31.7.05

Lecturas

Mediado o libro decido que xa está ben de cabrearme, que as vacacións están feitas para gozar de lectura e ritmo lento e que non me apetece, polo momento, seguir intentando atoparlle a graza a unha novela que me cae das mans. Xa ten mérito que a intriga se convirta nunha pesadez. Se cadra máis adiante atope ánimos para chantarlle o dente de novo.
Paso a Narcos de Carlos G. Reigosa, cuxa prosa e ritmo non me desgustan, malia atopar algúns erros pronominais que me sorprenden e -¿por que non dicilo?- me tocan a moral. Chámame a atención que os correctores, tan agudos para unhas cousas, se comporten de xeito tan desleixado con outras, pero xa desistín de comprender os criterios que os moven.
Rematei o de Cristina Morató hai uns días cun sabor agridoce na boca, se cadra porque xa son moitas as lecturas sobre decimonónicas mulleres aventureiras que decidiron romper a rutina das súas vidas marchando a mundos daquela descoñecidos. Non lles nego o mérito nin paso por alto o que supuxeron as súas viaxes na súa época, mais cánsame mergullarme tanto no pasado, sobre todo na época vitoriana, tan castrante de seu co sexo feminino.
Quédame unha ringleira de máis dun metro para ler, libros que fun atesourando ao longo do inverno e que irei atacando a medida dos meus desexos e apetencias. Entrementres, cavilo e cavilo na importancia da escritura na miña vida. Quizais estea chegando o momento de cambiar de actividades. Ou non.

28.7.05

A mascota

Unha vez que o home se achegou á mesa da terraza, máis preto da luz, puiden distinguir qué levaba sobre o ombreiro: un loro gris bailaba dunha pata a outra en completo silencio deixándose agarimar polas olladas expectantes dos miróns, que eramos todos. Sentado o dono, el pasou ao bordo dun respaldo, choutou á mesa e alí peteirou a asa da caña e a tapa ignorando por completo as súas pipas. Inclinouse modesto cando unha parella comezou a falar coa súa percha e deu uns cantos pasiños sen afastarse do seu alcance; comeu con limpeza o que a man lle alongaba, rozou o peteiro contra a orella e comportouse en todo momento como alguén que sabe que están falando del. Non protestou cando o dono o levou ao coche e o deixou alí dentro. Tivera os seus quince minutos de gloria.

24.7.05

Coincidencia e peñas

Onte ceamos cun amigo que ten un grupo musical e unha charanga. Seica estivemos en Ribeira o mesmo día dun concertazo que escoitamos a certa distancia. Nin el nin nós sabiamos que estabamos alí ao mesmo tempo. Mágoa de oportunidade perdida.
Tiñamos dous programas da Festa da Dorna 2005 e o noso amigo levou un máis contento cós axóuxeres dun cabalo andaluz. Nel figuran os nomes das peñas que reproduzo a seguir: Rape's, Vikingos da Tomasa, Os serráns máis marráns, Muxo Beti, Cajaboi Island, Lobos de mar, Pescadillas con ladillas,Polvos do Vilar, Os pintos Jodequintos, As lampreas máis pera, Persebes coma punhos, Ratos da Illa, Tabeiróns caralludos (teño chapa; deuma Paleón), La Virgen del Carmen, Parrochiñas, Carallos de Rei e Kirie Eleison.
Imaxinación, como se pode apreciar, non lle falta á mocidade da vila. Hoxe é a festa grande, a das dornas; mágoa perdela.

