31.12.04

Viaxeiros en tránsito
Algo máis apampada do habitual, por mor dun medicamento que me receitaron para as tripas, observo o lento avance da noitiña e penso con abraio o xa clásico un ano máis; ¡que axiña pasou!, case coma se fose a primeira vez que sentise esa especie de morriña esperanzada.
Lembro á perfección o tránsito de 1963 a 1964 -era moi cativa, pero gardo memorias moi vellas- porque me deu por cavilar no ano 2000; ¿cantos anos tería?, ¿como sería?, ¿en que me convertería? Ás dúas últimas non puiden responder, mais á primeira fíxeno cun ¡que maiooooor! alucinado.
Cando 2000 chegou, rinme un bo cacho daquela nena, pois non me notaba maior en absoluto, máis ben víame coma unha folerpa de neve caendo maina e con moito treito aínda por percorrer. Ás portas de 2005 véxome, porén, coma un foguete que sobe á cámara lenta cara ao alto, ascendendo sen pausa, sempre ascendendo.
O meu desexo para o ano que comeza é que todos os viaxeiros en tránsito atinen coa plataforma axeitada para coller ese tren voador.

30.12.04

Fatalidade
muller fatal
Desde ben cedo na historia do ser humano, a muller considerábase ou ben un ente etéreo e doce ao estilo mariano, libre de impurezas e de pensamentos autónomos, ou ben unha herdeira de Lilith, pozo das máis escuras perversidades, sobre todo -a peor- a de pensar de seu. Na última década escribíronse tratados bastante serios que analizan o fenómeno en profundidade, malia non conseguiren explicar de xeito claro o seu porqué.
Ávida por comprender, hai uns anos dediqueime a ler sobre o tema todo o que me semellaba interesante e abofé que atopei algúns libros esclarecedores do proceso que levou o home a establecer eses antagónicos tipos no mundo feminino. Porén, xamais aconteceu o mesmo no masculino, onde sempre se atopaban términos medios, flutuantes e variables -mesmo ambiguos ou indecisos- sen que ninguén se estrañase dunhas clasificacións tan contrapostas.
Hoxe faime (relativa) graza semellante dicotomía, mais houbo unha época en que a pregunta por qué acadaba desacougarme até extremos irritantes, coma se a forza de repetila fose atopar a pedra filosofal que transmutase o chumbo desa faceta da historia en relucente ouro.
Ídolos de perversidad de Bram Dijkstra ou Las hijas de Lilith de Erika Bornay mergúllanse na arte e na literatura para rastrexar a evolución dun tipo de muller que se deu en chamar fatal, malia que a fatalidade era ben distinta da idea que motivou o epíteto.
spirit
Will Eisner, o mestre, plasmou coma ninguén esa fatalidade feminina contrapoñéndoa á bondade -mesmo, en ocasións, simpleza- do seu heroe principal, a quen non se resiste a tratar de cando en vez cunha sorna entenrecedora, coma se non acabase de crer que tal cúmulo de cualidades poidan encerrarse nun único envase.
En calquera caso, admiro a obra dun artista capaz de crear unha obra que xa forma parte da Historia.

28.12.04

Na casa
O mal tempo aconsellounos ficar na casa, non vaia ser o demo que deamos un mal paso por esas estradas de deus ou por pontes perdidas nas alturas.
Lamento non poder ver hoxe a Opedriño, mais haberá outras ocasións para que me morda unha man ou me chuche un dedo antes de se lle afiaren os dentes.
Se hai uns días reloucaba de contento pola volta de Ike, ese tenro artista do lapis e a palabra, agora ando algo (bastante) amolada pola despedida de Teki, pois unha acostúmase ao bo e cústalle renunciar ao pracer de mergullarse nuns textos serios e humorísticos asemade, retranqueiros acotío e sempre sempre cargados de cálida humanidade. Pero, ¡en fin!, así é a vida: dá e quita, reparte e retira segundo lle peta. E non hai qué lle facer.
Arestora ocúpome en afacerme ao novo coche (que aos seus dez anos de novo ten pouco), darlle algún golpiño na defensa traseira para non perder os bos costumes e calibrar o tamaño por aquilo de aparcalo sen ferir a ninguén.
O meu ex-coche case seguro que pase a mellor vida -snif, snif-, aínda que espero confirmación oficial. Xa non será posible pasear nel cando B se xubile.

26.12.04

De paso
Chegamos hoxe, marchamos mañá e volveremos para pasar a fin do ano en privado. Somos unha familia de dous e gústanos atopar a nova cana, a nova engurra, o novo número sós, ollándonos un o outro sobre as copas de tinto, charlando ou rindo das nosas cousas.
Estivemos con Cesare, charlamos un pouquiño con Fufli e coñecemos a Akin, máis encantador do que unha imaxina. Un pracer que alivia o bombardeo desta época.
A ver se a sorte acompaña e podo acudir á quedada que se anda argallando por .
¡Eu qué sei! Se Cesare vai, sentireime menos cortada entre tanta mocidade.

¡Ah! Case se me esquece. ¡¡Se o traballo deles o permite, verei a Opaco e a súa preciosísima señora e dareille uns achuchóns -suaviños e amorosos- a Opedro, o blogmilleiro máis novo e desdentado do blogmillo!! (¿Que?, ¿moita envexa?).

22.12.04

Na miña época...
Bótome a tremer cando lle escoito a calquera esa frase, preludio de comparanzas que soan a reproche ou a nostalxias de chocolate con pan. Tamén me soa a esa preguiza que acouga a conciencia do emisor e lle serve de coartada para non aprender nada novo ou rexeitar, sen máis, o menor asomo de cambio.
Como nacín hai seis días, preparo os petos do meu chaquetón (segundo B, dunha das marcas máis pijas que existen) para enchelos de saúde, máis anarquía -se cabe-, grandes doses de ledicia e o firme propósito de gozar da vida o maior número de minutos por hora.
Volverei dentro duns días. A coidárseme.

20.12.04

Loba de mar
Archibald Haddock O meu chaquetón mariñeiro estaba tan gastadiño que me vin obrigada a desfacerme del, con gran dor de corazón, se non quería que me desen esmolas cada vez que me detiña nun recanto da rúa; así que me fun deica a Vila Real coa intención de buscarlle substituto, pois unha Peke sen esa peza multipetos non é Peke nin é nada.
Como os mariños adoitan ser homes de pelo en peito, musculosos e/ou tripóns, o principal problema constituíuno a talla, coma sempre. Na primeira tenda, unha 58 dábame un aspecto de dáaaami algo demasiado enganoso; na segunda, non había e acabamos antes; por fin, na terceira, unha amable señora (por certo, con idéntico defectiño ca min) amosoume un par de modelos e ela mesma decidiu que o máis barato dos dous me acaía ben. Mentres marcaba as mangas para acurtalas, comentou de pasada que unha amiga súa o levara, que a ela tamén lle encantaba ese estilo trapalleiro, pero que non podía vestir así cara ao público.
¡¡¿Trapalleiro?!! ¡Carafio coas novas técnicas de márketing!

19.12.04

A muller biónica da clase pasiva
B é un deses homes cun sentido do humor un tanto... especial, ás veces mesmo truculento. A primeira vez que me chamou muller biónica, a raíz da rotura bimaleolar, estaba eu retirando por orde as miñas próteses -audífonos, lentes, muletas, colar, etc.- con bastantes traballiños; o moi ladino miroume con sorriso de coello e, ¡paf!, soltoume a graza que, hei de confesar, maldita graza me fixo.
Agora encántalle chamarme clase pasiva cando fala con alguén de problemas laborais ou, simplemente, cando me escoita comentar algo das pensións e do goberno.
Iso si, creo que nunca lle vin tal expresión de alivio (¿ou de arroubo?) como a de hai tres días, ao aparecer eu na porta do hospital. A súa delicada aperta deu comezo ao proceso de curación.

17.12.04

En tres segundos
Foi o primeiro accidente da miña vida; por mor desta poalla noxenta que nin nome de chuvia chega a ter, formouse unha película no asfalto que confundiu ao meu coche e o levou a coidarse un aprendiz de bailarín; xirando sobre si mesmo achegouse á beiravía, tropezou sobre o muro dunha leira que está a un nivel máis baixo cá estrada, deu a volta e detívose panza arriba. Eu, madía leva, alucinaba dentro, nin tempo me deu a asustarme. Tardei uns minutos en decatarme da nova posición, quitar a chave de contacto, buscar o telefonino no teito e chamar ao 061.
A aparencia do cochiño fai temer o peor: teito, capó, parabrisas e parte traseira desfeitiños (non o vin aínda; contáronmo), pero parece que a conductora é dura e librouse cun par de escordaduras e dores espalladas pola súa xeografía.
Estou bastante ben, disposta a seguir dando a lata a quen mo permita. Iso si, aínda máis consciente de que a vida é un regalo que en calquera momento cómpre devolver.

(Acéptanse mimiños virtuais).

15.12.04

Barallas
Teño unha pequena colección de barallas de Tarot que fun conseguindo pouco e pouco. A primeira (editada por Sargadelos-Castro) merqueina nunha librería da Aldea Sagrada hai moitos anos, pero tiña tal cantidade de cartas truculentas que metía medo mirala. Hoxe está descatalogada. Hai pouco Vizoso e Aneiros acometeron a tarefa de elaborar unha máis galega e nela atópanse naipes ben grazosos*. É divertida e distinta, pero non inspira demasiado.
De todas as que posúo, se cadra a perla sexa a de Visconti polo que me custou dar con ela e por ser a primeira da que se ten noticia. Porén, a miña preferida é a de Waite Waite porque cada carta, incluso os arcanos menores, representa unha escena que permite deixar a renda solta á fantasía.
Rachel Pollack publicou un par de libros nos que explica o significado de cada unha introducíndonnos nas reviravoltas que conducen do consciente ao inconsciente. Afondar nese camiño supón unha tarefa persoal.
Unha variante desta baralla é a de Scapini, inspirada na anterior pero cun toque humorístico nalgúns naipes que lle restan transcendencia ao engadirlle picardía; nas cores e dourados lembra moito á Scapini
de Visconti, o que xustifica a miña primeira confusión.
Ao desatarse a febre do esoterismo saíron ao mercado unha morea de mazos diferentes, o que me obrigou a fiar miúdo para non mercar ao tolo; confeso que, de todos os xeitos, lle metín un par de boas patadas ao meu peto. Quédame o consolo de que nesta leria da investigación e do coleccionismo -como en calquera outra actividade humana- non se pode ser sublime as vintecatro horas do día.
E, como humana, teño unha querenza especial por unha carta en calquera baralla que estea: o tolo, a primeira, sen número, promesa de todo e realidade de nada, liberdade e independencia, anarquía incluso e, ¡como non!, unha certa desorde. o tolo
*Das barallas galegas non atopei enlaces.

