Ignoro se esta foto que me fixo Sara Miranda amosa a miña esencia (como dixo alguén) ou non, pero si sei que é unha das poucas que me fixeron na vida nas que me recoñezo sen reservas. Polo momento é a única que teño da sesión que conto no post anterior e escuso dicir que rabio por ver as outras, pero tempo ao tempo. Hai que deixar as artistas traballar ao seu ritmo.
Cando falei con X do proxecto no que a fotógrafa anda metida e da posibilidade de integrala, vin como os seus ollos botaban faíscas e abofé que unha muller coma ela daría boas fotos, desas que dá gusto contemplar cando o tempo pasa, que non nos fan sentir incómodas, porque quen as fai sabe o que leva entre mans. Sempre me pareceu difícil o retrato, por iso ante este, a miña admiración pola autora aínda medrou máis.
6 comentarios :
Ya lo creo que eres tu: tal cual te recuerdo.
e que é unha foto estupenda... a mín encántame.
biquiños,
olvidouseme... Terry son eu, Aldabra; é que tiña necesidade de tomar outro nome no que recoñecerme nesta nova etapa da miña vida.
Encántame!
E ese fume ascendendo...
É que cando unha se mete nas mans de expertas pasa o que pasa. :D
Fermosa foto, gústame.
Publicar un comentario