27.12.12

Presentación no Ateneo

Agradable, simpática e entretida foi a presentación d'A verdadeira historia da mosca da tele de María Solar.  Francisco Castro, Quico Cadaval e Tonhito de Poi acompañárona no Ateneo de Ribeira contribuíndo a que o acto resultase ameno e mesmo emotivo. En primeira fila, coma adoito, puiden escoitar sen dificultades as palabras dos catro, comprobar como funciona un verdadeiro editor, divertirme coa habelencia dun home de teatro e gozar por primeira vez da fermosa voz dun músico; e, madía leva, quedar encantada coa autora e a súa simpatía.
Agora quédame ler o libro, asinado por María Solar, que ten unha pinta estupenda. Noraboa a ela e aos seus acompañantes!

22.12.12

Tempo de casa

En xeral, non me desgusta a chuvia; é máis, se pasan moitos días sen ela, éntrame algo semellante ao desacougo. Claro que se non para durante semanas, chego a sentirme agoniada, sobre todo se vén acompañada da típica ventada que fai inútil o paraugas.
En xeral, son unha persoa bastante caseira; gústame estar ao abeiro con caloriña agradable rodeada das miñas cousas e seres queridos, dando aloumiños aquí e acolá ou charlando con calma ou lendo un bo libro. Claro que cando o tempo é moi ruín e non queda outra que permanecer na casa durante días, acaban por entrarme unhas ganas tolas de ruar.
Por sorte, comezaron as vacacións e durante máis de dúas semanas B non terá que ir ao traballo e poderemos facer plans en común ou, tan só, compartirnos sen máis interrupcións cás imprescindibles.
Pero, por favor!, onde está ese anticiclón tan desexado?

15.12.12

O meu heroe

Quen a estas alturas non coñeza a obra de David Rubín non sabe o que perde, pero como non a todo o mundo lle atraen os tebeos -esa arte que une dúas e tan difícil e completa me parece-, cómpre desculpalos. A saída do segundo libro de El héroe está provocando críticas entusiastas que comentan influencias e gaban a técnica, a imaxinación e o estilo deste estupendo autor; tamén dan conta do enorme traballo que se precisou para sacar adiante unha obra tan complexa, cuxo protagonista vai evolucionando desde o principio á fin sen perder en ningún momento a humanidade.
Cando rematei a súa lectura enchíame tal abraio que me resultaba imposible traducilo en palabras, a min que coidei que sempre se poden expresar os sentimentos e as sensacións; necesitei varios días para dixerir e comprender qué acontecera. Á marxe de cuestións persoais (quero moito a David), El héroe marabilloume polo debuxo, a cor, o ritmo narrativo, as secuencias, a imaxinación e a creatividade do autor, pero tamén, e moito, pola súa sabedoría vital. Transmitir unha emoción cun aceno da face ou un movemento demostra que a técnica é básica, pero resulta fría sen paixón, e paixón desborda cada viñeta, cada detalle, cada pincelada desta inmensa obra; imposible non percibila, pois vai directa ao corazón.
El héroe conmoveume e conmocionoume. Que máis podo dicir?

12.12.12

A quen non lle gusta rir?

Na xuntanza de onte os membros do club de lectura comentamos O bosque dos raposos aforcados de Arto Paasilinna, autor do que xa lera outro libro. Todos coincidimos en destacar antes ca nada a primorosa tradución ao galego de Tomás González Ahola, o que levou a constatar algo evidente: a alta categoría e calidade de moitos profesionais galegos relacionados coa cultura.
Gustounos a todos o humor desmesurado e retranqueiro da novela, a evolución dos personaxes e a súa caracterización, as situacións case irracionais que se producen e a algúns chocoulles que, a pesar de seren pícaros e delincuentes, un acaba por collerlles simpatía e agarimo. Velaí a habelencia do escritor, apostilei eu.
No mundo hai moitos libros interesantes para ler, demasiados se cadra, o que dificulta abondo a escolla, pero este resultou unha verdadeira delicia, aínda que tamén posúa o seu lado escuro tras tanto riso.

30.11.12

Alto á Garda Civil!

Onte rematei de ler La marca del meridiano de Lorenzo Silva, de quen sigo a serie dos gardas civís Bevilacqua e Chamorro desde o principio. Nesta entrega colaboran con outras institucións policiais para resolver un caso que se vai complicando a medida que avanza a investigación. Nada que apoñer á novela -non só entretida, senón tamén interesante- máis ca un pequeno detalle que me foi chiando a partir dun determinado momento: nos diálogos os personaxes falan case todos igual, cunha sintaxe abondo elaborada, máis propia de tertulia literaria ca de charla fluída e espontánea. Por momentos soábame tan artificial que torcía o fociño de desgusto. Trátase, claro, dunha impresión moi persoal na que puideron influír as circunstancias, aínda que sospeito que en todas as lecturas ocorre o mesmo.
En calquera caso, o mellor é que cadaquén opine de seu.

28.11.12

Reaccións

Unha amiga preguntoume unha vez se Dona e Melas tiñan caracteres diferentes, ao que eu contestei que por suposto, madía leva!; o feito de que pertenzan á mesma especie non implica que se comporten igual ao cento por cento, como tampouco o facemos os humanos. Agora que ando con tanto coidado a causa da dor, Dona óllame abraiada a certa distancia e procura non cruzarse moito no meu camiño, aínda que se me ve sentada e tranquila, achégaseme para recibir e dar aloumiños; en todo caso, procura non separarse moito de min e acompáñame decotío. Melas -xa teño dito que lle encanta dar bicos por todo- vén con moito meneo de rabo e lámbeme os nocelos, a única parte do corpo que levo ao aire.
Aínda que semelle amor de ama, estou convencida de que SABEN que adoezo e cada unha faise cargo e reacciona ao seu xeito.
A cousa vai lenta, demasiado para o meu gusto; xa falei co médico e non se pode facer máis do que se está facendo, así que continuarei cos malabarismos para sentar e erguerme ben aferrada a paredes e mobles, seguirei cos paseíños a ritmo de anciá e pedirei a quen haxa que pedir unha pronta recuperación.


Por certo, este é o post número 1000.

25.11.12

Paciencia

O único que facía era intentar poñer o pantalón cando o lategazo me caeu coma unha bomba. Sempre me abraia que ocorra isto ao realizar actos tan cotiáns, aínda que xa debería estar afeita. Espero que non dure moito tempo.

