Estrea

Preston e Child, creadores do inefable Aloysius Pendergast, inician unha nova serie cuxo protagonista é Gideon Crew. Escrita coa axilidade á que nos teñen afeitos, o ritmo desta novela resulta trepidante e por veces unha ten a sensación de estar perante un cómic sen debuxos, aínda que a plasticidade das descricións os fai superfluos; abonda coas palabras e a particular imaxinación de cadaquén para ver percorrer diante dos ollos os avatares nos que se ve mergullado o protagonista, que é de todo menos tímido e apoucado.

Nalgunhas escenas lembrei a meu pai que, cando mirabamos películas de acción desmesurada e o heroe se salvaba do perigo por un pelo, sempre exclamaba: Unha de Tom Mix!

Pois iso: unha de Tom Mix.

Novidade

Rebéntame a expresión novela coral, non sei moi ben por que, quizais porque semella querer dar a entender que a que non o é carece de mérito abondo. Sospeito que se trata dun prexuízo meu

ante determinadas frases feitas ou clixés que non se lles caen da boca a certos críticos ou a outra razón máis sibilina cuxa orixe non dou atopado.

O caso é que a reseña deste libro xa a fixo Ricardo Bosque e pouco podo engadir eu, porque comparto con el a maioría do que di. Gustoume, si; resulta fresca e, en certo modo, novidosa, aínda que se atén ás pautas da novela negra na que algúns entendidos distinguen varios tipos. Atópase nela parte do que un procura e certos elementos que se saen do esperable.

O mellor de todo é que está ben escrita, cunha prosa coidada e unha trama áxil, amais de cumprir a función imprescindible: entreter.

Gustaríame que non fose certo

Acabo de sabelo.

Á parte de grande e de posuír un enorme talento, para min sempre será o home que abrazaba de marabilla.

Paseos

Aproveitamos parte destes días de festa para saír ao monte coas cadelas; polas mañás, claro, que é cando hai luz e vese onde pousas os pés. Dona e Melas gozan que dá xenio velas, chéirano todo, indagan o que lles chama a atención, van adiantadas e de cando en vez agardan por nós, a ver que nos retén, acoden aos nosos asubíos e, en xeral, compórtanse coma cadelas educadas.

Está o chan cuberto de setas do máis variado, da maioría non sei o nome pero distingo á perfección as amanitas, coas súas características manchas brancas sobre fondo vermello; algunhas están mordidas, ou iso semella, malia que se cadra son os estragos que a chuvia lles deixou. Ando atenta ao que morden as cadelas, non vaia ser o demo que coman o que non deben e, en xeral, gozamos os catro da tranquilidade que se respira no monte. Apenas vemos papeis de prata queimados, din que pola crise, e eu alédome de que non haxa tanto refugallo deitado nas leiras, moitas delas acabadas de limpar. Ao cabo dunha hora e media, como moito, comezo a notar o cansazo, a necesidade de sentar un anaco para recuperar folgos. B vai diante e avísame do que os meus pés deben evitar, aínda que eu non separo os ollos do chan.

Queda moi pouco para as vacacións, non moi longas, certo, pero gratas coma todas as vacacións. Refrego as mans pensando nos días que nos agardan dentro de nada e respiro fondo convencida de que o pasaremos moi ben ou, cando menos, estaremos a gusto.

Club de lectura

Aínda que a xuntanza non terá lugar até o quince de decembro, eu traguei o libro nunha tarde e media, libro que non convence a todo o mundo, pero tanto ten. Gustoume como gustan as cousas ben feitas, en aparencia con poucos medios pero que conseguen comunicar e transmitir sensacións. O coidado e o esforzo que o señor Linh emprega ao coidar a súa neta, o medo a que lla rouben, a amizade que establece cun home cuxo idioma descoñece, a súa andaina por un país que non é o seu, a saudade polo que si o era e perdeu... todo contado con sinxeleza e que só cando chegas ao final rebobinas e adquire outra dimensión.

Philippe Claudel sabe dosar a información, fornecela aos poucos e lograr que un volume tan pequeno resulte grande cun uso axeitado da linguaxe, sen ningún toque de sentimentalismo, cun mínimo de adxectivos e, porén, cunha grandísima humanidade.

Veremos que opinan os outros membros do club.

Unha de Grecia

Coñezo a obra de Petros Márkaris desde hai varios anos, a partir do momento en que me animei a ler novela negra de todos cantos países puidesen achegarme unha visión diferente da británica e norteamericana; Andrea Camilleri e Donna Leon coincidiron máis ou menos no tempo con el e afeccioneime aos tres por diferentes razóns, aínda que a principal fose a mesma: gustáronme.

Coma Montalbano e Brunetti, Kostas Jaritos vai evolucionando en cada entrega ou, máis ben, vai amosándonos distintos xeitos de reaccionar ante os acontecementos que lle trae a vida. En Con el agua al cuello, á parte dos asasinatos, abránguense diferentes aspectos da crise grega e non é o menos importante a idiosincrasia dos seus habitantes. Moi recomendable.

Aquelar e aquelarse

Hai moitos anos que coñezo esta palabra comodín; a situación máis estraña na que a escoitei foi na casa da miña sogra, antes de que fose miña sogra, que a usaba en castelán: aquellarse. Confeso que aínda tardei un chisco en caer a que se refería.

Aquí emprégase acotío, en calquera contexto e situación, de tal xeito que en ocasións non entendes o que o emisor pretende dicir. Cando o albanel que nos está traballando na casa me solta se non o aquelas, non queda aquelado ou cómpre aquelalo moi ben, referido a un asunto técnico da súa especialidade do que eu non teño a menor idea, pregúntome que raios quere dicir; a mensaxe, neste caso, non chega ao receptor porque o receptor non está na cabeza do emisor e ignora que significado lle dá no contexto a esa palabra comodín. Este home é un experto en escurecer e dificultar a comunicación polo vicio de empregar esa palabriña ou a comodidade que lle supón non buscar unha máis precisa e concreta.

Tamén é afeccionada a empregala unha coñecida que ten como mascota un american stafford, que non lle dá máis ca desgustos, malia xogar con Dona e Melas sen ningún problema (sospeito que Dona é a única cadela que fai del un pandeiro). Aínda me pregunto que quixo dicir días atrás cando, ao suxerirlle eu que o capase para que a testosterona deixase de facer o seu labor, explicoume toda convencida que era peor, que xa se informara, e que se o capaba aquelábase, que tamén as femias esterilizadas se aquelaban. Faltoume tempo para preguntarlles ás veterinarias se a esterilización provocaba efectos nefastos sobre os cans; ambas as dúas negárono con total convicción, mesmo unha delas me preguntou se eu vía a Melas aquelada. Se temos en conta que son leonesas, asombroume a rapidez con que se fixeron cargo da situación.

Eu sígome preguntándome en que consiste exactamente o aquelamento dun can capado.

