No noso horto non se chapoda nada que bote flor e como proba, esta herba medio seca que segue dando unhas delicadas e pequenas flores azuis. Preto dela está plantada unha camelia de flores vermellas, que nestes momentos rematou xa a súa floración. Uns metros máis aló, preto do pozo, o marmeleiro cóbrese de follas moi paseniño.A primeira árbore que chegou fíxoo nun testo e medía medio metro; agora o aguacate debe andar polos tres e conta cun tronco respectable que precisa de dúas mans para abranguelo. O pexegueiro, pola súa parte, é máis cativo pero deu moitas flores que se converteron en pexegos e agora observo día a día os progresos que fan: teñen un tamañiño xeitoso, pero o forte nordés que sopra por aquí de cando en vez xa lle arrincou un par deles. Espero que os outros resistan, aínda que só sexa para catalos.
Logo están a amendoeira, a maceira fuji, o pomelo, o limoeiro, a figueira, a nogueira, o romeu onde pariu Dona a súa terceira cría (non me explico como, despois daquilo, resiste tan feliz), varias maceiras bravas que B se negou a desarraigar e algunhas plantas máis que se poñen lindas ou feas segundo a época do ano.
Case todos os días fago a rolda polo horto acompañada, como non!, de Dona e Melas, que aproveitan para escaravellar na procura dunha toupeira que nunca pillan, a pesar do fervor que lle poñen.
Ningún comentario :
Publicar un comentario