Ilustración de Raúl Arias sacada de aquí.

17.11.12

Mañá de sábado

O ceo está cuberto por completo e cae unha chuvia mansa; non se ve o mar nin moito menos Cambados ao outro lado da ría máis grande do mundo; os piñeiros dos arredores permanecen quietos porque non sopra vento que os axite; Dona, coma adoito, deitouse á miña beira e Melas meteuse na sala de lectura a mirar polo balcón; B arranxa e ordena a cociña poñendo a proba esa facilidade tan súa para colocar moito en pouco espazo, e eu lembro o axiña que pasou a semana e a cantidade de cousas que observei e das que me informei charlando con xentes diversas. Moitos contan a súa vida, os seus problemas económicos e persoais e o difícil que se puxo todo coa crise que nos aperta; todos intentan saír adiante como poden, manteñen a esperanza e o ánimo porque hai que vivir; a maioría procura facelo en paz, sen meterse con ninguén, respectando as peculiaridades dos demais. Cambiou a actitude de tendeiros e hostaleiros, dan as grazas por todo e non aforran sorrisos amables; de feito, xa non hai quen os aforre: á fin de contas, son de balde.

8.11.12

Insistencia

Comecei a seguirautor deste libro a principios da serie, máis ca nada -xa o teño comentado aquí- porque me gusta(ba) como crítico literario, aínda que coma escritor de novela policíaca, como se autocualifica, non acababa de chistarme. Coa anterior entrega, premio Torrente Ballester de novela, coidei que a cousa despegaba e que J.M. lle pillara o pulso á serie, aínda que tampouco puiden evitar que as miñas expectativas se visen un pouco desconcertadas. Con esta sexta novela ocorreu algo semellante: está ben armada e trabada, aínda que con algún punto frouxo; ben escrita, malia que por veces se faga un chisco pesada; o personaxe principal vai medrando, a pesar de que ese medre non sexa o agardado (algo que me parece ben), e, en fin, o resultado final non é malo, pero... Non sei moi ben en que consiste esa leve -ou non tan leve- insatisfacción que sentín ao pechar o libro, non tanta como para chorar os cartos investidos, mais abonda para pensar "por que o sigo?" Porque é un crítico elegante, fino e sensible, se cadra?
Non coñezo a resposta; quizais na seguinte entrega poida discernir con claridade ese porqué.

4.11.12

Bechocos


Unha das facetas que máis aprecio desta vida semicontemplativa que levo é a posibilidade de observar polo miúdo detalles, persoas e animais con todo o que iso trae consigo. Unha casa con horta constitúe un escenario ideal para exercer esa capacidade de observación, pois a cantidade de bechocos que xorden día a día chega a ser innumerable. Esa araña, por exemplo, leva instalada na súa arañeira máis dunha semana, entre o piar e o teito do alpendre onde dorme o coche. En aparencia, non fai nada máis que agardar e a súa espera debe de ser frutífera, xa que está gorda  e semella sa.
Na tenda de agrofauna tiven ocasión de ver de preto un dragón barbudo sobre a man do dono e sorprendeume comprobar o pacífico e tranquilo que semellaba malia o seu impoñente aspecto. Os hámsters e coellos non por cotiáns resultan menos interesantes e gústame observalos cando comen ou se acochan uns con outros, ou cando se erguen sobre as patas traseiras e ollan ao seu redor cheos de curiosidade.
E que dicir das cadelas? Á parte de seren de seu un espectáculo moi agradable, ás veces traen inquilinos do máis sorprendente, coma o diminuto caracol -a veciña chámao caramecha- que viña prendido nun rizo de Melas. Cando o coloquei no cinceiro e vin como se movía e intentaba zafar, non puiden evitar collelo con coidado e botalo ao xardín antes de que a súa caseira se interesase demasiado por el.

27.10.12

Cores e prexuízos

A lantana é unha planta ben linda que nos regalaron nun testo os criadores de Dona hai algún tempo. A primeira vez que a vin -na horta dun veciño- lembroume unha hortensia en miniatura, malia as evidentes diferenzas que as distinguen; cando M e J trouxeron este exemplar sacudiume o pensamento* de que semellaba unha bandeira. Non tardei en rexeitar esa idea como impertinente e gocei durante o seu crecemento desde que a puxemos en terra pegada a unha parede da casa; medra vizosa desde a primavera ata máis ou menos esta época do ano e achega moita ledicia a esa parte da horta; é moi agradecida e apenas precisa coidados e, aínda que non cheira, atrae abellas e abellóns acotío.
Aínda que o pensamento* non desapareceu, conseguín non telo en conta á hora de contemplala, pois, á fin e ao cabo, dun xeito obxectivo, a combinación de cores resulta moi alegre e vistosa á marxe de calquera prexuízo nacido de non se sabe onde.

20.10.12

Día de reflexión

Desde hai un par de semanas mamá non xoga moito comigo e cheira diferente; debe de ser agradable para os cans porque tanto Roco coma Imbécil xa se meteron varias veces na nosa horta con intención de xogar con ela. B sácaos de moi má maneira e Peke bótalles caldeiros de auga por riba do portón, polo que sospeito que non lles fai graza ningunha que eses dous rolden a casa e se introduzan na leira sen seren convidados.
Agora estamos as tres no estudio, Peke aporrea teclas e nós as dúas agardamos deitadas detrás da súa cadeira; fóra, B pasa a máquina de rozar e controla, para iso é o macho alfa. Teño sorte de que sexamos catro, pois mentres mamá está así, tan rara e desapegada, podo xogar con eles dous, aínda que non é o mesmo; B dáme brasa, pero Peke é moito máis repousada e mesmo se afasta de min cando me poño a correr. Sospeito que non esquece que a lesionei sen querer hai un ano, non a podo culpar.

12.10.12

BookCrossing

Jacob Most é un autor polifacético, como se pode ver nos variados temas que trata nos seus libros; tamén fixo películas , escribiu guións, foi realizador de TV e publicista. Non o coñecía de nada, pero gustoume o título que Interrobang ofreceu para que viaxase onde alguén amosase interese, previo rexistro en BookCrossing. Acabo de rexistralo agora mesmo para que vaia a Maryland, xunto ao meu bo amigo P. Espero que non o tome a mal ;).
Que me pareceu La muerte chupa cámara? Por un lado prometía ser unha novela orixinal e diferente, cos tópicos habituais da novela negra e, madía leva, con moita acción, pero... a cantidade de asasinatos brutais por un pai entolecido e astuto, as abondo numerosas escenas de sexo relatadas dun xeito case infantil, a excesiva rapidez coa que transcorre todo (tres días non semella moito tempo para matar unha ducia de persoas situadas en distintos puntos da cidade) e o espantoso ou nulo traballo de corrección converteron a lectura nun constante rosmar polo baixo e un continuo preguntarme como era posible que se publicase o libro. Iso sen contar que a historia de amor era máis que previsible desde o primeiro momento. Quizais o que máis me molestou foron as erratas e faltas de ortografía que salfiren o texto sen compaixón e os toques infantiloides de Camaleón, que se supón un tipo curtido. En fin, a ver que di P.

