De festa en festa

A partir da da Dorna no mes de xullo, a vila convértese nunha continua festa entre concertos, diversas feiras, a calor tan desexada por moitos que invita a cear fóra nalgunha terraza cando por fin chega a fresca... Agora está montada a feira artesanal e mariñeira que de novo desviou o tráfico e converteu o centro nunha morea de postos con diversidade de mercadorías. Onte, á sombra dunha terraza, contemplamos a montaxe dun por parte dunha parella que non nos semellou demasiado experimentada; entre as múltiples pezas que o compoñen e que cómpre ensamblar dun xeito medianamente seguro, tanto o home coma a muller dubidaban escollendo unha e cambiándoa por outra, mesmo colocaron un vertedoiro sen nada debaixo que nos intrigou unha barbaridade. B empezou a comentar detalles e eu deixeime levar por ese chisco de maldade tan humana ata o punto de que soltamos o riso en máis dunha ocasión.
Resultou que o posto era de bebidas, ente as cales había leite, ron, gasosa, auga, viño e demais que pola distancia non puiden distinguir. Non agardamos a que chegasen os primeiros clientes, pero espero que ningún se amosase demasiado efusivo como para tirar abaixo aquel fráxil alboio.

Monte

Cousas como un piñeiro medrando entre dúas rochas vemos no monte cando polas mañás saímos a pasear antes de que aperte moito a calor. Estase ben camiñando á sombra sen outra cousa que facer que gozar do que nos rodea, aínda que a cantidade de porcachada que se ve esparexida nos lugares máis insospeitados amargan un chisco ese gozo. As leiras teñen distintos donos e moitos procuran mantelas limpas para evitar incendios, pero non poden evitar que algunhas persoas que van ata elas a merendar ou beber ou drogarse deixen as súas pegadas como proba do incívicas que son. Desde as típicas bolsas de plástico até xiringas ou papel de prata, latas, botellas de plástico, panos do nariz, televisores, colchóns vellos... afean a paisaxe que en principio está para o pracer de todos. Unha mágoa.

Ledicia

Alba Rubín está aquí traballando de fotógrafa, o que para min supón unha boa ledicia, sobre todo porque tiven a ocasión de quedar varias veces con ela e o seu can Atos, un fermoso exemplar negro de ollos vivaces e bigotes ásperos. Charlamos do pasado, claro, pero tamén do presente e do que nos move na actualidade. O sábado uníronse a todos nós o seu irmán, David Rubín, e as súas respectivas parellas. Tardarei en esquecer a tarde estupenda que pasamos primeiro na casa e logo paseando polo Vilar, tomando unhas cervexas en Corrubedo e por fin de remate ceando na vila case á beira dunha orquestra que resoaba na praza. Con tanta emoción non me lembraba para nada das festas, pero aturei ben o ruído porque a compañía era inmellorable.
Gustoume velos, charlar con eles, manifestarlles o meu afecto e sentir o deles.