Falei con Vicente e o seu novo corazón a través dun invento que nunca coidei que gabaría tanto: o telefonino. Ten a voz tomada polos tubos que lle puxeron mentres agardaba pola vida, pero segue conservando o xenio e a figura, de tal xeito que protestaba pola lentitude do proceso, polo moito que se aburre no hospital e polas ganas que ten de emprender as súas ocupacións habituais. Supoño que é consciente de que non lle queda máis remedio que tomalo con paciencia, pero alarmáronme un chisco as súas ganas por volver ao traballo e a todas as actividades suplementarias que lle inzan a vida.
Está moi recente a operación, meu querido amigo, demasiado recente; non todos os días lle cambian a un o motor; sospeito que deberás coidalo e iso implica que, polo momento, non te poderás meter nun partido de baloncesto a berrar coma un poseso nin nunha aula con trinta e tantas feras a actuar de domador nin, se me apuras, a batallar cos compañeiros de traballo. Algo mudou en ti, amigo; seguro que ti tamén mudarás. Calma.
Ningún comentario :
Publicar un comentario