A porta non é gran cousa, apenas unha cancela sólida que non permite adiviñar que hai detrás. Claro que podía asomarme por riba e, poñéndome na punta dos pés, botar un ollo para saber que se agacha detrás dese claro convite a turrar da cadea que faga soar -a saber onde- un timbre misterioso. Pero corro o risco de que alguén me pille in fraganti ou, o que sería peor, me abran a porta sen que eu teña preparada unha boa escusa para explicar o meu acto. Porque non sempre hai que facer caso dos convites que aparecen aquí e acolá e menos cando non se coñece a xente.
Unha veciña de moi preto tomounos baixo o seu manto protector e agasállanos ovos das súas galiñas, verzas, uvas, carozos de millo e leña. Dicíame que turrara do saco de carozos para levalo até a casa e xuro que o intentei, pero non teño forza ningunha desde que estou enferma. Creo que a boa muller non daba creto á miña febleza e, por riba, engadiu que estaba moi gorda. Xurei polo baixo e reneguei da sinceridade non pedida, pero cómpre recoñecer que me sobran bastantes quilos que, dito sexa de paso, acumulei desde que estou nesta vila.
Cada vez máis vai urxíndome a idea de perder peso. Veremos como o consigo sen poñerme a dieta.
Ningún comentario :
Publicar un comentario