O bo tempo tenme un pouco afastada do blog e coas vacacións de B andamos bastante por fóra; iso non me impediu estes días ler El libro de los muertos de Patricia Cornwell, a quen ultimamente leo máis por tradición que por afección, quizais porque a serie, moi longa, emprendeu un camiño que non me acaba de satisfacer, con demasiados conflitos amorosos e unhas leas que por veces semellan un tanto forzadas. Os seareiros da autora quedarán contentos, seguro.
Un nicho para Marilyn de Miguel Anxo Fernández, a primeira entrega da serie de novela negra protagonizada por Frank Soutelo, sorprendeume positivamente e xunto con ela merquei a terceira, Tres disparos e dous friames, que comeza dun xeito bastante tórrido, aínda que con moi boa pinta.
A terceira novela de Cornelia Funke das protagonizadas por Mo, Muerte de tinta, que pecha a triloxía do mundo de tinta xa está no meu poder e empecei botándolle unha ollada que promete bos momentos e a resolución dos problemas en que se viron metidos os protagonistas por ter voces engaiolantes que transforman a palabra escrita en realidade.
Entrementres, continúo intentando educar a Dona, verdadeiro saco de mecos que cada día medra un pouco máis.
28.6.08
17.6.08
Milagre?
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFs10Vh2Ygh7M-IQcF_WH-_vldXnFjaSRQrqj4tt1kYCPbxq4CmiXnDg7GyDbCHmuNiyxMDqk6SehKgylNLIWYcEm4dnPn21ogxjL8g3cX7hp0g1XleY2H1ctTrhHx50AYyB8E/s320/donaeflores+002.jpg)
Na Natureza case todo está latente por un tempo mentres conserva un sopro de vida para, no momento axeitado, brotar con pulo e beleza acumulados. Ela lévame a pensar que non todo está perdido.
10.6.08
Jota
Jota é un home de idade indefinida, con aspecto de andar entre os setenta e os oitenta, pero podo equivocarme porque posiblemente a vida o desgastou de máis. Axúdase dun caxato para camiñar ao que nin sequera lle sacou a etiqueta do prezo e arrastra os pés embutidos nuns calcetíns e nunhas sandalias. Fixeime nel hai tempo, se cadra pola expresión de cansazo e amargura da súa faciana e por tomar os viños nas terrazas á beira dun colega paralítico que xa non anda con el.
Onte, por primeira vez, vino sorrir. Achegouse á mesa que eu ocupaba con Dona e pediume permiso para sentar; quixen convidalo a un viño pero non o consentiu, dixo que el pagaba. Asubioulle á cadela e esta saltoulle ás pernas (non hai xeito de quitarlle o vicio) e decontado puxéronse a xogar. Acariciouna mil e unha veces até que Dona lle lambeu a cara cun entusiasmo digno de ver; aí foi cando o vin transformado, gozando coma un neno e buscando repetir as lambetadas. Que bonito é -comentou-. Se puidese, roubábao.
Vive na residencia de maiores da vila, navegou por todo o mundo, ten fillos e muller aos que hai tempo que non ve. Na vida -dicía- cómpre aceptar o que vén. Non sabemos quen somos.
Onte, por primeira vez, vino sorrir. Achegouse á mesa que eu ocupaba con Dona e pediume permiso para sentar; quixen convidalo a un viño pero non o consentiu, dixo que el pagaba. Asubioulle á cadela e esta saltoulle ás pernas (non hai xeito de quitarlle o vicio) e decontado puxéronse a xogar. Acariciouna mil e unha veces até que Dona lle lambeu a cara cun entusiasmo digno de ver; aí foi cando o vin transformado, gozando coma un neno e buscando repetir as lambetadas. Que bonito é -comentou-. Se puidese, roubábao.
Vive na residencia de maiores da vila, navegou por todo o mundo, ten fillos e muller aos que hai tempo que non ve. Na vida -dicía- cómpre aceptar o que vén. Non sabemos quen somos.
6.6.08
Camiño
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpiRBSZ1s0A9s9jk0Of3Ovu1X2P9jMSStGOoWKIFI-wlPFoAc0_KI2O67hzIf7dKUTRi7iAWtSz0LpKcStZRm21Y9KoKJJSLQBOHkFMNzJToq2Ma7wNoR00DhNRdbaPGKP_V8O/s320/dona+006.jpg)
Agora ando lendo un libro de Friedrich Ani, El bebedor del tranvía, que descubrín en Boquitas pintadas. Non coñecía o autor e estame gustando bastante pola súa axilidade, o ben que crea personaxes e a aparente facilidade para mergullarnos nunha intriga interesante.
2.6.08
De beirarrúa a beirarrúa
De camiño á oficina de Correos cruceime cunha señora que falaba polo móbil. De súpeto ve unha colega vestida de punta en branco que vai pola beirarrúa de enfronte e saúdaa a berros:
- Eló? Vas palá?
Como a amiga non entende, repítelle nun ton máis alto:
- Vas palá? Vas palá?
Por fin a outra dáse por aludida:
- Pa onde?
- Palá! -insiste a primeira toda chea de razón.
- Vou pa casa, carallo, facer a comida- foi a contundente resposta da señora elegante.
- Eló? Vas palá?
Como a amiga non entende, repítelle nun ton máis alto:
- Vas palá? Vas palá?
Por fin a outra dáse por aludida:
- Pa onde?
- Palá! -insiste a primeira toda chea de razón.
- Vou pa casa, carallo, facer a comida- foi a contundente resposta da señora elegante.
Subscribirse a:
Publicacións
(
Atom
)