6.10.12

Tempo de setas

Non coñecía a existencia dese virus que salta de xeito inopinado e comunica que o ordenador (este!) está bloqueado pola POLICÍA NACIONAL -nada menos- e indica que a multa de 100 € cómpre pagala mediante un proceso un tanto curioso.
Como son da vella garda, e non quero problemas coas forzas da orde pública, dirixinme decontado á comisaría para pedir explicacións. Así como comecei a falar, as dúas persoas que me atenderon saltaron ao mesmo tempo: iso é un virus que non ten nada que ver connosco. Vale, estupendo, que ben!
Tan amables foron que mesmo chamaron un compañeiro que me indicou como eliminalo. Ben é certo que logo fun pedir papas á tenda de informática onde se encargaron de todo, e todo incluíu varias horas porque o ordenador estaba invadido de elementos alleos ao sistema.
Sei que a indignación non serve de nada, pero non puiden evitar lembrar toda a parentela dos fillos de mala nai que se divirten -ou o que sexa- amolando honrados cidadáns que non se meten con ninguén. Porca miseria!

29.9.12

Club de lectura II

En efecto, a ningún dos que acudimos á xuntanza nos gustou Guinea, a pesar de que ten moitos ingredientes para facelo. Algúns detalles resultan inverosímiles ou pouco cribles; determinadas escenas -coma a dos gorilas- semellan, en xeral, fóra de lugar e mesmo provocaron expresións de por favor! en varios integrantes do grupo; a caracterización dos personaxes non acabou de callar, e, en fin, o conxunto non se apreciou como afortunado.
Para o vindeiro mes escolleuse La hija de Robert Poste de Stella Gibbons que, malia gozar de boas críticas e numerosas reedicións, tamén provoca rexeitamento, como se pode ver nos comentarios do primeiro enlace deste parágrafo. Porén, a min divertiume e, a pesar de non rir ás gargalladas, unha sombra de sorriso cubriume os beizos durante a súa lectura, e iso que non sei inglés e perdín moitos xogos de palabras e ambigüidades que a tradución non pode reflectir.
Veremos qué nos depara a próxima xuntanza.

22.9.12

Club de lectura

Fernando Gamboa é o autor da novela que o club de lectura comentará o próximo xoves e que rematei hai uns minutos. Aínda que pareza mentira, é o primeiro libro que leo nun soporte distinto ao papel e, a pesar de todas as miñas reticencias, non resultou tan incómodo como eu coidaba.
Non me acabou de convencer esta novela de aventuras, odio, amor e -se se quere- denuncia, narrada en primeira persoa. Cun ritmo áxil, descricións variadas, diálogos verosímiles e multitude de ingredientes, semella que o ten todo para gustar ou, cando menos, atrapar o lector; e iso -atrapar o lector- conségueo bastante ben, pero... Hai algunhas construcións que non identifico como correctas en español; o desenvolvemento da acción é tan rápido que todo pasa ante os nosos ollos coma se fose unha película sincopada; a virada final resultoume estraña, coma se non cadrase co anterior, e máis parece que o autor a deu para saír do paso que por coherencia co relato... En fin. Supoño que é cousa miña, pois os comentarios que atopei sobre ela son abondo positivos. A súa lectura non foi tempo perdido por completo, pero nun mundo onde hai tanto que ler, este libro non me chamaría se non se suxerise no club de lectura.

15.9.12

Días en Teucro

Malia non estar presente, sei que a nai de B marchou cun livián suspiro, de xeito apracible grazas a un médico con conciencia, sen sufrimentos engadidos aos xa padecidos durante catro anos. Non houbo máis bágoas cás vertidas durante ese tempo en que Mimí foi mirrando día a día, perdendo a noción da realidade e a fala, a capacidade de comunicarse con soltura, de saber que dicir e como dicilo. Descanse, por fin, en paz.

8.9.12

Oír

A pesar de que me acostumei ao mundo sonoro pouco e pouco, non coñezo moitos dos seus matices nin identifico determinados ruídos e menos aínda a súa procedencia. Grazas aos aparellos (os últimos case se me antollan máxicos) manéxome bastante ben na vida cotiá, sei se se achega un coche para afastarme e percibo cando alguén me chama a certa distancia. Porén, con relativa frecuencia, ignoro se os sons que oio son reais ou irregularidades dos acúfenos -non sempre se limitan a asubiar, pois poden descontrolarse por distintos factores- e, aínda que xa me afixen abondo ao longo dos trece anos que levan comigo, ás veces esa situación provoca inseguridade.
Os aparellos non posúen a versatilidade do oído nin a súa capacidade de adaptación, por iso os ambientes ruidosos constitúen un auténtico suplicio, as sirenas das ambulancias, os berros agudos dos meniños, a música dun concerto en directo, mesmo o tráfico e as buguinas chegan a resultar case insoportables, xa que fan vibrar fisicamente os audífonos e os oídos. Molestias menores, se cadra, mais suficientes para limitarme en certas actividades, é dicir, para impedirme realizalas.
Porén, oír é unha auténtica marabilla; os rechouchíos dos paxaros, o zoar das pólas, a voz humana, a música non moi alta, a unión entre un movemento e o correspondente son, a profundidade que lle dá a audición ao mundo..., todo iso é impagable.
E si, confeso que me amolan os chistes sobre xordos. Tamén me amola que non me chamen xorda e si discapacitada auditiva. Por favor!