A profesión

Dona e Melas reciben a T con grandes espaventos de cola e cadrís porque elas, claro, queren saudar a calquera que cruza a cancela da casa ou entra no salón. A min preocúpame que se poñan pesadas e molesten a convidada, pero en canto se lles dan unhas cantas caricias e comproban que sabemos que están aí, axiña se deitan aos nosos pés e só de cando en vez reclaman máis atención. Hai momentos en que cheiran os apuntamentos que T sostén no colo ou meten o fociño no dicionario que manexo, pero, en xeral, compórtanse de xeito educado. T di que son moi boíñas e non quere que as deixe fóra porque lle dá mal corpo pensar que as botou da súa propia casa.

Estamos preparando unha das asignaturas que lle quedan para rematar a carreira, ten moito interese e é rápida para captar as explicacións e eu, ben..., eu volvo sentir o benestar de ensinar algo que sei a unha persoa que non o sabe. Porque de que serve posuír determinados coñecementos se non se poden compartir?

Club de lectura

Na xuntanza de onte falamos sobre Escupiré sobre vuestra tumba de Boris Vian. A algúns gustoulles moito esta noveliña; outros non lle atoparon demasiados valores literarios; a min desconcertoume.

Narrada na súa maior parte en primeira persoa por un home negro con aspecto de branco, vai desenvolvendo a vinganza do protagonista (a quen lle mataron un irmán por namorarse dunha moza branca) nunha pequena vila estadounidense. O estilo é áxil e rápido, con frases curtas e moitos puntos, pero, como dicía un contertulio, fáltalle alma, non consegue conmover nin emocionar máis ca en contadas ocasións.

Na súa época supuxo un escándalo maiúsculo e foi prohibida. A sociedade francesa non aturou a crueza do relato.

Primeiro temporal do curso

Debeu resultarme sospeitoso que ás once da mañá B continuase na cama sen rebulir; eu acocheime un pouco máis na miña e agardei a que o xefe da manada decidise iniciar movemento. Por fin, incluso para el era tarde de máis e borboriñoume o toque matutino na orella: "veña, que isto é un escándalo".

En canto puxen os audífonos, oín os asubíos do vento e o zoar remoto das pólas batendo entre elas; supoño que tamén se percibiría o estrondo amortecido do mar, pero os meus aparellos non dan para tanto.

Erguinme contenta; por fin chove! Almorzamos coa sinfonía de gruñidos que Melas reserva para alertar de que hai algo estraño fóra: un plástico coárase na horta empurrado polo vento; deixámola saír e púxose a ladrar a distancia, avanzando un par de pasos e recuando tres e nós, desde a ventá, chamámoslle cagainas a berros.

Desde o estudio vexo un enorme piñeiro danzar medio entolecido e o mar, encrechado e salferido de ondas de escuma branca, impón respecto. Chove con ganas; chove por fin.

Parte de danos: Xa podo camiñar con bastante soltura, apenas me doe e isto ten moi boa pinta.

Queridas bestas II

O médico aplaudiu a nosa actuación (repouso e pomada), engadiu un antiinflamatorio, unha xeonlleira e un calmante e agoirou dúas semanas para que isto cure (en realidade dixo "quince días de paciencia"). O golpe recibiuno a cabeza do peroné, pero na radiografía non se ve lesión nin rotura, só o resto do derrame. Non se lle pode dar masaxe nin poñerlle correntes para aliviar a dor.

Podo baixar a escaleira como as bonecas de Famosa, xuntando os peíños a cada chanzo, e camiñar con coidado apoiada nos dous caxatos. Segundo el podo facer vida normal. Ha!

Queridas bestas

O luns as cadelas estaban contentas ao ver que B se dispoñía a sacalas de paseo, despois dun día bastante solitario; Melas provocaba a Dona para xogar, corría coma tola e, nun momento dado, fixo unha finta e descargou os seus vinte e sete quilos na miña perna esquerda. Caín ao chan, coma un saco de patacas, berrando "ai que dolor, ai que dolor" sen atreverme a tocar o xeonllo. Por fin puiden levantarme e meterme na casa, sentei no sofá e elas quedaron sen paseo.

Ao día seguinte (onte) tiña o xeonllo inchado coma unha pelota e non podía camiñar nin sequera apoiada no caxato; para moverme, arrastrábame sobre o cu coa perna estirada e facendo panca coa outra. B non deixou entrar as cadelas no dormitorio e as pobres estaban desexando verme. Á fin, desexosa de botar un pito, arrastreime até o estudio e as dúas saltaron sobre min en canto aparecín; a pobre Melas lambíame toda canta parte visible da miña pel podía e Dona meneaba o rabo como se houbese vinte días que non me vía. Estaban ávidas de caricias e supoño que alucinadas de ver a miña face á altura da súa.

Hoxe xa podo camiñar sen dor apoiada en dous caxatos, a inchazón baixou un chisco grazas ao repouso e a pomada e as ganas de facer vida normal corróenme por dentro, pero aínda é prematuro. Seguirei informando.

Cousas de (certa) vida

Falei algunha vez do Mochilas, un ionqui bastante afable ao que de cando en vez lle daba unha moeda ou un cigarro, a pesar das advertencias dunha das libreiras (non lle deas nada a ese: é o maior ladrón da vila). Tiña observado dous comportamentos moi diferentes nel: cando pedía amosaba unha educación exquisita, que a min por veces se me antollaba algo servil, pero cando menos daba as grazas e usaba o por favor, algo de agradecer nos tempos que corren; cando estaba cos seus colegas berraba, discutía e poñíase coma unha fera se se sentía agredido ou insultado ou vai ti saber que. Hai unha semana, xantando no Castelao, démoslle ao badalo cun varredor da empresa que leva a limpeza da centenaria e, non sei a conto de que, nomeei ao Mochilas. O Mochilas morreu, saltou o home. Se me dan unha losqueada non quedo máis sorprendida, aínda que me veu á cabeza o máis doado: unha sobredose. A segunda losqueada chegou decontado ao preguntármoslle como fora: matárono a paus, dixo con sinxeleza. Descanse en paz.

Da vida en Rusia

Custoume moito ler Diario ruso de Anna Politkovskaya que varios membros do club de lectura escolleron para este mes. Por un lado, e aínda que pareza unha bobada, os longos e complicados nomes rusos dificultábanme seguir o fío do que alí se contaba, perdíame e por veces non sabía de quen se estaba falando. Por outro, tanta corrupción, torturas, asoballamentos, malleiras, desgrazas e mortes; o nulo valor que os oligarcas e políticos teñen pola vida humana e, en fin, a cantidade de abusos que se cometeron e cometen nun país que non ofrece a menor garantía legal aos seus habitantes poñíanme os pelos de punta e acabaron por deprimirme.

Non quero dicir con isto que non sexa conveniente de cando en vez darse un baño de realidade e coñecer de primeira man o que ocorre por eses mundos, pero non resulta doado dixerir tantas aldraxes xuntas.

Ledicia do pasado

Traballei aquí desde 1987 até 2003, en que me retirei do mundanal ruído, e hai un par de días aterrei por casualidade no facebook de antigos alumnos. Para min é unha auténtica ledicia ver que me lembran con afecto, que contribuín de xeito positivo no labor de educar a bastantes persoas (sempre queda a dúbida) e que me consideraban un bo ser humano. Case paga a pena ter estragado a saúde nesa profesión.

Descuberta

Alecríns e tinta china. Pasade e admirade. Só ten trece anos e é unha marabilla.

