Gradicela

Paradoxos
Por curioso que semelle, son unha boa escoitadora; sempre mirei moito o meu interlocutor porque me axudo dos movementos dos beizos para entendelo (o bigote e a barba interfiren o seu na comunicación). Hai uns anos pasei seis días nun sanatorio por unha infección post-operatoria no nocello; máis ben paseinos na sala de espera, onde todo o que chegaba sentaba ao meu carón e dedicábase a debullar as súas coitas. Foi cando comprobei de vez que sabía escoitar, sobre todo porque algúns non me permitían meter baza.
Tres eran tres os asiduos: un vello poeta que acompañaba a muller, un obreiro ao que lle caera na cabeza un piar e un mozo que se recuperaba dunha operación de implante de cadeira.
O poeta era o colmo do pesimismo, falaba alto e con xenreira do mundo e dos seus habitantes, rexeitaba os meus intentos de esperanza e renegaba dos editores. Encantáballe soltar versos lapidarios de Pessoa (os homes = cadáveres adiados que procrian), contar anécdotas (truculentas) da nenez e fumar ducados sen parar.
O segundo entenrecíame coa súa repetición: "caeume o piar na cabeza e, claro, como non levaba casco..." Tiña dificultades de orientación e non podía camiñar para atrás nin baixar escaleiras sen medo. Era pequeno de tamaño, deixábase facer, obedecía sen chiar as enfermeiras e preguntábame seguido se vira o seu médico. Carecía de familia.
O terceiro camiñaba apoiándose nas muletas, fumado perdido, e falaba sen parar. Sufrira un accidente de coche cun colega (220 por hora nun BMW, estrada comarcal, de noite) do que saíu máis morto ca vivo con 37 (si, trinta e sete) roturas; o cambio de cadeira supoñía o remate do calvario, aínda que non estaba disposto a abandonar a velocidade. Relatoume a súa vida con puntos e comas; eu só podía escoitar e meter de cando en vez algún 'aha'. Cando nos atopamos na rúa, meses despois, non me recoñeceu.