31.12.04

Viaxeiros en tránsito
Algo máis apampada do habitual, por mor dun medicamento que me receitaron para as tripas, observo o lento avance da noitiña e penso con abraio o xa clásico un ano máis; ¡que axiña pasou!, case coma se fose a primeira vez que sentise esa especie de morriña esperanzada.
Lembro á perfección o tránsito de 1963 a 1964 -era moi cativa, pero gardo memorias moi vellas- porque me deu por cavilar no ano 2000; ¿cantos anos tería?, ¿como sería?, ¿en que me convertería? Ás dúas últimas non puiden responder, mais á primeira fíxeno cun ¡que maiooooor! alucinado.
Cando 2000 chegou, rinme un bo cacho daquela nena, pois non me notaba maior en absoluto, máis ben víame coma unha folerpa de neve caendo maina e con moito treito aínda por percorrer. Ás portas de 2005 véxome, porén, coma un foguete que sobe á cámara lenta cara ao alto, ascendendo sen pausa, sempre ascendendo.
O meu desexo para o ano que comeza é que todos os viaxeiros en tránsito atinen coa plataforma axeitada para coller ese tren voador.

30.12.04

Fatalidade
muller fatal
Desde ben cedo na historia do ser humano, a muller considerábase ou ben un ente etéreo e doce ao estilo mariano, libre de impurezas e de pensamentos autónomos, ou ben unha herdeira de Lilith, pozo das máis escuras perversidades, sobre todo -a peor- a de pensar de seu. Na última década escribíronse tratados bastante serios que analizan o fenómeno en profundidade, malia non conseguiren explicar de xeito claro o seu porqué.
Ávida por comprender, hai uns anos dediqueime a ler sobre o tema todo o que me semellaba interesante e abofé que atopei algúns libros esclarecedores do proceso que levou o home a establecer eses antagónicos tipos no mundo feminino. Porén, xamais aconteceu o mesmo no masculino, onde sempre se atopaban términos medios, flutuantes e variables -mesmo ambiguos ou indecisos- sen que ninguén se estrañase dunhas clasificacións tan contrapostas.
Hoxe faime (relativa) graza semellante dicotomía, mais houbo unha época en que a pregunta por qué acadaba desacougarme até extremos irritantes, coma se a forza de repetila fose atopar a pedra filosofal que transmutase o chumbo desa faceta da historia en relucente ouro.
Ídolos de perversidad de Bram Dijkstra ou Las hijas de Lilith de Erika Bornay mergúllanse na arte e na literatura para rastrexar a evolución dun tipo de muller que se deu en chamar fatal, malia que a fatalidade era ben distinta da idea que motivou o epíteto.
spirit
Will Eisner, o mestre, plasmou coma ninguén esa fatalidade feminina contrapoñéndoa á bondade -mesmo, en ocasións, simpleza- do seu heroe principal, a quen non se resiste a tratar de cando en vez cunha sorna entenrecedora, coma se non acabase de crer que tal cúmulo de cualidades poidan encerrarse nun único envase.
En calquera caso, admiro a obra dun artista capaz de crear unha obra que xa forma parte da Historia.

28.12.04

Na casa
O mal tempo aconsellounos ficar na casa, non vaia ser o demo que deamos un mal paso por esas estradas de deus ou por pontes perdidas nas alturas.
Lamento non poder ver hoxe a Opedriño, mais haberá outras ocasións para que me morda unha man ou me chuche un dedo antes de se lle afiaren os dentes.
Se hai uns días reloucaba de contento pola volta de Ike, ese tenro artista do lapis e a palabra, agora ando algo (bastante) amolada pola despedida de Teki, pois unha acostúmase ao bo e cústalle renunciar ao pracer de mergullarse nuns textos serios e humorísticos asemade, retranqueiros acotío e sempre sempre cargados de cálida humanidade. Pero, ¡en fin!, así é a vida: dá e quita, reparte e retira segundo lle peta. E non hai qué lle facer.
Arestora ocúpome en afacerme ao novo coche (que aos seus dez anos de novo ten pouco), darlle algún golpiño na defensa traseira para non perder os bos costumes e calibrar o tamaño por aquilo de aparcalo sen ferir a ninguén.
O meu ex-coche case seguro que pase a mellor vida -snif, snif-, aínda que espero confirmación oficial. Xa non será posible pasear nel cando B se xubile.