6.9.12

Cartas

É esta unha novela curiosa por estar escrita a catro mans e seren os protagonistas Salvo Montalbano e Grazia Negro, personaxes de dous autores diferentes: Andrea Camilleri e Carlo Lucarelli. Entre cartas e atestados, os dous policías colaboran na resolución dun crime que os superiores de Grazia non teñen moito interese en resolver.
De Carlo Lucarelli só coñecía Almost Blue, que lin hai algúns anos e non me entusiasmara demasiado. De Andrea Camilleri, porén, coñezo bastante máis, tanto da serie de Montalbano coma doutros libros independentes, por iso tiña gana deste que comento.
Trágase nunha tarde, é ameno e de doada lectura, posúe un bo ritmo e ten o engado dun xogo no que un autor non sabe como seguirá a acción ata que non lle chegue por correo o capítulo anterior.

2.9.12

Fin de festa

Estiveron argallando durante quince días, ás miñas costas, a visita de H e, a pesar de que lin unha mensaxe no iPhone de B, este non soltou prenda. Cando os vin entrar pola cancela o venres levei unha sorpresa tan grata que case me salta o corazón. Desde que marchamos de Auria hai case dez anos apenas tiveramos ocasión de falar, e poder gozar da súa compaña durante dous días foi un agasallo inestimable. E onte, a iso das nove da noite, chegou Cesare en bici; cen quilómetros dándolle aos pedais para chegar aquí. Termos dous amigos tan queridos na casa foi un auténtico pracer que se prolongará durante algúns días grazas á memoria: lembrar esta ou aquela frase, tal aceno ou aquel costume reaviva as sensacións.
E mañá haberá que volver ao ritmo cotián do curso. Aínda é verán, pero como se xa non o fose.

29.8.12

Trasnoitando na Selva

Quedei con X e R sobre as nove no Plaza (o sitio está moi a man e os donos son amigos) mentres agardabamos a que B acabase de ocuparse das cadelas (paseo e penso) e se nos unise hora e media despois para cearmos os catro nun restaurante que abriu hai pouco case ao ladiño.
Comentamos a súa recente visita ao oculista, un estupendo profesional ao que nós levamos acudindo máis de cinco anos, pois é moi meticuloso e exhaustivo nos seus exames. Non faltaron os risos -coma adoito con eles- ante as ocorrencias do doutor, as súas recomendacións e as saídas que nos suxiren; o resultado da consulta foi que R debe poñer lentes (o curioso é que eu, non sei por que, estaba convencida de que xa as usaba) e os dous terán que volver ao cabo dun ano.
Aínda enredamos un chisco con B e a súa cervexa e logo encamiñámonos ao restaurante, situado de xeito inmellorable nunha casa reformada ad hoc. Comezamos a rosmar en canto pedimos, xa que non había varios dos pratos ofrecidos, ben porque non era a tempada de grelos, ben por calquera outro motivo. Todos coincidimos en que deberían retirar da carta o que non tivesen, porque non é serio manter unha tan estensa cando non se está disposto a servir calquera cousa que figure nela. Comemos, iso si, aínda que non fose xusto o que nos apetecía nin gozase da calidade esperada; charlamos tamén, con certa incomodidade, pois a decoración, sen graza ou case inexistente, non incluía cortinas nas fiestras (seica a tea absorbe gran parte do ruído) e o son reverberaba entre as paredes, rebotaba no alto teito e aterraba nos meus audífonos facéndome tremer os oídos. Supoño que a présa por abrir o local no verán levou os encargados a descoidar as súas condicións, que non eran, nin moito menos, as mellores. Este sitio, borrado, medio bramaba B cando saïamos pola porta; si, si, asentimos os demais.
Non podería asegurar os temas que xurdiron dende entón ata as cinco da mañá, pero si que o tempo voou, que me sentín moi a gusto e que xa estou desexando que as circunstancias sexan propicias para repetir (noutro restaurante, madía leva!).

25.8.12

Actividades estivais

Faltan uns días para a próxima xuntanza do club de lectura e, cousa rara en min, aínda non rematei o libro a pesar de que me está gustando bastante.
En realidade, non sei en que invisto o tempo durante estas vacacións, ademais de en procurar descansar e non aumentar os malestares que me produce a fibromialxia, que este ano me está dando unha lata considerable. Non leo tanto coma no inverno, tampouco saio demasiado, agás para ir á vila facer a compra ou ó monte e á praia pasear con B e as cadelas.
Ás veces atopo xente coa que cambio impresións ou tan só charlo; así, infórmome de que á peixeira lle roubaron unha caixa de xoubas na porta da peixería, máis outra de peixe sen especificar na propia lonxa. Os de Petrus están abondo contentos coa marcha da empresa (algo que me aleda moitísimo) e moi entretidos controlando a Yako, o yorki adoptado, que sente a necesidade imperiosa de investigar o contorno sen avisar, pois o seu estado empúrrao a buscar outros cans para desafogar, co conseguinte perigo, xa que todos, sen excepción, son meirandes ca el. Non faltan, madía leva, as visitas á fisioterapeuta, a marabillosa María, cuxas mans tanto me alivian e cuxa conversa amiga tanto ben me fai. De cando en vez paso polo Plaza para botar un parrafeo con Juan e Tucho ou calquera seareiro de confianza, mais a maioría das miñas horas transcorren na casa e na horta, onde me deteño diante do pexegueiro a observar como vai a froita que sobreviviu (espero que se salven bastantes exemplares) e abráiome cos cinco marmelos do marmeleiro, tan gordos e pesados que inclinan o fino tronco da arboriña nunha postura indescritible. Continúo buscando sen éxito o aguacate que xuraría ter visto entre as enormes follas e contemplo abraiada as miúdas floriñas azuis dunha herba silvestre que B adora.
E así decorren os días, amodiño, tranquilos, relaxantes e únicos.

15.8.12

Praceres nocturnos

Hai un par de anos que volvín escoitar música de xeito habitual, sempre na casa, de noite e desde o iPhone de B, que ten un volume limitado. Os últimos audífonos -moito mellores cós anteriores- permiten facelo sen notar molestias nos oídos e o silencio ambiental axuda en gran medida a que non haxa ecos desagradables nin acoplamentos indesexados.
Desde que recibimos A onda sonora (chega do interior) d'O sonoro Maxín (agasallo de Ico, o cantante e autor de moitas das pezas) cada noite se converte nunha festa tranquila e privada. Marabíllome ante o ritmo e a mestizaxe, a marcha e os matices que foi adquirindo co tempo esa fermosa voz e emociónome con algunhas cancións tan cheas de amor e lirismo que mesmo me sorprende decatarme de que a varios compoñentes do grupo os coñezo desde hai vinte anos, cando aínda eran uns mociños lampos.
E aí están. Longa vida!