14.12.04

Método
En Cinco decenios de Günter Grass aparecen fotos del, amais de reproducións dos seus debuxos, gravados e manuscritos. Á parte da letra, bastante maliña de ler por certo, chamoume a atención unha folla na que figuraba un minucioso plan de traballo para un mes; comenteino na casa un día que tiñamos a Nino de visita comparándoo coa miña falta de método. Como bo matemático, Nino solidarizouse decontado coa orde e previsión que reflectía aquel folio e, de paso, miroume con esa expresión indescifrable tan súa que semella insinuar dúbidas sobre as miñas capacidades.
Cando debía repartir o tempo entre o traballo e a escritura, nas fins de semana e nas vacacións entregábame de xeito compulsivo á tarefa de teclear coma unha posesa as historias que pululaban nas reviravoltas do meu cerebro, antes de que este decidise tomar un respiro e desconectarse de min. Tiña que aproveitalo ao máximo mentres funcionase ben. Non elaboraba plans de traballo; sentábame diante do ordenador e deixaba voar os dedos apreixando ideas e ocorrencias, dándolles corpo e faciana e gorentando lambeteiramente os camiños laterais que os personaxes emprendían sen eu ser demasiado consciente.
Ao xubilárenme iso cambiou. Arestora ando con dous cadernos de acá para alá; nun deles anoto o que pretenden ser capítulos da novela fantasmal; noutro percorro moi amodo luzadas de futuros relatos, apunto escenas que vexo na rúa, frases illadas ou impresións do momento.
Sempre tiven caderniños deses, anárquicos, un pouco tolos, nos que se mesturan anacos de libros xa publicados con frases herméticas que nin eu entendo, pero deberon de xurdir por unha boa razón. Se cadra algún día recobren o sentido.
O novo método promete e, sobre todo, introduce un pouco de orde neste deambular entre ideas e palabras. Cando menos sei que non escaparán das miñas poutas.

12.12.04

Mans
mans

Creo que me estou facendo maior; sorpréndome revisando o pasado, lembrando actitudes, xestos, desexos non cumpridos, repasando...
As miñas mans baleiras dos catorce anos obsesionábanme; nunca souben por qué se produciu aquela intensa sensación de desamparo que me levaba a pedirlle á compañeira de pupitre que enchera as miñas coas súas. Logo, a ausencia de mans tendidas foi unha constante; camiñaba ás apalpadelas por un mundo cercado, carente de saídas e de entradas, labirinto sen paixóns que non conducía a ningures. Tardei tanto en medrar, tanto, tanto, que aínda hoxe me pregunto ás veces se son mentira ou realidade. ¿Sexismundo, quizais?
Non comparo o presente co pasado, pero teño certezas, unha cando menos: sempre atoparei una man tendida. E non, as miñas xa non están baleiras.

11.12.04

Coincidencias..., se cadra
Dous ou tres días antes de atopar a Bukowski no Moucho de Auria, recibo un correo dunha editorial (mellor dito, do responsable dunha das coleccións) que me informa do seu interese por editar un libro meu. Unha nube embaza a miña natural ledicia: non levará ilustracións. corre, corre...
A novela -por chamarlle dalgún xeito a esa mestura de xéneros- carga sobre o lombo moita vida, mesmo lle encargara a este artista deseños para animala. Aceptou o proxecto e púxose a el con afán, pero outras tarefas cruzáronse no camiño e pasaron catro anos. Nada máis saudármonos na cervexaría que inspirou a obra, comunícame a súa intención de comezar de novo. ¡Chof!
Malia conservar unha mínima esperanza de que o editor volva pensar na proposta de que o libro vaia ilustrado, sospeito que se rexen por patróns tan establecidos que resultan indiscutibles e non caberá esa posibilidade. Unha mágoa, por certo; os debuxos de Bukowski fornecerían á historia outra categoría. Pero está visto que os libros ilustrados non serven para lectores maiores de quince anos (pregúntome cántos terei eu).
Á parte de que quero moito a Bukowski -que me abriu o seu corazón innumerables veces-, cóidoo un artistazo dos pés á cabeza, e desexo máis ca nada no mundo embarcármonos xuntos nun proxecto; máis tarde ou máis cedo lograremos levalo a bo porto.

10.12.04

Estupores recentes
Dúas perlas. A primeira, máis ou menos doméstica, produciuse cando abrín unha caixa de media ducida de ovos de mediana confianza e vexo que só hai cinco, un deles escachado. A teoría do encargado do súper inclínase por un fallo na máquina de envasado; a caixeira, pola contra, suxire que puido deberse á actuación de calquera cliente e fornéceme outros datos que corroboran a idea: desde atopar que o contido dunha caixa non corresponde ao que indica (máis barato) até o que se lle ocorra a unha imaxinación non demasiado delirante. De entrada abráiome, pero logo decátome de que forma parte da picaresca nacional.
A segunda chégame da man de B: a carta dun sindicato dirixida á ministra de educación asegura que a selectividade segue sendo unha peneira sen outro obxecto que impedir o acceso á universidade dos fillos dos traballadores.
Deducimos que o devandito sindicato considera os fillos dos traballadores incapaces e ignorantes, xa que a selectividade pode con todos eles, sen distinción. Confeso que tamén me perdo un chisco con iso de fillos de traballadores, pois, se fago memoria, case todos os pais dos meus compañeiros de universidade (incluída eu) pertencían ao grupo dos que tiñan que gañar o pan coa suor da súa fronte; xente excéntrica, ¿non si?
O último detalle que me parte polo eixe é a divinización do ensino universitario, coma se resultase imprescindible para realizarse na vida e progresar. Será por iso polo que hai tantos profesionais universitarios sen vocación, frustrados, atafegados e furiosos, incluso parados.
Pasaron moitos anos desde que caín do limbo ao constatar a inmensa tristura dalgúns que me confesaban as súas ansias de montar unha perruquería, un taller de automóbiles ou unha carpenta, pero víanse obrigados a comezar unha carreira superior que non os atraía só porque mamá e papá se empeñaran.
Non sigo porque sería o conto de nunca acabar e, por riba, deprímeme unha barbaridade lembrar algúns casos sangrantes.

9.12.04

Mudar de pel
Polo xeral non nos decatamos de cándo comeza a producirse un cambio en nós, se cadra porque vivir leva bastante traballo e non estamos para mirarnos o embigo a cada momento. Pero o caso é que, un bo día, caemos na conta de que non pensamos nin actuamos como adoitabamos, de que xa non nos sobresalta o fero can do veciño ou de que até sentimos simpatía por esa señora tan túzara e rabechuda que nos cruzamos acotío.
E menos mal que ocorre iso, pois sería bastante triste arrastrar sempre as mesmas manías, permitir que nos guíe unha única teima ou considerar que a idea do mundo que tiñamos aos vinte anos serve para os corenta.
Recoñezo que me gusta mudar a pel, decatarme de que o paso o tempo me trouxo algo que necesitaba saber e, en suma, descubrir que non son un estanque, senón un regato, ás veces calmo, ás veces avolto, mais sempre en movemento.

8.12.04

Esgotamento
Teño a mente saturada de emocións e compañía, coma se os estímulos destes catro días enchesen todos e cada un dos seus recunchos até o punto de bloqueala por unha boa tempada. Dóeme tanto a parte dereita do corpo que mover o brazo arríncame ais irreprimibles; malia prometerme non mover un dedo, dobrei caixas de cartón e rompín anacos de cortiza sintética, desa branca que solta burbullas redondiñas que se usan nos beléns para simular unha neve imposible.
No hotel, un dos recepcionistas da noite fora alumno meu na prehistoria, no remoto primeiro ano de mal recordo. Os cartos que montaron o emporio son indianos, mexicanos para máis datos; á luz dos seus comentarios explícanse moitas cousas, incluída a transformación de estrelas en lámpadas de vinte vatios, a deficiente limpeza, a escaseza de persoal e, en suma, o querer e non poder ou -o que sería peor- o querer dar gato por lebre.
Semellan incribles as reviravoltas da vida e, aínda máis, o meu estupor ante elas; camareiras, arquitectos, recepcionistas, enxeñeiros, xornalistas, médicos, tradutores, profesores, asistentes sociais, artistas, militares...; o presente dos que un día foron alumnos dun instituto de provincias, moitos con fillos xa, felices pais dos que serán nun futuro adultos con profesións inesperadas, impensadas incluso.
E mentres, en Auria, perviven comportamentos que eu coidaba tan pretéritos coma o mundo vitoriano de Anne Perry; pero xa debería saber que o afán de humillar a quen se coida inferior non ten época nin coñece fronteiras.
Creo que nunca me darei acostumado.

7.12.04

Fogar, doce fogar
Non lembraba o frío intenso que pode mergullar Auria; chegamos dous días despois de que comezara e aínda sinto cómo me percorren as costas ondas e ondas de xeados arreguizos abríndose paso até o miolo dos ósos. Coido que os aurienses están modificados xeneticamente para resistilo sen caer aterecidos no medio e medio da rúa.
Non cansei de bicar facianas conxeladas e sorrintes, abrazar corpos embutidos en grosos abrigos e comentar con todos que aquilo era inhumano. A iluminación do Nadal lucía en papás Noel, zorras arrastradas por renos, velas e bólas de colores e non sei cántas formas máis que me lembraban os tempos en que me divertía mirar escaparates, ir de compras e pasear ben protexida con luvas, bufanda, gorro e un mesto chaquetón agora superfluos.
Cando viviamos alí, fartabámonos de comentar que Auria non pertencía a Galicia por ese clima continental que converte os invernos en aprendices de Islandia e os veráns, en parentes do deserto; durante estes días comprobamos que as lembranzas temperaran a crueza dos extremos.
No Moucho, a mellor cervexaría da cidade, eterno lugar de encontro, estiven con Bukowski e cun cento máis de coñecidos, amigos e antigos alumnos que conseguiron borrar por unhas horas os tres últimos anos afastada de alí.
Volvín co corazón quente; o resto do corpo aínda tardará en recuperar a temperatura habitual.