23.7.05

Festa no aire

Pasamos uns días na terra de Paleón tomando o pulso do que será o noso hábitat dentro dun ano. A boa fortuna fixo que caésemos alí durante a celebración da festa da dorna, en concreto pillamos uns concertos, o enjalanamento das fanequeiras e a maratason popular; o exame de patróns houbo que perdelo por mor do ruído musical, excesivo para os meus audífonos.
O ambiente era indescritible; entusiasmo, vitalidade e mocidade por todas as partes víronse aumentados polo encontro casual con Paleón, un mozote atractivo e alegre como había tempo que non vía e con quen me sentín tan a gusto coma se o coñecese de toda a vida. Ao ser un dos organizadores da festa non houbo moitas posibilidades de acaparalo, mais o contacto abondou para saber que nel hai ouro moído por arrobas.
Coma sempre que estamos fóra da casa, camiñamos e camiñamos até o esgotamento, descansamos nas terrazas dalgúns bares mentres repoñiamos forzas e aproveitamos para observar a xente que pasaba por diante, paseamos polo porto ollando barcos e barcas e escoitamos o estrondoso canto das gaivotas, adoecidas coma cans cada vez que un barco se achegaba á costa. Sentímonos ben en todo momento e non dubidamos de que será ese un estupendo lugar para vivir.
Agora só nos queda decidir se queremos instalarnos nunha casa, nun piso con encanto ou nun ático con vistas ao porto. Aínda contamos cuns poucos meses para iso, mais o tempo logo se bota enriba e cómpre espelirse.

18.7.05

Días grises

Non sei se á maioría da xente lle pasará coma a min, que cando o sol se establece de maneira perenne no ceo, boto de menos un ou dous días de grisalla, vento mareiro -se é nordés, mellor que mellor- e chuvia. Tampouco pido grandes diluvios nin chuvasqueiros forrados de groso algodón, tan só un recordatorio de que non estamos no Sahara, por exemplo.
O exceso de sol e de calor apárvame e non hai clima que me deprima máis que unha sucesión de días e máis días sen unha nube que levar aos ollos.
Entendámonos: gústame o bo tempo coma a todo o mundo, pero en doses medidas e axustadas, igual cás alegrías e as mágoas. Non hai coma unha boa alegría para sacarnos do marasmo, nin coma unha boa tristeza para lembrarnos que non somos deuses, senón seres humanos suxeitos aos avatares da vida.
Si, xa o teño dito varias veces: gústame a variedade, incluso en min mesma.

16.7.05

Melancolía

Penso nas fases da vida por imperativo corporal e dígome que o importante non é tanto desexar saír da fase canto renacer dela. Claro que o entre que unha se diga e a realidade pura e dura hai unha pequena diferencia, a que vai entre a idea abstracta e a experiencia real. Por iso pónseme un leve ricto melancólico na boca, ese que revela a enorme distancia que existe entre o que unha soña e ansía e o que ten nas mans.
Dentro duns meses ou quizais días ou horas este sentimento xa non será igual; todo transita a ritmo de tango, moroso ao seu paso, intenso na lembranza, mentres os mortais nos convertemos en ecos dunha música perdida na inmensidade da noite. Sós, sempre sós. Coma illas.

15.7.05

Fetichismos

Visión de Nueva York non é un libro para ler, senón para mirar e tocar. Desde que o pedín, miraba o correo a ver se había aviso de chegada porque me tardaba. Había tempo que non recibía un libro con tanta ilusión, porque o que veña de Calila, aínda que xa non estea aquí, a min me atrae coma o mel ás moscas.
Antes xa de Cuadernos de todo, que delonguei todo o que puiden, quedei engaiolada por esta escritora inclasificable -para martirio de críticos puristas- e deixeime conmover pola súa obra. Ahora que xa non está aquí, creo que me vou afeccionar ao collage.

13.7.05

Non minto


Este é o ceo que se puido ver onte desde o meu balcón. Impresiona, ¿non?

