9.8.12

Visita familiar

Se algo agradezo do paso do tempo é que vaia convertendo determinados membros da familia en colegas, feito que hai vinte ou máis anos semellaba imposible. Os nenos xa non son nenos, a avoa segue encamada pero intenta esforzarse por comunicarse, malia que lle custa, os adultos fomos limando asperezas e chegamos a un punto en que nos gusta estar xuntos porque nos entendemos bastante ben e, sobre todo, aceptamos o que somos hoxe e imos comprendendo o que fomos no pasado. Todos temos algo que achegar: bromas, problemas, ledicias e tristuras; experiencia en suma. É bonito. Moito.

3 comentarios :

matrioska_verde dixo...

e así non se forman tantas enrugas na cara.

biqñs,

mariajesusparadela dixo...

Sí que o é. A lo menos, para min, a familia é a que sempre está ahí.
Como eu para eles.

Paz Zeltia dixo...

pois eu non fun nunca moi familiar... mentres fun nova as reunións familiares era máis ben algo que había que aturar, porque a miña nai a vía feliz.
agora comprendo eu polo qué... pero tiven que pasar de ser "a pequena" a ser "das vellas" para chegar a aprecialo :-)

Inda así supoño que é porque non é demasiado frecuente. Se fose constantemente... non sei, non sei jajaj