26.12.04

De paso
Chegamos hoxe, marchamos mañá e volveremos para pasar a fin do ano en privado. Somos unha familia de dous e gústanos atopar a nova cana, a nova engurra, o novo número sós, ollándonos un o outro sobre as copas de tinto, charlando ou rindo das nosas cousas.
Estivemos con Cesare, charlamos un pouquiño con Fufli e coñecemos a Akin, máis encantador do que unha imaxina. Un pracer que alivia o bombardeo desta época.
A ver se a sorte acompaña e podo acudir á quedada que se anda argallando por .
¡Eu qué sei! Se Cesare vai, sentireime menos cortada entre tanta mocidade.

¡Ah! Case se me esquece. ¡¡Se o traballo deles o permite, verei a Opaco e a súa preciosísima señora e dareille uns achuchóns -suaviños e amorosos- a Opedro, o blogmilleiro máis novo e desdentado do blogmillo!! (¿Que?, ¿moita envexa?).

22.12.04

Na miña época...
Bótome a tremer cando lle escoito a calquera esa frase, preludio de comparanzas que soan a reproche ou a nostalxias de chocolate con pan. Tamén me soa a esa preguiza que acouga a conciencia do emisor e lle serve de coartada para non aprender nada novo ou rexeitar, sen máis, o menor asomo de cambio.
Como nacín hai seis días, preparo os petos do meu chaquetón (segundo B, dunha das marcas máis pijas que existen) para enchelos de saúde, máis anarquía -se cabe-, grandes doses de ledicia e o firme propósito de gozar da vida o maior número de minutos por hora.
Volverei dentro duns días. A coidárseme.

20.12.04

Loba de mar
Archibald Haddock O meu chaquetón mariñeiro estaba tan gastadiño que me vin obrigada a desfacerme del, con gran dor de corazón, se non quería que me desen esmolas cada vez que me detiña nun recanto da rúa; así que me fun deica a Vila Real coa intención de buscarlle substituto, pois unha Peke sen esa peza multipetos non é Peke nin é nada.
Como os mariños adoitan ser homes de pelo en peito, musculosos e/ou tripóns, o principal problema constituíuno a talla, coma sempre. Na primeira tenda, unha 58 dábame un aspecto de dáaaami algo demasiado enganoso; na segunda, non había e acabamos antes; por fin, na terceira, unha amable señora (por certo, con idéntico defectiño ca min) amosoume un par de modelos e ela mesma decidiu que o máis barato dos dous me acaía ben. Mentres marcaba as mangas para acurtalas, comentou de pasada que unha amiga súa o levara, que a ela tamén lle encantaba ese estilo trapalleiro, pero que non podía vestir así cara ao público.
¡¡¿Trapalleiro?!! ¡Carafio coas novas técnicas de márketing!

19.12.04

A muller biónica da clase pasiva
B é un deses homes cun sentido do humor un tanto... especial, ás veces mesmo truculento. A primeira vez que me chamou muller biónica, a raíz da rotura bimaleolar, estaba eu retirando por orde as miñas próteses -audífonos, lentes, muletas, colar, etc.- con bastantes traballiños; o moi ladino miroume con sorriso de coello e, ¡paf!, soltoume a graza que, hei de confesar, maldita graza me fixo.
Agora encántalle chamarme clase pasiva cando fala con alguén de problemas laborais ou, simplemente, cando me escoita comentar algo das pensións e do goberno.
Iso si, creo que nunca lle vin tal expresión de alivio (¿ou de arroubo?) como a de hai tres días, ao aparecer eu na porta do hospital. A súa delicada aperta deu comezo ao proceso de curación.