3.12.04

Uns poucos nervios
Pois nada, que mañá iremos a Auria e pararemos nun hotel (non hai ligazón porque non ten páxina destas) rematado de acondicionar hai pouco tempo. Reservei tamén cuarto nun da Aldea Sagrada para as festas do Nadal, porque xa gañan as ganas de estar coa familia, bastante vida a menos en cuestión de saúde. Se as circunstancias o permiten, verémoslle a face a Cesare, o que sempre é unha alegría, xa supoñen por qué (os axóuxeres latexan sen que un se decate).
Ai, si, qué nervios. Será a primeira vez que durma nun hotel en pleno centro da cidade onde vivín moitos, moitos anos; verei amigos, pasearei por rúas máis que coñecidas e, de seguro, terei encontros indesexados, pero tanto me ten porque estou contenta. Sorrisiños de compromiso, cariña de non ter roto un prato na vida e moita présa por cumprir datas e compromisos abondarán para sacudilos de enriba.
Porque, aínda que pareza mentira, eu tamén son bastante antisocial cando me peta.
Pois iso, até a volta.

2.12.04

De cando en vez...
levitando ...non vén mal unha alegría.

Recibo a chamada de Mo rifándome porque non saben de nós desde hai bastante tempo. Asegúrolle que nos veremos o domingo en Auria se todo vai ben. Non irei a ningunha das quedadas que se organizan aquí e acolá, na capital do reino, pois debo axudar a B a baleirar un faiado que deixará de pertencernos en breve.
En realidade eu non vou baleirar nada; máis ben acudo en calidade de chofer-dama de compañía, a pesar de que de dama non teño moito.

Onte, coma cada luns e cada mércores, tiven sesión de ioga; no local vai un frío que aterece, posturiñas malia o radiador aceso e o deshumidificador a toda potencia, así que fun preparada con dúas camisetas, un xersei e unha chaqueta, igualiño ca unha cebola. Só necesitei desprenderme da capa superior durante uns momentos, despois de que o profesor decidise poñer a proba o noso equilibrio sobre as nádegas.
Cando estamos en movemento non teño problema para saber qué cómpre facer: miro e copio; mais cando chegamos á relaxación final, tombados e cos ollos pechos, á parte de respirar como mandan as normas, debo seguir as miñas propias indicacións: as do profesor chegan a min igual cós bssbssbssbssbss que escoitaba na igrexa de cativa. As palabras perden as vogais e gran parte das consoantes polo camiño e xa desisto de indicarlle de novo ao home que se poña tras miña. Di que non importa, que me relaxe, que me centre nas distintas partes do corpo e note cómo se afrouxan.
Antes irritábame, máis ben frustrábame, ese illamento en medio da xente, pero xa non; agora déixome levar.

(A alegría contareina outro día; antes teño que dixerila para que non me dea sede).

30.11.04

Tardes morriñentas
cheminea
Hai xa algún tempo que lles collín o gusto a estas tardes de grisalla preñadas
de humidade e unha melancolía sen causa nin orixe coñecidas. Butaca favorita, lámpada de pé, mantiña para tapar as pernas e o libro que nese momento ocupe os nosos desvelos van da man con elas, listos para acollernos mentres a noite avanza pouco e pouco.
Outrora desacougábame a paréntese que impoñían, coma se o mundo se acabase de deter e unha non soubese cómo encher tanto silencio; pero un bo día decateime de que esa morriña era agradable, que non estaba emparentada nin de lonxe coa dor e a soidade forzosa, que traía momentos de impagable intimidade consigo mesmo.
Agora, cando a noite avanza, B pelexa coas piñas e a leña para acender o lume; ás veces o proceso resulta laborioso: non hai xeito de que prenda ou apágase enseguida ou o ventarrón empurra o fume para dentro da casa. Pero, en xeral, gozamos cada día dunhas lapas que saltarican frenéticas, agáchanse detrás dun leño e ascenden de novo lambendo as paredes de non se sabe qué soños.
Así, contemplándoas, transcorren dúas ou tres horas de intimidade calada até que a fame di que cómpre cear. É outro dos meus tesouros.

28.11.04

Un home sen palabra (por sorte)
Acabo de sabelo e estou encantada da vida. ¡¡¡IKE VOLVEU!!!
Tarirotariroooooooo. :)
Enquisa orientativa
Como este ano me portei ben, vou pedirlles aos Reis Magos unha cámara dixital. Dorvisou fala de tres que lle enchen o ollo (el tamén foi bo, ou iso asegura), o cal me axuda bastante, mais gustaríame coñecer outras opinións. Á parte dos requisitos técnicos, debe reunir as seguintes características:
-Non pesar nin avultar moito.
-Ser doada de transportar (moito mellor se cabe nun peto amplo do chaquetón).
-Zoom versátil e con nitidez en todos os casos.
-Aínda que o prezo non constitúe un gran problema, tampouco quero que os Reis se empeñen pola miña causa.

27.11.04

Imaxes
A primeira vez que vin un pano do nariz de papel acababa de caer do vehículo perigo
(o meu modelo era ben máis antigo có da dereita) que miña irmá atara cunha corda ao seu porque lles retrasaba a marcha a ela e mais á súa colega; foi a única vez que dei unha volta de campá e é doado supoñer cómo quedou a carrocería, de carne e pel aínda tenrísimas. Só unha persoa se detivo a limparme o sangue dos xeonllos e calmar os meus doridos berros; unha muller estranxeira subiume ao seu colo e sacou un papel suaviño como nunca eu vira, panomodelno que me pasou con delicadeza polas feridas (conservo as cicatrices) mentres eu sorbía os mocos ollándoo alucinada; tanto dous vellos coma dous curas pasaran antes perante miña sen dignarse facer outra cousa que soltar a gargallada (tamén conservo a lembranza).
Se me guío polos arranxos do vehículo citado, debeu ser pola mesma época que subía ás carreiras os últimos metros da empinada costa do barrio para chantarme diante do escaparate onde estaba o meu ídolo: un marabilloso boneco que se encollía e estiraba coma por arte de maxia. omeuidolo Era máis grande ca min, mais iso non minguaba en absoluto o meu desexo de contemplar cómo abanaba unha e outra vez de arriba cara abaixo e de abaixo cara arriba. Mentres, a nai e a irmá agardaban pacientes o remate da miña dose case diaria preguntándose por enésima vez qué lle atopaba ao famoso boneco.
Xa non lembro algúns detalles, pero gardo nidia a emoción que me enchía cando me achegaba a el e o vía comezar, nada máis verme, a súa danza. Estaba convencida de que bailaba para min.

26.11.04

Alta política
Contubernio. Para máis inri, o condenado por prevaricación queda coa concellería de turismo. Pois qué ben.

25.11.04

Historia de Lo
Lo é unha muller que traballa por horas limpando varias casas; traizóana os xeonllos, dóenlle os ombreiros e nota unha opresión no peito e nas costas que a ten preocupada, di que lle falta o aire. Hai nove meses o seu home incomodouse con ela e desde entón non lle fala, só quere tombarse no sofá coas persianas pechadas e mirar na tele casos de maltrato ou asasinato de mulleres da man das súas parellas.
Hai dous meses Lo, cansa das súas negativas, falou cunha avogada para forzar o home a acudir a un especialista da mente (el coida que a esa xente só van os tolos) e nestes momentos agarda que chegue unha carta á casa. Prepárase ante a reacción que poida provocar, pero mantense decidida a seguir adiante caia quen caia.
Lo é unha muller forte, négase a deixar de ir á perruquería, saír coas amigas e aceptar consellos de parentes, as máis das veces críticas nada encubertas por rebelarse contra a súa situación e o poder non escrito do marido. Ela comenta que non se vai rebaixar máis, por moito que os seus parentes llo recomenden; tampouco permite que a asusten con negros agoiros de malleiras ou morte.
Quere vivir de pé malia que a traizoen os xeonllos.

23.11.04

Misterio
Con B non podo comentar este tema porque o resolve cun es un encanto e, claro, non me vale porque a súa opinión se basea nun coñecemento ao que ninguén máis ten acceso e que el valora como lle peta.
En verdade intrígame decatarme de que lle gusto á xente da zona coa que trato. Non entendo de música, de programas de televisión, de revistas rosa, de moda, de cine, de bares ou pubs, de personaxes famosos nin me agradan as murmuracións nin as críticas cara ao que non pode defenderse..., nada diso que, en xeral, serve para romper o xeo cos descoñecidos e chantar a primeira pica nunha relación social. Porén, bastantes persoas cóntanme a súa vida, pídenme -sen pedir- orientación nalgún problema e noto nidia a simpatía que esperto neles.
Como son bastante moucho, arroutada, inestable e teño mala uva abondo, este fenómeno resúltame un misterio insondable.
Sen pausa
Deixo o Capitán Osoazul de camiño ao cerebro do bologg guiado por 16H, unha mala idea, tras saír coa súa axuda dun charco de cerume (puagggg). Non esperaba semellante escena despois do xantar, pero o humor e a retranca de Walter Moers evitaron que me librase da comida antes de tempo.
Agora estou na fase devoradora; arrastrada pola fantasía febril do autor, por unha imaxinación demoledora, tiro para adiante coa lectura ansiosa por saber qué novas sorpresas me depara; ironías, chiscadelas e sornas varias escápanme unhas cantas -temo-, malia que pillo as suficientes para gozar coma unha pirata anana de Zamonia e dos seus curiosos seres.
Había tempo que non me notaba tan sorrinte mentres leo.

22.11.04

Post tenebras lux
Ese é o lema escollido polo Clan McPotter para o seu escudo, materializado por unha paciente Mimi McPotter que aturou indicacións contraditorias, gustos dispares, contragustos e todo o que se nos ía ocorrendo aos membros deste grupo de chalados medio muggles medio meigos.
O fénix -animal totémico votado pola maioría- representa en parte ese impulso que nos leva todos os días ao foro de Akin para ler os esbardalles que se van amoreando nunha chea de spoilers. Acabo de informarme do seu simbolismo para os cristiáns e non sei de qué me asombro, pois de todos é ben coñecido o afán que os moveu sempre a asumir como propias desde as festas do Entroido até a celebración dos magostos.
En calquera caso, ao Clan McPotter tanto lle ten: estamos de celebración.

Aixu McPotter.
Máis que latiña
Pois xa comeza a ser algo máis que amolada esta teima do corpo por acoller con tanta hospitalidade as alteracións do espírito. Hoxe o fisio deixoume desfeitiña de vez e instoume a volver pasadomañá, supoño que para rematar a faena con gusto. Marabíllame a capacidade destes profesionais para levar o dedo xusto onde máis dano vai facer, coma se tivesen un radar específico para identificar contracturas. Iso si, porteime coma unha campiona -¡que carafio!-, inda que nestes momentos, francamente, me importa unha mincha.