11.8.12

Tomando un respiro

Ben é certo que os cans non súan, que se refrescan a través da lingua, e velaquí están nai e filla facendo un alto no seu xogo preferido, ese que á vista dos estraños pode semellar unha pelexa brutal, pero para os que aprendemos a afacernos non pasa dun entretemento cotián que nunca chega a maiores.
Sacoden pernas, apreixan orellas cos dentes, gruñen, rosman, tómbanse panza arriba, corren, perséguense... Un verdadeiro espectáculo para os miróns, divertido e cheo de enerxía. Iso si, cómpre manterse a unha prudente distancia, non vaia ser o demo que, nunha destas, unha dentada perdida pille un anaco de carne ou un empurrón inocente acabe con unha no chan. Á fin e ao cabo son máis de trinta quilos en movemento e a forza, considerable, non está controlada.
Ninguén diría que son as mesmas que se che achegan coa cabeza baixa e cariña de inocente a pedir aloumiños e caricias, que estiran a pata para que llela collas e lámbenche calquera parte do corpo non se sabe por que escuras razóns.
Si. Son Dona e Melas.

9.8.12

Visita familiar

Se algo agradezo do paso do tempo é que vaia convertendo determinados membros da familia en colegas, feito que hai vinte ou máis anos semellaba imposible. Os nenos xa non son nenos, a avoa segue encamada pero intenta esforzarse por comunicarse, malia que lle custa, os adultos fomos limando asperezas e chegamos a un punto en que nos gusta estar xuntos porque nos entendemos bastante ben e, sobre todo, aceptamos o que somos hoxe e imos comprendendo o que fomos no pasado. Todos temos algo que achegar: bromas, problemas, ledicias e tristuras; experiencia en suma. É bonito. Moito.

31.7.12

Pobre Salvù!

Leo con enorme deleite, desde que chegou ás miñas mans o primeiro volume (alá por 1998, máis ou menos), a serie creada por Andrea Camilleri cuxo protagonista é Salvo Montalbano, comisario de policía en Vigàta, Sicilia. Cando llo recomendei a miña nai, tiña as miñas dúbidas pola linguaxe desinhibida e malsoante que podía molestala ou escandalizala (agora, con 87 anos, goza coma unha meniña co que ela chama "ocorrencias" dos personaxes), pero tamén tiña a seguranza de que a calidade literaria deste escritor siciliano ía cativala. E non me trabuquei.
En La edad de la duda atopamos un Salvo consciente da súa idade (58 anos que o persoal non fai máis que lembrarlle), que sofre os sobresaltos dun súpeto namoramento, dun auténtico frechazo, que lle remexe ata as máis escuras e agachadas vísceras que acubilla no seu interior. Os seus ires e vires internos flutúan con todos os matices esperados e inesperados que mesmo chegan a desconcertar por momentos os seus colaboradores.
Non debo dicir máis, pois temo que calquera cousa que engada poida destripar algo que só a lectura debería facilitar. Insuperable (ou case).

28.7.12

Grazas, señor Auster

Estimado señor Auster:
Antes de nada debo dicir que me enfeitizan os libros de memorias; si, enfeitízanme, non sei moi ben por que. Se cadra (é un falar) por ese fluír da memoria que adoita recobrar o que coida importante nunha existencia chea de acontecementos diversos; se cadra porque me gusta albiscar -ou axexar- vidas alleas a través da palabra, ou, se cadra, porque me agrada a sinceridade, ou algo que se lle asemella, se está ben escrita.
Gocei moito do seu libro Diario de invierno por bastantes razóns, sospeito que unha delas é que non atopei unha autobiografía convencional (o uso da segunda persoa narradora é un achado); tamén sospeito que as súas frases curtas e contundentes teñen moito que ver (nada de filigranas verbais nin melindres idiomáticos, senón precisión concisa e fermosa na expresión), esa elegancia en dicir cousas molestas para outros sen insultalos e, quizais por encima de todo, por esas constantes declaracións de amor incondicional cara á súa dona, Siri Hustvedt, e a súa admiración por ela.
Se cadra son demasiados os factores que me fixeron volver atrás, reler e compracerme nas súas palabras, pero o que non ten ningunha dúbida é que a lectura me entretivo unha barbaridade e me fixo reflexionar.
Con todo o meu respecto, un bico.
Peke.

27.7.12

Club de lectura

Do que menos se falou onte na xuntanza foi da novela escollida; eu, menos ca ninguén, pois non a lin enteira ao non atopar o libro en papel. Só estivemos cinco persoas e esa escaseza de concorrencia adoita ser normal durante o verán ao marcharen moitos de vacacións. O que son as cousas: a vila énchese de xente de fóra e a de aquí marcha xalundes.
Nós, co mar a trescentos metros da casa, o monte a douscentos e o centro urbano a mil, gozamos de todo o que nos semella importante na vida, así que... para que movérmonos?

21.7.12

Saída en familia

A festa comezou pola tarde e continuou de noite, ignoro até que hora (se é que a houbo) porque nós os catro nos retiramos cara ás tres. Era a primeira festa da dorna de Melas, que observaba todo entre asustada e abraiada e por veces refuxiábase baixo a cadeira de B; Dona, ao meu lado, decidiu que se apoiaba na miña perna para sentirse protexida, pois había moito tempo que non permanecía nun ambiente tan ruidoso.
Os grupos distínguense polas camisetas de distinta cor e o nome inscrito nelas, aínda que todos comparten semellantes vasos de plástico con bebidas máis ou menos idénticas; tamén comparten a excitación da festa, as cervexas, os risos e, a partir de certo momento, o colocón.
No parque onde ceamos había un mundo de xente, toda ela ocupada en falar, cantar, beber, fumar e divertirse; pero cando a gaita se puxo a soar, tivémonos que ir: os audífonos facían tremelucir os sons no meu cerebro e iso, meus, non hai quen o ature.

14.7.12

Aos poucos

A Eduardo Galeano non cómpre presentalo porque é abondo coñecido pola súa deliciosa prosa e o seu compromiso cos desherdados do mundo. Vou lendo aos poucos o seu último libro, igual que se toman as menciñas ou os bombóns: sen enchentes.
Posúe este home a capacidade de expresarse sen alardes, con precisión e beleza, calidade que comparten moitos escritores de América do Sur. Na súa pluma as palabras adquiren unha forza e unha sonoridade difíciles de atopar, por iso mesmo resultan tan valiosas.

