Desde sempre gustei dos contos e das lendas, afección que non perdín cos anos; por iso merquei A flor da auga de Xosé Miranda e Antonio Reigosa. Esperaba relatos máis elaborados literariamente, recreacións das lendas contadas por un informante de xeito conciso, pero non. Trátase dunha recompilación sen máis. As historias son entretidas e axudan a comprender un pouco mellor as tradicións, pero agradeceríase un chisco máis de coidado nas transcricións.
Lin Historia del rey transparente de Rosa Montero case sen respirar; a aventura de Leola colleume polo pescozo e sorprendinme a min mesa renunciando a un fermoso paseo por ver como remataba. A autora dixo que nesta historia verteu gran parte de si mesma e nótase que viviu a escritura deste libro case coma un transo.
En canto a Veneno de cristal de Donna Leon, a pesar de que a propaganda a pon como a mellor novela do comisario Brunetti, discrepo; hai outras que teñen máis gancho, a pesar de que non está mal. Práceme ese comisario que le os clásicos e cuxa muller dá clase de literatura inglesa nunha universidade italiana. Eu, que nunca estiven en Venecia, cos libros desta muller chego case a respirar o ambiente de alí.
Ningún comentario :
Publicar un comentario