Conmover(se)
Hai ocasións en que un parece de merengue, calquera cousa o emociona e por calquera se derrete. Hai outras, porén, en que endurecemos a capa exterior para non deixarnos conmover, acaso por intuírmos que nos fará algo de dano e non queremos.
Pero cando te colle a traizón un xesto de afecto por parte dun descoñecido..., ¡ai!, notas unha caloriña por dentro que te reconcilia co mundo.
Non sei se comunicar sentimentos continúa estando mal visto; a min paréceme terrible agachalos (con todas as excepcións que se queiran), quizais porque o vexo coma un illamento máis, coma outro límite que nos poñemos a nós mesmos. ¿Que pensarán de min?, ¿semellarei ridículo? ou peor, ¿cursi?, preguntámonos. ¿E que se así fose?
Considero un regalo impagable pasear polos blogs e ler o que outros senten ou sentiron; non coñecerlles os trazos da face é un detalle menor carente de importancia. O de máis é que compartan con tanta xenerosidade.
Onte unha moa de abaixo non quería deixarse anestesiar. Pertenzo a unha xeración que pasou as de Caín co dentista da familia e, a pesar do tempo transcorrido e de ter comprobado os avances médicos, cada vez que vou á clínica levo as tripas en tensión. A doutora que me atendeu leu a miña catastrófica ficha cuberta de alerxias e de contraindicacións; á terceira inxección eu estaba negra. Púxome a cuarta e coas mans enluvadas acaricioume as meixelas. Logo agardou.
A moa conmoveuse e permitiulle traballar.
Ningún comentario :
Publicar un comentario