El Más Acá (Junio 29)
Dizque dicen que hoy es el Día de san Pedro, y dicen que él tiene las llaves del Cielo.
Vaya uno a saber.
Fuentes bien informadas aseguran que el Cielo y el Infierno son nada más que dos nombres del mundo, y cada uno de nosotros los lleva adentro.

6.7.12

Unha noite estupenda

Hai tempo que a coñezo en persoa porque un bo día venceu a súa presunta timidez e abordoume na terraza dun bar. Fómonos descubrindo devagar, a base de conversas, intercambios de opinións, quedadas e cooperación. Devagar, como cómpre.
Temos compartido os catro -ou os cinco- xantares, tés e ceas con fluidez e agrado, sempre con risos ou francas gargalladas, porque se algo caracteriza a esta muller é o sentido do humor e a fortaleza (aínda que ela non o crea). Na cea de onte non faltaron a alegría, as ocorrencias, os comentarios e -por que non?- algunhas rexoubas. Tanto B coma min pasámolo de medo con ela e o seu home ("eu escollín o mellor", dixo todo cheo nun momento da noite que conseguiu entenrecerme), a pesar da súa dor e de non saber como poñer o brazo para estar cómoda.
Ao chegarmos á casa B e mais eu aínda tardamos en apagar a luz, pois tiñamos gana de comentar, de volver rir e de gozar coa lembranza da noite compartida. Unha noite estupenda.

30.6.12

Un encontro afortunado

Mentres B asistía á última xornada do curso, eu mantiña unha conversa cunha muller cuxo camiño a levou lonxe de aquí por unha tempada. A faciana resultábame moi familiar, pero había nela algo diferente e aínda tardei un chisco en decatarme de que, en efecto, era quen eu coidaba.
Desde que vivo na vila non tivera ocasión de falar con ninguén da busca de si mesmo, de meditación, espiritualidade e relaxación. E gustoume comentar vivencias e procesos nos que ela -bastante máis nova ca min- se atopa inmersa e eu vivín no pasado con intensidade. Supoño que as circunstancias influíron en que fose abandonando amodiño a autodisciplina necesaria -imprescindible, máis ben- para seguir afondando en min mesma e sentirme mellor.
A conversa levoume a lembrar e verbalizar aspectos e detalles que foron quedando arrombados no famoso baúl, e a decatarme de que poucas veces na vida todo está perdido.

24.6.12

Club de lectura

O xoves pasado tivemos a sorte de contar no club de lectura coa presenza de David Rubín, que nos falou polo miúdo da súa última obra, do proceso de elaboración e distribución. B e mais eu xantamos con el e escoitamos de primeira man e en exclusiva detalles do segundo tomo, de como resolveu esta ou aquela dificultade; incluso nos amosou debuxos, aínda a lapis, que tiña no seu iPad.
A pesar de que fervía por botarlle o ollo e as mans enriba, preferín agardar a decembro, cando saia en papel, para gozar plenamente da obra rematada.
Cando chegamos á casa pola tarde, Dona e Melas recibírono con grandes meneos de rabo e outras mostras de ledicia, coma se fose un habitual; Dona case non se despegou del, apoiou a cabeza no seu xeonllo mentres o miraba con cariña extasiada e estivo pendente en case todo momento dos seus movementos e acenos. Seguro que soubo o especial que era o visitante para nós.
Desde que o coñezo -hai case vinte anos- asistín á súa evolución como artista e persoa e alédame constatar canto medrou e o que conseguiu con esforzo e traballo, con paixón e perseveranza. Así se fan os heroes.

20.6.12

Corricando

Vino nos escaparates e nos expositores, pero non me decidín a mercalo, a pesar de que a escrita da autora non me desgusta nada; por riba, con ese título, prometía praceres que só a primeira persoa sabe fornecer ao falar de si mesma. Se en anteriores obras albisquei un corazón sensible e cultivado, nesta confirmei que o estilo, en aparencia sinxelo (ese tan difícil de conseguir), está cheo de detalles e matices que converten a lectura nun desexo de afondar un pouco máis no mapa humano e literario da escritora, no seu mapa vital.
O libro caeu nas miñas mans por azar: un amigo ofreceu prestarmo e accedín decontado. Non coñezo N.Y. en persoa nin creo que algún día chegue a cruzar o océano para pousar alí os pés, pero tampouco será unha gran perda mentres teña a oportunidade de ler sensacións, tenrura, acontecementos e vivires plasmados dun xeito tan auténtico, delicado e veraz.

16.6.12

A tregua do clima

Ata onte nunca tivera ocasión de participar no bautismo dunha rúa, mellor dito, do recuncho dunha praza: o recuncho García Márquez. A chuvia ameazou durante todo o día con deslucir o acto ou obrigar a trasladalo ao Ateneo, pero á hora da verdade escampou por completo e todo se desenvolveu sen atrancos.
Había bastante xente observando e escoitando: alcalde, concelleiros, próceres varios e persoas de a pé reuníronse para a ocasión. Léronse uns parágrafos de Cien años de soledad en inglés e en galego, e o maior fanático que coñezo do autor colombiano expuxo con elocuencia as razóns que o moven a adorar a súa obra. Non podían faltar a intervención do presidente do Ateneo nin a coda final do alcalde antes de descubrir a placa conmemorativa, cuberta ata ese momento cunha tea negra amarrada cun lazo azul. Ao remate, a inevitable sesión de fotos á que se sumou boa parte dos asistentes.
Logo, uns viños no Plaza para comentar o evento e, á fin, unha deliciosa cea na Casa Fontao, que volveu abrir as súas portas non hai moito tempo.
Tanto ruído resultou excesivo para os meus pobres oídos e marchei para a casa baixo a chuvia observando abraiada vestimenta e calzado da xente nova que saía de marcha.

10.6.12

Dous anos

Así me atopou Peke a noite en que nacín, hai dous anos xustos. Mamá corría pola horta a medida que nos soltaba; B ía detrás recolléndonos, e Peke coa cámara facía fotos e agrupábanos.
Eu non me lembro de moito, que vou lembrar!, pero a noite -polo que din os vellos- foi toledana. Mamá non quería responsabilizarse daquilo, estaba asustada e non sabía qué eran aqueles tres bechos que lle saíran de dentro. Estivemos once horas sen comer, ata que conseguiron que ela nos aceptase; logo todo foi de seu.

