Pailanadas I
Non me custa nadiña confesarme pailana até os sangumiños. Nin que tivese algo de malo, por outra parte, ¡que carafio! E constato día a día a miña condición abrindo a boca ante, por exemplo, a obra de enxeñería que unha araña, gorda coma un mundo, teceu na fiestra do dormitorio pola parte de fóra. O sitio non me semella moi ben escollido, pero ela saberá o que fai, que por algo é a experta.
Como xa teño comentado, nesta casa non se poden matar arañas, así que non me resta outra que admirar unha obra que, espero, non ature o seguinte trebón; aínda que nunca se sabe, pois as arañeiras son tan resistentes -ou máis- ca un fío de aceiro do mesmo grosor.
Outra das miñas pailanadas de urbanícola a medio reciclar é pasmar diante dos poucos burros -aquí chamados fariñeiros (non me pregunten)- que aínda sobreviven na zona. Un deles arrastra un carro, guiado por un fachendoso indíxena que vai de pé agarrado ás rendas e mira o mundo desde a súa privilexiada atalaia. Cáeme un ollo cada vez que me cruzo con el na estrada.
Tamén me atraen a rabiar tractores, escavadoras, chimpíns e demais vehículos ao xeito, e pagaría unha boa propina a quen me permitise coller os mandos dun e guialo un treitiño, iso si, con algunha indicación previa para non escorar á beiravía.
Ningún comentario :
Publicar un comentario