To era un adolescente pasota, rebelde e algo díscolo que se facía os buratos da orella coa axuda dunha agulla de coser e unha pataca. Explicárame o método pero hai tanto tempo que prefiro non lembralo; o da pataca sempre foi un misterio para min, pero parece ser que tiña algo que ver con manter frío o lóbulo.
Agora é un home de trinta e poucos que dá clases de guitarra a todo aquel que teña interese, toca en dúas bandas de música (unha de festas populares e outra de concertos de corda para os que queiran chamalos, incluídos vodas, bautizos e primeiras comuñóns), practica surf, viaxa nunha furgoneta con cama, forno, cociña e todo o necesario para unha emerxencia, vive na planta baixa da casa dos avós ao lado da praia de Vila Real e ten unha conversa sempre interesante.
Foi moi agradable telo na casa, cear con el, escoitar as súas aventuras en Australia e tomar aquela beberaxe tranquilizante a base dunha raíz que os aborixes non cansan de beber no seu día a día.
Ao meu comentario de quen o viu e quen o ve, B contéstame que unha cousa é un homiño e outra un home. Abofé que si.
29.3.09
25.3.09
O pegatina
Pequeno, delgado, cabelo gris e dentes enormes, traballa no mercado dos sábados da vila, o día en que aproveitamos o bo tempo para xantar nunha terraza con Dona aos nosos pés. Custa un pouco lograr que se calme, pero unha vez tranquila non se move a menos que alguén veña a falarlle.
Recoñezo que me molesta o seu que a xente se empeñe en acariciar un can en descanso cando non sabe se se vai alterar; nós estamos comendo ao noso aire e o Pegatina non falla: ponse a uns metros de distancia da nosa mesa e comeza a facer espaventos cara á cadela; logo achégase e non para de sobala até que ela lle dá as dúas patas con gran movemento de rabo. A botella corre perigo de caer ao chan, os pratos abanean de xeito alarmante; agarramos a mesa e procuramos seguir comendo mentres o homiño nos explica polo miúdo a súa vida. Despídese varias veces co aquel de que vai xantar, pero non se dá ido. Por fin, despois de múltiples anuncios, decide que xa é o momento.
A dona do restaurante achégase a nós cun sorriso retranqueiro: Que? Xa estades integrados na vila.
Recoñezo que me molesta o seu que a xente se empeñe en acariciar un can en descanso cando non sabe se se vai alterar; nós estamos comendo ao noso aire e o Pegatina non falla: ponse a uns metros de distancia da nosa mesa e comeza a facer espaventos cara á cadela; logo achégase e non para de sobala até que ela lle dá as dúas patas con gran movemento de rabo. A botella corre perigo de caer ao chan, os pratos abanean de xeito alarmante; agarramos a mesa e procuramos seguir comendo mentres o homiño nos explica polo miúdo a súa vida. Despídese varias veces co aquel de que vai xantar, pero non se dá ido. Por fin, despois de múltiples anuncios, decide que xa é o momento.
A dona do restaurante achégase a nós cun sorriso retranqueiro: Que? Xa estades integrados na vila.
18.3.09
Unha francesa
La tercera virgen de Fred Vargas foi o último libro que lin. Esta novela de enigmas (como di a autora) parécese moito a unha novela negra e como tal a considero. A sensación final que me quedou, a pesar de gozar bastante coa súa lectura, é de que se trata dunha historia bastante rocambolesca sobre todo por un final que semella sacado do sombreiro como por arte de maxia. Hai algún cabo solto que repercute na total verosimilitude da obra e iso para min é un fallo que non se debería producir. Gústanme os libros nos que todo está atado e ben atado.
A pesar de todo está ben escrita, engancha e lese con pracer.
8.3.09
A Chus e Kaplan
Temo que vos vou decepcionar, no sentido de que iso de que os animais senten o malestar do(s) seu(s) dono(s) para min é moi relativo. Quizais Dona estea afeita a verme mover con rixidez, non facer demasiados alardes co corpo e, en xeral, comportarme fisicamente coma se tivese vinte anos máis. O feito é que cando estou nunha das miñas crises, non cambia de actitude. Como sempre pide aloumiños, nesas circunstancias non noto que pida máis do habitual; achégase a min meneando o rabo e ponse en plan que?, dásme uns mecos? Se non lle fago moito caso tómbase aos meus pés e agarda tempos mellores, pero nunca protesta. Hai que engadir que mentres eu estaba maliña ela tivo dous percances estomacais que a mantiveron baixo mínimos e pouco atenta ao que a rodeaba. Non comía, trousaba e manifestábase inquieta ou apagada, tanto que a min me preocupaba máis o seu benestar có meu, que á fin de contas xa é familiar e sei que tarde ou cedo acabará pasando.
As primeiras veces que Dona se puxo mal o primeiro que pensaba é que me ía morrer, algo que a B lle provocaba unha reacción alporizada: Claro que vai morrer. Todos imos morrer. Non lle falta razón, madía leva. Abondaron uns cantos días de reflexión para que se me fose da cabeza (bastante) esa idea traizoeira que non conduce a ningures. Porque, claro, todos imos morrer.
6.3.09
Un vaqueiro moderno
A familia P vive moi preto da miña casa; dedícase a alugar maquinaria diversa e participar en obras que lles encarga o concello ou calquera que os poida pagar. Máis por afección que por necesidade, ten dúas vacas e un cabalo que saca a pacer o pai a distintas leiras da súa propiedade. O señor P lévaos até o prado, déixaos alí o tempo que coida oportuno e logo volve por eles montado nun quad. Dá xenio velo coma un curtido vaqueiro, ben abrigado, guiando o cativo rabaño.
O outro día, xa as portas da corte, berroulle ao cabalo: Eh! Ven aquí. O animal acudiu axiña, refregou o fociño contra a cara do amo, recibiu o seu aloumiño e entrou para adentro. Igual que un canciño.
O outro día, xa as portas da corte, berroulle ao cabalo: Eh! Ven aquí. O animal acudiu axiña, refregou o fociño contra a cara do amo, recibiu o seu aloumiño e entrou para adentro. Igual que un canciño.
3.3.09
De volta á normalidade
Unha crise de fibromialxia tívome bastantes días fóra de combate; á parte das dores en todo o corpo, o cansazo sen motivo aparente é o peor de levar; o que en situación normal fago en media hora, cando me dan as crises (tres ou catro por ano, máis ou menos) tardo tres veces máis e teño que parar con frecuencia para recuperal o fol. O desánimo aparece de xeito inevitable, por moito que B me diga que xa sei o que hai e que non consigo nada deixándome levar por el. Como non te vas desanimar se che doe todo, non podes coa alma e o único remedio que che dan é descansar? E se ese descanso aliviase, moi ben, pero non, apenas consegue nada.
Por fortuna xa vai pasando e espero que dentro duns días acabe a crise. Cando menos poderei volver á miña normalidade, que non é como para botar foguetes, pero fai a vida máis soportable.
Por fortuna xa vai pasando e espero que dentro duns días acabe a crise. Cando menos poderei volver á miña normalidade, que non é como para botar foguetes, pero fai a vida máis soportable.
Subscribirse a:
Publicacións
(
Atom
)