto. A outra, polo contario, está ben escrita, ten ritmo e o autor parecía saber o que levaba entre mans... até o final. Poucas veces lin algo que se estrague de tal maneira por un final fóra de toda lóxica.
Xurárame a min mesma non volver participar como xurado literario e xa se ve que os xuramentos privados non valen de nada. Desta vez non me arrepinto.

29.3.09

Sorpresa

To era un adolescente pasota, rebelde e algo díscolo que se facía os buratos da orella coa axuda dunha agulla de coser e unha pataca. Explicárame o método pero hai tanto tempo que prefiro non lembralo; o da pataca sempre foi un misterio para min, pero parece ser que tiña algo que ver con manter frío o lóbulo.
Agora é un home de trinta e poucos que dá clases de guitarra a todo aquel que teña interese, toca en dúas bandas de música (unha de festas populares e outra de concertos de corda para os que queiran chamalos, incluídos vodas, bautizos e primeiras comuñóns), practica surf, viaxa nunha furgoneta con cama, forno, cociña e todo o necesario para unha emerxencia, vive na planta baixa da casa dos avós ao lado da praia de Vila Real e ten unha conversa sempre interesante.
Foi moi agradable telo na casa, cear con el, escoitar as súas aventuras en Australia e tomar aquela beberaxe tranquilizante a base dunha raíz que os aborixes non cansan de beber no seu día a día.
Ao meu comentario de quen o viu e quen o ve, B contéstame que unha cousa é un homiño e outra un home. Abofé que si.

25.3.09

O pegatina

Pequeno, delgado, cabelo gris e dentes enormes, traballa no mercado dos sábados da vila, o día en que aproveitamos o bo tempo para xantar nunha terraza con Dona aos nosos pés. Custa un pouco lograr que se calme, pero unha vez tranquila non se move a menos que alguén veña a falarlle.
Recoñezo que me molesta o seu que a xente se empeñe en acariciar un can en descanso cando non sabe se se vai alterar; nós estamos comendo ao noso aire e o Pegatina non falla: ponse a uns metros de distancia da nosa mesa e comeza a facer espaventos cara á cadela; logo achégase e non para de sobala até que ela lle dá as dúas patas con gran movemento de rabo. A botella corre perigo de caer ao chan, os pratos abanean de xeito alarmante; agarramos a mesa e procuramos seguir comendo mentres o homiño nos explica polo miúdo a súa vida. Despídese varias veces co aquel de que vai xantar, pero non se dá ido. Por fin, despois de múltiples anuncios, decide que xa é o momento.
A dona do restaurante achégase a nós cun sorriso retranqueiro: Que? Xa estades integrados na vila.

18.3.09

Unha francesa


La tercera virgen de Fred Vargas foi o último libro que lin. Esta novela de enigmas (como di a autora) parécese moito a unha novela negra e como tal a considero. A sensación final que me quedou, a pesar de gozar bastante coa súa lectura, é de que se trata dunha historia bastante rocambolesca sobre todo por un final que semella sacado do sombreiro como por arte de maxia. Hai algún cabo solto que repercute na total verosimilitude da obra e iso para min é un fallo que non se debería producir. Gústanme os libros nos que todo está atado e ben atado.
A pesar de todo está ben escrita, engancha e lese con pracer.

8.3.09

A Chus e Kaplan


Temo que vos vou decepcionar, no sentido de que iso de que os animais senten o malestar do(s) seu(s) dono(s) para min é moi relativo. Quizais Dona estea afeita a verme mover con rixidez, non facer demasiados alardes co corpo e, en xeral, comportarme fisicamente coma se tivese vinte anos máis. O feito é que cando estou nunha das miñas crises, non cambia de actitude. Como sempre pide aloumiños, nesas circunstancias non noto que pida máis do habitual; achégase a min meneando o rabo e ponse en plan que?, dásme uns mecos? Se non lle fago moito caso tómbase aos meus pés e agarda tempos mellores, pero nunca protesta. Hai que engadir que mentres eu estaba maliña ela tivo dous percances estomacais que a mantiveron baixo mínimos e pouco atenta ao que a rodeaba. Non comía, trousaba e manifestábase inquieta ou apagada, tanto que a min me preocupaba máis o seu benestar có meu, que á fin de contas xa é familiar e sei que tarde ou cedo acabará pasando.
As primeiras veces que Dona se puxo mal o primeiro que pensaba é que me ía morrer, algo que a B lle provocaba unha reacción alporizada: Claro que vai morrer. Todos imos morrer. Non lle falta razón, madía leva. Abondaron uns cantos días de reflexión para que se me fose da cabeza (bastante) esa idea traizoeira que non conduce a ningures. Porque, claro, todos imos morrer.