21.11.04

As trece vidas e media do Capitán Osoazul
Walter Moers é o autor dunha serie narrada polo mesmísimo capitán, que caeu nas miñas mans por azar e intuición. Rematei onte Mi vida de pirata enano e, sen apenas repoñerme, dispúxenme a emprender a lectura do segundo, Mi vida en el gran bosque, que ás quince páxinas osoazulpromete grandes doses de imaxinación, unha fantasía engaioladora e sorrisos a esgalla.
Nalgúns debuxos lémbrame a Bukowski, o meu autor favorito de cómics -ou viceversa, pola idade-, inda que máis amable, sobre todo porque os libros están pensados para nenos e certos graos de acedume non veñen a conto; chégalles o tempo para descubrir o lado menos amable da vida.
Houbo un parágrafo do comezo que me prendeu de xeito irremediable, non tanto polo contido, canto pola fermosura da expresión: Aprendín deles [dos piratas ananos] que unha boa mentira piadosa é acotío moito máis excitante ca unha verdade. É coma se se puxese á verdade un vestido bonito.
Así, introducinme nas trece vidas e media do Capitán Osoazul (Un oso azul ten vintesete vidas. Neste libro e nos dous seguintes revelarei trece e media e calarei as outras. Un oso ha de ter os seus aspectos escuros: iso faino atractivo e misterioso), medio disposta a namorarme del. Coido que estou xa disposta por completo e medio namorada.

20.11.04

Raíces
raices
Un dos recentes temporais arrincou un piñeiro de varias ducias de anos, tan groso que non o poderían abrazar dous homes coas mans collidas. De milagre (nunca mellor dito) non caeu sobre a capeliña que se ergue case á beira nin pillou a ninguén preto; os propietarios apresuráronse a talalo antes de que a igrexa puxese pé no asunto.
Vimos a torada coa raiceira ao ar e pensei, non sei por qué, nun gran guerreiro abatido, deses que Tolkien e as lendas coidaban depósito de saberes. Tamén pensei no desacougo que, de máis nova, me producía a sensación de carecer de raíces tan firmes, tan ben chantadas, que nada nin ninguén as daría removido por moito que o intentase.
O piñeiro fíxome comprender que nada se mantén arraigado para sempre.
Xenio e figura...
Non hai qué lle facer: caín nas gadoupas da morriña, no tremor de mans e beizos, no proído de ollos acuosos, no cariño arrombado por un tempo pero sempre presente.
Unha antiga alumna, a florista xorda, dous ex-compañeiros de traballo (e porén amigos), un dos meus libreiros preferidos, o dono dun pafeto da zona ao que operaron dunha úlcera perforada hai tres meses (a cicatriz aínda está tenra), o propietario da nosa cervexaría, o seu antigo socio, a miña audioprotesista... (¡Ai!).
Menos mal que marchamos de Auria a media tarde, porque a min xa non me cabía tanto pasado no peito. Cando volvamos en decembro, xa sei o que me espera (cando menos, estarei preparada).

18.11.04

Cousas da vida
praia
Mañá iremos a Auria para pechar unha porta; non sinto mágoa nin se me amorean lembranzas nin morriñas, se cadra porque os últimos anos alí non foron doados de vivir.
Antes, cando pensaba en momentos coma este, estaba convencida de que doerían un chisco, como se te fixeses unha pequena ferida na pel co canto dun folio. Porén sinto unha especie de baleiro, ganas de rematar canto antes e continuar un camiño do que ignoro case todo.
Aínda non me pasou a rabia por completo e amólame pechar esa porta deste xeito, sen entusiasmo nin pracer, sen ilusión. Pero as cousas da vida son así, independentes de soños e esperanzas, reais. E non hai qué lle facer.

17.11.04

De linguas
Cada vez que traduzo un libro do galego ao español, constato con invariable estupor as enormes diferenzas que existen entre dúas linguas tan próximas. Non se trata só de cuestións sintácticas ou léxicas, senón -e sobre todo- estilísticas. Coñezo ambas as dúas bastante a fondo por estudar os seus recunchos e reviravoltas desde hai anos, vivir rodeada de dicionarios, gramáticas e outros libros especializados e sentir unha paixón ilimitada cara ao tema.
Sen ter en conta a lingüística nisto, hai algo que eu chamo espírito dunha lingua; con el intento referirme ao que desvela dos seus falantes e do temperamento que a fixo xurdir. Aí é onde mellor aprecio o que ten e o que lle falla a cada unha, non por incapacidade expresiva, senón por ausencia da necesidade de expoñelo.
No primeiro libro que lin de Alexandra Marínina produciume unha sensación estraña a cantidade de manifestacións afectivas empregadas polos personaxes, pois resultaba chocante en español, e lembreime dos contos populares rusos recompilados por Afanásiev, que xa de cativa me chamaban a atención polo mesmo.
En galego éme moito máis doado conseguir musicalidade na prosa xogando coas aliteracións de determinados sons ou expresar con enorme economía de medios unha idea; porén, se intento verter o mesmo en español, acotío quedo coa descougante impresión de que o resultado é pobre.
Quizais ocorre tan só que me falta práctica continuada.
Paradoxos
O último asunto que nos quedaba en Auria liquidarase en breve; debería estar contenta por sacar do medio unha preocupación, porén síntome bastante furiosa. Non serei moi aleuta para certas cuestións, mais para outras posúo uns radares que para si quixeran determinados organismos. Por exemplo, cheiro ás leguas os intentos de manipulación, rebótome coma unha tigresa se me intentan presionar e, de propina, todo o que soe a chantaxe sentimental reméxeme as tripas.
Os primeiros seméllanme un insulto á intelixencia; os segundos, unha falta de consideración imperdoable, e a terceira, un xogo rastreiro e indigno.
Non respondo ao estereotipo do galego do que non se sabe se sobe ou baixa unha escaleira; non entendo as medias palabras e, aínda máis, négome a entendelas; os rodeos para tratar un tema sácanme dos eixos; gústanme as cousas claras, o chocolate mesto e chamarlle ao pan, pan e ao viño, viño.
Amólame ter que manter a cabeza fría no asunto de Auria; se por min fose, xa os estaba mandando a todos a tomar o aire do vertedoiro municipal.

16.11.04

Sanchificación/Quixotización
Non deixa de ser curiosa a capacidade de contaxio dos humanos; absorbemos e emanamos fluídos, ideas, esencias, incluso sentimentos, case sempre sen decatármonos, coma quen non quere a cousa. Un bo día sorprendémonos actuando dun xeito, se non oposto, si moi diferente ao habitual, con pleno convencemento de que sempre pensamos igual.
Ás veces abráiame descubrir a B expoñendo o meu punto de vista nun asunto e a Peke defendendo con unllas e dentes a visión de B, que até non hai moito diferían.
¿Cando se produciu a confluencia? ¿Desde que momento as opinións comezaron a camiñar da man?
Tamén me abraia a semellanza -tanto no temperamental coma no físico- entre cans e persoas despois dalgúns anos de convivencia; calquera diría que están feitos un para o outro.
Quizais outro día non me resulte tan inquietante.

14.11.04

Bukowski

Buscando buscando, atopo imaxes deste artista cuxa febre creadora o empurra a darlle ao lapis sen descanso. De cando en vez envíame por correo electrónico algunha obra que me apresuro a pasar a unha carpeta (agora que sei) para non correr o risco de ateigar a conta de correo ou perder o arquivo.
Teño falado del nalgunha ocasión, ao igual ca Cesare, de quen tamén é amigo. O alcume púxollo B un serán, por aquilo da vida bohemia e atormentada salpicada de tabaco, cervexas e alcohol; fíxonos graza, se cadra porque lle acaía coma anel ao dedo naquelas circunstancias.
Téñoo visto debuxar nunha pizarra un primeiro plano dunha face ante a expresión admirada de trinta adolescentes, cuxos ollos ían del a min en canto soltaba un novo palabrón para explicarse. Porque Bukowski, cando se pon nervioso (e naquela ocasión estábao) é incapaz de falar sen intercalar no seu discurso moreas de palabras contundentes.
Non podo poñer aquí o último agasallo que me enviou porque o tamaño sobrepasa o admisible (amais de non estar aínda publicado), pero serviume para rir e volverme abraiar do seu talento.
autorretrato
Ama e odia con paixón furibunda, a mesma que o leva a anotar ideas, esbozar tebeos, apuntar imaxes nun caderniño que cobizo desde hai un lustro e nunca me pertencerá. Confío en que remate unha encarga que lle fixen tres anos atrás.

13.11.04

Un San Martiño sen verán
Hai dous anos un forte temporal deixou a San Martiño sen o seu verán. Desde a ventá do apartamento de Vila Real observamos os efectos dun vento atolado que empurraba a choiva contra os cristais e creaba unha desacougante música cacofónica; caeu tanta auga e con tanta furia que se inundaron as rúas, os garaxes do edificio e a gasolineira do lado. Atendiamos estupefactos as alarmantes novas da tele sobre un petroleiro que andaba case á deriva.
Axiña haberá dous anos que uns mariñeiros bateron no alcalde dunha vila mariñeira, furiosos e angustiados polo que estaba ocorrendo; foron os primeiros en saír cos barcos a recoller chapapote. Foron os primeiros en moverse, á vista da inmobilidade oficial.
Lembro a preocupación de Flo, propietaria dunha pescadería; o pesar de Frodo ao erguerse unha mañá e ollar os cons de Oia convertidos en aprendices de asfalto; a incerteza de Te (cuxo home traballaba na lonxa da cidade) ante a redución de persoal que se achegaba; lembro as caras longas, as olladas tristísimas, de homes e mulleres que dependen do mar para comer, para vestir, para vivir... Lembro o cheiro a chapapote que inundou todos os recantos da vila a medida que chegaban os colectores ennegrecidos, os barcos saíndo frenéticos, o ferver de xente, a riada de miróns, a outra riada -esta si- de colaboradores...
Hai dous anos non houbo verán de San Martiño na costa galega.