Prégase difusión

Lede isto (se queredes, claro).

Cando era pequena...

Gustoume moito o post de Kaplan e, aínda que non me convida, doume por convidada. Sospeito que será bastante menos interesante có seu, pero apetéceme mergullarme naquela época.

... unha vez que fun á igrexa coa miña nai negueime a poñerme de xeonllos cando era preceptivo. Ela, recollida no momento, tirábame dun brazo para obrigarme e eu notei á perfección o seu cabreo. Teimuda como boa tauro, continuei de pé todo o tempo. Á saída caeume unha bronca tremenda, pero non me importou: fixera o que me petara.

... odiaba que me fixesen fotos (segue sen gustarme en exceso) e teño algunhas memorables: acenos de desgusto, peticións de "non, non, non", de costas á camara...

... quería ter fillos (!!!) e pasealos na compaña da miña propia nai, as dúas cos nosos respectivos carriños e crianzas. Escuso comentar a imaxe que lle xurdiu na mente. Unha cadea!

... xogaba cos amigos e curmáns a representar historias e, por suposto, eu era sempre o heroe: Llanero Solitario, Capitán Trueno, Tarzán... As mozas non me interesaban, demasiado pasivas para o meu gusto.

... percorriamos as obras que había na rúa e xogabamos un tenis improvisado e primitivo: desde a beirarrúa devolviamos cun pau ou unha táboa as pedras que nos lanzaban desde un nivel máis alto; conservo unha pequena cicatriz nunha cella dunha pedrada mal dirixida.

... subiamos a un guindastre deitado nun solar e faciamos equilibrios nos ferros. Deixei de facelo o día que caín e quedei colgada dun pé coas bragas ao aire. Case reneguei de miña nai que se empeñara en que puxese aquel vestido vermello coa saia tan plisada.

... era capaz de ler sen moverme até que non remataba o libro; así devorei nunhas vacacións de Nadal, sentada sobre a alfombra entre a miña cama e a da miña irmá, as trinta novelas de Rafael Sabatini que había na casa, mercadas e forradas con papel vermello pola miña nai.

Logo medrei e comezaron os problemas.

Encantada

Hai tantos anos que sigo a David Rubín que non sei por que me asombra tanto a súa última obra publicada. Lémbrame a primeira vez que vin actuar a M.V.I. ou que ela leu algo meu: coñeciámonos tanto que nos sorprendeu descubrir facetas propias, en que ningunha das dúas participaba, que non nos quedou máis remedio que admiralas sen concesións. Non é exactamente o caso de David; tiven a honra de ver os seus primeiros traballos, alá polos anos 90 do pasado século, levarllos a B e comentarmos: "caralliño, este rapaz promete", e seguir a súa traxectoria case paso a paso. Constancia, traballo duro, formación fonda, tesón e ARTE nas veas marcan a traxectoria deste artista do cómic que con esta novela gráfica amosa -ao dicir de B- canto medrou. Porque non é o mesmo ver o traballo de alguén que non coñeces de nada que gozar con cada viñeta de alguén que che é próximo e familiar, sobre todo se está cargada de movemento, acción, colorido e alma en doses elevadas.

Non son unha experta en cómic, madía leva, pero sei identificar a calidade cando a vexo e este libro tena desde o principio até o final (grazas a deus, queda o segundo tomo). Estou desexando darlle unha aperta. Estou desexando ler e gozar da continuación. Grazas, David!

De pexegos e outros produtos

Estaban así hai un mes; agora xa non queda case ningún na árbore. Din que as primeiras crías dunha froitera non se deben arrincar e nós, ben mandados, agardamos a que fosen caendo de seu ou se soltasen só con tocalos. En realidade non son pexegos, senón pavías que saíron dunha semente soterrada nun testo alá en Auria; a pequena plantiña que chegou aquí pasouse a terra e en cinco anos (tiña xa máis ou menos oito) medrou vizosa e deu froito. Levámoslle algúns a un veciño doente e creo que non se van poder regalar máis, pois non teñen moi bo aspecto e son poucos.

A cría que está saíndo do meu maxín despois de observar e reflexionar durante os mesmos anos leva bo ritmo, malia que non teño nin idea de se o resultado final se parecerá ao que escribo a medida que se me ocorren as escenas, quizais si, quizais non; en todo caso gozo coma unha cosaca, a pesar de que ás veces me atasco ou as cousas non saen como pretendía. Cando escribo leo moi pouco; acumúlanse as suxestións e as apetencias, pero non me van as mans a ningún libro agás ao que eu intento construír. Teño notas no taboleiro de cortiza e na mesa do ordenador con ideas que xorden mentres "medito" tombada no sofá, coas cadelas durmindo moi preto de min e o verán esvae moi devagar transformándose en outono.

De probas e de premios

A pesar de que debería estar afeita, sempre me abraia que algo familiar en determinados programas informáticos cambie de súpeto pola vontade e capricho de quen os creou; suponse que muda para mellorar, pero eu, que desde cativiña fun reacia a que me desen unha papa diferente, tardo o meu en habituarme ao novo aspecto e disposición do que aparece na pantalla. Tan só quixen probar a nova interfaz (como moi amablemente me invitaban) e xa non podo volver á anterior, así que non me queda outra que indagar e tirar para adiante. Espero non provocar unha desfeita.

O primeiro que fixo Melas en quitándolle o colar isabelino foi destruílo; roeulle todos os enganches e houbo que tiralo. Está recuperada, contenta e activa; corrica, xoga, lambe, come e goza que dá xenio, mesmo catou os primeiros pexegos do pexegueiro que veu connosco de Auria, hai xa unha morea de anos. Por certo, eu tamén os catei e están de vicio.

O señor Kaplan tivo a xentileza de concederme un premio. Agradézollo de todo corazón.

Primeira saída ao monte

Aínda anda co funil porque non se debe lamber, pero xa lle quitaron os puntos e hoxe B animouse a sacala coa nai; cando viu que ela tamén ía, semellaba feliz coma unha perdiz.

A cicatriz ten moi bo aspecto, cerrou ben e dentro duns días poderá ir á praia e nadar coma unha lontra; agora que os turistas marcharon, os areais volven ser propiedade de paisanos e cans, os seus donos habituais dez meses ao ano.

Polo momento segue a durmir no interior da casa, pero dentro de nada todo este proceso pertencerá ao pasado e volverá pasar as noites da mellor maneira posible: libre.

Post-operatorio

Aínda que o nome técnico é colar isabelino nós chamámoslle funil por razóns evidentes; como as veterinarias non tiñan un do seu talle, houbo que poñerlle un meirande e a pobre vai dando tombos pola casa adiante tropezando con todo.

Ao final cumpría facelo, xa o tiñamos falado varias veces, así que aproveitamos as circunstancias e, aplaudidos polas súas médicas de cabeceira, levámola o mércores pasado a que lle quitasen o aparello. Charo amosóunolo e manexouno coa soltura de quen o fai dende hai tempo (asombroume o pequeno que é) e sinalounos unha especie de lentelliñas (entre catro e seis, a ollo) que resultaron ser embrións. O maldito atigrado (o can máis papán da zona) conseguiu o que quería, pero non volverá intentalo con ela.

