Déixome de gaitas e dengues e abandono a lectura de Estambul animada por dous bos conselleiros, a pesar do que a crítica e o Nóbel digan, e busco nos andeis do que teño sen ler algo que me apeteza. E o que máis me apetece é algo lixeiro, que lle imos facer, se cadra para sacar do ánimo tanta melancolía pelmaza.
Desgústame un chisco non rematar un libro que empezo (aínda que non é a primeira vez que o fago, se lembro ben), pero sempre queda a idea de que cada libro ten o seu momento e as súas circunstancias, así que é posible que o bo de Pamuk o agarden tempos mellores.
Mañá iremos á aldea sagrada para visitar a miña nai e a tumba do meu pai, de cuxa morte se cumpren precisamente hoxe cinco meses e, coma daquela, acompañarannos a chuvia e o fresco. Haberá que levar un chuvasqueiro e un xersei, por se acaso. E como a vida e a morte andan da man, logo agárdannos a semana da dorna -da que xa falei-, o aniversario da nai de B en Teucro e o arranxo do xardín. Pero este último tema queda para mellor ocasión.
Ningún comentario :
Publicar un comentario