17.12.04

En tres segundos
Foi o primeiro accidente da miña vida; por mor desta poalla noxenta que nin nome de chuvia chega a ter, formouse unha película no asfalto que confundiu ao meu coche e o levou a coidarse un aprendiz de bailarín; xirando sobre si mesmo achegouse á beiravía, tropezou sobre o muro dunha leira que está a un nivel máis baixo cá estrada, deu a volta e detívose panza arriba. Eu, madía leva, alucinaba dentro, nin tempo me deu a asustarme. Tardei uns minutos en decatarme da nova posición, quitar a chave de contacto, buscar o telefonino no teito e chamar ao 061.
A aparencia do cochiño fai temer o peor: teito, capó, parabrisas e parte traseira desfeitiños (non o vin aínda; contáronmo), pero parece que a conductora é dura e librouse cun par de escordaduras e dores espalladas pola súa xeografía.
Estou bastante ben, disposta a seguir dando a lata a quen mo permita. Iso si, aínda máis consciente de que a vida é un regalo que en calquera momento cómpre devolver.

(Acéptanse mimiños virtuais).

15.12.04

Barallas
Teño unha pequena colección de barallas de Tarot que fun conseguindo pouco e pouco. A primeira (editada por Sargadelos-Castro) merqueina nunha librería da Aldea Sagrada hai moitos anos, pero tiña tal cantidade de cartas truculentas que metía medo mirala. Hoxe está descatalogada. Hai pouco Vizoso e Aneiros acometeron a tarefa de elaborar unha máis galega e nela atópanse naipes ben grazosos*. É divertida e distinta, pero non inspira demasiado.
De todas as que posúo, se cadra a perla sexa a de Visconti polo que me custou dar con ela e por ser a primeira da que se ten noticia. Porén, a miña preferida é a de Waite Waite porque cada carta, incluso os arcanos menores, representa unha escena que permite deixar a renda solta á fantasía.
Rachel Pollack publicou un par de libros nos que explica o significado de cada unha introducíndonnos nas reviravoltas que conducen do consciente ao inconsciente. Afondar nese camiño supón unha tarefa persoal.
Unha variante desta baralla é a de Scapini, inspirada na anterior pero cun toque humorístico nalgúns naipes que lle restan transcendencia ao engadirlle picardía; nas cores e dourados lembra moito á Scapini
de Visconti, o que xustifica a miña primeira confusión.
Ao desatarse a febre do esoterismo saíron ao mercado unha morea de mazos diferentes, o que me obrigou a fiar miúdo para non mercar ao tolo; confeso que, de todos os xeitos, lle metín un par de boas patadas ao meu peto. Quédame o consolo de que nesta leria da investigación e do coleccionismo -como en calquera outra actividade humana- non se pode ser sublime as vintecatro horas do día.
E, como humana, teño unha querenza especial por unha carta en calquera baralla que estea: o tolo, a primeira, sen número, promesa de todo e realidade de nada, liberdade e independencia, anarquía incluso e, ¡como non!, unha certa desorde. o tolo
*Das barallas galegas non atopei enlaces.

14.12.04

Método
En Cinco decenios de Günter Grass aparecen fotos del, amais de reproducións dos seus debuxos, gravados e manuscritos. Á parte da letra, bastante maliña de ler por certo, chamoume a atención unha folla na que figuraba un minucioso plan de traballo para un mes; comenteino na casa un día que tiñamos a Nino de visita comparándoo coa miña falta de método. Como bo matemático, Nino solidarizouse decontado coa orde e previsión que reflectía aquel folio e, de paso, miroume con esa expresión indescifrable tan súa que semella insinuar dúbidas sobre as miñas capacidades.
Cando debía repartir o tempo entre o traballo e a escritura, nas fins de semana e nas vacacións entregábame de xeito compulsivo á tarefa de teclear coma unha posesa as historias que pululaban nas reviravoltas do meu cerebro, antes de que este decidise tomar un respiro e desconectarse de min. Tiña que aproveitalo ao máximo mentres funcionase ben. Non elaboraba plans de traballo; sentábame diante do ordenador e deixaba voar os dedos apreixando ideas e ocorrencias, dándolles corpo e faciana e gorentando lambeteiramente os camiños laterais que os personaxes emprendían sen eu ser demasiado consciente.
Ao xubilárenme iso cambiou. Arestora ando con dous cadernos de acá para alá; nun deles anoto o que pretenden ser capítulos da novela fantasmal; noutro percorro moi amodo luzadas de futuros relatos, apunto escenas que vexo na rúa, frases illadas ou impresións do momento.
Sempre tiven caderniños deses, anárquicos, un pouco tolos, nos que se mesturan anacos de libros xa publicados con frases herméticas que nin eu entendo, pero deberon de xurdir por unha boa razón. Se cadra algún día recobren o sentido.
O novo método promete e, sobre todo, introduce un pouco de orde neste deambular entre ideas e palabras. Cando menos sei que non escaparán das miñas poutas.