Está incómoda, non pode rañar con comodidade nin meter o fociño onde quere; non entende o que lle pasa e con moita frecuencia achégase a min para que a alivie; o único que podo facer eu é acariciala e falarlle con voz tranquila e suave, ás veces rañolle os laterais do corpo ou detrás das orellas e ela lámbeme as mans. Tampouco pode saír libremente á horta, ten que ir atada para evitar que corra ou choute e xa tirou comigo unha vez e lesionoume o ombreiro dereito a base de tiróns. Cando B e Dona saen de paseo, ela xeme e choromica porque tamén quere, pero iso está prohibido. Cómpre consolala e procurar que repouse o máis posible para que o costurón cicatrice canto antes.

Se todo vai ben, dentro dunha semana será libre.

Os Santos

Estes días de calor, treboada, piolla, fresco e volta á calor (ideais para o corpo) gozamos da compañía de Nino e Pilar que, como xa é tradición desde que vivimos aquí, veñen pasar uns días connosco e dar unhas voltas pola zona. Son unas das poucas persoas do pasado que sigo vendo dun xeito regular, aínda que só unha vez ao ano, e recibo as súas visitas con ilusión e ledicia. Tiñan bastante que contar, pois Nino está madurando a idea de cambiar de categoría e pasar á miña, algo ao que o animamos se el está convencido; despois de todo o que pasou, ben merece tomar a vida con calma.

O domingo, tras xantar e dar unhas voltas, o esgotamento puido comigo e Pilar quedou na casa facéndome compañía, mentres homes e cadelas saían a pasear polo monte. Faloume da traizón dunha amiga e da decepción tan grande que levou, e é que a determinadas alturas da vida, a pesar da experiencia, ese tipo de asuntos non se asumen nada ben, sobre todo se a amizade duraba anos e coidabas que a envexa ficaba fóra do circuito.

A envexa, terrible sentimento que me horroriza percibilo sobre min.

Un excelente profesor

Serafín Moralejo deume clase hai unha morea de anos, tantos que nin coñecía a B, así que nos poñemos cara a finais da década dos setenta. Foi unha eminencia no seu campo, valorado e respectado polo mundo adiante coma o experto que era en arte medieval e investigador de ben. Daquela, con vinte anos (ou eran vinte e un?), todo iso pouco me importaba; o que me importaba era que ensinaba de marabilla, esperabas as súas clases coma auga de maio, sorrías ou rías a cachón coas súas ocorrencias (aínda lembro aquel proxector de diapositivas "manomático", en contraste co "automático") e aprendías de verdade, DE VERDADE, arte e aprendías a querer aprender máis.

As súas clases eran unha delicia e os seus exames non eran un suplicio, porque valoraba o que dicías se estaba razoado e sempre procuraba sacar o mellor de ti mesmo.

Descansa, por fin, en paz, benquerido profesor. Con todos os meus respectos.

Batalliñas de domingo

Que gustazo dá erguerse tarde da cama unha mañá de domingo chuviosa e agrisada. Ha!, que gustazo, si.

Entrei na cociña e notei algo na expresión de B; inquirín polas cadelas e contestoume que tiña que recuperarse do incidente. Que incidente?, preguntei. Entrou o atigrado, non sei por onde, respondeu compunxido.

Que nos entre un can na horta carecería de importancia se non nos tivésemos preocupado de pechala o mellor posible para que iso non ocorrese; tamén carecería de importancia se Melas non estivese co celo, pero está. Leva quince días do seu primeiro celo e agora atravesa a fase de recepción ao macho. Cos seus catorce meses é demasiado noviña para ter cachorros.

O invasor viuno B fuxir por un punto feble co que non contabamos e que lle queda moi preto da súa casa. Melas apareceu meneando un rabo cheo de terra e herbas, a barriga cuberta dunhas sementes espiñentas que se lle enredan no pelo e custa moitísimo sacar e con toda a pinta de ter pasado por unha boa estomballada.

Agora só queda levala á veterinaria para que tome as medidas oportunas. Maldito atigrado!

De tacos de papel

Cadaquén ten o seu sistema e eu respéctoos todos, como non! Se algo funciona non debe abandonarse até que se comprobe que outro vai ben.

Hai uns vintecinco anos merquei nunha feria naturista un taco de papel reciclado; supoño que tería unhas dúas mil páxinas, non sei. Ao meu poder chegara, tamén, outro taco que me regalara o da papelería cun trebello para manter ao lado do teléfono e tomar notas. Xamais os necesitei. E agora os tacos van diminuíndo de volume, porque nas sestas sen durmir tomo nota de canta idea se me cruza polo maxín e logo eses papeliños crávoos no meu vello taboleiro de cortiza, situado ad hoc á beira do ordenador para serme útil. O home de Maryland comentoume que había un programa informático para escritores en que cun simple clic pódense ter á vista notas, ideas para desenvolver, suxestións... Non me atraeu. Varias veces intentei traballar con varias ventás abertas e non me aclarei: era unha lea. Porén, con este sistema que sigo, podo sentar no chan para ler con calma os papeliños e dicirme a min mesma: pois este sérveme para tal e aquel para máis adiante; ese podo desenvolvelo antes e aqueloutro non lle vai mal a este contexto. Estouno pasando de medo.

Sorpresas máis que agradables

Hai dous días esperaba pasar a tarde coma adoito nos últimos tempos: un anaquiño de sesta sen durmir e logo escritura, pero unha mensaxe no móbil púxome a cen. Ico e Berta estaban no Vilar e preguntábanme onde estaba eu. Viñeron á casa, lóxico, lembramos tempos pasados e percorremos un chisco os presentes; bastantes amigos do seu enorme grupo -coñecidos meus de vello- xa son pais e non sei por que poño 'xa', porque teñen idade máis que suficiente para esa tarefa. De cando en vez teño que lembrarme a min mesma que son adultos desde hai tempo, que se este non se detén para min, tampouco o fai para os demais, que todos sen excepción seguimos crecendo sen parar.

Non podía deixalos marchar sen comer algo, así que preparei a cea mentres B regaba a horta salvaxe que temos desque lle rompeu a rozadoira eléctrica (e xa van tres). A conversa continuou entre paté e un mesturado de gambas con grelos ao forno, para rematar con dous tipos de queixos, regado todo cun suave (por moito que poña riserva) viño italiano.

Cando marcharon quedei remoendo o encontro e volvendo experimentar sensacións gratas, desas que a un lle gustaría conservar para sempre.

O rei do mambo

Tobías ou Tobi é o rei da casa de Mollabao en Teucro, de onde acabamos de chegar; é un can recollido do monte haberá uns dous anos e, aínda que pareza unha gran cousa na foto, cabe entre as patas de Dona sen facer ningún esforzo; sen ofendelo, podo asegurar que me sobra man para acaricialo. Áxil, elegante, vivaz, mal comedor, amante do xogo e dos aloumiños, é amigo dos gatos que acotío aparecen por alí para pedirlle comida á miña cuñada e non minto ao asegurar que axudou a criar tres, orfos, supoñemos que por un mal accidente da nai.

