Quedo coas dúas Albas ás cinco da tarde no bar Plaza para despedirme delas. Rubín rematou a substitución de fotógrafa para un xornal de Galicia e volve ao seu curruncho natal, onde a coñecín xa hai unha morea de anos. Atos, o seu can, compórtase de maneira exquisita mentres tomamos as nosas bebidas na terraza; seguro que botará de menos a praia e o clima suave destes lugares.
Cando chego á casa o monstro dos alaridos está tan durmido que, a pesar do inevitable ruído, nin se decata da miña presenza, mentres Dona menea o rabo coma unha tola antes de entrar na casa para poder meter o coche no seu lugar.
Sinto unha estraña sensación, non porque o pasado me rozase de novo, senón porque o presente, malia traer ecos daquel, é tan diferente, tan variado, tan novedoso para os que un día formaron parte de min, que me decato do moito que eu tamén debín de cambiar, do diferente que debo de ser para eles, do distinta que eu mesma me noto. O curioso é que non albisco morriña nin melancolía; aquilo xa pasou, non o acho de menos, aínda que me encante recibir visitas daqueles que supuxeron notas importantes no meu pentagrama particular. Agora percibo outras notas que intentan espertarme dun letargo que dura demasiado e algúns plans pululan, intentan abrirse paso nas miñas intencións e mesmo un asomo de organización pretende impoñerse nesta pacífica vida. Que así sexa.
Ningún comentario :
Publicar un comentario