12.11.04

Divagando

Comprácenme os espazos recollidos coma a miña cova e os abertos coma unha enorme praia, luminosos ou escuros segundo as circunstancias, solitarios ou acompañados consonte o momento. Penso que nada é positivo ou negativo per se; as situacións que atravesamos adquiren perspectiva coa distancia e o tempo, quizais por iso nos sorprenda descubrir que hoxe abrazamos algo que rexeitabamos até non había moito e viceversa.
Ás veces faime graza -non ma vai facer- comprobarme a min mesma aceptando posturas que hai vinte anos me semellaban odiosas ou constatar o absurdo de actitudes radicais. Porque eu, hai vinte anos, era moi radical. Ou negro ou branco, ou vermello ou azul; nin grises nin morados cabían no meu vocabulario.
Lembro en particular un verán no que covas e praias implicaban ameazas, perigos, angustias; varias fobias atoparon en min un bo niño onde chocar ovos; estaba tan fóra de xogo coma un peixe no campo (B sabe ben qué supuxo aquilo).
Foi unha de tantas -crise vital chamoulle o especialista-, máis intensa sen dúbida ca outras, que me obrigou a revisar moreas de papeis, a rachar, a reescribir, a soltar lastre, a repensar. Durou... o que tiña que durar; na vida os prazos carecen de sentido, non hai présa que valla, por moito que a desexes.
Estou atravesando unha fase moi linda; máis que gradicela síntome esponxa; aprecio a miña cova e as praias enormes; valoro sobre todo o que non leva etiqueta co prezo; comprendo que, se agora estou así, se debe a un proceso demorado que non sabe de ritmos nin de pausas. Carpe diem dixo Horacio. ¡Salutem plurimam! exclamaba Max Estrella. Tiremos para adiante borboriña Peke.

11.11.04

Animal
Hai obras na Ramallosa; seica están metendo cable baixo a calzada e o caos, relativo, aumenta grazas ao bo facer dos operarios que pretenden axilizar o tráfico. Os encargados da tarefa, cigarro en man, meten présa aos condutores para que bulan cando lles dan paso -o límite de velocidade está en 20-, fan xestos de impaciencia aos que se encarreiran con prudencia e (o colmo) increpan de "animal" a quen se equivoca de carril -difícil non facelo se menean o sinal coma se se tratase dunha tixola ambulante.
O "animal" era eu e aínda me dura a rabia que me obrigou a parar en seco e contar até vinte para non saír do coche e largarlle un sopramocos -metafórico- ao operario.
Hoxe coincidín con el no quiosco da prensa mentres charlaba coa quiosqueira e unha colega. Olleino con atención intentando controlar o impulso de dicirlle o que me parecían os seus modos, pero conseguín frearme a tempo. Nin a quiosqueira nin a colega merecían unha escena semellante.
En globo
Había tempo que un libro non me provocaba tal sacudida. Remateino onte e non o dou sacado da cabeza.
A aparente economía de medios consegue introducir o lector na mente do narrador, un adolescente cuxo talento son as matemáticas e o mundo, o seu peor inimigo. Desde a súa perspectiva observamos as relacións entre adultos considerados normais nun mundo en aparencia normal; percorremos o proceso que o leva a abandonar o pai e buscar a nai que el coidaba morta. Unha bagatela para os capaces de relacionarse con fluidez, mais unha odisea para un autista.
Christopher non só consegue chegar a Londres e atopar a nai, senón que tamén supera con sobresaliente o exame de bacharelato en Matemáticas. Logo soña co título de bacharelato en Física e licenciarse con Matrícula de Honor na universidade.

"E sei que podo facer iso porque fun a Londres eu só, e porque resolvín o misterio de ¿Quen Matou a Wellington? e atopei a miña nai e fun valente e escribín un libro e iso significa que podo facer calquera cousa".

9.11.04

Procuras
amatista Non hai como as explicacións claras e sinxelas para aprender a facer as cousas; porque acotío non abonda con ter moitos coñecementos sobre un tema para transmitirllo a un profano de xeito que o comprenda.
Lembro con admiración un amigo físico a quen lle consultara sobre un asunto do que era experto e eu coñecía de oídas; precisaba que me clarexase escuridades para imprimirlle a unha novela certa pátina de verosimilitude, pois estaba bastante avanzada e eu, pouco disposta a botarme atrás ante as dificultades.
A claridade deste home foi meridiana; incluso intentou explicarme a teoría da relatividade, xa que a conversa derivara por aí (hei de confesar que me perdín un chisco nos detalliños). Tamén meridiana foi unha bióloga presentándome uns misterios do ADN que me traían de cabeza, pero necesitaba para a mesma obra.

Agora manéxome algo mellor con este trebello do diaño; o quid radicaba en cómo o utilizaba eu hai menos dun ano. Non se me ocorreu preguntarlle a ninguén para qué servían tantos botóns; supoñíase que as palabriñas que os acompañan aforraban esforzos e aclaracións. Pois non. No meu caso, non.
Aínda que procuro ser autónoma, agradezo que me collan a man para cruzar unha calzada, sobre todo se ando por unha cidade descoñecida e grande.

Teño dous cuarzos amatistas enriba da mesa do ordenador e, nun andel, un libriño de O' Keeffe con esa portada que me trouxo de Reading unha amiga. Son algúns dos meus tesouros.

8.11.04

Cidade espanto
Volvemos comezar coa lectura partillada do Ulysses. A quen lle apeteza meterse na partilla só ten que picar no título deste post e deixarse levar.
Eu, pola miña parte, deberei comezar de novo, xa que só conservo impresións vagas de máis do capítulo que lin.
A ver cómo vai.

7.11.04

Carrizo
carrizopedro
A primeira vez que vin un carrizo ao natural e o identifiquei como tal foi aquí, no xardín da casa onde vivimos desde hai ano e pico. Envorcábase na terra ao pé da camelia branca igual que se estivese practicando natación coas ás. Asistimos ao espectacular baño con ese sorrisiño parvo que se nos pon cando ollamos cachorros xogar e gozar, por moito que o paxariño nin fose cachorro nin estivese xogando; procuraba -coido- quitar parásitos de enriba.
Temos costume de comparar os animais coas persoas, se cadra porque todos somos uns. A min este carrizo, un dos paxaros máis cativos desta terra esquecida, faime pensar en Opedriño. ¿Va que si?
Nota 1: Prometo non volver falar del... durante algúns días.
Nota 2: A foto collina prestada desta páxina.
Cinco meses de vida no colo
O sábado -hai apenas unhas horas- tiven o indescritible pracer de acoller no meu colo a Opedro, o tenro fillo de Opaco e señora. Non quero darlle envexa a ninguén (¿ou si?), pero as fotos de Opaco non lle fan xustiza a Opedriño; é tan lindo como se ve e moito máis. Mentres lareaba con discreción rodeado polos meus brazos chuchoume unha man a conciencia; estanlle a piques de rebentar os dentes e a sensación é impagable, coma se unha caricia rotunda se apropiase do molete previo ao polgar e uns beizos ávidos e delicados coma os do bebé que é buscasen satisfacer a súa sede de aprender.
Non creo pecar de indiscreta se digo que os pais se derreten ante el, porque non me estraña; eu tamén me derretín. Imposible o contrario.
Se Opedriño segue sendo tan feliz como semella, o tempo -e todo o demais- converterao nun adulto ao que dan ganas de amar a conciencia. Imposible o contrario.
(E non me estendo describindo o seu recendo, o tamaño da súa man abranguendo o meu dedo, o nariz de botón tan apetecible, o remuíño no curuto da cabeza, os movementos constantes de pernas e brazos, a boquiña de... ¡En fin!)

6.11.04

Bela adormecida
Bela adormecida Non deixa de ter a súa graza que aos catro anos a miña aspiración fose ser nai e pasear os fillos nos seus carros á beira da miña propia nai cos seus; as dúas paseabamos en amor e compañía comentando as nosas cousas mentres os cativos tomaban o aire. Cando crecín un chisco decateime do absurdo da idea; miña nai sorría ao dicirme: ¿imaxinas?, eu empurraba o carriño onde ti ías e ti facías o mesmo con outro carriño onde ía teu fillo. Unha amorosa cadea, nin máis nin menos.
Vivía na adormecida caverna da nenez onde todo é posible e nada roza o absurdo; tiña catro anos e amaba a miña nai. Os detalles menores carecían de importancia.
Agora o meu adormecemento é diferente, mais ás veces acho de menos esa ignorancia sublime que convertía o absurdo en posible.

4.11.04

Digna vellez
Levo o coche ao taller porque lle baila o volante e danme a boa nova de que cómpre cambiarlle dúas rodas e a correa de transmisión; marcho de alí cunha cita para o vindeiro martes e unha controlable mala uva que medra cando caio na conta de que non preguntei en cánto me sairía a broma.
Aínda que a famosa correa adoita substituírse a partir dos oitenta mil quilómetros, e o meu cochiño ten cincuenta e tres mil, aducen que é vello aos seus dez anos. B remacha o cravo insinuando que, se empeza a dar a lata, non estaría de máis vendelo e facerse cun novo. A idea non me fai ningunha graza porque me gusta a rabiar o meu ZX, téñolle cariño e acariciaba a esperanza de conservalo durante moito tempo máis; consome pouco, portouse sempre coma un campión e nunca me deixou tirada. Adío o tema contestándolle que xa veremos cómo vai despois do arranxo.
Logo, termando con forza do volante bailón, cavilo neste mundo que nos tocou en sorte onde cada vez máis se fan as cousas para usar, tirar e subtituílas por outras cunha rapidez digna de videoxogo. Tamén cavilo en que durante estes dez anos vou polo cuarto ordenador -bastante ao meu pesar-, que dous deles feneceron de seu, o terceiro úsao B mellorado e ampliado e o cuarto cumpriu un ano hai poucos días.
Supoño que este comeza a ser vello e o de B, unha reliquia.

2.11.04

Mini-invasión
Entraron aproveitando que abrira a fiestra, moreas de mosquiñas desas que tanto noxo me dan; espalláronse polos cristais coma se quixesen saír; intentei animalas empurrándoas cara á liberdade, sen obter resultados: continuaron revoando teimudas preto do exterior ignorando a abertura.
Non sei cántas matei azoutándoas cun pano -máis có xastriño afouto, desde logo-, pero si sei que alguén deberá limpar os cristais.
O fotógrafo
Un rapazolo duns vinte anos, coa melena crecha atada nunha coleta, barba rala e pendentes de aro nos cartílagos das orellas, enfócame coa cámara e rompo a rir. Cando quero decatarme, e tras mínimas indicacións que case non me dá tempo a seguir, o retrato está feito; amósamo, non me gusta, retrúcame un lacónico marabillosa e, pouco convencida, non insisto en que ma repita. Cando lla amoso a B, segura de que terá algo que apoñer, sorpréndeme facéndose linguas da fotografía, que se patatín que se patatán.
¡En fin! ¿Con que ollos me mirarei?

