Vida décimo primeira
Conservo sensacións confusas desa vida, sempre rodeada de milleiros de irmás, sempre atordada polo constante rumor das nosas conversas. Falar de min como unha folla de nogueira carece de sentido para min: descoñezo a idea de unidade.
Brotamos máis ou menos asemade, medramos hora tras hora a base de empurróns de zume verde preñado de enerxía. Desde a miña atalaia vía un tronco -as irmás chamábanlle mamá- chantado con firmeza nunha terra tan escura coma as noites sen Lúa; o trebón non o movía nin o sismo nin tan sequera a dúbida.
Así como aumentabamos de tamaño o espazo minguaba; as conversas facíanse máis ruidosas; o existir, menos cómodo; o clima arrefriou, o tronco deixou de mandarnos tanto zume, as pólas afrouxaron a atadura que nos mantiña unidas e nós, sen un mal xesto, aceptamos ir perdendo a cor e, amarronadas, desprendernos e caer moi pasesiño.
O vento encargouse de espallarnos; a chuvia, de afundirnos nas lameiras até engrosar a terra; o tempo, de cambiarnos por completo. Encantoume o silencio.
Ningún comentario :
Publicar un comentario