10.2.08

Primavera


Cada ano chega un momento en que me digo: "cheira a primavera", e esa sensación tan vívida e real provócame un sorriso interior, a pesar de que durante moito tempo a súa chegada supoñía meses de sufrimento e temíaa como se temen as desgrazas. Agora, por fortuna, non hai montaña rusa grazas á ciencia médica e podo alegrarme sen peros do cambio de estación.
O paseo de Coroso onte bulía de xente camiñando ao sol, de nenos con patíns e patinetes, de cans corricando arredor dos seus donos ou turrando deles coa lingua colgando; o ceo estaba limpo coma unha patena e o mar tranquilo invitaba a un baño; sobrábame o chaquetón e B, sempre amable, cargou con el boa parte do camiño.
Falamos da miña teima nos últimos anos que é facernos cun can igual ao da foto. Dadas as circunstancias, polo momento non é posible, pero estou desexando que se aclare o panorama. Será unha femia, sen dúbida.

Ningún comentario :