Alto á Garda Civil!

Onte rematei de ler La marca del meridiano de Lorenzo Silva, de quen sigo a serie dos gardas civís Bevilacqua e Chamorro desde o principio. Nesta entrega colaboran con outras institucións policiais para resolver un caso que se vai complicando a medida que avanza a investigación. Nada que apoñer á novela -non só entretida, senón tamén interesante- máis ca un pequeno detalle que me foi chiando a partir dun determinado momento: nos diálogos os personaxes falan case todos igual, cunha sintaxe abondo elaborada, máis propia de tertulia literaria ca de charla fluída e espontánea. Por momentos soábame tan artificial que torcía o fociño de desgusto. Trátase, claro, dunha impresión moi persoal na que puideron influír as circunstancias, aínda que sospeito que en todas as lecturas ocorre o mesmo.
En calquera caso, o mellor é que cadaquén opine de seu.

Reaccións

Unha amiga preguntoume unha vez se Dona e Melas tiñan caracteres diferentes, ao que eu contestei que por suposto, madía leva!; o feito de que pertenzan á mesma especie non implica que se comporten igual ao cento por cento, como tampouco o facemos os humanos. Agora que ando con tanto coidado a causa da dor, Dona óllame abraiada a certa distancia e procura non cruzarse moito no meu camiño, aínda que se me ve sentada e tranquila, achégaseme para recibir e dar aloumiños; en todo caso, procura non separarse moito de min e acompáñame decotío. Melas -xa teño dito que lle encanta dar bicos por todo- vén con moito meneo de rabo e lámbeme os nocelos, a única parte do corpo que levo ao aire.
Aínda que semelle amor de ama, estou convencida de que SABEN que adoezo e cada unha faise cargo e reacciona ao seu xeito.
A cousa vai lenta, demasiado para o meu gusto; xa falei co médico e non se pode facer máis do que se está facendo, así que continuarei cos malabarismos para sentar e erguerme ben aferrada a paredes e mobles, seguirei cos paseíños a ritmo de anciá e pedirei a quen haxa que pedir unha pronta recuperación.


Por certo, este é o post número 1000.

Paciencia

O único que facía era intentar poñer o pantalón cando o lategazo me caeu coma unha bomba. Sempre me abraia que ocorra isto ao realizar actos tan cotiáns, aínda que xa debería estar afeita. Espero que non dure moito tempo.

Ilustración de Raúl Arias sacada de aquí.

Mañá de sábado

O ceo está cuberto por completo e cae unha chuvia mansa; non se ve o mar nin moito menos Cambados ao outro lado da ría máis grande do mundo; os piñeiros dos arredores permanecen quietos porque non sopra vento que os axite; Dona, coma adoito, deitouse á miña beira e Melas meteuse na sala de lectura a mirar polo balcón; B arranxa e ordena a cociña poñendo a proba esa facilidade tan súa para colocar moito en pouco espazo, e eu lembro o axiña que pasou a semana e a cantidade de cousas que observei e das que me informei charlando con xentes diversas. Moitos contan a súa vida, os seus problemas económicos e persoais e o difícil que se puxo todo coa crise que nos aperta; todos intentan saír adiante como poden, manteñen a esperanza e o ánimo porque hai que vivir; a maioría procura facelo en paz, sen meterse con ninguén, respectando as peculiaridades dos demais. Cambiou a actitude de tendeiros e hostaleiros, dan as grazas por todo e non aforran sorrisos amables; de feito, xa non hai quen os aforre: á fin de contas, son de balde.

Insistencia

Comecei a seguir o autor deste libro a principios da serie, máis ca nada -xa o teño comentado aquí- porque me gusta(ba) como crítico literario, aínda que coma escritor de novela policíaca, como se autocualifica, non acababa de chistarme. Coa anterior entrega, premio Torrente Ballester de novela, coidei que a cousa despegaba e que J.M. lle pillara o pulso á serie, aínda que tampouco puiden evitar que as miñas expectativas se visen un pouco desconcertadas. Con esta sexta novela ocorreu algo semellante: está ben armada e trabada, aínda que con algún punto frouxo; ben escrita, malia que por veces se faga un chisco pesada; o personaxe principal vai medrando, a pesar de que ese medre non sexa o agardado (algo que me parece ben), e, en fin, o resultado final non é malo, pero... Non sei moi ben en que consiste esa leve -ou non tan leve- insatisfacción que sentín ao pechar o libro, non tanta como para chorar os cartos investidos, mais abonda para pensar "por que o sigo?" Porque é un crítico elegante, fino e sensible, se cadra?
Non coñezo a resposta; quizais na seguinte entrega poida discernir con claridade ese porqué.

Bechocos

Unha das facetas que máis aprecio desta vida semicontemplativa que levo é a posibilidade de observar polo miúdo detalles, persoas e animais con todo o que iso trae consigo. Unha casa con horta constitúe un escenario ideal para exercer esa capacidade de observación, pois a cantidade de bechocos que xorden día a día chega a ser innumerable. Esa araña, por exemplo, leva instalada na súa arañeira máis dunha semana, entre o piar e o teito do alpendre onde dorme o coche. En aparencia, non fai nada máis que agardar e a súa espera debe de ser frutífera, xa que está gorda  e semella sa.

Na tenda de agrofauna tiven ocasión de ver de preto un dragón barbudo sobre a man do dono e sorprendeume comprobar o pacífico e tranquilo que semellaba malia o seu impoñente aspecto. Os hámsters e coellos non por cotiáns resultan menos interesantes e gústame observalos cando comen ou se acochan uns con outros, ou cando se erguen sobre as patas traseiras e ollan ao seu redor cheos de curiosidade.

E que dicir das cadelas? Á parte de seren de seu un espectáculo moi agradable, ás veces traen inquilinos do máis sorprendente, coma o diminuto caracol -a veciña chámao caramecha- que viña prendido nun rizo de Melas. Cando o coloquei no cinceiro e vin como se movía e intentaba zafar, non puiden evitar collelo con coidado e botalo ao xardín antes de que a súa caseira se interesase demasiado por el.