12.7.05

Calor e flores


O Val Miñor é célebre por gozar dun microclima que o converte na zona de Galicia onde menos chove e onde menos contrastes de temperatura se producen ao longo do ano; aínda así, a calor destes días faime suar a fío e por veces mesmo desexar que o inverno -cando menos o outono- non tarde moito en chegar. Non gardo memoria de que de máis nova me afectase tanto a calor coma agora, pero é probable que tivese máis resistencia e moita máis enerxía para compensar o desgaste que provoca.
Na zona baixa da casa estase bastante a gusto e até o balcón chegan inconcretos recendos a flores das que ignoro o nome galego, pero abren de noite para beber o frescor e préganse de día para agocharse das calores; miña sogra chámalles -creo- dondiego de noite. Cheiran doce sen repugnar e evitan estar bebendo a cada minuto non sei por que estraño efecto psicolóxico.
A pesar de non ter olor, a min encántame a buganvílea, planta que aquí prolifera tanto coma os pradairos e non hai casa que se prece sen a súa, sexa en forma de arbusto, sexa en forma de parra ou incluso formando parte dunha sebe, que de todo teño visto por estes lares. As brácteas -que eu tomaba por pétalos- semellan de papel para os expertos, aínda que a min me lembran un vestido de seda que posuín hai anos e que me encantaba por lixeiro e acariciador. Duran unha enormidade, mesmo no inverno conservan color, malia que menos vizosa ca na foto.
Nesta casa tamén hai rosas nun terrado, mais son desas sen recendo ningún, pura pirotecnia sen eco, bonitas de ver, si, pero carentes de miolo.

10.7.05

Impresións

Fomos á aldea sagrada para devolver o vehículo prestado; coma sempre, descoñezo parques, barrios, zonas que antes eran campos ou estaban baleiras e agora amosan un plantío de edificios modernos. O que eran arrabaldes ou aldeas estremeiras intégranse na cidade coma se sempre tivesen formado parte dela e os ollos transfórmanseme en pratos pensando, unha vez máis, no tempo como facedor de realidades diferentes.
O día anterior veu visitarnos Cesare, quen, coa súa sorna habitual, decide que o meu novo coche é de señora maior; B, porén, cóidao agresivo, así que quedo con cara de desconcerto ante opinións tan opostas e paso de ambos os dous mentres ollamos as luciñas, bonequiños, figuriñas e todo o aparato parafernal que traen de serie os actuais automóbiles. Para min é unha máquina e o único que lle pido é que funcione como debe.
Ante o cúmulo de opcións, actividades e camiños que nos mostra o noso visitante verbo da súa vida éntrame un chisco de vertixe; a min, que nin sequera sei comprar nas rebaixas porque me atordo, tantas posibilidades antóllanseme unha complicación. Prefiro que me veñan en fila india, non todas á unha. A Cesare, pola contra, parece sentarlle ben estar dentro dun batedor.
De aí paso a reflexionar sobre a condición humana, a diversidade de tipos e anceios que nos moven, as ansias tan opostas que nos fan vivir, e remato sorrindo. Decote me agradou a variedade.

8.7.05

Horizontes


Leo este libro de donas aventureiras en épocas en que as mulleres non facían outra cousa que agardar marido, dar conversa agradable a todo posible candidato e ir de festa en festa para lucir a mercadoría; iso as de clase alta, porque as outras bastante tiñan con sobrevivir nun mundo tan hostil ao sexo feminino.
Hoxe apenas chama a atención que unha muller percorra medio mundo facendo fotografías, por exemplo, ou buscando información para escribir un libro ou, simplemente, porque llo pide o corpo. Daquela, porén, organizar unha expedición ao deserto -sen compañía masculina- polo puro afán de ver horizontes diferentes era unha aventura que se emprendía con quilos e quilos de equipaxe, nulo interese pola propia reputación e unha sede inmensa de liberdade, esa liberdade da que non podían gozar nos países de orixe.
Comparo co mundo actual e penso no moito camiño que se leva andado desde que as mulleres non podían dar un paso que non estivese estipulado; aínda así, tamén me decato de que os cambios sociais son moi lentos, tanto, que a igualdade efectiva e real deixa bastante que desexar, sobre todo no referente ao ámbito doméstico.
Cando se vive nun lugar pequeno e se escoitan certos comentarios, ese desfase faise máis evidente e unha ten a sensación de ter retrocedido cincuenta (ou máis) anos.