2.6.12

Citas

Non hai noite tan longa que non remate en día é unha frase de Shakespeare que coñecín na novela de Agustín Fernández Paz. Os membros do club de lectura que acudiron á xuntanza do xoves non amosaron excesivo entusiasmo por esta obra: os personaxes resultáronlles planos e o estilo, demasiado sinxelo; gustoulles a trama, a pesar de que algúns detalles chiaban coma ratos e semellaban fóra de lugar, pero en xeral o libro quedoulles pequeno.
Aos adolescentes, porén -segundo a encargada da biblioteca do instituto de B-, encantoulles pola súa axilidade e fluidez e porque non se tardaba moito en lelo.
A min tampouco me pareceu nada do outro mundo, se cadra por esa sensación sibilina de que pretende máis do que consegue, aínda que non teño unha idea nada clara de cales foron as pretensións que moveron o autor.
Lembro outros libros de Fernández Paz moito máis logrados, pero, claro, as cousas non sempre saen como un desexaría.

27.5.12

Futura colleita

Estes pexegos aínda en formación pertencen a un pexegueiro que viviu nun testo durante bastante tempo alá en Auria e en Monte Lourido, amosando así o seu desexo de supervivencia. Cando chegamos aquí -vai para seis anos-, esta foi unha das primeiras árbores que se plantaron e medrou vizosa e leda ao lado da casa. A primeira vez que deu froito foi en 2011 e tanto José de Marcos como Barreiro tiveron ocasión de catar a súa dozura antes de marchar deste mundo.
Os entendidos dicíannos que os froitos da primeira colleira non se debían arrincar, que cumpría deixalos caer de seu, aínda que a min non me quedou nada claro o porqué. Seguimos o consello a medias, pois José de Marcos estaba xa moi maliño e quixémoslle regalar unha cesta deles; escollemos os máis fermosos separándoos con coidado das pólas, convencidos de que gorentaban só con miralos. Se esta colleita non se estraga por algún temporal (oxalá que non!), este ano gozaremos de novo dun sabor indescritible, pois non se lles bota ningún tipo de produto.
Cada mañá achégome ao pexegueiro para controlar o proceso e non deixa de marabillarme que dunha floriña saia unha froita tan saborosa.

21.5.12

Grazas, Noe

Coñecín a existencia literaria de Thierry Jonquet a través de Noemí, gran afeccionada á novela negra e semellantes -á parte de excelente comentarista de literatura-, cuxas recensións incitan a cometer o pecado de ler. Cheguei así a Tarántula, novela curta (135 páxinas na edición do Círculo de Lectores) que se devora nunha tarde e deixa un pouso duradeiro. Axiña capta o interese e a atención do lector, quen non pode menos que sorprenderse a medida que vai coñecendo as reviravoltas desta intricada historia.
Digo o de pouso duradeiro porque xa hai algún tempo que a lin e aínda lembro a sensación de abraio que me enchía cando cerrei o libro: a mesma que sinto agora ao lembralo.
Aínda que non me teño por unha gran amante das truculencias (outros opinan o contrario), a verdade é que esta historia, narrada desde varios puntos de vista, amosa o pracer da vinganza levada a cabo con paciente habelencia e unha crueldade até certo punto xustificada. Por iso pon a pel de galiña e estarrece o ánimo.

19.5.12

Mercadotecnia

Balkan Blues de Petros Márkaris está composto por nove relatos, segundo a contracapa, policiais, aínda que a policía só apareza en casos contados e, ás veces, de pasada. Malia non ser unha experta, levo sobre as costas unhas cantas lecturas que me permiten distinguir as características deste xénero ou subxénero literario, e levei unha boa sorpresa cando lin estes contos.
O feito de que haxa un morto non implica que esteamos ante unha novela ou un relato deste subxénero, pero supoño que as necesidades do mercado impelen as editoriais a meter no mesmo saco todo o que saia das mans dun determinado autor, coñecido por estes pagos precisamente polas súas novelas negras.
Á marxe desta cuestión, por outra parte, bastante importante (rebéntame que intenten venderme gato por lebre), os nove relatos que compoñen este libro son excelentes; plasman de xeito inequívoco o xentir xeral do pobo grego cara aos inmigrantes asemade que nos fan ver o ambiente sórdido en que estes están obrigados a vivir. Algúns sorprenden polo enfoque adoptado, outros pola indiferenza ou perversidade dos gregos cara aos que veñen de fóra e algún hai que conmove non só polo que narra senón por como o narra.
O estilo de Petros Márkaris cáptase de xeito inconfundible e aleda comprobar que resulta tan bo na brevidade coma no discorrer sen límites espaciais.

13.5.12

Un máis

É un número redondo. Non di nada de seu. Pero en idade vivida, con momentos gloriosos, males, dores, felicidades, benestar..., podo asegurar que foron -son- 55 anos plenos. Que os vindeiros continúen o camiño.

1.5.12

O meu tobo

Descubrín o meu tobo un bo día, cando nin Peke nin B me deixaron subir ao sofá (mamá xa tomara posesión dunha boa parte), pero alí estaba un marabilloso puf que ninguén usaba. Ollei para atrás un par de veces antes de decidirme a subir; comprobei que non había contraorde e, voilà, apodereime del. As sestas que boto alí anicada sábenme a gloria, aínda que ás veces necesito sentir a man de Peke sobre o meu lombo e vou onda ela para que me acaricie; se está durmida teño que insistir un pouco, pero case sempre consigo o que procuro. Á fin e ao cabo, Peke é máis branda cá manteiga.
B e Peke comentan de cando en vez que son a dona máis dona da casa porque fun a única que nacín aquí, pero sospeito que mamá -ela si que se chama Dona- ten máis dereitos ca min. Non me queixo, eh!, porque me tratan moi ben e algunha vez fan a vista gorda ante as miñas trasnadas. Non me dan moito de comer -cousa que me amola unha barbaridade- por culpa da veterinaria; seica ao estar operada podo engordar en exceso e Peke é moi estricta con ese tema. Claro que, como a horta é grande, fago descubrimentos estupendos, como aquela vez que comín unha toupeira. Estaba rica, ummmmm!, pero que mal me sentou.