Dona pasou bastante del, cómpre recoñecelo, pero Melas soubo retribuír a súa hospitalidade e ambos os dous brindáronnos a todos algúns momentos do máis divertido cando á noite saïamos á horta para tomar o fresco.

Foi de agradecer tanta vitalidade e tantas estratexias para zafar e entreterse, porque arriba a nai de B continúa murchando devagar. Apenas fala.

Nai e filla

Parece que se están abrazando, pero non é máis ca unha tregua nun dos seus habituais combates. Melas provoca a Dona mordéndolle os beizos ou as patas porque quere xogar; a nai, máis tarde ou máis cedo, responde e a filla, despois dunha ou dúas breves incursións, acaba por poñerse panza arriba en postura de total submisión. Dona é tan, pero tan bruta que ás veces temo pola integridade de Melas, aínda que nunca pasa nada grave.

Agora que estamos de vacacións alternan o seu obxectivo e andan tras miña ou tras B segundo non se sabe moi ben que motivo, en xeral mimarrear e mutuarse, actividades nas que son expertas.

Cando sento na butaca para descansar ou fumar un cigarro, colócanse unha a cada lado e buscan as miñas mans coa mirada ou co fociño; sentiríanse plenamente felices se estivese acariciándoas sen parar. Son tan cariñosas que acotío me pregunto como non cansan, malia que remato dicíndome que os mecos non estoxan a ninguén.

Seis veces, seis

Xa está na casa, pero moi frouxa e con moito medo. É a sexta vez que a operan do mesmo. Ten oitenta e seis anos e moreas de achaques. Algún médico tense estrañado de que aínda siga aquí, pero é dura; lévao demostrando desde hai máis de vinte anos, en que lle caeu enriba o enfisema. Xamais fumou.

Palabras que non existen

A primeira e única vez que a vin escrita foi nun exame que corrixía, hai xa moitos anos (aínda non existía a ESO), e pareceume tan gráfica e precisa que lamentei tela que riscar, aínda que non resistín a tentación de gabar o autor escribíndolle unha nota no propio exame na que o felicitaba pola súa creatividade lingüística. Porque MUTUARSE ten que ser unha auténtica pasada e nós, desde que a descubrimos, non facemos máis que empregala. As nosas cadela mutúanse cando xogan e se lamben ou cando se osman unha á outra; nós mutuámonos cando charlamos despois do xantar ou nos aloumiñamos; a xente, en xeral, mutúase cando realiza actividades gozosas en común.

E todo xurdiu ao explicar as construcións e os verbos recíprocos. E logo din que a gramática é aburrida.

Pantasmas do pasado

Ela e El roldáronse desde que eran adolescentes, mesmo saíron xuntos durante un período máis ou menos breve (descoñezo os detalles); a vida foinos separando e reunindo de cando en vez e sempre conservaron a amizade. Agora, xa adultos e con existencias máis ou menos serenas, bastante equilibradas grazas ás respectivas parellas, atópanse ante un dilema terrible. Quérovos. Sorte.

Aleluia!

Por fin, si, por fin! Xa había ben tempo que non se me cruzaba no camiño un proxecto abondo atraente para poñerme a escribir e, a pesar de saber que as cousas pasan cando teñen que pasar, sentíame bastante defraudada de min mesma. Por sorte, as secas acaban por rematar e as observacións que levo realizando de xeito inconsciente durante estes anos semellan querer callar nunha historia, ou nun cúmulo de historias que de seguro serán unha, abondo capaz para sacudirme por dentro e empurrarme a intentar atrapala.

Niso ando. Desexádeme sorte.

Torrente Ballester 2010

El hermano pequeño é a última novela publicada de J.M. Guelbenzu que ten como protagonista a xuíza Mariana de Marco. Xa teño comentado que me encanta este home como crítico literario: cortés, respectuoso, ponderado e pouco ou nada dado ás descualificacións. Recoñezo que ás anteriores entregas sempre lles atopei chatas: que se o ritmo languidece en determinados momentos, que se este ou aquel personaxe non están bastante logrados, que se a intriga fraquea nalgúns puntos... Por iso alédame que desta vez lle saíse unha novela máis ou menos redonda, merecedora do premio Torrente Ballester de 2010. Aínda que os premios, en realidade, non digan demasiado.

Mariana -coma en todas as series que se gaben de ser series- vai medrando pouco e pouco e amosando características que antes non agromaran ou non se manifestaran con claridade. Todo está ben armado e ben trabado, lese con pracer e deixa, ao remate, un grato sabor de boca; incluso dá certa mágoa chegar ao final. Gustoume, paseino ben e aprendín algunhas cousas. Que máis se pode pedir?

Percorrido polo horto

No noso horto non se chapoda nada que bote flor e como proba, esta herba medio seca que segue dando unhas delicadas e pequenas flores azuis. Preto dela está plantada unha camelia de flores vermellas, que nestes momentos rematou xa a súa floración. Uns metros máis aló, preto do pozo, o marmeleiro cóbrese de follas moi paseniño.

A primeira árbore que chegou fíxoo nun testo e medía medio metro; agora o aguacate debe andar polos tres e conta cun tronco respectable que precisa de dúas mans para abranguelo. O pexegueiro, pola súa parte, é máis cativo pero deu moitas flores que se converteron en pexegos e agora observo día a día os progresos que fan: teñen un tamañiño xeitoso, pero o forte nordés que sopra por aquí de cando en vez xa lle arrincou un par deles. Espero que os outros resistan, aínda que só sexa para catalos.

Logo están a amendoeira, a maceira fuji, o pomelo, o limoeiro, a figueira, a nogueira, o romeu onde pariu Dona a súa terceira cría (non me explico como, despois daquilo, resiste tan feliz), varias maceiras bravas que B se negou a desarraigar e algunhas plantas máis que se poñen lindas ou feas segundo a época do ano.

Case todos os días fago a rolda polo horto acompañada, como non!, de Dona e Melas, que aproveitan para escaravellar na procura dunha toupeira que nunca pillan, a pesar do fervor que lle poñen.

Xornada de votación

Dona e Melas apenas se afastaron de min en todo o día; notaban que algo estraño acontecía, pois B marchou sen que a madrugada estivese moi avanzada e eu aínda tardei en dar sinais de vida. B foi cumprir co seu deber cidadán e presidir unha mesa electoral; eu non cumprín co meu e non fun votar. A quen, por favor?, a quen?

O día transcorreu amodo, moi amodo; sabía que era domingo e sentíame estraña por estarmos as tres soas. Elas dúas mimarrearon todo o que lles pedía o corpo, faltáballes alguén; achegábanse a min a cada pouco procurando agarimos, osmaban o ar nun van intento de captar o cheiro do amiño, quedaron sen paseo aínda que saían de cando en vez a corricar na horta. O amiño chegou tarde (que ledicia de rabos e de orellas!), preto da medianoite, canso, cargado de papeleo, preñado de vivencias, a camisa por fóra do pantalón coma se viñese de salvar unha xeira acugulada de durísimo traballo. Algúns interventores foron moi amables (quizais porque tiñan esperanzas); outros, pola contra, manifestáronse bordes a pesar de que estaban alí por unha xentileza do presidente da mesa (está prohibido por completo chegar tarde). Moita xente andaba despistada polos cambios de enderezo, o que supuña tamén cambios da mesa habitual.