6.7.05

Vellos ritmos

Por primeira vez en varios anos, B acopla o seu ritmo vital do verán ao meu e saímos polas mañás a pasear e respirar o aire aínda fresco do día. Relaxadas as tensións pola ausencia de obrigas laborais, as xornadas transcorren tranquilas mentres agardamos que nos entreguen o coche mañá.
Por primeira vez en bastante tempo, temos unha sobremesa nocturna musical tête à tête cos grupos que nos privaban o sentido hai vinte ou quince anos -¿xa tantos?-, aqueles con cuxas cancións bailabamos coma tolos ou mirabámonos tenramente aos ollos. Burning, Radio Futura, Nacha Pop, Loquillo, Siniestro Total e Malevaje estiveron connosco até as dúas da mañá en apracible conversa lembrándome a cada copla que temos vinte anos máis e aumentando a estraña melancolía que se apropiara de min á tardiña.
Por primeira vez en varios anos sinto que me estou facendo maior e véxome engurras.

3.7.05

Faros


Gústanme os faros desde cativa, esas enormes lanternas que guían os barcos palpebrexando na noite. A primeira vez que durmín preto dun entretívenme contanto os segundos entre luzada e luzada; varrían o cuarto asolagándoo dunha inqueda luz que me mantivo a primeira noite cos ollos coma pratos. Coidei que non me deixarían descansar durante todo o mes, pero afíxenme tan axiña que, de volta á casa, botaba de menos aqueles latexos nerviosos que chegaran a facérseme consoladores. Na soidade nocturna acompañaban as miñas divagacións previas ao sono mentres eu capitaneaba un barco que se salvaba de encallar grazas ao xigante; noutras ocasións o fareiro, de súpeto entolecido, poñía en perigo naves e persoas modificando a traxectoria da lumieira; eu, intrépida capitá, axudaba coa miña afouteza a evitar o desastre.
Subín a escaleira deste unha vez en fila india coidando que xamais deixaría de mover as pernas, que quedara prendida nos chanzos para toda a eternidade. O descenso foi unha das experiencias máis alucinantes da miña vida, ben pegada ao muro e temendo que en calquera momento saltase algún dos seres que vivían entre as sombras para agarrarme un pé e facerme trenquelear. Daquela a miña imaxinación alimentábase de moitos temores inconcretos que hoxe, por fortuna, habitan o desterro.
En chegando a terra firme, xelatina nas pernas, prometinme a min mesma que xamais volvería emprender aquela aventura, e cumprín a promesa. Agora admíroos desde a distancia, como debe ser.

2.7.05

Enésima vez

Existen determinadas actitudes e actuacións que me producen o efecto dun insulto elevado á enésima potencia; das veces -xa demasiadas- que me vin padecendo algunhas delas foron os bancarios os causantes da miña furia.
Pouco importa que teña uns ingresos dignos, sexa a primeira titular da conta corrente, manexe eu a economía común desta casa e dea sempre a cara no banco cando cómpre tirarlle das orellas, que á hora de asinar un contrato promovido por min en persoa, solicitar eu persoalmente un cartón de crédito, tramitar a compra dun vehículo co meu nome e apelidos..., todo iso careza de importancia e pase a ocupar un lugar secundario porque son muller e estou casada con alguén que o devandito bancario considera superior.
¡Até cando terei que soportar estas caralladas!

1.7.05

Primeiro día

Inauguro as vacacións erguéndome a unha hora vergonzosa pero sentindo moi pouca vergonza. Á fin e ao cabo estou na miña casa e fago o que me peta. Recibo a chamada do concesionario para que vaiamos asinar uns papeis relacionados co coche novo que dentro duns días estará ao meu dispor. Chegou onte e vino, aínda sen matricular, branco -máis visible e sufrido-, sen ningunha pinta de taxi como temía e noviño do trinque. Casualidades da vida, vexo o meu antigo vehículo, aquel que quedara sinistro total, renovado e posto a punto polo mecánico que mo mercou. Confeso que experimentei un pequeno nó no estómago, non de envexa, si de morriña; gustábame a liña daquel coche, o seu precioso e irrepetible cu que ningún deseño moderno pode superar.
Volvo páxina e dígome a min mesma que aquilo xa pasou, que agora terei un novo que domarei ao meu xeito e que non hai mellor maneira de comezar as vacacións. Non se consola quen non quere.