1.11.04

De fotos
Desde ben cativa desgústame que me fagan fotos, así que é raro atopar no álbum da nenez unha "normal"; en canto albiscaba a cámara, dáballe ás costas, fuxía ou poñíame a berrar coma unha tola facendo acenos esaxerados de rechazo.
Agora de adulta segue sen chistarme en exceso, quizais porque case nunca me recoñezo na imaxe captada; ou ben saio con cara de susto ou de mal humor ou ben co ricto tan crispado que dá grima.
Mañá teño que ir ao fotógrafo para que me retrate e negros agoiros abátense sobre o meu ánimo. A sorte está en que os modernos aparellos permiten repetir as veces que cumpra até que unha acepte que é a que é, e iso non ten remedio.
Entendámonos; o meu aspecto físico non resulta desagradable, o problema non radica aí. Segundo este artista (aproveitou unha das trinta que me tirou), xesticulo con moita rapidez, demasiada para a cámara. Así non hai maneira.

31.10.04

Día de sol
Saímos ao monte a recoller piñas, arume (aquí chámanlle pico), cortizas de eucalipto e o que teña pinta de arder ben, pois se non goza dun leito axeitado, a leña non se deixa acender. Malia ser as cinco e media, nótase o cambio de hora na altura do sol, na luz que espalla no mar -tan azul que case doe miralo- e nas casas de Panxón na distancia. A cor do ambiente é típica do outono: doce, poderosa, tenra, dourada-avermellada, espléndida sempre. Gozo tanto do que a vista me reporta, do que me regala, que até sinto proídos intensos dun pracer etéreo, sen carne, que me levan a agradecer o que teño e a non laiarme do que carezo. Como dicía Esstupenda, contentamento, valoración do que hai no presente lonxe de anceios disparatados ou imposibles.

Á mañá coñecín a Marta, a filla da miña antiga fisio, unha persoíña de dous meses escasos coa pel da faciana cuberta de sarabullo; a nai explícame que é normal porque aínda conserva demasiadas hormonas femininas e engade, abraiada, que a pel é un órgano. Con bágoas nos ollos lembra o momento en que a viu por primeira vez, a fervenza de emocións que a asolagou despois de levala no ventre durante nove meses e pasar un día enteiro agardando que nacese. Sabe que a comprendo a pesar de non ter fillos.
Deseguido atopo un ex-alumno coa muller e a filla; charlamos, ponme ao día dos compañeiros que viven pola zona e da súa propia vida; cando nos despedimos, conservo a caloriña da conversa, do sorriso sincero, da convicción coa que me di que se aledaba de verme.

Recollo pico nos bordos da estrada (veremos cómo están os meus cadrís mañá); B avísame de que vén un coche para que suba á beirarrúa cando a hai; sabe que non distingo o ruído dos coches do bater do mar, que os aparellos non permiten matices que xamais percibín ao natural. Preocúpase por min, está atento, acouga cando me ve en zona segura. Enternéceme tanto que respiro fondo para non chorar. O seu interese, o seu amor, compensa a xordeira e os acúfenos. (Están de máis as ligazóns -guguel soluciónao case todo).

30.10.04

Corrixindo
Emprego a tarde en comezar a corrección dun libro escrito hai sete anos que, por diversos avatares, permanecía gardado nun arquivo-caixón. Segundas formas do artigo, -cias e -cións e algunhas expresións agora rexeitadas desaparecen substituídas polas canónicas. Sorrío coa historia algo delirante que me inspirara un verán de Auria caloroso en exceso, volvo sorrir cos tópicos buscados adrede e coa mestura de xéneros que tanto me divertira empregar.
Bukowski ilustrara parte desta novela emparentada co cómic, pero cruzáronselle no camiño varias tormentosas vidas e aparcouna a unha beira. Se o proxecto sae adiante, terei que apertalo para que se mergulle nela de novo e remate o traballo.
Cánto muda o estilo en sete anos e cánto, tamén, ilusións e inquedanzas. Pero acóugame comprobarlle a frescura, esa que probablemente levara a Cesare a tragala en dúas tardes.
Volvinme ver no antigo estudio -máis cativo ca este- tecleando coma unha posesa día tras día, esquecida de todo o que non fose darlles forma ás nubes, saíndo da abstracción cando B me lembraba que cumpría comer.
Aquel verán paseino de medo.
Impresións
Rematei hai uns días a lectura de La mancha humana e non se me vai da cabeza. Houbo un par de momentos que estiven a piques de deixalo, temerosa de non poder soportar a intensidade dos sentimentos que me provocaba, sobre todo a indignación, unha indignación quizais esaxerada ante a hipocrisía e o entremetemento. Por fortuna, conseguín domeala e continuar até a fin.
É unha novela complexa e completa, capaz de remover o lector, de abraialo coas reviravoltas da trama e duns personaxes que se van convertendo paseniño en seres redondos. Aínda agora, ao lembrar esa sociedade ruín, puritana e mesquiña, me tremen as mans de furia, se cadra de horror.
Había tempo que a lectura dunha obra non me axitaba tanto. Semella superfluo dicir que o gocei. Se cadra o seguinte paso sexa comezar coa última novela do seu comentarista, cuxo libro anterior me deixou bo sabor de boca.

29.10.04

Cambio de hora
Chove ás cuncas esta mañá e agoiran que seguirá chovendo toda a fin de semana; tempo ideal para ficar na casa e facer todo iso que leva pendente desde hai un mes.
Solucionado un problemiña que tiña con esta empresa -ganas de marear, ¡carafio!-, poderei centrarme na correción dun libro, en rematar os deberes que me puxeron e en ir actualizando os escasos coñecementos dos que dispoño sobre a maxia da informática. Porque pertenzo ao grupo de xentiña cada vez máis escasa que se asombra até a marabilla do que este medio permite realizar; iso de darlle a unha tecla e conseguir efectos especiais nun debuxo ou unha foto ábreme a boca unha cuarta, igualiño que se Harry ou Hermione lograsen cun toque de variña converter un ravo en sapo ou un sapo en príncipe.
E o mellor de todo será a hora que gañaremos durmindo. ¡Que gustazo!

26.10.04

Miscelánea
As sesións de ioga séntanme ben; cómpre estar tan concentrado en sentir o corpo e atender á postura, respiración, músculos e espazo que todo o demais desaparece. Unha vez rematada, marchas preguntándote por qué non aplicamos esa concentración inmediata en todo momento.
Hoxe, facendo unha tarefa desas mancadoras, non tardei nada en relaxar o ombro tenso, que non pintaba nada na festa; porque cando actúan man e antebrazo non se precisa axuda superior.

Chócame que Primavera coide o ioga un deporte. Hoxe lin no xornal que era unha terapia. Para min, nin unha cousa nin outra, mais non sei poñerlle nome; quizais non o precise.

Mentres agardo no coche a que B saia do traballo, anoto nun caderno preguntas e reflexións sobre os personaxes da novela; o xa escrito suxíreme algunha nube que me apresuro a pillar antes de que esvaeza, porque as ideas son caprichosas. Co libro anterior estiven catro anos; este leva camiño de permanecer máis aquí antes de que colla carreira. Pero non hai razón para apurarse.

Cando me preguntaron por primeira vez cómo se me ocorrera unha idea que imprimiu un xiro sorprendente a un relato, fitei a persoa cos ollos coma pratos e non souben responder. Continúo sen saber.

24.10.04

Vida décimo segunda
Eu ansiaba deixar de ser idea, medrar e converterme en personaxe definido, con peso e entidade; arelaba transformarme en xigante ou anano, home ou muller, can ou rato..., calquera me servía con tal de escapar daquel cárcere húmido. Pero Ela, a autora, non achaba momento para min, escollía perder as enerxías cunha pantasma ferida, coa perruqueira do barrio, con tarados e enfermos... ¡Ouh! Cánto me doeu que os preferise a min.
Probei diversas estratexias para que non me esquecese, desde cruzarme por sorpresa na novela que escribía até pregarlle de xeonllos que me dese unha vida; nin choros nin laios nin berros a conmovían: semellaba de pedra. Dicía que eu só era unha mala idea, sen futuro, sen graza; incluso me borrou do seu caderno para non verme cada vez que o abría.
Acabei quedando sen alento e esvaecín un día coma se nunca ninguén pensase en min.

23.10.04

A hora do té
Tomo té branco con tomiño pensando en Teki, unha persoa excelente e abnegada coma poucas. Collo a cunca e brindo por ela cara a esa teteira tan bonita que atopei (e nunca mercarei). O té está un chisco frío, pero sábeme mellor ca nunca.
Coma case todos, valoro máis o que me custa conseguir có doado, e abofé que me deu traballiño meter esta foto.
Grazas, Teki. ¡Por ti!
A propósito de Gondomar
Ás veces segue a sorprenderme a miña capacidade de sorpresa, coma se esa fose unha característica máis propia de cativos ca de adultos; que conste que me gusta comprobar que non a perdín: reconcíliame coa vida.
Pertencente a unha comunidade de hábitat espallado, sei desde a nenez que aquí as cidades son escasas, que o concepto de urbe carece de sentido e que un concello abrangue un número indeterminado de vilas, aldeas e lugares, acotío máis numeroso ca escaso. Pero tamén procedo dunha cidade -chamada polo meu sórneas favorito aldea sagrada-, vivín moitos anos noutra e só desde hai pouco tempo empezo a controlar o rural; porque unha cousa é sabelo e outra, coñecelo sen intermediarios.
Non teño ningún problema en aceptar o meu pailanismo urbanícola, esa ignorancia de modos e costumes que tanta graza lles fai aos verdadeiros ignorantes, coma se un determinado tipo de vida os constituíse en detentores da verdade.
Gondomar denomina unha viliña e un concello que abrangue moitos outros nomes -Borreiros, Donas, Mañufe...- esparexidos nun val de clima suave; a vila en si é bastante fea, sobre todo por unha presunta zona nova que a perverte con edificios de cemento construídos sen pensar dúas veces, rúas especulativamente estreitas e recentes intentos de humanizala, con resultados que dependen do partido gobernante. E todo iso nun espazo reducido.
Afeita ás súas tardes tranquilas, hoxe paseeina ao mediodía e case me abafou: ruídos de obras, tránsito desviado, actividades máis ou menos febrís... conseguiron que a vise con outros ollos, mentres B me ía dicindo a cada pouco pero qué feíña é. Claro, como el naceu nunha pequena xoia, bonita coma poucas, todo o que non implique melloras globais xa lle parece mal.
É incrible a cantidade de sudamericanos que se instalaron (e seguen instalándose) no val; sospeito que os atrae a dozura do clima, ideal para enfermos, anciáns e xente normal con desexos dunha vida mellor e amantes do mar-campo-proximidade á cidade. Un xeito distinto de estar no mundo; completamente distinto ao que coñecía.
Préstame a mestizaxe que respiro por aquí; préstame descubrir unha realidade diferente; préstame, por encima de todo, continuar descubrindo.