6.3.09

Un vaqueiro moderno

A familia P vive moi preto da miña casa; dedícase a alugar maquinaria diversa e participar en obras que lles encarga o concello ou calquera que os poida pagar. Máis por afección que por necesidade, ten dúas vacas e un cabalo que saca a pacer o pai a distintas leiras da súa propiedade. O señor P lévaos até o prado, déixaos alí o tempo que coida oportuno e logo volve por eles montado nun quad. Dá xenio velo coma un curtido vaqueiro, ben abrigado, guiando o cativo rabaño.
O outro día, xa as portas da corte, berroulle ao cabalo: Eh! Ven aquí. O animal acudiu axiña, refregou o fociño contra a cara do amo, recibiu o seu aloumiño e entrou para adentro. Igual que un canciño.

3.3.09

De volta á normalidade

Unha crise de fibromialxia tívome bastantes días fóra de combate; á parte das dores en todo o corpo, o cansazo sen motivo aparente é o peor de levar; o que en situación normal fago en media hora, cando me dan as crises (tres ou catro por ano, máis ou menos) tardo tres veces máis e teño que parar con frecuencia para recuperal o fol. O desánimo aparece de xeito inevitable, por moito que B me diga que xa sei o que hai e que non consigo nada deixándome levar por el. Como non te vas desanimar se che doe todo, non podes coa alma e o único remedio que che dan é descansar? E se ese descanso aliviase, moi ben, pero non, apenas consegue nada.
Por fortuna xa vai pasando e espero que dentro duns días acabe a crise. Cando menos poderei volver á miña normalidade, que non é como para botar foguetes, pero fai a vida máis soportable.

24.2.09

Cinco

Pois si, xa van cinco anos de blog.

16.2.09

A forza das palabras

Aínda non sei moi ben que pensar de La ladrona de libros de Markus Zusak, un autor australiano bastante novo que usa como narradora a Morte para contarnos a historia de Liesel, ambientada na segunda guerra mundial, unha nena adoptada por Rosa e Hans antes de que estoure a guerra, que carga co seu pasado sen que se faga un drama del. Algunhas opinións din que é sensibleira, aínda que a min non mo pareceu, máis ben penso que a pesar de que no fondo a historia é terrible, tal e como está tratada non conmociona, non fai chorar -como din algúns por aí- nin te remexe por dentro.
Escrita cun estilo directo e bastante doado de seguir, non está exenta de lirismo, de frases bonitas e de certa humanización da Morte que incluso por momentos fai que a vexamos coma unha personaxe simpática ou, cando menos, aceptable.
Merqueina a pesar de non estar moi convencida, tras ler algunhas reseñas e ver que se convertía nun dos libros máis vendidos, algo que por principio non me atrae en exceso. Á fin caín e non me arrepinto, a verdade, pero tampouco me felicito; é unha obra totalmente prescincible que fai fincapé na forza das palabras, aínda que a medida que se vai lendo unha non acaba de atopar ese toque máxico que, en efecto, nos leva a pensar que as palabras teñen unha forza irresistible. Quizais o escritor non conseguiu o que se propoñía.

11.2.09

Por fin



Por fin o cataventos ten uns momentos de respiro e nós, ocasión para sacudir a morriña que se nos instalou dentro sen pedir permiso. Prometeron que mañá, a máis tardar, volverá o sol que se perdeu entre nubes e temporais. O meu lado sensato dime que estamos no inverno e ten que chover; o outro rebélase contra ventos e mareas e atrévese a berrar ben alto que xa está ben, que necesita un pouco de luz entre tanto escuro nubeiro.

O problema de aquí, e máis concretamente do lugar onde vivimos, é que case sempre sopra un vento non necesariamente agradable, sobre todo cando hai alerta laranxa. A pesar de que é moi fermoso, día tras día de ceos grises e chuvias constantes acaban co bo humor do máis optimista.

Quédame o consolo de que na zona só neva cada trinta anos.

3.2.09

T de trampa



Sue Grafton por fin sacou a seguinte novela da serie do alfabeto, ou mellor dito, por fin a editorial sacou a tradución, bastante boa por certo. En T de trampa percibo un cambio no xeito de desenvolver a trama que nos pon decontado cara a cara coa mala, unha vividora que se dedica a suplantar identidades. Pero iso non lle resta intriga nin misterio, quizais ao contrario, pois nos mantén pendentes de como se vai descubrir o enredo, que vai in crescendo a medida que avanza a acción.

Nótase que agora a autora non publica un libro por ano, senón cada dous anos, co cal estes están máis traballados e resultan mellores, para pracer dos seus lectores. Ao meu ver, algúns dos anteriores eran algo frouxos, quizais por ese compromiso de publicar anualmente.

Sempre me pareceu unha escravitude verse na obriga de expremer os miolos cada ano para non perder presenza pública. Penso que un escritor debe escribir ao ritmo que lle pida o corpo, non a editorial. Pero, claro, cadaquén é cadaquén.

