29.9.12

Club de lectura II

En efecto, a ningún dos que acudimos á xuntanza nos gustou Guinea, a pesar de que ten moitos ingredientes para facelo. Algúns detalles resultan inverosímiles ou pouco cribles; determinadas escenas -coma a dos gorilas- semellan, en xeral, fóra de lugar e mesmo provocaron expresións de por favor! en varios integrantes do grupo; a caracterización dos personaxes non acabou de callar, e, en fin, o conxunto non se apreciou como afortunado.
Para o vindeiro mes escolleuse La hija de Robert Poste de Stella Gibbons que, malia gozar de boas críticas e numerosas reedicións, tamén provoca rexeitamento, como se pode ver nos comentarios do primeiro enlace deste parágrafo. Porén, a min divertiume e, a pesar de non rir ás gargalladas, unha sombra de sorriso cubriume os beizos durante a súa lectura, e iso que non sei inglés e perdín moitos xogos de palabras e ambigüidades que a tradución non pode reflectir.
Veremos qué nos depara a próxima xuntanza.

22.9.12

Club de lectura

Fernando Gamboa é o autor da novela que o club de lectura comentará o próximo xoves e que rematei hai uns minutos. Aínda que pareza mentira, é o primeiro libro que leo nun soporte distinto ao papel e, a pesar de todas as miñas reticencias, non resultou tan incómodo como eu coidaba.
Non me acabou de convencer esta novela de aventuras, odio, amor e -se se quere- denuncia, narrada en primeira persoa. Cun ritmo áxil, descricións variadas, diálogos verosímiles e multitude de ingredientes, semella que o ten todo para gustar ou, cando menos, atrapar o lector; e iso -atrapar o lector- conségueo bastante ben, pero... Hai algunhas construcións que non identifico como correctas en español; o desenvolvemento da acción é tan rápido que todo pasa ante os nosos ollos coma se fose unha película sincopada; a virada final resultoume estraña, coma se non cadrase co anterior, e máis parece que o autor a deu para saír do paso que por coherencia co relato... En fin. Supoño que é cousa miña, pois os comentarios que atopei sobre ela son abondo positivos. A súa lectura non foi tempo perdido por completo, pero nun mundo onde hai tanto que ler, este libro non me chamaría se non se suxerise no club de lectura.

15.9.12

Días en Teucro

Malia non estar presente, sei que a nai de B marchou cun livián suspiro, de xeito apracible grazas a un médico con conciencia, sen sufrimentos engadidos aos xa padecidos durante catro anos. Non houbo máis bágoas cás vertidas durante ese tempo en que Mimí foi mirrando día a día, perdendo a noción da realidade e a fala, a capacidade de comunicarse con soltura, de saber que dicir e como dicilo. Descanse, por fin, en paz.

8.9.12

Oír

A pesar de que me acostumei ao mundo sonoro pouco e pouco, non coñezo moitos dos seus matices nin identifico determinados ruídos e menos aínda a súa procedencia. Grazas aos aparellos (os últimos case se me antollan máxicos) manéxome bastante ben na vida cotiá, sei se se achega un coche para afastarme e percibo cando alguén me chama a certa distancia. Porén, con relativa frecuencia, ignoro se os sons que oio son reais ou irregularidades dos acúfenos -non sempre se limitan a asubiar, pois poden descontrolarse por distintos factores- e, aínda que xa me afixen abondo ao longo dos trece anos que levan comigo, ás veces esa situación provoca inseguridade.
Os aparellos non posúen a versatilidade do oído nin a súa capacidade de adaptación, por iso os ambientes ruidosos constitúen un auténtico suplicio, as sirenas das ambulancias, os berros agudos dos meniños, a música dun concerto en directo, mesmo o tráfico e as buguinas chegan a resultar case insoportables, xa que fan vibrar fisicamente os audífonos e os oídos. Molestias menores, se cadra, mais suficientes para limitarme en certas actividades, é dicir, para impedirme realizalas.
Porén, oír é unha auténtica marabilla; os rechouchíos dos paxaros, o zoar das pólas, a voz humana, a música non moi alta, a unión entre un movemento e o correspondente son, a profundidade que lle dá a audición ao mundo..., todo iso é impagable.
E si, confeso que me amolan os chistes sobre xordos. Tamén me amola que non me chamen xorda e si discapacitada auditiva. Por favor!

6.9.12

Cartas

É esta unha novela curiosa por estar escrita a catro mans e seren os protagonistas Salvo Montalbano e Grazia Negro, personaxes de dous autores diferentes: Andrea Camilleri e Carlo Lucarelli. Entre cartas e atestados, os dous policías colaboran na resolución dun crime que os superiores de Grazia non teñen moito interese en resolver.
De Carlo Lucarelli só coñecía Almost Blue, que lin hai algúns anos e non me entusiasmara demasiado. De Andrea Camilleri, porén, coñezo bastante máis, tanto da serie de Montalbano coma doutros libros independentes, por iso tiña gana deste que comento.
Trágase nunha tarde, é ameno e de doada lectura, posúe un bo ritmo e ten o engado dun xogo no que un autor non sabe como seguirá a acción ata que non lle chegue por correo o capítulo anterior.

2.9.12

Fin de festa

Estiveron argallando durante quince días, ás miñas costas, a visita de H e, a pesar de que lin unha mensaxe no iPhone de B, este non soltou prenda. Cando os vin entrar pola cancela o venres levei unha sorpresa tan grata que case me salta o corazón. Desde que marchamos de Auria hai case dez anos apenas tiveramos ocasión de falar, e poder gozar da súa compaña durante dous días foi un agasallo inestimable. E onte, a iso das nove da noite, chegou Cesare en bici; cen quilómetros dándolle aos pedais para chegar aquí. Termos dous amigos tan queridos na casa foi un auténtico pracer que se prolongará durante algúns días grazas á memoria: lembrar esta ou aquela frase, tal aceno ou aquel costume reaviva as sensacións.
E mañá haberá que volver ao ritmo cotián do curso. Aínda é verán, pero como se xa non o fose.