31.7.12

Pobre Salvù!

Leo con enorme deleite, desde que chegou ás miñas mans o primeiro volume (alá por 1998, máis ou menos), a serie creada por Andrea Camilleri cuxo protagonista é Salvo Montalbano, comisario de policía en Vigàta, Sicilia. Cando llo recomendei a miña nai, tiña as miñas dúbidas pola linguaxe desinhibida e malsoante que podía molestala ou escandalizala (agora, con 87 anos, goza coma unha meniña co que ela chama "ocorrencias" dos personaxes), pero tamén tiña a seguranza de que a calidade literaria deste escritor siciliano ía cativala. E non me trabuquei.
En La edad de la duda atopamos un Salvo consciente da súa idade (58 anos que o persoal non fai máis que lembrarlle), que sofre os sobresaltos dun súpeto namoramento, dun auténtico frechazo, que lle remexe ata as máis escuras e agachadas vísceras que acubilla no seu interior. Os seus ires e vires internos flutúan con todos os matices esperados e inesperados que mesmo chegan a desconcertar por momentos os seus colaboradores.
Non debo dicir máis, pois temo que calquera cousa que engada poida destripar algo que só a lectura debería facilitar. Insuperable (ou case).

28.7.12

Grazas, señor Auster

Estimado señor Auster:
Antes de nada debo dicir que me enfeitizan os libros de memorias; si, enfeitízanme, non sei moi ben por que. Se cadra (é un falar) por ese fluír da memoria que adoita recobrar o que coida importante nunha existencia chea de acontecementos diversos; se cadra porque me gusta albiscar -ou axexar- vidas alleas a través da palabra, ou, se cadra, porque me agrada a sinceridade, ou algo que se lle asemella, se está ben escrita.
Gocei moito do seu libro Diario de invierno por bastantes razóns, sospeito que unha delas é que non atopei unha autobiografía convencional (o uso da segunda persoa narradora é un achado); tamén sospeito que as súas frases curtas e contundentes teñen moito que ver (nada de filigranas verbais nin melindres idiomáticos, senón precisión concisa e fermosa na expresión), esa elegancia en dicir cousas molestas para outros sen insultalos e, quizais por encima de todo, por esas constantes declaracións de amor incondicional cara á súa dona, Siri Hustvedt, e a súa admiración por ela.
Se cadra son demasiados os factores que me fixeron volver atrás, reler e compracerme nas súas palabras, pero o que non ten ningunha dúbida é que a lectura me entretivo unha barbaridade e me fixo reflexionar.
Con todo o meu respecto, un bico.
Peke.

27.7.12

Club de lectura

Do que menos se falou onte na xuntanza foi da novela escollida; eu, menos ca ninguén, pois non a lin enteira ao non atopar o libro en papel. Só estivemos cinco persoas e esa escaseza de concorrencia adoita ser normal durante o verán ao marcharen moitos de vacacións. O que son as cousas: a vila énchese de xente de fóra e a de aquí marcha xalundes.
Nós, co mar a trescentos metros da casa, o monte a douscentos e o centro urbano a mil, gozamos de todo o que nos semella importante na vida, así que... para que movérmonos?

21.7.12

Saída en familia

A festa comezou pola tarde e continuou de noite, ignoro até que hora (se é que a houbo) porque nós os catro nos retiramos cara ás tres. Era a primeira festa da dorna de Melas, que observaba todo entre asustada e abraiada e por veces refuxiábase baixo a cadeira de B; Dona, ao meu lado, decidiu que se apoiaba na miña perna para sentirse protexida, pois había moito tempo que non permanecía nun ambiente tan ruidoso.
Os grupos distínguense polas camisetas de distinta cor e o nome inscrito nelas, aínda que todos comparten semellantes vasos de plástico con bebidas máis ou menos idénticas; tamén comparten a excitación da festa, as cervexas, os risos e, a partir de certo momento, o colocón.
No parque onde ceamos había un mundo de xente, toda ela ocupada en falar, cantar, beber, fumar e divertirse; pero cando a gaita se puxo a soar, tivémonos que ir: os audífonos facían tremelucir os sons no meu cerebro e iso, meus, non hai quen o ature.

14.7.12

Aos poucos

A Eduardo Galeano non cómpre presentalo porque é abondo coñecido pola súa deliciosa prosa e o seu compromiso cos desherdados do mundo. Vou lendo aos poucos o seu último libro, igual que se toman as menciñas ou os bombóns: sen enchentes.
Posúe este home a capacidade de expresarse sen alardes, con precisión e beleza, calidade que comparten moitos escritores de América do Sur. Na súa pluma as palabras adquiren unha forza e unha sonoridade difíciles de atopar, por iso mesmo resultan tan valiosas.

El Más Acá (Junio 29)
Dizque dicen que hoy es el Día de san Pedro, y dicen que él tiene las llaves del Cielo.
Vaya uno a saber.
Fuentes bien informadas aseguran que el Cielo y el Infierno son nada más que dos nombres del mundo, y cada uno de nosotros los lleva adentro.

6.7.12

Unha noite estupenda

Hai tempo que a coñezo en persoa porque un bo día venceu a súa presunta timidez e abordoume na terraza dun bar. Fómonos descubrindo devagar, a base de conversas, intercambios de opinións, quedadas e cooperación. Devagar, como cómpre.
Temos compartido os catro -ou os cinco- xantares, tés e ceas con fluidez e agrado, sempre con risos ou francas gargalladas, porque se algo caracteriza a esta muller é o sentido do humor e a fortaleza (aínda que ela non o crea). Na cea de onte non faltaron a alegría, as ocorrencias, os comentarios e -por que non?- algunhas rexoubas. Tanto B coma min pasámolo de medo con ela e o seu home ("eu escollín o mellor", dixo todo cheo nun momento da noite que conseguiu entenrecerme), a pesar da súa dor e de non saber como poñer o brazo para estar cómoda.
Ao chegarmos á casa B e mais eu aínda tardamos en apagar a luz, pois tiñamos gana de comentar, de volver rir e de gozar coa lembranza da noite compartida. Unha noite estupenda.