Recibímolo as tres encantadas tras un día de ausencia. Fíxenlle unha boa cea. Faltaría máis.

Club de lectura

Debe resultar moi gratificante que algo feito con paixón, pracer e entusiasmo, no que se verten coñecementos variados, imaxinación e musicalidade lingüística sexa apreciado de xeito tan xeral. Debe resultar satisfactorio que descubran nun unha faceta descoñecida e que lles produce goce estético, entretemento e mesmo descubertas dunha ou outra índole. Debe resultar sorprendente ser obxecto de sorrisos entusiastas e sinceros por algo que un fixo co desexo de compartilo e agradar.

Debe resultar estupendo ser por uns días Uxía Casal.

Campaña e outras lerias

A campaña está resultando unha verdadeira molestia: os altofalantes proxectan a voz de xeito que me ecoa nos audífonos, ningún partido achega nada novo e todos ceiban consignas que case ninguén cre; por riba a B tocoulle de presidente nunha mesa electoral, así que pasarei o domingo só coa compañía das cadelas botándoo de menos. Hai un anaco que saíron os tres ao monte e eu fixen unha pausa nas angueiras de Mariana de Marco para dar razón de min.

O venres cumprín unha morea de anos, cincuenta e catro para ser precisos, a miña cuñada esqueceuse e chamoume onte toda compunxida, pero eu estaba nunha carreira popular para entregar uns premios (non me aquece nada negarlle algo a Abraham) e non oín o telefoniño. Ela xa ten abondo coa situación na casa como para lembrar que o trece era o meu aniversario; non me sinto máis vella pero o número impón. O día de autos veu Cesare a cear connosco e amólame que eu tivese que retirarme cedo, pois B e mais eu comezaramos a celebración ao mediodía e xa non podía máis. Menos mal que puiden facer un saboroso guisote con salmón, ameixas e patacas e ben vin como o rapaz facía sopas no prebe, así que debeu de gustarlle.

Mañá teño reunión cos colegas do club de lectura e desta vez tócalle a un libro dunha tal Uxía Casal; acudirá a autora e non sei como sairá; espero que ben, aínda que non son moi partidaria de que os autores estean nas xuntazas do club.

Visitando neneces

Jacqueline Kelly estreouse na literatura con La evolución de Calpurnia Tate, a historia dunha nena de once anos á fin do século XIX. A edición é preciosa, de xeito que o libro chama a atención pola súa coidada estética, que lle acae coma anel ao dedo, por certo. Había bastante tempo que non lía unha novela destinada a todas as idades, en especial á adolescencia; imposible non reparar nesta pola cantidade de críticas e reseñas que saíron no seu día, até que ao final caín na tentación. Gustoume, claro, pero fíxoseme curta, algo case impensable nos tempos que corren en que semella que encher páxinas e páxinas de (acotío) reiteracións inútiles e superfluas é o único modo de contar unha historia.

Non é o caso desta; así, unha queda coa sensación ou co desexo de que a autora ben puido introducir máis episodios, aínda que o que escribiu serve para facerse unha idea bastante cabal do que sería a vida dunha familia de clase media-alta nunha viliña de Texas, animada polo avó a observar o mundo que a rodea e collerlle afección ao naturalismo.

Don Eduardo

Durante bastantes anos non me pasaba desapercibida a publicación dun novo libro de Eduardo Galeano, pero Espejos non chegou a min ata hai ben pouco grazas a unha colega do club de lectura. Onte comentamos o libro e cada un leu en voz alta os anacos que máis lle chamaron a atención ou que lle gustaron en especial. A escolla non foi doada, porque don Eduardo posúe o don indiscutible de comprimir nun ou dous parágrafos o que para outros escritores serían precisas varias páxinas ou varios libros. A súa prosa e o seu estilo non só son precisos e atinados, senón tamén delicados e líricos. Eu escollín catro (dous deles relacionados) pero ben puidera ter escollido vinte, porque case todos conteñen algo valioso.

Lede eses dous relativos ás linguas que reflicten ao cento por cento o que eu penso do tema.

Gracias por el castigo

En Babilonia, la ciudad maldita, que según la Biblia fue puta y madre de putas, se estaba alzando aquella torre que era un pecado de arrogancia humana.

Y el rayo de la ira no demoró: Dios condenó a los constructores a hablar lenguas diferentes, para que nunca más pudiera nadie entenderse con nadie, y la torre quedó para siempre a medio hacer.

Según los antiguos hebreos, la diversidad de las lenguas humanas fue un castigo divino.

Pero quizá, queriendo castigarnos, Dios nos hizo el favor de salvarnos del aburrimiento de la lengua única.

Fundación de los idiomas

Según los antiguos mexicanos, la historia es otra.

Ellos contaron que la montaña Chicomóztoc, alzada donde la mar se partía en dos mitades, tenía siete cuevas en sus entrañas.

En cada una de las cuevas reinaba un dios.

Con tierra de las siete cuevas, y sangre de los siete dioses, fueron amasados los primeros pueblos nacidos en México.

Poquito a poco, los pueblos fueron brotando de las bocas de la montaña.

Cada pueblo habla, todavía, la lengua del dios que lo creó.

Por eso las lenguas son sagradas, y son diversas las músicas del decir.

Non sei vós, pero eu percibo con total claridade a música do seu dicir.

A florista

A florista á que acudo é pequeniña, miúda, servicial, agradable e profesional. Unha das cousas que máis me gustan na vida cotiá é atoparme con verdadeiros profesionais do que sexa; xente seria que tome o seu traballo en serio, que non pase dos clientes e que faga o seu traballo con decisión e seriedade (vale, repítome, xa o sei, pero a palabra seriedade está moi vida a menos, cousa que a min me parece, até certo punto, terrible). Dá gusto encargar un ramo ou un centro, por exemplo, para agradecer ou celebrar a alguén, e que lle guste sen peros. Cando vou polo seu negocio véxoa traballar concentrada, relaxada, embebida no que está facendo, argallando follas e flores, dispoñéndoas do mellor xeito posible para que resulte un conxunto harmonioso e, sobre todo, tan amable e encantadora.
Hai uns días falando con B comentáballe que case todos os profesionais cos que me relaciono son mulleres, agás os do bar. As peixeiras, as libreiras, as floristas, as estanqueiras, as tintureiras, a fisioterapeuta... Todas amables, encantadoras, agradables e sociables. E todas, case todas, acaban por reducir o meu nome de modo cariñoso. O meu nome é curto, pero aínda o acurtan máis. Se son Peke, paso a ser Pe. Que terei para suscitar ese afecto?

