10.8.10

Memoria


Chámome Melas e hoxe hai dous meses que nacín, dunha maneira algo accidentada, todo hai que dicilo, porque mamá estaba moi nerviosa. Peke aínda non foi capaz de facerme unha foto en que non lle salte o flash, porque son tan negra, tan negra, tan negra, que sempre que me enfoca a cámara ponse tola e non hai xeito de que se comporte.
Hoxe Peke pasouno de medo relendo un libro que hai corenta anos ou así (a min paréceme unha barbaridade) leu por primeira vez: Papaíto piernas largas de Jean Webster. Unha cadea de alimentación e variados ofrecíao a cinco euros e B regaloullo en canto soubo da relación sentimental que Peke tiña con el. Polo que me dixo, cando o leu por primeira vez sentiuse identificada coa protagonista e cando viu a película (os musicais encantábanlle) quedou prendada da historia, de Fred Astaire e de Leslie Caron. Toda unha vida á que eu xamais poderei aspirar, porque como todo o mundo sabe, os cans non pasamos de catorce ou quince anos, agás casos moi puntuais. A cuestión é que Peke cedeume a min a voz porque se sente moi emocionada, tanto polos meus dous meses de vida como pola relectura, que a levou ao vello sofá da casa familiar onde pasou algunhas tardes (antes lía máis devagar) embebida na vida de Judy cando aínda non sabía que cousa estraña era a Universidade.

Actualización: Aquí está a foto, por desgraza con flash a pesar de estar tomada ao mediodía.

Ningún comentario :