12.12.04

Mans
mans

Creo que me estou facendo maior; sorpréndome revisando o pasado, lembrando actitudes, xestos, desexos non cumpridos, repasando...
As miñas mans baleiras dos catorce anos obsesionábanme; nunca souben por qué se produciu aquela intensa sensación de desamparo que me levaba a pedirlle á compañeira de pupitre que enchera as miñas coas súas. Logo, a ausencia de mans tendidas foi unha constante; camiñaba ás apalpadelas por un mundo cercado, carente de saídas e de entradas, labirinto sen paixóns que non conducía a ningures. Tardei tanto en medrar, tanto, tanto, que aínda hoxe me pregunto ás veces se son mentira ou realidade. ¿Sexismundo, quizais?
Non comparo o presente co pasado, pero teño certezas, unha cando menos: sempre atoparei una man tendida. E non, as miñas xa non están baleiras.

11.12.04

Coincidencias..., se cadra
Dous ou tres días antes de atopar a Bukowski no Moucho de Auria, recibo un correo dunha editorial (mellor dito, do responsable dunha das coleccións) que me informa do seu interese por editar un libro meu. Unha nube embaza a miña natural ledicia: non levará ilustracións. corre, corre...
A novela -por chamarlle dalgún xeito a esa mestura de xéneros- carga sobre o lombo moita vida, mesmo lle encargara a este artista deseños para animala. Aceptou o proxecto e púxose a el con afán, pero outras tarefas cruzáronse no camiño e pasaron catro anos. Nada máis saudármonos na cervexaría que inspirou a obra, comunícame a súa intención de comezar de novo. ¡Chof!
Malia conservar unha mínima esperanza de que o editor volva pensar na proposta de que o libro vaia ilustrado, sospeito que se rexen por patróns tan establecidos que resultan indiscutibles e non caberá esa posibilidade. Unha mágoa, por certo; os debuxos de Bukowski fornecerían á historia outra categoría. Pero está visto que os libros ilustrados non serven para lectores maiores de quince anos (pregúntome cántos terei eu).
Á parte de que quero moito a Bukowski -que me abriu o seu corazón innumerables veces-, cóidoo un artistazo dos pés á cabeza, e desexo máis ca nada no mundo embarcármonos xuntos nun proxecto; máis tarde ou máis cedo lograremos levalo a bo porto.