21.10.04

Durante e despois
Os eucaliptos e os piñeiros da leira veciña zoaban coma lategazos mesturados co estrondo do mar que batía furioso os cons, quizais coa va intención de convertelos en area miúda; a forza do vento levantaba a auga e daba a impresión de que chovía de abaixo arriba, coma se a lei da gravidade acabase de entolecer; as Estelas desapareceran engulidas polas nubes; Monteferro nin sequera se intuía. Peke decatouse, unha vez máis, do pequena que é.
Apenas vinte horas despois, a calma, o regreso das illas, o ceo lavado a conciencia, as ondas mainas, o paseo solitario bordeando o areal, respirando fondo un aire noviño do trinque.
Sentei no chan a fumar un cigarro e ollar sen présa o océano; o sol quentábame as costas, algúns barcos esvaraban ao fondo, o tempo detívose. E Peke volveu decatarse de que é, tan só, un minúsculo gran de area.

19.10.04

A antiga casa do médico
Conduzo baixo mantas de auga cara á antiga casa do médico (tres días tardei en atopala), en realidade un caserón impoñente cunha enorme antena no tellado. Alguén explícame que nela estivo a tele e, antes diso, o famoso médico descoñecido.
O recinto onde damos a clase de ioga é moi alto de teito, co chan de baldosa e unha pequena tarima cara á que apuntan uns focos (¡claro!, pola tele); cadeiras, cabaletes, soportes de metal e caixas alongadas espállanse amoreados arredor das paredes; o conxunto resulta frío, sen graza, nada acolledor.
A maioría da xente chega en parellas e semellan coñecerse. O encargado das actividades deportivas explícanos que hai lista de espera, que o grupo das cinco é o menos numeroso (dezasete) e que os outros están a tope (vintecinco en cada un); A., o profesor, agarda a súa quenda. Pequeno, pálido e peludo, fala abondo alto para min, de xeito que me informo de case todo sen excesivo problema (xa haberá ocasión de comprobar se a vista pode suplir a outra carencia, mais intúo que si).
Non trae a clase preparada; vai improvisando a medida que fornece indicacións básicas: respiración, colocación de brazos e pernas, actitude dos músculos... A primeira media hora vaise na busca de material, a segunda en movementos suaves (ao estirar o lombo apoiada no respaldo dun asento noto que me doen varias partes desde os cadrís até o pescozo; mal comezamos), a terceira nunha introdución á relaxación que non dá tempo a rematar.
A unha das mulleres (dezaseis) fáltalle unha man; cando me decato, óllolle o toco cun arrepío, refrego as miñas unha contra outra e meneo os dedos coma se teclease. Sorrí moito, con espontaneidade. A media sesión comenta que respirar inchando o ventre lle relaxa o estómago; seis ou sete deixan caer que son incapaces de respirar así. Aprenderán.
Marchamos ás sete, co seguinte grupo xa introducido na sala (non saberán que antes de entrar cómpre deixar saír); continúa chovendo ás cuncas, recollo o paraugas e, ao abrilo, vexo que me deron o cambiazo: este tamén é verde, pero está roto; o meu gozaba dunha saúde perfecta. Quero crer que se confundiron, pero B rise con sorna e insísteme en que o reclame o próximo día. Dígolle que si, aínda que tamén me dan ganas de lembrarlle cómo chegou ese paraugas á casa.

17.10.04

Vida décimo primeira
Conservo sensacións confusas desa vida, sempre rodeada de milleiros de irmás, sempre atordada polo constante rumor das nosas conversas. Falar de min como unha folla de nogueira carece de sentido para min: descoñezo a idea de unidade.
Brotamos máis ou menos asemade, medramos hora tras hora a base de empurróns de zume verde preñado de enerxía. Desde a miña atalaia vía un tronco -as irmás chamábanlle mamá- chantado con firmeza nunha terra tan escura coma as noites sen Lúa; o trebón non o movía nin o sismo nin tan sequera a dúbida.
Así como aumentabamos de tamaño o espazo minguaba; as conversas facíanse máis ruidosas; o existir, menos cómodo; o clima arrefriou, o tronco deixou de mandarnos tanto zume, as pólas afrouxaron a atadura que nos mantiña unidas e nós, sen un mal xesto, aceptamos ir perdendo a cor e, amarronadas, desprendernos e caer moi pasesiño.
O vento encargouse de espallarnos; a chuvia, de afundirnos nas lameiras até engrosar a terra; o tempo, de cambiarnos por completo. Encantoume o silencio.

16.10.04

Híbrido
Pertenzo á especie híbrida de moucho e lémure, cando menos en espírito. Sociable e curiosa coma o segundo, esquiva e solitaria coma o primeiro; ás veces con ganas de xogar, ás veces abstraída en non se sabe moi ben qué.
E isto porque vou asistir a unhas clases de ioga organizadas polo Concello e apréixanme dúbidas: ¿serei constante?, ¿vencerei a preguiza para saír ás cinco da casa cando vente e chova?, ¿aturarei os compañeiros (intúo que compañeiras)?, ¿atopareime cómoda...?
Carezo de disciplina para practicar soa, a pesar dos bos manuais que teño. En Auria acudín durante un mes e pico a un lugar deses, pero entre que non escoitaba a maioría das indicacións do profesor e que os acúfenos resoaban no silenzo final coma se lles desen corda, decidín que o faría na casa. Logo, coa mudanza de vida, tiven que ambientarme en semisoidade para dixerilo todo.
O lémure insísteme en que xa está ben, que quere ver colegas e charlar; o moucho argüe que mellor só que mal acompañado; ningún dos dous berra moito, limítanse a rosmar coma cotorras, por quendas, sen permitirme pensar con claridade. Se cadra é iso o que pretenden; mellor será ignoralos.
De propina, B anímame, di que paso demasiado tempo soa e que me virá ben estar con xente normal. ¿Normal? ¿Que se entende por normal? ¿Estarame chamando rara?

15.10.04

Conmover(se)
Hai ocasións en que un parece de merengue, calquera cousa o emociona e por calquera se derrete. Hai outras, porén, en que endurecemos a capa exterior para non deixarnos conmover, acaso por intuírmos que nos fará algo de dano e non queremos.
Pero cando te colle a traizón un xesto de afecto por parte dun descoñecido..., ¡ai!, notas unha caloriña por dentro que te reconcilia co mundo.

Non sei se comunicar sentimentos continúa estando mal visto; a min paréceme terrible agachalos (con todas as excepcións que se queiran), quizais porque o vexo coma un illamento máis, coma outro límite que nos poñemos a nós mesmos. ¿Que pensarán de min?, ¿semellarei ridículo? ou peor, ¿cursi?, preguntámonos. ¿E que se así fose?
Considero un regalo impagable pasear polos blogs e ler o que outros senten ou sentiron; non coñecerlles os trazos da face é un detalle menor carente de importancia. O de máis é que compartan con tanta xenerosidade.

Onte unha moa de abaixo non quería deixarse anestesiar. Pertenzo a unha xeración que pasou as de Caín co dentista da familia e, a pesar do tempo transcorrido e de ter comprobado os avances médicos, cada vez que vou á clínica levo as tripas en tensión. A doutora que me atendeu leu a miña catastrófica ficha cuberta de alerxias e de contraindicacións; á terceira inxección eu estaba negra. Púxome a cuarta e coas mans enluvadas acaricioume as meixelas. Logo agardou.
A moa conmoveuse e permitiulle traballar.
Indicacións
Non hai como as indicacións precisas para atopar un lugar, sempre e cando quen as dea o coñeza. Se non, estámosche apañados.

14.10.04

Novelas
Rematei hai uns días esta de Petros Márkaris, un escritor grego de quen non hai moito traducido; coñecino por Defensa cerrada e entráronme ganas de lerlle máis.
A novela negra é coma un xogo, vaite levando paseniño á resolución dun problema asemade que plasma atmosferas moi diversas, mundos e submundos, caracteres e tipos humanos variados. As boas, claro; as malas quedan nun quero e non podo insufrible.
En Suicicio perfecto de Márkaris cheguei a sentirme abafada pola calor de Atenas e indecisa e superada pola conflitiva situación social que amosa; en canto á política, por momentos coidei acharme ante a de España e non a de Grecia, aínda que intúo que en todas partes cocen fabas.
Non a destripo.

13.10.04

Tacháaaaaaan... (A Teki, cun sorriso)
Robaliza.jpg Esta cara de pasmo é a miña afillada. As últimas novas que teño dela é que xa abandonou o niño e anda por libre, aínda que se reúne de cando en vez cos irmáns.
Supoño que agora o seu aspecto non se semellará tanto a unha mopa nin os ollos, á luz ámbar dos semáforos. A primeira vez que a vin pensei nun alucinado, e gustoume.
A súa independencia foi precoz, seica; saíu de excursión antes cós irmáns. Non hai coma as femias decididas. Para tímidos abondan os machos.

12.10.04

Paseando
Animada pola melloría da maldita ciática, saio a dar un paseo pola avenida da praia. Ao comezo prudente para non forzar a maquinaria, axiña necesito apertar a marcha acariciada por un sol que reloce no ceo limpísimo tras varios días de lavado.
Levo xersei e chaqueta de punto, calcetíns, botas e pantalón (abrigueime en exceso; seino) que contrastan coa maioría dos atuendos que me cruzo: 1- bañador, camiseta e sandalias; 2- traxe completo el, vestido con chaqueta e xoias ela; 3- vestidiños lixeiros e vaqueiros; 4- pel e tanga na praia...
Atopo o tradeado das bolsas cun minibañador azul clariño facendo os seus espectaculares exercicios ximnásticos; o tipo non ten un átomo de graxa, aprécianselle todos os músculos do corpo e exhíbese con máis fachenda có mesmo sol. Desvíome para non coincidir con el, pois dáme a impresión de que se menearía aínda máis de ter público preto; xa bastante traballiño me leva reprimir as gargalladas cando o vexo de lonxe, como para tentar a sorte.
Vellos, novos, medianos e cans atravesan o percorrido trazado gozando do ruído do mar, da caloriña e dunha brisa do máis agradable. Chego ao remate empapada en suor, buscando unha sombra con desesperación e devecendo por fumar. Á fin sento na beirarrúa á sombra dun banco, descanso quince minutos e emprendo o regreso cunhas ganas tolas de estirar.
Cando subo o montiño* onde vivo máis semello un sapo rastreiro ca unha muller.

