Os paseos baixo o sol do inverno teñen un aquel irresistible, non quenta tanto coma no verán e agradécese a súa caricia sempre e cando non sexa moi longa. A chamada telefónica do home de Maryland, moi preto da praia de Coroso , fíxonos deter a marcha durante un anaco e a B case se lle derreten as neuronas. Nada no ceo facía presaxiar o temporal desta madrugada, malia estarmos avisados. No porto, agás os vendedores que recollían as súas mercadorías, apenas había movemento e os barcos brillaban baixo a luz coma acabados de pintar. B fíxome observar a flota de Aguiño, facilmente identificables polos nomes, todos alusivos á zona, coma se ese lugar fose o máis especial do mundo. O que eu chamo orgullo patrio.
Teño a sensación de que pasamos todo o día camiñando, agás un par de paradas para repoñermos forzas e refrescar a gorxa. E de noite, na cea, o abraio de descubrir un home de cincuenta e oito anos cunha neta de vinte e dous (o fillo maior ten corenta e tres) e que non aparenta máis de corenta a pesar de que estivo embarcado media vida. Agora a súa muller vai ter unha nena e el prepárase para cambiar cueiros e coidar da criatura, algo que non puido facer cos outros tres. Espero que goce desa nova faceta da vida.
Ningún comentario :
Publicar un comentario