10.12.04

Estupores recentes
Dúas perlas. A primeira, máis ou menos doméstica, produciuse cando abrín unha caixa de media ducida de ovos de mediana confianza e vexo que só hai cinco, un deles escachado. A teoría do encargado do súper inclínase por un fallo na máquina de envasado; a caixeira, pola contra, suxire que puido deberse á actuación de calquera cliente e fornéceme outros datos que corroboran a idea: desde atopar que o contido dunha caixa non corresponde ao que indica (máis barato) até o que se lle ocorra a unha imaxinación non demasiado delirante. De entrada abráiome, pero logo decátome de que forma parte da picaresca nacional.
A segunda chégame da man de B: a carta dun sindicato dirixida á ministra de educación asegura que a selectividade segue sendo unha peneira sen outro obxecto que impedir o acceso á universidade dos fillos dos traballadores.
Deducimos que o devandito sindicato considera os fillos dos traballadores incapaces e ignorantes, xa que a selectividade pode con todos eles, sen distinción. Confeso que tamén me perdo un chisco con iso de fillos de traballadores, pois, se fago memoria, case todos os pais dos meus compañeiros de universidade (incluída eu) pertencían ao grupo dos que tiñan que gañar o pan coa suor da súa fronte; xente excéntrica, ¿non si?
O último detalle que me parte polo eixe é a divinización do ensino universitario, coma se resultase imprescindible para realizarse na vida e progresar. Será por iso polo que hai tantos profesionais universitarios sen vocación, frustrados, atafegados e furiosos, incluso parados.
Pasaron moitos anos desde que caín do limbo ao constatar a inmensa tristura dalgúns que me confesaban as súas ansias de montar unha perruquería, un taller de automóbiles ou unha carpenta, pero víanse obrigados a comezar unha carreira superior que non os atraía só porque mamá e papá se empeñaran.
Non sigo porque sería o conto de nunca acabar e, por riba, deprímeme unha barbaridade lembrar algúns casos sangrantes.

9.12.04

Mudar de pel
Polo xeral non nos decatamos de cándo comeza a producirse un cambio en nós, se cadra porque vivir leva bastante traballo e non estamos para mirarnos o embigo a cada momento. Pero o caso é que, un bo día, caemos na conta de que non pensamos nin actuamos como adoitabamos, de que xa non nos sobresalta o fero can do veciño ou de que até sentimos simpatía por esa señora tan túzara e rabechuda que nos cruzamos acotío.
E menos mal que ocorre iso, pois sería bastante triste arrastrar sempre as mesmas manías, permitir que nos guíe unha única teima ou considerar que a idea do mundo que tiñamos aos vinte anos serve para os corenta.
Recoñezo que me gusta mudar a pel, decatarme de que o paso o tempo me trouxo algo que necesitaba saber e, en suma, descubrir que non son un estanque, senón un regato, ás veces calmo, ás veces avolto, mais sempre en movemento.

8.12.04

Esgotamento
Teño a mente saturada de emocións e compañía, coma se os estímulos destes catro días enchesen todos e cada un dos seus recunchos até o punto de bloqueala por unha boa tempada. Dóeme tanto a parte dereita do corpo que mover o brazo arríncame ais irreprimibles; malia prometerme non mover un dedo, dobrei caixas de cartón e rompín anacos de cortiza sintética, desa branca que solta burbullas redondiñas que se usan nos beléns para simular unha neve imposible.
No hotel, un dos recepcionistas da noite fora alumno meu na prehistoria, no remoto primeiro ano de mal recordo. Os cartos que montaron o emporio son indianos, mexicanos para máis datos; á luz dos seus comentarios explícanse moitas cousas, incluída a transformación de estrelas en lámpadas de vinte vatios, a deficiente limpeza, a escaseza de persoal e, en suma, o querer e non poder ou -o que sería peor- o querer dar gato por lebre.
Semellan incribles as reviravoltas da vida e, aínda máis, o meu estupor ante elas; camareiras, arquitectos, recepcionistas, enxeñeiros, xornalistas, médicos, tradutores, profesores, asistentes sociais, artistas, militares...; o presente dos que un día foron alumnos dun instituto de provincias, moitos con fillos xa, felices pais dos que serán nun futuro adultos con profesións inesperadas, impensadas incluso.
E mentres, en Auria, perviven comportamentos que eu coidaba tan pretéritos coma o mundo vitoriano de Anne Perry; pero xa debería saber que o afán de humillar a quen se coida inferior non ten época nin coñece fronteiras.
Creo que nunca me darei acostumado.