(*Na parte baixa do debuxo apréciase o monte pequerrecho. Aí).
Acerto
A verdade é que o meu novo fisio sabe o que leva entre mans. Aínda que as sesións non resultan divertidas, ao cabo dunhas horas ou dun día noto un alivio que me reconcilia con eses dedos que tanto dano fan.
Adoito falar bastante na mesa de operacións, máis ca nada porque me axuda a distraerme da dor; a el non lle molesta, ao contrario, e responde como pode ao meu interrogatorio: ¿que produce isto?, ¿a que se debe aquilo?, ¿por que se contrae tal músculo?, ¿como estiro esta parte?... Ás veces sorpréndoo remexendo na memoria para contestarme, como se tivese medio esquecidos os apuntamentos da carreira.
O outro día confesoume que son a única que lle fai preguntas, e gústalle. Di que, así, se obriga a repasar.

11.10.04

Secuelas de xogar co vento
Cando era noviña non acababa de captarlle o quid a unha frase repetida polos que a min me parecían vellos; o caso é ter saúde, dicían, case sempre despois de escoitar unha restra de desgrazas alleas. A tal frase daba por rematada a conversa, coroada cunha despedida de faces compunxidas pero valorosas ante a adversidade. Hai que vivir, engadía algún como colofón presuntamente consolador.
Non vén a conto o que eu pensaba dese colofón, porque pasaron moitos anos e a miña maneira de pensar mudou moito; aprendín, iso si, a comprender á perfección a primeira frase. Como enferma crónica de males sen solución, tamén aprendo día a día a amolarme por ter feito un exceso, inapreciable para un san, pero non para min.
O sábado xoguei co vento, loitei contra a súa forza apoñéndolle enerxía e decisión, segreguei endorfinas e púxenme eufórica; divertinme coma unha criatura. O domingo pasei o día esgotada até a desesperación, coa musculatura do lado dereito agarrotada e dorida a máis non poder, ciática na cacha correspondente, unha lumbalxia de morte e os acúfenos a tal volume que non comprendo cómo os soporto. Os ánimos, madía leva, sintonizados.
É un latazo adoecer. Coa mala pata que me caracteriza (e os antecedentes familiares), temo que serei lonxeva. Para colmo de males atasqueime de novo coa novela. Aínda que, ben mirado, sospeito que o raro sería o contrario.
Menos mal que mañá me toca fisio.

10.10.04

Escritores de ficción
A medida que me fago maior atráeme menos coñecer en persoa os escritores que admiro; en realidade nunca pertencín a ese grupo que persegue autógrafos, acode a mesas redondas e conferencias para verlle a cara ao seu ídolo ou busca nel un modelo moral, un referente.
Porque unha persoa escriba libros que nos gusten, conmovan ou entreteñan non se converte en marabilla andante; a súa obra quizais nos abra portas pechadas, esperte en nós intensas emocións e nos inspire sentimentos que saboreamos con pracer; se sabemos ler de xeito analítico, tal vez valoremos a técnica que emprega, os recursos estilísticos e o dominio lingüístico que amosa. Ben, e iso ¿que? Controla o seu oficio coma un bo carpinteiro, unha modista hábil ou un médico consciente. ¿Buscamos nestes tres algo máis ca un bo facer?, ¿constituímolos en referentes vitais?, ¿esixímoslles definición ideolóxica? Por regra xeral, non se nos ocorre, aínda que en casos concretos ben poderían ser modelos admirables.
O libro, o moble, o vestido e a recuperación da saúde son os resultados dun traballo; que o artífice pense deste ou daquel xeito sobre determinadas cuestións carece de importancia. Eu, cando menos, son incapaz de darlla.

9.10.04

Aire en movemento
Pasados os primeiros nervios, estou contenta por ter atopado aquí unha clínica de estomatoloxía boa e completa, onde che fan desde unha endodoncia ou un implante até próteses de todo tipo, pois conta tamén cunha especialista nesa profesión. O mellor, sen dúbida, é non necesitar desprazarse a unha das cidades máis inhóspitas e atafegantes que coñezo, o que convertería o transo de desagradable en aborrecible.
Coas bocas anestesiadas, saímos onte de alí un chisco aparvados; B acababa de comprobar nun espello que tiña a face algo torta, o que -segundo el- embazaba a súa natural beleza; deille un bico de consolo, pero os meus beizos non notaron nada, a pesar de que perseveramos no intento unhas cantas veces dentro do coche. A zona encargada dos beixos semellaba de cortiza.
Cando collín a estrada sopraba o vento anunciado, de tal xeito que por momentos coidei estar aos mandos dun barco en plena galerna. Por fortuna non atopamos ningún afeccionado ás figuriñas vehiculares tan frecuentes na zona, expertos en xogar coa súa vida e coa dos demais.
Esta mañá o aire seguía movéndose con ganas, mais decidír ir camiñando até o quiosco e a panadería; o corpo pedíame exercicio e a mente, distracción. Como non peso moito e carezo de forza física, chegar alá supúxome varias paradas para aferrarme a un poste e non saír voando, amais dunha loita incruenta para avanzar. Aínda que arfaba polo esforzo, sentíame eufórica, fenómeno que me chama a atención por non entendelo. Se cadra a explicación radica na segregación de endorfinas que produce o exercicio físico. Din que os seus efectos duran varias horas. Dou fe.

7.10.04

Pan para hoxe...
A Vila Real experimenta desde hai un par de anos un frenesí constructor que leva as autoridades a permitir edificar no monte que lle queda ás costas, ao carecer doutros terreos. Nunha recente urbanización, oitocentas vivendas sumáronse ás existentes, grande parte delas -vellas e novas- baleiras durante nove ou dez meses ao ano. A que era unha viliña engaioladora convértese paso a paso nun arremedo de cidade onde aparcar o coche roza o milagre, pasear sen ruídos molestos, un imposible e os atascos, o pan noso de cada día.
Pensaba que os comerciantes estarían contentos, pero parece que os ovos da galiña non son de ouro; pouco turismo con cartos e moito de bocadillo consegue que nos meses do verán aquilo se asemelle máis a un vertedoiro ca a unha vila de excelencia turística, como se empeña en anunciar a propaganda. Por iso xa non me sorprende que case toda a xente coa que falo se sinta aliviadísima de que acabe a tempada.
É tradición que os comerciantes nunca están contentos, pero cando lle escoitei á dona dunha tenda que se están cargando Vila Real, que pan para hoxe, fame para mañá, que non se pode vivir aquí no verán, decateime de que o asunto debe ser ben máis peor do que coidaba.

6.10.04

Para aprender hai que errar (copiar cincuenta veces)
Moito soltaba eu esta frase nas aulas (a cursiva non), sobre todo cando algún se poñía colorado por meter a pata e os compañeiros ceibaban risiños deses burlóns que tanto me crispan; porque xa é amolado equivocarse ou facer algo mal, como para que por riba outros (acotío os que máis debían calar) che remachen o bochorno con chacotas.
Como se ve no post anterior, hoxe metín a pata en algo tan sinxelo que calquera podería coidarme unha discapacitada mental amais de auditiva, pero aseguro que, sen chegar a ser Mme. Curie, teño algunhas habilidades non desprezables. O que pasa é que ás veces non me fixo (plas-plas), vexo mal a letra cativa (os ollos non son o que eran) e atrapállome (a impaciencia consigo mesmo debería estar prohibida).
Voume deixar de parvadas e copiar cincuenta veces a frase do título, até que me sangren os dedos se cómpre; como din que a letra con sangue entra, pois iso.

(Grazas, Ferran)
Furgando
Ando furgando no template dos narices por segunda vez (a primeira foi onte); engadín este caderno, pero nos areais sae en branco. ¿Alguén entende por qué?

5.10.04

Plas-plas
A min os problemas de matemáticas saíanme a sopramocos (non é metáfora); plas-plas despois de media hora nas nubes e axiña me centraba no **** enunciado, resolvía a cuestión e regresaba ás nubes.
Agora xa non teño quen me dea o salvador plas-plas (nin falta, ¡eh!) que me obrigue a centrarme, a razoar e a decidirme dunha boa vez a encarar o enunciado. Pero tampouco teño nubes ás que regresar.
Goma e cartón
Hai persoas que son coma pelotas de goma: dáslles un golpe, perden a forma durante uns segundos e axiña a recuperan sen máis secuela ca unha tenue lembranza (ás veces, nin iso). Porén as que son coma caixas de cartón acusan o golpe, quedan deformes un tempo, case paralizadas, e devagar volven á forma primitiva con algunha marca ou pregue que antes non estaba.
As de goma rebotan; as de cartón desgástanse.

3.10.04

Estupores recentes
- Ao César o que é de César, a Deus o que é de Deus. Díxoo Cristo hai unha morea de tempo. ¿Por que a igrexa católica non o aplica e deixa de meter os narices nas competencias de César?
- Aos psiquiatras só van os tolos. Escoiteillo a un señor hai uns días. Así lle vai.
- Somos illas, illas, Peke. Negueime a aceptalo no seu momento. Agora navego nun mar de incertezas. Nado fatal.
- A xente fala, xa sabes como é. Non, non sei cómo é. E se fala, ¿que?
- ¿Como permites que B che limpe as botas? ¡Que abusona! Soltoumo unha presunta feminista. Sen comentarios.
Sensación
Ás veces síntome tan pequena que mesmo me parece que a vida me queda grande varias tallas.

1.10.04

Vida décima
Din que os obxectos carecen de alma; ¡mentira! Depende do obxecto e do seu uso; iso sábeo calquera un pouco culto. Pero hai unha lenda negra espallada por falsos racionalistas, temerosos de perder creto se defenden a verdade; teñen medo de que os tomen por tolos, ¡he!, pero non o teñen de vivir en loita consigo mesmos nin de aboiar na contradición.
Sei de qué falo; durante un tempo servín con fidelidade a un deles, convertinme no seu oído e axudeille a desenmascarar hipócritas; fun un audífono de lei. Comecei a fallarlle o día en que renegou da miña idiosincrasia, coma se o feito de cualificarme de temperamental, por exemplo, me outorgase unha categoría que non estaba disposto a concederme, a pesar de deberme o descubrimento de praceres descoñecidos, a satisfacción de comunicarse sen atrancos e, en fin, a segunda vida que iniciou grazas a min.
Por suposto que os obxectos teñen alma e tamén sentimentos.