Pasamos uns días na terra de Paleón tomando o pulso do que será o noso hábitat dentro dun ano. A boa fortuna fixo que caésemos alí durante a celebración da festa da dorna, en concreto pillamos uns concertos, o enjalanamento das fanequeiras e a maratason popular; o exame de patróns houbo que perdelo por mor do ruído musical, excesivo para os meus audífonos.
O ambiente era indescritible; entusiasmo, vitalidade e mocidade por todas as partes víronse aumentados polo encontro casual con Paleón, un mozote atractivo e alegre como había tempo que non vía e con quen me sentín tan a gusto coma se o coñecese de toda a vida. Ao ser un dos organizadores da festa non houbo moitas posibilidades de acaparalo, mais o contacto abondou para saber que nel hai ouro moído por arrobas.
Coma sempre que estamos fóra da casa, camiñamos e camiñamos até o esgotamento, descansamos nas terrazas dalgúns bares mentres repoñiamos forzas e aproveitamos para observar a xente que pasaba por diante, paseamos polo porto ollando barcos e barcas e escoitamos o estrondoso canto das gaivotas, adoecidas coma cans cada vez que un barco se achegaba á costa. Sentímonos ben en todo momento e non dubidamos de que será ese un estupendo lugar para vivir.
Agora só nos queda decidir se queremos instalarnos nunha casa, nun piso con encanto ou nun ático con vistas ao porto. Aínda contamos cuns poucos meses para iso, mais o tempo logo se bota enriba e cómpre espelirse.
Ningún comentario :
Publicar un comentario