27.1.09

Bosch & Connelly



Non lembro moi ben cal foi a primeira novela que lin de Michael Connelly ; creo que Llamada perdida pero non podería aseguralo. En realidade tanto ten porque o estilo deste autor me enganchou até tal punto que procurei andar alerta para conseguir cada novo libro que lle ían traducindo. E así cheguei a Harry Bosch, un personaxe cun pasado escuro que se nos revelará nun dos episodios e que explica algunhas das súas características. El observatorio é a última entrega que, por certo, recibiu un importante premio, protagonizada por este home atormentado (que policía ou investigador que se prece non o está?), perseverante até a teimosía no seu traballo e posuidor dun instinto de sabuxo que o leva a saltar as normas que rexen calquera organización policial. Esa independencia súa méteo en máis dun problema coa autoridade, o que non fai máis que engadir conflitos na súa conflitiva vida. Nesta novela, unha vez máis, o instinto non lle mente e o que parecía obra de terroristas islámicos resulta ser algo moito máis prosaico. E até aquí podo ler.

24.1.09

Audición e outras marabillas

O luns o audífono dereito quedou mudo e eu desfeita pensando que se derramara de vez, pero non; simplemente ten unha rodiña para escoller o volume de 0 a 3 que, aínda que está desactivado, se se pon no 0 produce a mudez do aparello (teño a manía de tocalos de cando en vez para comprobar que están no seu sitio e, claro, os dedos son moi traizoeiros). Alá que me fun á "clínica", pensando no peor -coma sempre-, e alivíanme explicando algo tan sinxelo; aproveito que estou alí e pídolle á amable audioprotesista que me suba o volume dos artefactos para escoitar mellor a voz humana.
Oh, marabilla! Agora case non teño que dicir a cada pouco "como?", "que?","repíteme". O veo que antes me impedía percibir con nitidez o que me dicían case desapareceu. O vento, que antes case non notaba, zoa nas miñas orellas cunha forza inusitada. Ruídos que non acabo de identificar, pero que son tan sinxelos coma a lavadora, a lavalouza, o correr da auga na billa e outros matices tan cotiáns coma eses, chegan aos meus oídos e volvo marabillarme coma a primeira vez que escoitei de verdade o rechouchío dun paxaro. Incluso escoito a Dona roncar cando dorme, algo que pensei que era unha fantasía de B.
Iso, unido ás ganas que me volveron de escribir outra vez, fai que o mundo adquira unha profundidade distinta. Agora só teño que poñerme diante do ordenador e obrigar a mente a concentrarse na creación de mundos diferentes. A ver se é certo que a seca, esta seca que xa dura anos, está a piques de rematar.

18.1.09

Mona de circo

Que pode levar a unha cadela a dar, non unha, senón as dúas patas? Que quererá comunicar con esa actitude? Quizais só pretenda dicirnos que é a nosa amiga ou que está contenta na nosa compañía.
En verdade gustaríame coñecer mellor a mente canina para entendela de xeito cabal. Polo de agora só intúo algunhas cousas e déixome querer e quero. É unha pedichona de caricias que busca co fociño as nosas mans; se te paras, ela insiste para que sigas, porque as caricias lle gustan a calquera, ou non?
Na beira do mar ponse en plan gardameta e espera a que lle lancemos cunchas, paus ou o que sexa para brincar e pillalos; corre pola area e métese na auga aínda que a onda de frío siberiano nos faga aterecer. Encántalle que a sequemos coa toalla e que lle pasemos a carda cada día; déitase coma unha señorona e déixase cepillar ao tempo que toma algunhas pastillas de penso e, ao remate, sacódese coma se se centrifugase. Pide moito cariño, pero tamén o dá.

13.1.09

Estarrecida



Pouco atopei de Arnaldur Indridason en internet e por riba moi fragmentario e incompleto. Sei que é un escritor, periodista e crítico de cine islandés, nacido en Reykjavik en 1961 e que desde 1997 escribiu dez obras, moitas delas co detective Erlendur como protagonista.

O que si sei de certo é que poucos libros dos que levo lido (e levo xa uns cantos) me produciron tanta impresión, até o punto de que xa pasei unha semana desde que o rematei remoéndoo na cabeza; até o punto de que llo contei a B con todo detalle un mediodía despois de xantar.

É esta a historia do maltrato sistemático dunha muller a mans do seu home, o que se chama violencia doméstica, ao tempo que se desenvolve a investigación sobre uns ósos humanos aparecidos baixo terra. Podía ser unha historia banal, das moitas que pululan na actualidade sobre o tema, pero..., ai, amigos!, está tan ben escrita, tan ben levada, afonda con tal profundidade na mente dos protagonistas, que unha non pode menos que quedar estarrecida cando o remata despois de múltiples arrepíos mentres o lía.

Las Marismas é outra obra do autor que pode atoparse con relativa facilidade. Espero facerme con ela a non moito tardar.