Con calma, abstraéndome dos nenos que xogan nos outros ordenadores, consigo bloguear e ler os últimos posts e comentarios dos meus blogs habituais. Nalgúns sitios non podo deixar comentarios porque non me lembro de que contrasinal escollín no seu día para Peke; que lle imos facer.
Un berra "non dispares", outro "non me deixa ser terrorista" e fico abraiada porque non imaxinaba que nos cíberes houbese tanta clientela miúda. Será que non coñezo moito da vida actual.
Levei a B ao instituto (non esquezamos quen é a taxista da familia) que queda no curuto dun monte en medio da nada. Pantasmas de árbores queimadas rodean un edificio pintado de rosa sucio que máis parece un cárcere ca un centro de ensino. Pero iso será o de menos; o de máis é que por fin haberá un horario completo da súa especialidade. E por riba B é unha das poucas persoas que está desexando empezar de novo a traballar; descoñece o significado do síndrome postvacacional. Bendito el.
Ningún comentario :
Publicar un comentario