9.2.05

Aboiando

Unha catarreira incipiente auméntame a verza varios graos e diminúe outros tantos a miña capacidade de concentración. Neste estado son capaz de cometer os erros máis rechamantes e babecos sen decatarme; as ideas deciden revoar polos arredores do cerebro sen aterrar en ningures e, así como pretendo pillar algunha, desaparece sen deixar rastro; certa frouxeira melancólica instálaseme nos adentros malia o meu pesar, e desisto de facer algo de proveito no que resta de día.
Mañá despedireime do coche para sempre; un dos mecánicos do taller mércamo antes de levalo a despezar para sacarlle o motor e as portas, pois ten un modelo igual ao meu ex. Alédome por el, que lle tirará proveito, e por min, que deixarei de romper a cabeza co asunto.
Unha cousa máis da miña vida recente á que cómpre dicir adeus, aínda que o xeito non sexa o máis desexable. Ás veces sospeito que as circunstancias se encargan de soltar lastre para obrigarnos a tirar para adiante e non mirar cara atrás, se cadra porque queda xa moi pouco que mirar.
Será verdade que a mellor maneira de pasar páxina é rachala.

Ningún comentario :