De lobishome

Non é Fred Vargas unha das miñas autoras favoritas, porén adoito caer na tentación de mercar de cando en vez libros seus. Este que me ocupou algúns días (acabo de informarme de que foi escrito hai máis dunha década), a pesar do enlace que poño, non me pareceu malo; é máis, ao principio atopeille un certo grao de lirismo que me agradou. Pero algo que teño observado en distintas obras da autora -esta non constitúe unha excepción- é que nun determinado momento xorde algo, como da nada, que axuda a resolver o caso. Non me atrevo a recomendarllo a ninguén, a verdade, porque con tanto e tan variado que hai por ler neste mundo, non están os tempos para gastar euros con demasiada alegría. La senda oscura de Asa Larsson, que encarei despois, fíxoseme algo pesada e na primeira parte non acababa de comprender moi ben por que alguén podía dicir que a autora escribía cada vez mellor, tal e como afirma un deses comentarios que a editorial recolle de aquí e acolá. A historia é complexa, retorcida e chea de reviravoltas que te levan a preguntarche por onde vai saír; non lle nego unha certa orixinalidade, pero tampouco me fixo bater palmas coas orellas. Agora ando con Espejos de Eduardo Galeano que o club de lectura escolleu para este mes. Non sei como me puido pasar por alto cando saíu á venda, pero non se pode unha informar de todo. Coma sempre, estou gozando o meu.

Reencontro

Sete palabras de Suso de Toro foi o motivo polo que o autor estivo o xoves pasado no club de lectura, que se reúne no Ateneo Valle Inclán de Ribeira. Había máis xente da habitual e bastante expectación, polo que puiden intuír. Eu tiña curiosidade por velo en persoa despois de tantísimos anos. Sorrímonos, claro, recoñecendo tras as engurras os cativos que fomos un día.

A pesar de estar agripallado e de ter que desprazarse desde Compostela, o escritor falou de xeito moi ameno sobre a súa última novela e coido que non minto se digo que nos fixo pasar a todos un bo serán.

Había moito que non lle lía nada, pois confeso que non é un dos meus escritores favoritos, pero a lectura de Sete palabras resultoume agradable. Increpado por unha segunda persoa o autor vai debullando as pescudas que realiza para dar con novas sobre o seu avó paterno, un expósito criado nun orfanato. Un relato intimista que a min non me parece exactamente unha novela, pero así a cualifican na contraportada e así a considera o propio escritor.

Carta a un colega

Estimado Kaplan:
Papei un susto tremendo cando vin que o seu blog desaparecera e cando lin o seu post aclaratorio entroume o frío no corpo. Intentei deixarlle un comentario pero ese sistema non mo permitiu: por moito que lle dei a "visualizar" e a "deixar un comentario" non houbo xeito. Así que desde aquí lle pido un favor: explíqueme con claridade e sinxeleza como se exporta un blog, porque non teño nin idea e si moito medo de que me ocorra algo semellante. O meu enderezo de correo está ao pé da páxina. Quedareille moi moi agradecida. E, por suposto (case sobra dicilo), sinto moitísimo o que lle ocorreu.
Súa sempre para o que queira mandar.
Peke.

Sentimentos encontrados

A miña afección ás biografías levoume a meterme de cheo nesta, que aínda non rematei, pois ten unha morea de páxinas. Pero o certo é que, por un lado, me está gustando descubrir facetas desta estraña escritora que me chamou a atención desde que lin Nada, hai xa moitos anos. Por outro, a medida que avanzo na lectura, vou sentindo unha especie de incomodidade ante as deducións sobre a psicoloxía da novelista que fan os autores do libro. Por que? Porque é coma se a estivesen espindo ou analizando con lupa e non sei até que punto esas deducións resultan exactas.

En calquera caso só se trata dunha sensación molesta que me leva a preguntarme se é correcto exercer de psicólogo dunha persoa morta.

Libros pendentes de lectura

Periferia de Iolanda Zúñiga
Todo é silencio de Manuel Rivas
El hombre del revés de Fred Vargas
Carmen Laforet. Una mujer en fuga de Anna Caballé e Israel Rolón
El monstruo de Florencia de Douglas Preston con Mario Spezi
La evolución de Calpurnia Tate de Jacqueline Kelly
Reckless. Carne de piedra de Cornelia Funke.
E algúns máis que merquei no seu día, pero polo momento non teño moita gana de ler. Cando remate Falsa inocencia de Anne Perry (que me está gustando bastante; son unha adicta ás series), é probable que me meta con Manuel Rivas ou coa biografía de Laforet. Hai tempo que non leo biografías e xa me vai apetecendo.

Miscelánea

Unha das orquídeas de exterior está resistindo moi ben os xogos das cadelas. Por unha milagreira razón Melas non comeu as varas que abrocharon e así podemos gozar destas curiosas flores que por veces evocan bocas con ganas de morder. Agardo que o Home de Maryland, que está aquí de vacacións, teña oportunidade de vir pola casa antes de que murchen. É un gran amante das plantas e mándame a miúdo fotos do seu espléndido xardín.

No club de lectura comentamos o mes pasado Riña de gatos de Eduardo Mendoza, novela que deu para falar da guerra civil e da barbarie que cometeron un e outro bando. M, unha das participantes, achou de menos non comentarmos nada sobre Velázquez, pois varios dos seus cadros analízanse con bastante detalle e moito amor. Por fortuna non eramos tantos coma a vez anterior, en que o número obrigou a xuntar varias mesas de tal xeito que a algúns non se lles vía a faciana. Eu agradecín a ausencia dalgún membro non moi fiel pero si impertinente que di cousas chocantes e quéixase acotío de que non o deixan falar. Uf! Paréceme fóra de lugar que un adulto, pai de familia, se comporte coma un neno pequeno. Pero así é a vida.

O próximo libro que comentaremos será Sete Palabras de Suso de Toro, que este ano traballa no instituto de B e dunha das participantes no club. Contaremos coa súa presenza, algo que non me fai moita graza máis que nada porque me resulta incómodo que o autor dunha obra estea diante nosa; é evidente que non poderemos falar con enteira liberdade. Porén, a case todos os membros lles apetece cambiar impresións con el.

Por outra parte el lémbrase dunha nena de trenzas que xogou moito con el cando era cativo e que recoñeceu en min un día na terraza dun bar. Como será o reencontro despois de corenta e tantos anos?

Aniversario

Si, sete anos vai facer este blog dentro de tres días. Sete anos e non é dos máis vellos que segue en activo, aínda que a frecuencia que manteño deixe bastante que desexar; pero é que, amigos, as cousas son un pouco complicadas para escribir máis. Cóntovos unhas cantas non tanto para xustificarme canto para explicarme.

Gústame (e sei que a algúns dos meus escasos lectores tamén lles gusta) describir certos personaxes que pululan por aquí; de feito estou rabiando por compartir convosco algúns, pero esta é unha vila pequena onde son máis coñecida do que me interesa e bastante xente sabe da existencia de Gradicela. Xa me ocorreu unha vez comentar un detalle sen maior importancia dunha persoa e ferir a súa susceptibilidade, de xeito que non volveu a poñerse en contacto comigo. Iso obrígame a andar con pés de la co que digo, porque de verdade me molesta ferir a ninguén.

A miña vida é moi sinxela e non teño grandes relacións; pregúntome a min mesma a quen lle pode interesar o que fago ou o que penso. As miñas actividades en xeral redúcense a levar e traer a B do instituto, facer o xantar, contemplar como xogan as cadelas (canto río!), acaricialas (case nin sequera podo xogar con elas, pois sempre acabo lesionada), ler, observar a xente, acudir relixiosamente a fisioterapia, ir ás reunións do club de lectura (prometo espraiarme no futuro) e durmir a sesta. Hai algo comentable en todo iso? Supoño que si, pero...

