Paso a noite correndo dun lado para outro dun edificio en cuxos andares están dispostas distintas salas de tortura; somos varios os que buscamos unha saída e, cando cremos que xa estamos preto da porta salvadora, aparecen persoas que pretenden levarnos ao andar correspondente onde misteriosas accións prometen someternos por non se sabe que pecados non cometidos. Esperto con sensación de atafegamento, aínda que non me semellou un pesadelo.
Hoxe, baixo o ceo azul deste mes de abril, paseando ao sol despois da sesión de fisioterapia, pregúntome por un soño tan incongruente e non acho resposta. Apenas ceei e as miñas preocupacións non teñen nada que ver con ningunha moderna inquisición.
Hai xente na praia, nenos facendo buratos na area, mozos xogando a bailar un papaventos, adultos camiñando a paso firme pola beira do mar, parellas que se abrazan... O areal vese enorme coa marea baixa e por uns intres síntome máis ca nunca unha gradicela.
Ningún comentario :
Publicar un comentario