Cada vez que vou á aldea sagrada recibo o mesmo choque ante as riadas de xente que a percorren; a cidade que me viu medrar e que para min chegou a ser tan familiar coma o cuarto da miña casa resúltame por veces unha descoñecida, un lugar de turismo máis que pouco ten que ver comigo. Non é certo ao cento por cento, claro, pero a sensación é semellante.
Onte fomos até alí para poñerlle cara e voz a un amigo: MH. Confeso que levaba algo de nervios, típicos -sospeito- de calquera cita ao xeito, aumentados por unha demora froito do tráfico e da imposibilidade de madrugar o que debiamos. É o que teñen as vacacións, que unha adopta un horario de marquesa esquecendo que de nobre non ten nada e revira o ritmo habitual dunha vida, polo demais, bastante decente. O previo intercambio de fotos axudounos a recoñecernos decontado, así que por ese lado non houbo problema. Constatei o que xa sabía: que MH é unha excelente persoa, de trato e conversa afables e con ideas brillantes. Falamos, rimos, xantamos nun turco (¡quen mo ía dicir!) e prolongamos a sobremesa nunha terraza baixo os soportais vendo os ires e vires de moreas de descoñecidos e escoitando os chifros de gaitas en miniatura sopradas por bocas infantís sen decatármonos do paso do tempo.
Volvemos á casa cunha agradable caloriña nas orellas e no corazón.
Ningún comentario :
Publicar un comentario