Desde que Dona e Melas están aquí teño que ocuparme delas, pasarlles a carda, darlles de comer e atendelas cando veñen mimarrear. Gústame sentir nos dedos o contacto co seu pelo, quitarlles as lagañas dos ollos, proporcionarlles pracer dándolles os aloumiños que lles gustan..., en fin, contribuír no que podo á súa felicidade e iso leva tempo.

Este ano está resultando fatal para a miña fibromialxia; o pasado tiven epicondilites nos dous brazos, o que me dificultaba o uso do ordenador. Agora tocoulle aos cadrís e aos ombreiros e pescozo, o que tampouco axuda moito para teclear. En fin, pequenas miserias.

Non teño pensado pechar o blog polo de agora; procurarei escribir con máis frecuencia, pero o tempo pásame tan veloz que, cando me decato, xa transcorreron semanas desde a anterior entrada.

Graciñas por estar aí.

Gozando

Hai vinte e tantos anos que Patricia Cornwell iniciou a serie da forense Kay Scarpetta, un personaxe que vin evolucionar ao longo das novelas; tamén vin medrar a súa sobriña Lucy, convertida hoxe nunha muller valiosa e problemática, sobre todo para ela mesma. O que me gusta das series cando son boas é precisamente iso: a posibilidade de ir coñecendo pouco e pouco os protagonistas e secundarios, descubrir en cada entrega un detalle novo das súas personalidades e os cambios que se producen nelas por mor das vicisitudes das súas vidas. En El factor Scarpetta a autora móvese coma peixe na auga por unha trama complexa chea de personaxes que achegan novidades interesantes. Hai diálogos que son unha gozada, matices que estimulan a imaxinación e, en fin, toda a obra leva a pensar que unha non perdeu o tempo lendo, o que non é pouco.

Personaxes

O Mochilas é un ionqui que un bo día, hai tres ou catro anos, aterrou na vila. Un tipo miúdo, baixote e delgado, coa faciana bastante fresca e redonda que non acusa os estragos do vicio, aínda que nos últimos tempos o vexo máis escuro de pel, coma se o seu ir e vir polas rúas o fose torrando devagar. Tamén nos últimos tempos incorporou un can á súa andaina, un can mediano de tamaño, marrón de pelo e de orellas caídas, ao que berra de cando en vez sen ningún tipo de inhibición; tamén xoga con el, porque é noviño, nos caixeiros automáticos cando vai moito frío, e no medio da beirarrúa cando o tempo axuda. Non lembro moi ben cando comezamos a falar, creo que unha mañá no mercado en que B e mais eu levabamos a Dona e el buscaba comida ou comerciantes aos que axudar a recoller para conseguir uns céntimos. Coñeciámolo de antes pola súa cortesía cando pedía as tapas das terrazas ou cartos que se lle denegaban porque me desgusta alimentar vicios alleos. Pero é tan amable que un día de debilidade deille unhas moedas diante dun supermercado, mentres esperaba por B; desde aquela, cando me recoñece, diríxese a min ao golpe de señora ou chica para pedirme cartos e cambiar unhas palabras comigo. O sábado estaba todo indignado cando lle preguntei que tal lle ía ao can; a policía local obrigouno a mercar un colar e unha correa (cousa que aplaudo, pois non me parece de recibo que os animais vaian soltos pola rúa), que lle custaron máis de trinta euros. Pero o seu cabreo debíase a que agora o obrigan a mercar unha buceira porque din que o can é perigoso. O canciño cheirábame e ollábame desde abaixo mentres eu buscaba a carteira e nos seus ollos canela non vin a menor traza de agresividade. Véxoos cando levo a B ao instituto porque o centro de día de drogodependentes está xusto enfronte; o can agarda fóra e cando o Mochilas sae ladra de contento e corrica ao seu redor cheirándoo todo. Agarroume as bolsas mentres buscaba os cartos, deume as grazas cando llos dei e ningún dos dous se explicaba por que a policía local se metía cun can tan riquiño coma o seu.

De libros

Alterno a lectura de El corazón de las tinieblas (libro que comentaremos o xoves no club de lectura) con As aventuras de Sherlock Holmes, de estilos e temática bastante diferentes. Até o de agora non lera o primeiro, a pesar de que o merquei hai tempo a raíz de ler Vagabundo en África de Javier Reverte. Non lembro por que naquel momento fun incapaz de poñerme con el, se cadra polo seu estilo decimonónico e por veces un chisco ampuloso que me leva a pensar que hoxe xa non se escribe así. Reverte alude constantemente a el na súa obra (por certo, moi amena e instrutiva) de xeito positivo e, como África me atrae, pareceume necesario conseguilo.
En certo modo decepcionoume, quizais porque leo novelas de psicópatas con relativa frecuencia e estou afeita ás truculencias literarias; aquí non se amosa nada que poida ferir sensibilidades, só se insinúa, sospeito que pola época en que foi escrito. Non imaxino a ningún novelista do XIX entrando en detalles sórdidos. As descricións son vívidas e mesmo poéticas, o que contrasta poderosamente co que se narra, pero ás veces faise pesado por prolixo.
Claro que non se debe xulgar unha obra do pasado con criterios actuais; tan só se pode intentar meterse na acción e deixarse levar. E aínda que na miña mocidade era moi afeccionada á novela decimonónica, confeso que me custou entrar nesta.

Primeiros paseos do ano

Aínda que non chego aos sete meses, son case tan grande coma mamá e corro e chouto máis ca ela polo monte. Estes días pola mañá aquí estivo un tempo estupendo e fomos con Peke e B ao monte; encántame ir ao monte porque, entre outras cousas, me deixan ir ceiba, agás cando cruzamos as estradas, e podo corricar, cheirar, osmar e comer piñas como fai mamá acotío. De cando en vez atopamos algún amiguiño, como o de Sarreiras, que é pequeno pero sabe seguirme o xogo de marabilla. O sábado nadei por primeira vez nunha das pozas e foi unha sensación tan agradable que repetín varias veces.

Tamén estivemos uns días en Teucro e puiden xogar con Tobi, a quen non vía desde que eu era moi pequecha, pero a el non lle importou; creo que me recoñeceu polo cheiro. Iso si, non me deixaron entrar no cuarto da mamá de B que seica está moi maliña, pero nun momento puiden coarme e subir enriba dela para darlle ánimos, aínda que creo que ela non se decatou.

Mamá é unha golden moi guapa e din que me parezo a ela, só que eu non son branca, senón negra, e teño o fociño máis estreito, de xeito que cando Peke nos deixa lamber o frasco de salsa de tomate case non pillo nada, porque mamá é moi voraz para as chuches e non podo case respirar. Pero, con todo, mamá é boíña e xoga comigo aínda que non teña moitas ganas: perségueme, ládrame, vénceme nas batallas e ás veces pelexa comigo por algún xoguete. É moi boa mamá. Agora vaise achegando a hora de cear e se hai algo que non perdoo son as comidas; encántame comer.

Por veces Peke preocúpase por se son feliz e pódolle asegurar que son unha cadela moi feliz porque son eu mesma, sempre coa incomparable axuda de mamá.