A reflexión de Ferran sobre Una historia de la lectura de Alberto Manguel retrotráeme varios anos, cando descubrín este autor que durante un tempo leu en voz alta para Borges. Daquela eu tamén lía en voz alta para gravarlle a un alumno cego o que el non podía acadar de seu; era unha tarefa moi gratificante que multiplicaba a ledicia de ler, se cadra porque implicaba compartir un pracer acotío solitario.
Esas tardes de accidentada gravación facíanme recuperar aqueloutras xa remotas en que, ao abeiro de calquera mirada, rodeada de andeis con libros ou sentada no chan do meu cuarto, absorbía o ambiente dun sanatorio de tísicos, secaba as salpicaduras dun mar pirata que me mollaban a faciana ao ritmo da tormenta ou reprimía con dificultade os arrepíos provocados polas miñas primeiras escaramuzas co crime. Lecturas desde unha inocencia que a mesma lectura comezaba a gretar.
Durante unha época esvaeume ese intenso pracer case físico de percibir recendos, perseguir malvados, pasear por parques e, en suma, conmoverme ante uns mundos construídos con palabras, e unha indiferenza alarmante insinuou o temor de non recuperalo xamais. Coma adoito, o tempo non entende de premuras; trabucábame, claro, pero aínda o ignoraba.
Desde entón volvín sentir bastantes veces a emoción xenuína ante unha imaxe ben elaborada, un pensamento exposto con xusteza e unha acción que arrastra sen atrancos. A última, en Marte da man de Ray Bradbury, nunha moi digna tradución, hai apenas dous días. O mellor, sen dúbida: pechar o libro e preguntarte desnortado ónde estás en realidade.
Ningún comentario :
Publicar un comentario