Resumo

O verán transcorreu entre visitas recibidas e executadas por diversos motivos, entre eles unha operación materna que saíu ben, e rematou cunha operación propia para meterlle unha placa e dez parafusos ao pulso que rompín o día da patroa de Ribeira, ao enredarme cos cables do ordenador e caer coma un saco de patacas. Hai un mes que me quitaron a escaiola e os puntos e desde entón ando atarefada no proceso de rehabilitar a mobilidade da articulación; ben, eu e a miña fisioterapeuta, cuxo aspecto non fai pensar en ningunha forza maligna da Natureza, pero...
A pesar de que a inmobilización forzosa só durou dezaoito días, abondaron para converter pulso e antebrazo nunha especie de estaca que non parecía miña. Aínda hoxe, tras un mes completo de exercicios e manipulacións, cando esperto polas mañás, teño a sensación de que un anaco de madeira ocupou o lugar do antebrazo. Amais diso, teño/temos que mover a cicatriz en todas as direccións para que o proceso non sufra atrasos indesexados e, en fin... Ninguén dixo que ía ser un camiño de rosas. E niso andamos.