21.4.12

Literatura suave

Despois de ler La fiesta del chivo de Vargas LLosa para o club de lectura, necesitaba algo lixeiro, sen máis pretensión cá de entreter cun par de asasinatos e unha trama envolvente. Atopei esta terceira entrega de Charlaine Harris e non o pensei dúas veces, pois as dúas anteriores non me desgustaron, amais de axudarme a pasar o trancazo con relativo benestar.
Como sabía o que me agardaba, non me decepcionou e si colaborou a aliviar a cabeza de tanta técnica excelsa e cambios de narrador (por outro lado, moi ben traballados). Aurora -que aborrece o seu nome- vese enredada noutro caso e namórase a primeira vista dun home perigoso pero tan, tan sexi e atractivo que non o pode evitar. Non hai escenas tórridas en que as sabas se engurran ao pé da cama e a vestimenta sae voando dunha gadoupada, nin falta que fai, porque, lidas tantas en tantos libros, unha non cre que a imaxinación humana dea para máis.
En resumo, un par de tardes aproveitadas.

5.4.12

Chamada de Teucro

Tobi ou Tobías é esta especie de raposiño que un bo día chegou á casa de Mollabao para quedar. Ao lado de Dona e Melas semella máis pequeniño do que é e, madía leva, moito máis áxil e etéreo; o seu corricar non ten nada que ver coa solidez e contundencia -mesmo pesadez, en comparanza- co das nosas cadelas. M, a nai de B, aínda tivo a ocasión de relacionarse con el, acaricialo e admirar a suavidade da súa pelaxe antes de ir perdendo devagar a capacidade de comunicarse con palabras. Agora só unha súbita ollada e un intento de sorriso, que a irmá de B sabe interpretar, fan que te decates de que te recoñeceu por un brevísimo intre, pero axiña volve caer no baleiro ou pecha os ollos esgotada polo esforzo.
Cando acudimos a Teucro, a raíz da chamada, coidamos que o faciamos para despedila, pero non; do hospital mandárona de volta para a casa porque alí non podían -ou non querían- seguir coidándoa. Controladas as infeccións que levaron a ingresala con urxencia, só quedaba continuar a medicación na propia casa. Alí segue, sen moverse, sen falar, case se diría que sen sentir, pero iso ninguén o pode saber.

19.3.12

Club de lectura

O xoves comentaremos Tiempos difíciles de Charles Dickens, novela que nunca lera a pesar de atraerme a literatura da época vitoriana; en realidade (e só agora me chama a atención) lin moi pouco deste autor. Supoño que este é un momento excelente para poñerse con el, pois por mor do bicentenario do seu nacemento vólvense publicar moitas das súas obras.
Aínda que algúns personaxes teñen moito de caricatura e por veces certo sentimentalismo esaxerado resulta chocante, cando rematei a lectura non puiden evitar sentir admiración polo que non souben explicarme a min mesma máis que coa palabra "actualidade". É evidente que a época está máis que superada e a ambientación e as descricións responden a un mundo que fisicamente xa non existe, pero algunhas cuestións que aborda continúan vixentes a pesar do tempo transcorrido.
Como dixo B cando lle comentei as miñas impresións, os clásicos son clásicos por algo.

8.3.12

Fluíndo

Pasaron xa algúns anos desde que lin por primeira vez este libro, que releo para o meu pracer e con grande interese grazas a que X, desde a súa faceta profesional, me convidou a participar nunha mesa redonda sobre o tema. Por cuestións alleas á súa vontade, houbo que adiar o encontro e alédome de contar con máis tempo para organizar e ordenar todas as ideas que esta lectura me vai suxerindo.
Foi este autor quen co seu fluír esclareceu cousas importantes da mente humana e contribuíu (creo) a que numerosas persoas comprendesen mellor o seu propio funcionamento e o de moitos conxéneres. Cando menos, a min serviume no seu momento e segue servíndome agora para intentar explicar que significa a creatividade a unhas persoas que aínda están comezando a vivir e aprender. Non é unha tarefa doada, pero síntome encantada de emprendela, entre outras cousas porque adaptar a linguaxe a un determinado público resulta apaixonante.

22.2.12

Aniversario

Desde que abrín o blog até hoxe cambiaron moitas cousas na rede e no mundo, tantas que incluso os blogs semellan anticuados, e bastantes dos que eu seguía con fidelidade un bo día quedaron durmidos. Claro que tamén espertaron outros, algúns moi atractivos, así que supoño que compensaron as perdas.
Con oito anos sobre as costas Gradicela é coma unha anciá que se resiste a morrer, aínda que non teña demasiadas cousas interesantes que contar e ás veces non lle apeteza ou non poida dicir o que lle pide o corpo. Porque, a pesar de que este é o meu espazo, ou precisamente por iso, nunca quixen escribir sobre determinados temas, se cadra porque coido que non hai verdades universais e teño bastante fobia a definirme.
Para ben ou para mal, aquí segue. Aquí sigo.

16.2.12

Escenas

Hai días que non vou polo monte, entre outras cousas por unha lumbalxia que non me facilita nada os movementos; alá están agora B e as cadelas, mentres eu reviso as penúltimas fotos de escenas que me chamaron a atención no anterior paseo.
Fíxate, díxome B, semellan enfadadas. Quen colocou estas butacas -antes abandonadas noutra zona- e logo queimou a maraña de fentos onde aniñaba unha familia de coellos? Quizais foi a mesma persoa que se dedica a facer combinacións de pedras ou pedriñas sobre canta superficie coida axeitada?
Resulta abraiante os obxectos tan dispares que a xente vai guindar ao monte, desde os clásicos colchóns, a pratos de ducha, galerías de aluminio ou televisores, até un caderno -metade axenda, metade diario- que B rescatou dunha morea de lixo. O que tal se contaba nel daría para un libro (e non de fantasía).

25.1.12

Lecturas para un trancazo

Unos asesinatos muy reales e La paciencia de los huesos son os libros de Charlaine Harris (agora dedicada a outro tipo de obras) que me serviron estes días para distraer a cabeza dun molesto trancazo. Atopeinos de casualidade no híper e decidín probar, pois non coñecía de nada a autora e as sinopses antolláronseme atractivas.
Novelas de misterio con mortos incluídos, semellan versións suavizadas da novela negra actual; non se describen con detalle barbaridades nin se profundiza na psique dos asasinos, tan só se narra unha historia con particular incidencia na protagonista principal e o seu pequeno mundo: Aurora Roe Teagarden, bibliotecaria na viliña de Lawrenceton, cuxa vida se anima unha vez ao mes nas reunións do club Real Murders, unha asociación de afeccionados ao crimen que comentan e discuten sobre asasinatos famosos.
Nada do outro mundo, pero ideais para non romper unha cabeza dorida.