21.4.12

Literatura suave

Despois de ler La fiesta del chivo de Vargas LLosa para o club de lectura, necesitaba algo lixeiro, sen máis pretensión cá de entreter cun par de asasinatos e unha trama envolvente. Atopei esta terceira entrega de Charlaine Harris e non o pensei dúas veces, pois as dúas anteriores non me desgustaron, amais de axudarme a pasar o trancazo con relativo benestar.
Como sabía o que me agardaba, non me decepcionou e si colaborou a aliviar a cabeza de tanta técnica excelsa e cambios de narrador (por outro lado, moi ben traballados). Aurora -que aborrece o seu nome- vese enredada noutro caso e namórase a primeira vista dun home perigoso pero tan, tan sexi e atractivo que non o pode evitar. Non hai escenas tórridas en que as sabas se engurran ao pé da cama e a vestimenta sae voando dunha gadoupada, nin falta que fai, porque, lidas tantas en tantos libros, unha non cre que a imaxinación humana dea para máis.
En resumo, un par de tardes aproveitadas.

5.4.12

Chamada de Teucro

Tobi ou Tobías é esta especie de raposiño que un bo día chegou á casa de Mollabao para quedar. Ao lado de Dona e Melas semella máis pequeniño do que é e, madía leva, moito máis áxil e etéreo; o seu corricar non ten nada que ver coa solidez e contundencia -mesmo pesadez, en comparanza- co das nosas cadelas. M, a nai de B, aínda tivo a ocasión de relacionarse con el, acaricialo e admirar a suavidade da súa pelaxe antes de ir perdendo devagar a capacidade de comunicarse con palabras. Agora só unha súbita ollada e un intento de sorriso, que a irmá de B sabe interpretar, fan que te decates de que te recoñeceu por un brevísimo intre, pero axiña volve caer no baleiro ou pecha os ollos esgotada polo esforzo.
Cando acudimos a Teucro, a raíz da chamada, coidamos que o faciamos para despedila, pero non; do hospital mandárona de volta para a casa porque alí non podían -ou non querían- seguir coidándoa. Controladas as infeccións que levaron a ingresala con urxencia, só quedaba continuar a medicación na propia casa. Alí segue, sen moverse, sen falar, case se diría que sen sentir, pero iso ninguén o pode saber.