30.11.04

Tardes morriñentas
cheminea
Hai xa algún tempo que lles collín o gusto a estas tardes de grisalla preñadas
de humidade e unha melancolía sen causa nin orixe coñecidas. Butaca favorita, lámpada de pé, mantiña para tapar as pernas e o libro que nese momento ocupe os nosos desvelos van da man con elas, listos para acollernos mentres a noite avanza pouco e pouco.
Outrora desacougábame a paréntese que impoñían, coma se o mundo se acabase de deter e unha non soubese cómo encher tanto silencio; pero un bo día decateime de que esa morriña era agradable, que non estaba emparentada nin de lonxe coa dor e a soidade forzosa, que traía momentos de impagable intimidade consigo mesmo.
Agora, cando a noite avanza, B pelexa coas piñas e a leña para acender o lume; ás veces o proceso resulta laborioso: non hai xeito de que prenda ou apágase enseguida ou o ventarrón empurra o fume para dentro da casa. Pero, en xeral, gozamos cada día dunhas lapas que saltarican frenéticas, agáchanse detrás dun leño e ascenden de novo lambendo as paredes de non se sabe qué soños.
Así, contemplándoas, transcorren dúas ou tres horas de intimidade calada até que a fame di que cómpre cear. É outro dos meus tesouros.

Ningún comentario :