Os pardais e as rulas engordaron a conta das sementes de céspede que plantaron os encargados do presunto xardín; agora medra en grupiños amoreados entre calvas máis que respectables, de xeito que o terreo ten un aspecto desleixado, coma se un perruqueiro inexperto aplicase ao tolo, sen orde nin concerto, as tesoiras nunha mesta cabeleira.
As vacas dos veciños brúan a súa sinfonía entre cheiro a estrume e refoladas de vento que converten o lugar nunha illa en medio da nada, mais a un tiro de pedra da suposta civilización. Había anos que non vía acotío pacer vacas nos prados.
Os prexuízos idiomáticos chócanme, ao meu pesar, nunha poboación galegofalante que aínda conserva tópicos de hai máis de corenta anos; reprímome para non dar leccións explicativas de sociolingüística que poñan os puntos sobre os is. A prudencia guía as miñas intervencións máis ca calquera outra virtude; prefiro calar a boca para non parecer unha mestriña que bota de menos a profesión. Confeso que me custa ferro e fariña.
O mar, ao fondo, encréspase axitado polo vento durante o día ou semella un prato chan cando, á noitiña, volvemos á casa camiñando e nel a Lúa tremeloce de emoción imprimíndolle á paisaxe un aire de postal.
Na casa estase ben.
Ningún comentario :
Publicar un comentario