Un encontro afortunado

Mentres B asistía á última xornada do curso, eu mantiña unha conversa cunha muller cuxo camiño a levou lonxe de aquí por unha tempada. A faciana resultábame moi familiar, pero había nela algo diferente e aínda tardei un chisco en decatarme de que, en efecto, era quen eu coidaba.

Desde que vivo na vila non tivera ocasión de falar con ninguén da busca de si mesmo, de meditación, espiritualidade e relaxación. E gustoume comentar vivencias e procesos nos que ela -bastante máis nova ca min- se atopa inmersa e eu vivín no pasado con intensidade. Supoño que as circunstancias influíron en que fose abandonando amodiño a autodisciplina necesaria -imprescindible, máis ben- para seguir afondando en min mesma e sentirme mellor.

A conversa levoume a lembrar e verbalizar aspectos e detalles que foron quedando arrombados no famoso baúl, e a decatarme de que poucas veces na vida todo está perdido.

Club de lectura

O xoves pasado tivemos a sorte de contar no club de lectura coa presenza de David Rubín, que nos falou polo miúdo da súa última obra, do proceso de elaboración e distribución. B e mais eu xantamos con el e escoitamos de primeira man e en exclusiva detalles do segundo tomo, de como resolveu esta ou aquela dificultade; incluso nos amosou debuxos, aínda a lapis, que tiña no seu iPad.

A pesar de que fervía por botarlle o ollo e as mans enriba, preferín agardar a decembro, cando saia en papel, para gozar plenamente da obra rematada.

Cando chegamos á casa pola tarde, Dona e Melas recibírono con grandes meneos de rabo e outras mostras de ledicia, coma se fose un habitual; Dona case non se despegou del, apoiou a cabeza no seu xeonllo mentres o miraba con cariña extasiada e estivo pendente en case todo momento dos seus movementos e acenos. Seguro que soubo o especial que era o visitante para nós.

Desde que o coñezo -hai case vinte anos- asistín á súa evolución como artista e persoa e alédame constatar canto medrou e o que conseguiu con esforzo e traballo, con paixón e perseveranza. Así se fan os heroes.

Corricando

Vino nos escaparates e nos expositores, pero non me decidín a mercalo, a pesar de que a escrita da autora non me desgusta nada; por riba, con ese título, prometía praceres que só a primeira persoa sabe fornecer ao falar de si mesma. Se en anteriores obras albisquei un corazón sensible e cultivado, nesta confirmei que o estilo, en aparencia sinxelo (ese tan difícil de conseguir), está cheo de detalles e matices que converten a lectura nun desexo de afondar un pouco máis no mapa humano e literario da escritora, no seu mapa vital.

O libro caeu nas miñas mans por azar: un amigo ofreceu prestarmo e accedín decontado. Non coñezo N.Y. en persoa nin creo que algún día chegue a cruzar o océano para pousar alí os pés, pero tampouco será unha gran perda mentres teña a oportunidade de ler sensacións, tenrura, acontecementos e vivires plasmados dun xeito tan auténtico, delicado e veraz.

A tregua do clima

Ata onte nunca tivera ocasión de participar no bautismo dunha rúa, mellor dito, do recuncho dunha praza: o recuncho García Márquez. A chuvia ameazou durante todo o día con deslucir o acto ou obrigar a trasladalo ao Ateneo, pero á hora da verdade escampou por completo e todo se desenvolveu sen atrancos.

Había bastante xente observando e escoitando: alcalde, concelleiros, próceres varios e persoas de a pé reuníronse para a ocasión. Léronse uns parágrafos de Cien años de soledad en inglés e en galego, e o maior fanático que coñezo do autor colombiano expuxo con elocuencia as razóns que o moven a adorar a súa obra. Non podían faltar a intervención do presidente do Ateneo nin a coda final do alcalde antes de descubrir a placa conmemorativa, cuberta ata ese momento cunha tea negra amarrada cun lazo azul. Ao remate, a inevitable sesión de fotos á que se sumou boa parte dos asistentes.

Logo, uns viños no Plaza para comentar o evento e, á fin, unha deliciosa cea na Casa Fontao, que volveu abrir as súas portas non hai moito tempo.

Tanto ruído resultou excesivo para os meus pobres oídos e marchei para a casa baixo a chuvia observando abraiada vestimenta e calzado da xente nova que saía de marcha.

Dous anos

Así me atopou Peke a noite en que nacín, hai dous anos xustos. Mamá corría pola horta a medida que nos soltaba; B ía detrás recolléndonos, e Peke coa cámara facía fotos e agrupábanos.

Eu non me lembro de moito, que vou lembrar!, pero a noite -polo que din os vellos- foi toledana. Mamá non quería responsabilizarse daquilo, estaba asustada e non sabía qué eran aqueles tres bechos que lle saíran de dentro. Estivemos once horas sen comer, ata que conseguiron que ela nos aceptase; logo todo foi de seu.

Citas

Non hai noite tan longa que non remate en día é unha frase de Shakespeare que coñecín na novela de Agustín Fernández Paz. Os membros do club de lectura que acudiron á xuntanza do xoves non amosaron excesivo entusiasmo por esta obra: os personaxes resultáronlles planos e o estilo, demasiado sinxelo; gustoulles a trama, a pesar de que algúns detalles chiaban coma ratos e semellaban fóra de lugar, pero en xeral o libro quedoulles pequeno.

Aos adolescentes, porén -segundo a encargada da biblioteca do instituto de B-, encantoulles pola súa axilidade e fluidez e porque non se tardaba moito en lelo.

A min tampouco me pareceu nada do outro mundo, se cadra por esa sensación sibilina de que pretende máis do que consegue, aínda que non teño unha idea nada clara de cales foron as pretensións que moveron o autor.

Lembro outros libros de Fernández Paz moito máis logrados, pero, claro, as cousas non sempre saen como un desexaría.