7.12.04

Fogar, doce fogar
Non lembraba o frío intenso que pode mergullar Auria; chegamos dous días despois de que comezara e aínda sinto cómo me percorren as costas ondas e ondas de xeados arreguizos abríndose paso até o miolo dos ósos. Coido que os aurienses están modificados xeneticamente para resistilo sen caer aterecidos no medio e medio da rúa.
Non cansei de bicar facianas conxeladas e sorrintes, abrazar corpos embutidos en grosos abrigos e comentar con todos que aquilo era inhumano. A iluminación do Nadal lucía en papás Noel, zorras arrastradas por renos, velas e bólas de colores e non sei cántas formas máis que me lembraban os tempos en que me divertía mirar escaparates, ir de compras e pasear ben protexida con luvas, bufanda, gorro e un mesto chaquetón agora superfluos.
Cando viviamos alí, fartabámonos de comentar que Auria non pertencía a Galicia por ese clima continental que converte os invernos en aprendices de Islandia e os veráns, en parentes do deserto; durante estes días comprobamos que as lembranzas temperaran a crueza dos extremos.
No Moucho, a mellor cervexaría da cidade, eterno lugar de encontro, estiven con Bukowski e cun cento máis de coñecidos, amigos e antigos alumnos que conseguiron borrar por unhas horas os tres últimos anos afastada de alí.
Volvín co corazón quente; o resto do corpo aínda tardará en recuperar a temperatura habitual.

3.12.04

Uns poucos nervios
Pois nada, que mañá iremos a Auria e pararemos nun hotel (non hai ligazón porque non ten páxina destas) rematado de acondicionar hai pouco tempo. Reservei tamén cuarto nun da Aldea Sagrada para as festas do Nadal, porque xa gañan as ganas de estar coa familia, bastante vida a menos en cuestión de saúde. Se as circunstancias o permiten, verémoslle a face a Cesare, o que sempre é unha alegría, xa supoñen por qué (os axóuxeres latexan sen que un se decate).
Ai, si, qué nervios. Será a primeira vez que durma nun hotel en pleno centro da cidade onde vivín moitos, moitos anos; verei amigos, pasearei por rúas máis que coñecidas e, de seguro, terei encontros indesexados, pero tanto me ten porque estou contenta. Sorrisiños de compromiso, cariña de non ter roto un prato na vida e moita présa por cumprir datas e compromisos abondarán para sacudilos de enriba.
Porque, aínda que pareza mentira, eu tamén son bastante antisocial cando me peta.
Pois iso, até a volta.

2.12.04

De cando en vez...
levitando ...non vén mal unha alegría.

Recibo a chamada de Mo rifándome porque non saben de nós desde hai bastante tempo. Asegúrolle que nos veremos o domingo en Auria se todo vai ben. Non irei a ningunha das quedadas que se organizan aquí e acolá, na capital do reino, pois debo axudar a B a baleirar un faiado que deixará de pertencernos en breve.
En realidade eu non vou baleirar nada; máis ben acudo en calidade de chofer-dama de compañía, a pesar de que de dama non teño moito.

Onte, coma cada luns e cada mércores, tiven sesión de ioga; no local vai un frío que aterece, posturiñas malia o radiador aceso e o deshumidificador a toda potencia, así que fun preparada con dúas camisetas, un xersei e unha chaqueta, igualiño ca unha cebola. Só necesitei desprenderme da capa superior durante uns momentos, despois de que o profesor decidise poñer a proba o noso equilibrio sobre as nádegas.
Cando estamos en movemento non teño problema para saber qué cómpre facer: miro e copio; mais cando chegamos á relaxación final, tombados e cos ollos pechos, á parte de respirar como mandan as normas, debo seguir as miñas propias indicacións: as do profesor chegan a min igual cós bssbssbssbssbss que escoitaba na igrexa de cativa. As palabras perden as vogais e gran parte das consoantes polo camiño e xa desisto de indicarlle de novo ao home que se poña tras miña. Di que non importa, que me relaxe, que me centre nas distintas partes do corpo e note cómo se afrouxan.
Antes irritábame, máis ben frustrábame, ese illamento en medio da xente, pero xa non; agora déixome levar.

(A alegría contareina outro día; antes teño que dixerila para que non me dea sede).